Anarchy press gr
Μια ομάδα αγροτών από ένα προάστιο του Ανόι συγκεντρώθηκε για να διαμαρτυρηθεί έξω από ένα κρατικό κτίριο στις 29/8/12. Είναι από τις λίγες φορές που γίνονται γνωστές ειδήσεις για κάποια κινητοποίηση στο Βιετνάμ.
Τοπικό δικαστήριο διέταξε τη φυλάκιση 7 αγροτών για 22 μήνες με την κατηγορία της διατάραξης δημόσιας τάξης, όταν αντιστάθηκαν στα σχέδια του κράτους να αρπάξει τη γη τους για να κατασκευαστούν κτίρια. Συνέχεια
Εκατοντάδες αγρότες διαδήλωσαν στις 23/9 ενάντια σε ένα πρότζεκτ 50 δισ. δολαρίων που προτίθεται να ανταγωνιστεί το κανάλι του Παναμά, και απειλεί τη γη των αγροτών.
Ένα ναυπηγείο στα νοτιοανατολικά της Κίνας διέκοψε τη λειτουργία του μετά την κινητοποίηση τουλάχιστον 500 καλλιεργητών στρειδιών που διαμαρτύρονται για τη μόλυνση του νερού.
Ένας γέροντας κοίταξε από τον ποταμό του Κόκκινου Ελαφιού πάνω από το Ποτάμι του Τόξου. Είδε μερικά βουβάλια. Έδεσε τα μαλλιά του σε κόμπους και σύρθηκε με τα χέρια του και τα γόνατά του. Το θέαμα έκανε τα βουβάλια να γελάσουν. Ένα από αυτά γέλασε μέχρι θανάτου και ο γέροντας το έκοψε σε κομμάτια. (Clark Wissler & D.C. Duvall, Mythology of the Blackfoot Indians)
Για έναν σύγχρονο εκπολιτισμένο άνθρωπο, ιδιαίτερα κάποιον που έχει συνηθίσει στον τρόπο ζωής των μητροπόλεων, η άμεση κι έντονη εξάρτηση από ένα μόνο είδος τροφής για την επιβίωσή του τού φαίνεται αδιανόητη. Στις μέρες μας οι συνταγές μαγειρικής κι ο προβιβασμός της γευσιγνωσίας σε τέχνη έχουν μετατρέψει το φαγητό σε ένα είδος πολυτελείας και το έχουν ταυτίσει με την ποιότητα ζωής. Η δυνατότητα να γευματίσει κανείς σε ένα «καλό» εστιατόριο, όπου ενδεχομένως θα του μαγειρέψει κι ένας διάσημος chef, προωθείται –αν μη τι άλλο– ως εμπειρία ζωής. Την ίδια στιγμή, βέβαια, οι περισσότεροι άνθρωποι, λίγο παραδίπλα ή στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο, γεύονται τις συνέπειες του πολιτισμού απ’ την ανάποδη, αναζητώντας τη διατροφή τους στα σκουπίδια, ως άλλοι τροφοσυλλέκτες. Συνέχεια
Ο πρόεδρος της Γουατεμάλα Otto Pérez Molina κήρυξε 15θημερη κατάσταση έκτακτης ανάγκης στο San Juan Sacatepéquez, μετά το θάνατο 11 ατόμων και τον τραυματισμό άλλων 20 στις 19/9, κατά τις βίαιες συγκρούσεις που ακολούθησαν κινητοποίηση στο χωριό Los Pajoques ενάντια σε επένδυση 750 εκ. δολ. για εργοστάσιο τσιμέντου από την εταιρία Cementos Progreso. Συνέχεια
Τόσο τα κομμουνιστικά, όσο και τα ναζιστικά καθεστώτα λάτρεψαν το λεγόμενο κράτος-πατέρα, που αγκάλιασε μέχρι ασφυξίας οποιαδήποτε ατομική ιδιαιτερότητα. Και βέβαια, το αμερικάνικο κράτος δεν έχασε ευκαιρία, μέσα από τις πολυάριθμες «ανθρωπιστικές του βοήθειες» να καλλιεργεί αντίστοιχες νοοτροπίες και στις πιο απομακρυσμένες απ’ τις Η.Π.Α. περιοχές. Οι πλούσιοι και φιλάνθρωποι αμερικανοί εξουσιαστές εφάρμοσαν τον πολιτισμικό τους επεκτατισμό σε τέτοιο βαθμό, ώστε έφτασαν στο σημείο να καταστρέφουν οι ίδιοι τις περιοχές που ήθελαν κατόπιν να «βοηθήσουν» να αναμορφωθούν, όπως π.χ. στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Έτσι, μετά τις δύο παγκόσμιες ανθρωποσφαγές, επικράτησε ο διακρατικός παρεμβατισμός. Τα ισχυρά κράτη δεν επενέβαιναν μόνο στα του οίκου τους, αλλά και στα των άλλων πιο ανίσχυρων κρατών.
Δεν ήταν αρκετή η θρησκεία κι η επιστήμη, για να καθορίσουν τα όρια της φυλετικής «ορθότητας», αλλά χρειαζόταν κι η συμβολή της τεχνολογίας, που πρόσφερε τις προϋποθέσεις για τις μαζικές γενοκτονίες με πολιτισμένα μέσα. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δομήθηκαν πάνω στη λογική του εργοστασίου. Μόνο που ήταν εργοστάσια που παρήγαν μαζικούς θανάτους κι άφησαν την ανθρωπότητα να αναρωτιέται για πάντα σε πιο επίπεδο μπορεί να οδηγήσει η εξουσία την ανθρώπινη φρίκη. Όπως δείχνουν τα στοιχεία, η ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης δεν ήταν, όπως θέλουν κάποιοι να πιστεύουμε, μια μυστική επιχείρηση, που ήξεραν κι εφάρμοζαν ελάχιστοι παράφρονες. Πολλοί αργότερα υποστήριξαν την άγνοια ακόμη και του ίδιου του Χίτλερ. Άλλοι φθάνουν στο αλγεινό σημείο να αμφισβητούν ακόμη και την ύπαρξή τους. Δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι τόσο καθησυχαστικά. Συνέχεια
Υπάρχουν απαγορευμένες ιδέες; Το ερώτημα μοιάζει πολύ αφελές, αλλά η καταφατική απάντηση σ’ αυτό είναι όχι μόνο ανόητη, μα κι επικίνδυνη για την δικαιολόγηση οποιασδήποτε ολοκληρωτικής λογικής. Μπορεί κανείς να σου απαγορεύσει να σκεφτείς πώς να βλάψεις τους άλλους; Μπορεί κανείς να σου απαγορεύσει να είσαι φασίστας; Πόσο μάλλον, όταν την απαγόρευση την αποφασίζει το ίδιο το κράτος με νομοθετική ρύθμιση. Στις προθέσεις του κάθε κρατικού μηχανισμού εντάσσονται, στα πλαίσια της διατήρησής του στη ζωή, οποιεσδήποτε ενέργειες θα του διασφαλίσουν ότι όλα βαίνουν ομαλώς για την κρατική αρμονία. Δε θα περίμενε βεβαίως κανείς οιαδήποτε κυβέρνηση να πράξει διαφορετικά. Μ’ ένα διάταγμα –που παρεμπιπτόντως, ως λέξη έχει την ίδια ρίζα με τη διαταγή, απλώς αλλάζεις την κατάληξη και η διαταγή γίνεται πιο… ήπια– αποφάσισε, λοιπόν, η παρούσα εξουσιαστική κουστωδία να απαγορεύσει τις ιδέες που απειλούν τη δημοκρατία και υποκινούν σε ανατρεπτικές πράξεις. Πέρα από το ό,τι τέτοιες διατυπώσεις χωρούν πολλούς υποψηφίους, χωρίς να εξαιρούνται απ’ αυτές κι οι αναρχικοί, διακρίνονται τα ίχνη ενός φονταμενταλιστικού τύπου παραλογισμού. Ο φασισμός, για τον οποίον τόσο κόπτονται όλοι οι δημοκράτες, δεν μπορεί να απαγορευτεί. Το ό,τι ένας άνθρωπος μπορεί να φτάσει να θεωρεί λογικές ή αποδεκτές τις φασιστικές ιδεοληψίες ή, ακόμη χειρότερα, επιθυμητές, δε σημαίνει ότι μπορεί να παύσει, επειδή του το απαγορεύει κάποιος νόμος. Συνέχεια
Οι μπάτσοι στην επαρχία Guangdong προσπάθησαν να ακυρώσουν μεγάλη διαδήλωση ενάντια σε εργοστάσιο διαχείρισης απορριμμάτων. Τελικά συνέλαβαν 24 άτομα για διατάραξη «κοινωνικής ειρήνης» μετά την πορεία του Σαββάτου 13/9. Στην πορεία συμμετείχαν περίπου 1000 άτομα. Συνέχεια
«Αυτοί; Παιδαρέλια, ατζαμήδες κι όχι απατεώνες! Να μαζευτούν, ακούς, πενήντα τόσοι άνθρωποι γι’ αυτή τη δουλειά! Μα, είναι δυνατόν; Σε τέτοιες δουλειές τρεις είναι πολλοί, και πάλι, πρέπει ο καθένας να ‘ναι για τον άλλον πιο σίγουρος κι από τον εαυτό του τον ίδιο. Φτάνει ένας μονάχα απ’ αυτούς να πιει λίγο παραπάνω και να φλυαρήσει, κι αμέσως όλη η δουλειά γίνεται μπουρλότο. Α, τους ατζαμήδες! Εμπιστεύονται ανθρώπους που δεν είναι σίγουροι και τους στέλνουν να αλλάξουν τα πλαστά χαρτονομίσματα στην τράπεζα! Μα μπορείς να αναθέτεις τέτοια δουλειά στον πρώτο τυχόντα; Τέλος πάντων. Ας υποθέσουμε ότι οι ατζαμήδες πετύχαιναν, ας υποθέσουμε ότι τα κατάφερνε καθένας τους να ανταλλάξει από ένα εκατομμύριο. Κι ύστερα; Μπορεί να κρατήσει αυτό το πράγμα σε όλη την ζωή τους; Καθένας, σε ολόκληρη την ζωή του θα εξαρτάται από τους άλλους. Καλύτερα να πάει να κρεμαστεί. Εκείνοι όμως δεν μπόρεσαν ν’ ανταλλάξουν τα πλαστά. Ο πρώτος που παρουσιάστηκε στο γκισέ, πήρε πέντε χιλιάδες ρούβλια και τα χέρια του έτρεμαν. Μέτρησε τις τέσσερις πρώτες χιλιάδες και την πέμπτη την πήρε αμέτρητη, γιατί κοίταζε μονάχα πώς να τα χώσει στην τσέπη του και να το σκάσει όσο το δυνατόν πιο γρηγορότερα. Φυσικά, δημιούργησε υπόνοιες και όλη η υπόθεση βούλιαξε εξ αιτίας αυτού του ηλιθίου. Μα αυτό είναι απαράδεκτο!» Φιοντόρ Ντοστογιέφσκη, Έγκλημα και Τιμωρία
Έχουμε επαναλάβει, με κάθε ευκαιρία και με μεγάλη επιμονή, ότι οι αναρχικές απόψεις δεν είναι «ακραίες», όπως διάφοροι εχθροί, αλλά και «φίλοι» ισχυρίζονται, τοποθετώντας τες στην σχετική («ακραία») θέση του πολιτικού κάδρου. Έχει ενδιαφέρον, όμως, να δούμε μια διαφορετική, παρ’ όλα αυτά, εξ ίσου, διαστρεβλωτική της πραγματικότητας, διάσταση της λογικής αυτής. Όσοι, λοιπόν, τοποθετούν τις αναρχικές απόψεις είτε άμεσα είτε έμμεσα στο ένα «άκρο» (το αριστερό) της πολιτικής σκηνής, προετοιμάζουν εκτός των άλλων το έδαφος για την ένταξη τους στο βασίλειο του φανατισμού. Η συλλογιστική τους είναι απλή. Αφού οι αναρχικές απόψεις βρίσκονται μακριά από την κοινωνία, αφού «λίγοι» είναι αυτοί που τις κατανοούν ή αγωνίζονται γι’ αυτές, τότε δεν μένει παρά να αποδεχθούμε, όχι μόνο την ρετσινιά του φανατικού, αλλά αργά ή γρήγορα και του συνωμότη.
Ερχόμενοι αντιμέτωποι με όλο και πιο βίαιες πραγματικότητες της ταραγμένης γης, αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό που κινεί τον κόσμο; Είναι η υλική αναγκαιότητα, όπως την ανέλυσε ο Μαρξ και οι συν αυτώ; Ήρθε το τέλος των μεγάλων θρησκειών ή μήπως αυτές σιγοβράζουν, μέχρι να αναπτυχθούν σαν επιδημίες στα μυαλά των ανθρώπων και να ξεσπάσουν πάλι, δίχως να φαίνεται καμιά οριστική «θεραπεία» στον ορίζοντα; Μήπως οι ιδεολογίες είναι αυτές που καθορίζουν την αναλογία των δυνάμεων; Πώς «γεννιούνται» και «πεθαίνουν» τα μπλοκ εξουσίας;
Οι αρχές του Κάνσας άσκησαν δίωξη εναντίον του Eric G. King, 28χρονου, που φέρεται να είναι αναρχικός και να εμπλέκεται στην απόπειρα εμπρησμού του γραφείου του μέλους του κογκρέσου Emanuel Cleaver στην πόλη του Κάνσας στις 11/9/2014.
Ο 28χρονος φέρεται να εντοπίστηκε από κάμερες να πετάει 2 μπουκάλια με εύφλεκτο υγρό στο γραφείο και να απομακρύνεται. Συνέχεια
Εκτεταμένεις συγκρούσεις σημειώθηκαν στο Ρίο ντε Τζανέιρο ανάμεσα σε μικροπωλητές και μπάτσους.
Όσον αφορά την ινδιάνικη κοινότητα, συχνά γίνεται λόγος για το πώς λειτουργούσε στην πράξη μια τέτοια μορφή ελεύθερης οργάνωσης των ανθρώπων, με τί τρόπο δινόταν λύση στα προβλήματα που ανέκυπταν είτε αυτά αφορούσαν την καθημερινή επιβίωση είτε ζητήματα πιο θεωρητικής φύσης, εξ ίσου όμως σημαντικά με τα πρώτα. Ποιά ήταν, ωστόσο, η θέση του ατόμου μέσα στην κοινότητα; Πόσο ελεύθερα βίωνε την ύπαρξη του; Ήταν μήπως αναγκασμένο να ακολουθεί την φυλή, την ορδή ή την ομάδα; Μπορούσε η βούληση του να είναι πλήρως αντίθετη με αυτή των υπολοίπων; Κι αν ένιωθε αναλόγως; Είχε το ελεύθερο να κινηθεί μόνος του; Ας δούμε, λοιπόν, παρακάτω ένα-ένα τα ανωτέρω ερωτήματα.
Κατ’ αρχάς, είτε επρόκειτο για άντρα είτε για γυναίκα, ο καθένας ήταν επιφορτισμένος με ένα πλήθος από εργασίες απαραίτητες για την επιβίωση του συνόλου. Συνέχεια
Επτά άτομα συνελήφθησαν για «δημόσια βία» κατά τη διάρκεια διαδήλωσης στο Mamelodi East, Tshwane, την προηγούμενη Δευτέρα.
Συνελήφθησαν μετά από επίθεση που έγινε με πέτρες και μπουκάλια στις δυνάμεις καταστολής. Συνέχεια
Ίσως θα μπορούσε να διαπιστώσει κάποιος ότι σήμερα η εποχή μας δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το θάνατο. Ενώ τον φοβάται, προσπαθεί να τον αγνοήσει, δεν τον λογαριάζει και ίσως επιδιώκει να τον ξεπεράσει με την αυθάδεια των «αθάνατων» μηχανών της και τη γελοιότητα των «αισθητικών επεμβάσεων» σε γερασμένα πρόσωπα-προσωπεία. Σήμερα, που δίνεται πιο πολύ σημασία στην ανθρώπινη δράση και στις υλικές της αξίες, η ζωή μοιάζει μετρήσιμο μέγεθος. Διανύει συγκεκριμένες οδούς προς την επιτυχία, έχει συνταγές ευτυχίας, καλά κρυμμένα απωθημένα κλπ. Η λατρεία της ύλης πλέκει μια άλλη σχέση με τη λατρεία των νεκρών στην αρχαιότητα, που πήρε μνημειακές διαστάσεις στους πλούσιους και εντυπωσιακούς τάφους της, αναζητώντας ένα μονοπάτι για την υστεροφημία. Συνέχεια
Με αφορμή την έναρξη μιας ακόμη περιόδου στα σχολικά κάτεργα, αφιερώνουμε την παρακάτω λογοτεχνική αλληγορία σε κάθε ανυπάκουο μαθητή/τρια, σε κάθε αδούλωτο πνεύμα, που δεν επιδιώκει άριστους βαθμούς και γλιτσερές καριέρες, σε όλους τους υπόδουλους του μαυροπίνακα που γνωρίζουν καλά ότι οι κάθε είδους φυλακές είναι «χρήσιμες» μόνον ως υλικά για οδοφράγματα. «Αφιερώνεται» επίσης, σε εκείνους τους ακραιφνείς «αντιεξουσιαστές» που προτείνουν ελευθεριακά σχολεία, εξευγενισμένη εκπαίδευση και λοιπά κολοκύθια στο πάτερο. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 127, Μάιος 2013.
Πάντα είχα την αίσθηση ότι την άνοιξη τα λουλούδια που κάπου είχαν κρυφτεί, βγαίνουν στο φώς του ήλιου, μόνο γιατί φοβούνται ότι οι μεγάλοι θα βαρεθούν και θα παραιτηθούν απ’ την αναζήτηση. Όσκαρ Ουάιλντ, De profundis
«Και αυτός, μικροί μου φίλοι, είναι το καμάρι του εργοστασίου μας. Λέγεται μοριακός αποδομητής ξύλου σπουδαία εφεύρεση!» Τα παιδιά κοίταξαν με αδιαφορία. Μπροστά τους βρισκόταν ένας μεταλλικός θάλαμος σε χρώμα μπλε κοβαλτίου με ορθογώνιο σχήμα και το μέγεθος του ξεπερνούσε αυτό ενός κανονικού δωματίου. Δυο κυλιόμενες ταινίες βρίσκονταν μία στο μπροστινό και μία στο πίσω μέρος μιας κατασκευής, που θα έκανε τις ιστορίες του Λάβκραφτ να μοιάζουν με άσματα προσκόπων. Μια δωδεκάδα πλαστικά πλήκτρα στόλιζαν μια λερωμένη οθόνη που σίγουρα είχε δει και καλύτερες μέρες. Κανένας τους δεν έδειξε να συμμερίζεται τον ενθουσιασμό που είχε ο υπεύθυνος του εργοστασίου επίπλων. Κάποιοι χάζευαν αδιάφορα, ενώ δυο-τρεις, που είχαν στριμωχτεί πίσω, σκουντούσαν ο ένας τον άλλον σχολιάζοντας χαμηλόφωνα. Ήταν τόσο όμορφα έξω. Ο Απρίλης είχε μπει για τα καλά και το τελευταίο πράγμα που ήθελαν απ’ τη ζωή τους ήταν να σουλατσέρνουν σε ένα σκοτεινό και υγρό εργοστάσιο. Ο ήλιος τους καλούσε με κάθε του αχτίδα να δραπετεύσουν. Συνέχεια
H δολοφονία των δύο bodybuilders από δύο δεκαοχτάχρονους που γυμνάζονταν στο ίδιο γυμναστήριο και είχαν σαν διατροφικό, γυμναστικό και ιδεολογικό μέντορα τον έναν από τους δύο δολοφονημένους, θα μπορούσε να είχε περάσει στα αστυνομικά δελτία των ειδήσεων σαν ένα γεγονός από τα πολλά που καλύπτονται. Όμως, τα τατουάζ με τις σβάστικες και άλλα αρχαιοελληνικά σύμβολα που είχε ο ένας από τους δολοφονημένους, τα χουντικά σχόλια του άλλου θύματος σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης, καθώς και οι φωτογραφίες του σε συγκεντρώσεις της Χρυσής Αυγής, έδωσαν αφορμή για σπεκουλάρισμα, παραφιλολογία και διαθέσεις που ήταν έτοιμες για περισσότερο αίμα. Συνέχεια
Την Τρίτη η διοίκηση της εταιρίας Hollywood Garment στο Zamgora της Ashulia (βιομηχανική ζώνη έξω από την πρωτεύουσα Ντάκα) έθεσε σε διαθεσιμότητα 46 εργαζόμενους χωρίς προειδοποίηση και αμέσως πραγματοποιήθηκε κινητοποίηση συμπαράστασης έξω από το εργοστάσιο. Τα συγκεκριμένα άτομα φέρονται να συμμετείχαν σε επιθέσεις και ξυλοδαρμούς εναντίον μελών της διοίκησης του εργοστάσιου κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων.
Μετά από εκείνα τα περιστατικά, η διοίκηση είχε ασκήσει μήνυση σε 61 εργαζόμενους. Οι κινητοποιήσεις από τότε έχουν ως αίτημα και την απόσυρση των διώξεων.
Η εποχή της μεταλλουργίας
Το πέρασμα στην περίοδο, που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε εποχή των μετάλλων στην Αφρική, που εκκινεί με τη λεγόμενη Εποχή του Χαλκού και συνεχίζεται με τη λεγόμενη Εποχή Σιδήρου, όπως είναι φυσικό, δεν προέκυψε εν μία νυκτί ούτε σε όλες τις περιοχές της Αφρικής συγχρόνως. Εμφανίστηκε κυρίως στο βόρειο κομμάτι της ηπείρου, περίπου απ’ την 3η χιλιετία Π.χ. Εφ’ όσον οι κάτοικοί του είχαν ήδη προχωρήσει στον έλεγχο της γης και είχαν μοιράσει εδάφη και εξουσίες, η χρήση των μετάλλων για την ζεύξη των ζώων και την κατασκευή ανθεκτικότερων εργαλείων και όπλων, βοηθούσε στην αποτελεσματικότερη επιβολή. Όσο σκληραίνει η στάση των ανθρώπων απέναντι στο περιβάλλον τους –ανθρώπινο και φυσικό–, τόσο πιο άτεγκτα και ακίνητα γίνονται και τα συναισθήματά τους. Συνέχεια
Οι μπάτσοι επενέβησαν χθες για να διαλύσουν τους φοιτητές που διαδήλωσαν έξω από ένα κτίριο της Μελβούρνης, όπου βρισκόταν ο πρωθυπουργός Τόνι Άμποτ.
Οι φοιτητές του πανεπιστήμιου άρχισαν να βρίζουν και να σπρώχνουν τους μπάτσους που είχαν συγκεντρωθεί. Συνέχεια
Anarchy press gr 