«Θα ήταν λαϊκισμός να προσλάβω τις καθαρίστριες!»Ρένα Δούρου
Οι αναμνηστικές φωτογραφίες με την Ρένα Δούρου δίνουν και παίρνουν. Οι λαλίστατες εκπρόσωποι των καθαριστριών, που το υπουργείο αδίκησε και ο ΣΥΡΙΖΑ αγκάλιασε με τόση φροντίδα, δεν έπαψαν να μιλούν από σταθμό σε εφημερίδες της απανταχού αριστεροσύνης και να τραγουδούν με την Χαρούλα Αλεξίου και τα κόκκινα γάντια τους. Και μάλιστα, με περιφρούρηση, παρακαλώ, από μεγάλες μορφές της προσφάτως αριστερής –προ ολίγου κι ουχί παρ’ ολίγον σημιτικής– κουλτούρας και διανόησης, όπως ο πάλαι ποτέ συγγραφέας, ο κυρ Βαγγέλης ο Ραπτόπουλος. Αυτές θα ξέρουν καλύτερα ποιο είναι το σωστό! Κι οι συναδέλφισσές τους, που δεν έχουν φωνή, γιατί ίσως να τις εμπιστεύτηκαν και γιατί ίσως πάλι δεν ξέρουν πια που να στραφούν, δεν ακούγονται πουθενά.
Νέες κινητοποιήσεις, αυτή τη φορά στο εργοστάσιο Hamim Sportswear, ανησυχούν τους κεφαλαιοκράτες που απομυζούν το μόχθο των φτωχών εργατών και εργατριών, πλουτίζοντας από τα ενδύματα που πουλάνε στις «ανεπτυγμένες χώρες». Συνέχεια →
Το Σάββατο έγινε πορεία επανα-κατάληψης της εκκενωμένης ZAD du Testet στην περιοχή Ταρν της νότιας Γαλλίας. Συμμετείχαν περίπου 5 με 7 χιλιάδες άνθρωποι, σύμφωνα με τους διοργανωτές. Έγιναν συγκρούσεις με τους μπάτσους το απόγευμα, τραυματίστηκαν 10 άτομα, ενώ ένα άτομο πυροβολήθηκε με πλαστική σφαίρα στο κεφάλι. Τα ασθενοφόρα αρνήθηκαν να έρθουν. Συνέχεια →
Η 42χρονη τώρα Leonie Sherman έχει μια ιστορία στη συμμετοχή σε πολιτικές διαμαρτυρίες και κλεισίματα δρόμων. Συνελήφθη πριν 15 χρόνια έξω από μια σύνοδο του ΠΟΕ (Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου) στο Σηάτλ, όταν σκαρφάλωσε ένα τοίχο, άπλωσε ένα πανό εναντίον του ΠΟΕ και συνελήφθη για “διατάραξη”.
[Θέλουμε, με την ευκαιρία που μας δίνεται, με αυτή τη δημοσίευση, να επισημάνουμε πως ένα ιστορικό κείμενο (κάθε ιστορικό κείμενο) έχει διπλή σημασία. Αφ’ ενός αποτελεί μία πηγή γνώσης και κατανόησης του τρόπου σκέψης και δράσης των ανθρώπων της εποχής στην οποία αναφέρεται και αφ’ ετέρου, μας βοηθά να κατανοήσουμε και να ξεπεράσουμε αυτές ή εκείνες τις απόψεις που δεν συμβάλλουν στην αναρχική απελευθερωτική δράση.
Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να οικειοποιείται την άγνοια ή την λαθεμένη ιδεολογική άποψη και πράξη, που δεν οδηγεί στην απελευθέρωση και την αναρχία, στο όνομα ενός κακώς εννοούμενου σεβασμού σ’ αυτούς που αγωνίστηκαν. Έτερον εκάτερον, έλεγαν οι προγενέστεροί μας.
Φόρος τιμής στη μνήμη και τη δράση των αγωνιστών είναι να κατανοήσουμε τα λάθη τους και να τα ξεπεράσουμε δυναμώνοντας τις αναρχικές ιδέες και πρακτικές και συμβάλλοντας στην ανάδειξη της ουσιαστικής απελευθερωτικής τους διάστασης.
Η κατανόηση και το ξεπέρασμα των ιδεολογικών αγκυλώσεων και των πολιτικών πρακτικών (που εμφανίζονται σαν ένας βρόχος στραγγαλίζοντας την απελευθερωτική ουσία της αναρχίας) είναι η απαραίτητη συνθήκη για να ξεφύγουν οι αναρχικοί από τις εξουσιαστικές αλυσίδες της κάθε αριστεράς και του κάθε είδους κομμουνισμού.
Κάθε κείμενο, όπως αυτό που δημοσιεύουμε, ας γίνεται η αφορμή να μην επαναλαμβάνονται οι λαθεμένες ιδεολογικοπολιτικές απόψεις και πρακτικές, που βαφτίζονται ή εκλαμβάνονται ως αναρχικές και απελευθερωτικές.Συνέχεια →
Συχνά λέγεται ότι οι ιδέες κυβερνούν τον κόσμο ή ότι αυτές καθορίζουν τις γενικότερες τάσεις που διαμορφώνονται στις κοινωνίες. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε μία τέτοια άποψη, καθώς γίνεται όλο και σαφέστερο ότι όχι μόνο οι ιδέες ως έννοιες γενικά, αλλά και τα ίδια επαναλαμβανόμενα ιδεολογήματα που εν τέλει επικρατούν ως θέσφατα, επειδή λέγονται πολλάκις, καθορίζουν αυτό που συχνά κατονομάζεται ως «κοινή λογική».
Ο J.K. Galbraith, στο έργο του Η κοινωνία της αφθονίας, περιγράφει τον τρόπο, με τον οποίο κάποιες ιδέες γίνονται αποδεκτές κοινωνικά. Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας τείνει να εγκολπώνεται ιδέες που διαμορφώνονται έτσι, ώστε να γίνουν πρώτα απ’ όλα αρεστές. Συνέχεια →
Την ώρα που «όλα γίνονται εύκολα και γρήγορα» με «ένα απλό κλικ», πολλοί ανάμεσά μας, σαν φαντάσματα, αλλά ζώντες ακόμη, περιμένουν. Δεν ξέρουν και πολλά, δεν μπορούν να πουν σχεδόν τίποτε, για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, χρωστώντας παντού τη ζωή τους, υποφέροντας σε μια ουρά νοσοκομείου, εφορείας, γραφείου πρόνοιας, ενός οποιουδήποτε γραφείου που τους υπόσχεται, αλλά δεν τους δίνει τίποτε. Κατά πάσα πιθανότητα, όλοι αυτοί δε θα είναι σε θέση καν να διαβάσουν το κείμενο αυτό. Πιθανότατα να κρίνουν πως δεν το χρειάζονται κιόλας. Κι όμως, οι άλλοι, που μπορούν με εκείνο το κλικ να πληρώνουν «εύκολα και γρήγορα» τους λογαριασμούς τους και να πηγαίνουν διακοπές, ούτε που το φαντάζονται. Δεν το διανοούνται.
Εν όψει της συνόδου των υπουργών εργασίας στο Τορίνο, σημειώθηκαν συγκρούσεις με διαδηλωτές 17/10.
Τρεις μπάτσοι τραυματιστηκαν από ρίψη φωτοβολίδων. Οι μπάτσοι έριξαν δακρυγόνα για να διαλύσουν τους διαδηλωτές κοντά στην όπερα Teatro Regio, όπου θα συναντιόντουσαν οι υλοποιητές των σχεδίων εξαθλίωσης μεγάλων κομματιών της κοινωνίας της γειτονικής χώρας, αλλά και ευρύτερων περιοχών. Τρία άτομα συνελήφθησαν.
Ο Paul Miller, δημοσιογράφος για θέματα τεχνολογίας, πριν ένα χρόνο περίπου ολοκλήρωσε το πείραμα, για το οποίο αμειβόταν απ’ το περιοδικό TheVerge. Αυτό που ήθελαν να διαπιστώσουν ήταν κατά πόσο μπορεί να προχωρά σήμερα η ζωή χωρίς το διαδίκτυο. Ο Miller, λοιπόν, κράτησε ένα ημερολόγιο με το τι έκανε το έτος που δεν «σέρφαρε» στον ψηφιακό «κόσμο». Αρχικά, υποστήριξε ότι είχε πιο πολύ χρόνο και πιο πραγματική ζωή. Έβλεπε περισσότερους ανθρώπους δια ζώσης, έγραφε, διάβαζε, έκανε βόλτες και ποδήλατο, αλλά σταδιακά δήλωσε ότι κατέληξε να βαριέται αυτή τη ζωή κι ότι δεν μπορούσαν να τον βρουν τόσο εύκολα και να επικοινωνήσουν μαζί του τ’ αγαπημένα του πρόσωπα που ήταν μακριά του. Συνέχεια →
Το πρωινό της 17ης Οκτωβρίου έγινε στόχος η Εθνοφρουρά στο Ντέρχαμ, όπου έγινε δολιοφθορά στην πύλη, σε ένδειξη αλληλεγγύης στους εξεγερμένους του Φέρκγιουσον.
Για δεκαετίες, η παραγωγή λευκόχρυσου στα ορυχεία της ν. Αφρικής βασιζόταν στους μυώδεις ώμους ανδρών που ρίσκαραν τη ζωή τους και τα άκρα τους για να τρυπήσουν τους βράχους. Μετά από τρία χρόνια κινητοποιήσεων για ασφαλέστερες συνθήκες, κάποιες εταιρίες φαίνεται να ενδίδουν στην ανανέωση του εξοπλισμού εξόρυξης.
Οκτώ άτομα σκοτώθηκαν την Τρίτη σε φονικές συγκρούσεις ανάμεσα σε εργάτες κατασκευαστικής εταιρίας και χωρικούς στη νοτιοδυτική Κίνα, με αφορμή μια διένεξη για ένα κομμάτι γης.
Η τοπική κυβέρνηση της κοινότητας Jinning κοντά στο Kunming, την πρωτεύουσα της επαρχίας Yunnan. Οι έξι από τους νεκρούς είναι εργάτες της εταιρίας και δύο οι κάτοικοι, ενώ συνολικά τραυματίστηκαν 18 άτομα, ο ένας σοβαρά. Συνέχεια →
«Το σύνταγμα δεν είναι «συμβόλαιο αυτοκτονίας».Ρόμπερτ Τζάκσον, μέλος του αμερικανικού ανώτατου δικαστηρίου, επικεφαλής των αμερικανών εισαγγελέων στην δίκη της Νυρεμβέργης
«Τα πολιτικά δικαιώματα δεν είναι βωμός για να θυσιαστεί το εθνικό συμφέρον». Ααρών Μπάρακ, ισραηλινός νομικός
«Αν οι συμπολίτες μου θέλουν να πάνε στην κόλαση, οφείλω να τους βοηθήσω. Αυτή είναι η δουλειά μου». Ολιβερ Ουέντελ Χολμς, Δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου
Σε προηγούμενο φύλλο της Διαδρομής Ελευθερίας και συγκεκριμένα στο κείμενο «Υπάρχει έγκλημα γνώμης;» γράφαμε, μεταξύ άλλων, ότι: «Ένας από τους κύριους σκοπούς της περιόδου, που δρομολογείται, είναι η καταστολή του ελεύθερου λόγου, η απαγόρευση της έκφρασης κάθε ενοχλητικής γνώμης με κάθε τρόπο. Η παγκοσμιοποιημένη κυριαρχία επιδιώκει την «έκφραση» εκείνης της γνώμης που συμπορεύεται με τις μακροπρόθεσμες ή βραχυπρόθεσμες επιδιώξεις και σχεδιασμούς της».
Σε άλλο σημείο της ίδιας τοποθέτησης τονίζαμε, ότι «Είναι σαφές, πως η απόδοση του όρου «εγκληματικός» σε μία διατυπωμένη γνώμη γίνεται επιλεκτικά και αναλόγως με τον συσχετισμό εξουσίας που υπάρχει. Έτσι, αυτοί που εφαρμόζουν την ποινική δίωξη μίας γνώμης που έχει χαρακτηριστεί ως εγκληματική είναι οι ίδιοι που διαπράττουν το αδίκημα αυτό αλλά τυγχάνουν ασυλίας, αφού είναι ενταγμένοι στην τρέχουσα συμμαχία εξουσιαστών. Αυτά εύκολα μπορεί να τα διαπιστώσει κάποιος την σήμερον ημέραν. Με το πρόσχημα της υπεράσπισης του δημοκρατικού πολιτεύματος από τον «φασιστικό κίνδυνο», το κράτος προβαίνει ασύδοτα σε ενέργειες που πριν από λίγα χρόνια θα ξεσήκωναν μεγάλα κύματα διαμαρτυριών και διαδηλώσεων. Τώρα, όμως, το πρόσχημα του «φασιστικού κινδύνου» και οι διώξεις εναντίον βουλευτών της Χρυσής Αυγής στέκονται εμπόδιο στην αντιμετώπιση αυτής της ασύδοτης επίθεσης που πραγματοποιείται.» Συνέχεια →
Από anarchypress|Αναρτήθηκε στις Αναλύσεις|Tagged ιστορία, κυριαρχία, κατάκτηση, μνήμη|Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ: Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…
Όταν μπορούμε να εντοπίσουμε τα σημάδια μια ασθένειας, πριν αυτή εκδηλωθεί, τότε είμαστε σε θέση να κάνουμε συνήθως πολλά περισσότερα είτε για να την αποτρέψουμε να εκδηλωθεί ή να την θεραπεύσουμε εγκαίρως. Σπάνια οι αρρώστιες της πολιτικής, όμως, εντοπίζονται πριν εκδηλωθούν. Κι όταν κάποιοι τολμούν εγκαίρως να τις δουν, φιμώνονται με κάθε τρόπο ή αντιμετωπίζονται ως παράφρονες. Ίσως αυτός να είναι κι ο στόχος: τα συμπτώματα αρχικά να μοιάζουν αθώα και ανώδυνα, ώστε να τα συνηθίζουν οι εξουσιαζόμενοι και να μην κάνουν τίποτε, για να τα αποτρέψουν, πριν εκδηλωθούν. Καλλιεργείται ίσα-ίσα απ’ τους χειριστές της εξουσίας η εντύπωση ότι η επιδημία είναι αναπόφευκτη και γι’ αυτό το μόνο που απομένει είναι να σώσει ο καθένας το τομάρι του. Είναι, επίσης, γνωστό ότι σε μια αρρώστια αντιστοιχούν συγκεκριμένα συμπτώματα. Στην περίπτωση της κοινωνίας, η πολιτική εκδηλώνεται ως μια ασθένεια με πολλά συμπτώματα, όπως ο φασισμός κι ο ναζισμός, που έχουν άλλοτε αφήσει βαθιές χαραγματιές στο σώμα της ανθρωπότητας, άλλοτε πέρασαν σαν φαντάσματα που απείλησαν. Συνέχεια →
Σε ένδειξη αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους στο Φέργκιουσον του Μισούρι στις ΗΠΑ, αναρχικοί και άλλοι βγήκαν στους δρόμους στις 10 Οκτώβρη, διαμαρτυρόμενοι όχι μόνο για τη δολοφονία του νεαρού Μάικ Μπράουν, αλλά και συνολικότερα ενάντια στην αστυνομία και το κράτος.
Λίγες δεκάδες άτομα, κάποιοι κουκουλωμένοι, βγήκαν στις οδούς Abbot και East Hastings με συνθήματα και πανό ενάντια στην αστυνομία. Συνέχεια →
Τα εβραϊκά κείμενα μάς την γνωστοποιούν ως Lilith ή Lilit. Παρόμοια και η ονομασία που της αποδίδουν οι Ακκαδικές γραφές, μιας και στα ουκ ολίγα πήλινα πλακίδια τής εν λόγω γραφής, που ανευρέθηκαν στην Μεσοποταμία, αναφέρεται ως Lilitu. Στην πρώτη περίπτωση, το όνομά της ταυτίζεται με την «αιώνια νύχτα», ενώ στην δεύτερη με το «πνεύμα» εν γένει. Αναφορές στο μυθολογικό πρόσωπο της Lilith παρουσιάζονται στα Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας (Qumran) και την Βίβλο, έως την Kabbalah και την ελληνο-ρωμαϊκή μυθολογία. Ωστόσο, αυτό που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι η αφήγηση της Lilith αφ’ ενός ως πρωτόπλαστης (προγενέστερης της Εύας) κι αφ΄ετέρου ως της πρώτης γυναίκας που εξεγείρεται απέναντι στην πατριαρχία, αλλά και την εξουσία εν γένει.
Οι συμπολίτες μας δεν ήταν περισσότερο ένοχοι από άλλους, ξεχνούσαν μόνο να ’ναι μετριόφρονες, αυτό είναι όλο και σκέφτονταν πως όλα είναι ακόμα δυνατά γι’ αυτούς, πράγμα που προϋπέθετε ότι οι συμφορές ήταν αδύνατο να υπάρχουν. Εξακολουθούσαν τις εμπορικές συναλλαγές, ετοίμαζαν ταξίδια και είχαν τις απόψεις τους. Γιατί να σκέφτονταν την πανούκλα που καταργεί το μέλλον, τις μετακινήσεις και τις συζητήσεις; Νόμιζαν πως ήταν ελεύθεροι ενώ κανείς δεν μπορεί να είναι ελεύθερος όσο υπάρχουν συμφορές. [Αλμπέρ Καμύ, Η πανούκλα]
Διαδίδεται σαν αστραπή, κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτε πια∙ ο ένας κολλάει τον άλλον σχεδόν ακαριαία. Δεν υπάρχει πλέον τρόπος να ελεγχθεί η εξάπλωσή της. Δεν έχει βρεθεί το φάρμακο κι ίσως να μην προλάβει να βρεθεί, πριν αφανιστεί η ανθρωπότητα. Ο φόβος κι ο τρόμος κατακλύζουν τις συνειδήσεις. Η ακοή δεν είναι αρκετή για ν’ ακουστεί το τέλος που πλησιάζει. Φόβος για τον εαυτό και τον άλλο, το αγαπημένο πρόσωπο∙ κι απ’ την άλλη, τρόπος προστασίας δε διαφαίνεται στον ορίζοντα. Οι ειδήσεις δεν σταματούν να φτάνουν. Εσύ είσαι απ’ τους τυχερούς. Δεν κόλλησες ακόμη. Κι όσοι απ’ τους δικούς σου πάνε στη δουλειά, φαίνονται ακόμη καλά –φεύ! Προς το παρόν! Μην αποθρασύνεσαι! Έχε το νου σου! Ωστόσο, όλοι παίρνουν φάρμακα. Προληπτικά… Συνέχεια →
Νωρίς το πρωί της Τρίτης 7/10, πυρπολήθηκε ένα αυτοκίνητο της γερμανικής ομοσπονδιακής αστυνομίας, υπό τη γερμανική εταιρία σιδηροδρόμων Deutsche Bahn) στο σιδηροδρομικό σταθμό του Badischer στη Βασιλεία. Συνέχεια →
Οι αναμνηστικές φωτογραφίες με την Ρένα Δούρου δίνουν και παίρνουν. Οι λαλίστατες εκπρόσωποι των καθαριστριών, που το υπουργείο αδίκησε και ο ΣΥΡΙΖΑ αγκάλιασε με τόση φροντίδα, δεν έπαψαν να μιλούν από σταθμό σε εφημερίδες της απανταχού αριστεροσύνης και να τραγουδούν με την Χαρούλα Αλεξίου και τα κόκκινα γάντια τους. Και μάλιστα, με περιφρούρηση, παρακαλώ, από μεγάλες μορφές της προσφάτως αριστερής –προ ολίγου κι ουχί παρ’ ολίγον σημιτικής– κουλτούρας και διανόησης, όπως ο πάλαι ποτέ συγγραφέας, ο κυρ Βαγγέλης ο Ραπτόπουλος. Αυτές θα ξέρουν καλύτερα ποιο είναι το σωστό! Κι οι συναδέλφισσές τους, που δεν έχουν φωνή, γιατί ίσως να τις εμπιστεύτηκαν και γιατί ίσως πάλι δεν ξέρουν πια που να στραφούν, δεν ακούγονται πουθενά.
Όταν μπορούμε να εντοπίσουμε τα σημάδια μια ασθένειας, πριν αυτή εκδηλωθεί, τότε είμαστε σε θέση να κάνουμε συνήθως πολλά περισσότερα είτε για να την αποτρέψουμε να εκδηλωθεί ή να την θεραπεύσουμε εγκαίρως. Σπάνια οι αρρώστιες της πολιτικής, όμως, εντοπίζονται πριν εκδηλωθούν. Κι όταν κάποιοι τολμούν εγκαίρως να τις δουν, φιμώνονται με κάθε τρόπο ή αντιμετωπίζονται ως παράφρονες. Ίσως αυτός να είναι κι ο στόχος: τα συμπτώματα αρχικά να μοιάζουν αθώα και ανώδυνα, ώστε να τα συνηθίζουν οι εξουσιαζόμενοι και να μην κάνουν τίποτε, για να τα αποτρέψουν, πριν εκδηλωθούν. Καλλιεργείται ίσα-ίσα απ’ τους χειριστές της εξουσίας η εντύπωση ότι η επιδημία είναι αναπόφευκτη και γι’ αυτό το μόνο που απομένει είναι να σώσει ο καθένας το τομάρι του. Είναι, επίσης, γνωστό ότι σε μια αρρώστια αντιστοιχούν συγκεκριμένα συμπτώματα. Στην περίπτωση της κοινωνίας, η πολιτική εκδηλώνεται ως μια ασθένεια με πολλά συμπτώματα, όπως ο φασισμός κι ο ναζισμός, που έχουν άλλοτε αφήσει βαθιές χαραγματιές στο σώμα της ανθρωπότητας, άλλοτε πέρασαν σαν φαντάσματα που απείλησαν. 
