Ένας γέροντας κοίταξε από τον ποταμό του Κόκκινου Ελαφιού πάνω από το Ποτάμι του Τόξου. Είδε μερικά βουβάλια. Έδεσε τα μαλλιά του σε κόμπους και σύρθηκε με τα χέρια του και τα γόνατά του. Το θέαμα έκανε τα βουβάλια να γελάσουν. Ένα από αυτά γέλασε μέχρι θανάτου και ο γέροντας το έκοψε σε κομμάτια. (Clark Wissler & D.C. Duvall, Mythology of the Blackfoot Indians)
Για έναν σύγχρονο εκπολιτισμένο άνθρωπο, ιδιαίτερα κάποιον που έχει συνηθίσει στον τρόπο ζωής των μητροπόλεων, η άμεση κι έντονη εξάρτηση από ένα μόνο είδος τροφής για την επιβίωσή του τού φαίνεται αδιανόητη. Στις μέρες μας οι συνταγές μαγειρικής κι ο προβιβασμός της γευσιγνωσίας σε τέχνη έχουν μετατρέψει το φαγητό σε ένα είδος πολυτελείας και το έχουν ταυτίσει με την ποιότητα ζωής. Η δυνατότητα να γευματίσει κανείς σε ένα «καλό» εστιατόριο, όπου ενδεχομένως θα του μαγειρέψει κι ένας διάσημος chef, προωθείται –αν μη τι άλλο– ως εμπειρία ζωής. Την ίδια στιγμή, βέβαια, οι περισσότεροι άνθρωποι, λίγο παραδίπλα ή στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο, γεύονται τις συνέπειες του πολιτισμού απ’ την ανάποδη, αναζητώντας τη διατροφή τους στα σκουπίδια, ως άλλοι τροφοσυλλέκτες. Συνέχεια
Anarchy press gr 