«Πάσα απόπειρα διαταράξεως ή βιαίας ανατροπής του αστικού καθεστώτος, του οποίου στερεά θεμέλια είνε η πατρίς, η οικογένεια, η ιδιοκτησία θα εύρη αντιμέτωπον την πυγμήν του Κράτους. Είμεθα αποφασισμένοι να εξοπλίσωμεν το κράτος και τας αρχάς του διά τας αναγκαίας νομοθεσίας, όπως καταστή δυνατή η αποτελεσματική κοινωνική άμυνα κατά των απροκάλυπτων ανατρεπτικών ενεργειών των εχθρών του κοινωνικού καθεστώτος». (Ελευθεριος Βενιζελος, Θεσσαλονίκη 7/7/1928)
Έχουμε, σε πολλές περιπτώσεις, αναφερθεί στην διαδικασία ενοποίησης της κυριαρχίας, ευρωπαϊκά και παγκόσμια. Μία διαδικασία της οποίας ενώ η αφετηρία βρίσκεται στην δεκαετία του 1950 έχουμε την κυριολεκτική επέλασή της από το 1989 και εφεξής.
Είναι χαρακτηριστικό πως σε σχέση με αυτό το γεγονός η συντριπτική πλειοψηφία των αναρχιστών έσπευσε να υιοθετήσει πρόθυμα και άκριτα την διαδεδομένη, από τα κέντρα εξουσίας (αριστερά και δεξιά), άποψη της υποτιθέμενης κατάρρευσης του «ανατολικού μπλοκ». Οι υποστηρικτικοί λόγοι αυτής της «κατάρρευσης» ξεκινούσαν από μισοσοβαρές αναλύσεις και έφταναν στα όρια του γελοίου (όπως η εκδοχή ότι οι σοβιετικοί νικήθηκαν σε κάποιον υποτιθέμενο πόλεμο που έγινε για την κυριαρχία στο διάστημα, κάτι να πούμε σαν τον «πόλεμο των άστρων»).
Όμως, είναι «ηλίου φαεινότερον» πως η, περί ης ο λόγος, «κατάρρευση» ήταν ένα καλομελετημένο κτύπημα της κρατούσας τάξης της Ρωσίας εναντίον του ίδιου του πληθυσμού της, των εξουσιαζομένων. Ένα κτύπημα που άνοιξε το δρόμο για αναλόγου περιεχομένου διαδοχικά κτυπήματα στις κοινωνίες των κρατών του λεγόμενου ανατολικού μπλοκ, αρχικά, και στους υπόλοιπους πληθυσμούς του ευρωπαϊκού χώρου, στην συνέχεια, από τις εξουσίες του πάλαι ποτέ «δυτικού μπλοκ» κυριαρχίας. Κτυπήματα που συνεχίζονται μέχρι τις ημέρες μας και τα οποία βιώνει μεγάλο μέρος και από τους κατοίκους του ελλαδικού χώρου. Κτυπήματα που αποσκοπούν στο να στερεωθεί η γνωστή από το 1989 διακήρυξη των Γκορμπατσώφ και Μπους (του πρεσβύτερου) περί της εγκαθίδρυσης της Νέας Τάξης Πραγμάτων, αυτής που η άλλη της ονομασία είναι Παγκοσμιοποίηση και της οποίας η πραγματική διάσταση είναι η Ενοποίηση της Κυριαρχίας.
Άλλωστε, μία πρόσφατη επιβεβαίωση των προσχεδιασμένων κινήσεων και των συμφωνιών που υπήρξαν για την πορεία αυτής της ενοποίησης των εξουσιαστών, έγινε από έναν εκ των διεκπεραιωτών των προειλημμένων, τον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, ο οποίος σε πρόσφατη συνέντευξή του κατηγορούσε τους δυτικούς και το ΝΑΤΟ, ότι παραβίασαν τις συμφωνίες και επεκτάθηκαν στα κράτη-μέλη του λεγόμενου πρώην ανατολικού μπλοκ.
Γιατί αναφερόμαστε σε όλα αυτά; Η απάντηση βρίσκεται τόσο στα όσα ήδη βρίσκονται εν κινήσει, τόσο στον ελλαδικό χώρο (ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα) όσο και στην ευρύτερη περιοχή. Χρειάζεται να υπενθυμίσουμε πως η κάθε ευκαιριακή υιοθέτηση απόψεων όχι μόνο δεν είναι ικανή να συμβάλλει στην κατανόηση της πραγματικότητας, αλλά καταντά αναποτελεσματική και ιδιαζόντως γραφική, καθώς αναλίσκεται σε στερεότυπα επαναλαμβανόμενες αναλύσεις, μη έχοντας (ή και μη θέλοντας να) κατανοήσει, συνειδητοποιήσει και προβάλλει με πρακτικό και πειστικό τρόπο τα όσα διαδραματίζονται στην ουσία, δηλαδή το «γίγνεσθαι».
Η κατανόηση τού «γίγνεσθαι», επομένως, προϋποθέτει εμβάθυνση, συνεχή προσπάθεια και καθαρό μυαλό ικανό να αντιλαμβάνεται το παρόν ώστε να μπορεί να προβλέπει τις μελλοντικές κινήσεις των εξουσιαστών.
Ποιός, όμως, δείχνει ενδιαφέρον για κάτι τέτοιο; Εδώ μετρά η πολιτική, το εύπεπτο, το έτοιμο να καταναλωθεί ακόμα κι αν δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ακόμα κι αν αυτός που το διαλαλεί, κατά βάθος δεν το πιστεύει. Ο σκοπός είναι η φαινομενική επιτυχία, ο προσεταιρισμός κάποιων ανθρώπων πάνω στην εκάστοτε «πολιτική γραμμή». Η πολιτική, αλλά και όποιος την ασκεί, είναι το αρπακτικό που απλά ενδιαφέρεται για το άμεσο κέρδος και κάποια πρόσκαιρα (κατά κανόνα) αποτελέσματα, παρασύροντας τις σκέψεις των ανθρώπων σε ευκαιριακές επιδιώξεις που δεν είναι ικανές να επιφέρουν την συνολική ευδαιμονία, πέραν του ότι τα όποια άμεσα πολιτικά κέρδη, όντας κτίσματα σε παραλιακό αμμώδες έδαφος, σύντομα απορροφούνται από τα κύματα.
Ας έλθουμε, όμως, στο προκείμενο. Η ενοποιημένη κυριαρχία δεν είναι ένα ασήμαντο γεγονός. Οι κρατούντες από τα διάφορα σημεία του πλανήτη έχουν προ πολλού αποφασίσει για την κατασκευή ενός άλλου είδους «κόσμου». Αυτό προϋποθέτει ενιαίους κανόνες κοινά αποδεκτούς και συνεπώς ενιαίο νομικό πλαίσιο. Σημαίνει ακόμη, πως τα «αδύνατα σημεία» του κυριαρχικού πλέγματος, που υπήρχαν και υπάρχουν στον πλανήτη, θα πρέπει να ενδυναμωθούν στην βάση της ενιαίας λειτουργίας του παγκόσμιου συστήματος που διαμορφώνουν. Ένα από αυτά τα σημεία ήταν και ο ελλαδικός χώρος. Σ’ αυτόν επικεντρώθηκε το ενδιαφέρον τα τελευταία χρόνια εν όψει της νέας ενοποιητικής περιόδου της παγκόσμιας κυριαρχίας, κάτι που σηματοδοτήθηκε με την υπερψήφιση του αντιτρομοκρατικού νόμου και τις εν συνεχεία επαναλαμβανόμενες αναθεωρήσεις του, όπου η υποτιθέμενη εθνική κυριαρχία επιβεβαίωσε για μία ακόμη φορά την ανυπαρξία της, αφού κατωχυρώνετο –και επίσημα πλέον– η ανεμπόδιστη δράση των μυστικών υπηρεσιών των κρατών, που προΐστανται των ενοποιημένων δυνάμεων της κυριαρχίας. Επομένως, οι θρήνοι, που ακολούθησαν, για την δήθεν απεμπόληση εθνικής κυριαρχίας με τα μνημόνια αποτελούν τουλάχιστον ωμή πολιτική σπέκουλα, αφού κανείς δεν μπορεί να χάσει αυτό που δεν είχε.
Ένας από τους κύριους σκοπούς της περιόδου, που δρομολογείται, είναι η καταστολή του ελεύθερου λόγου, η απαγόρευση της έκφρασης κάθε ενοχλητικής γνώμης με κάθε τρόπο. Η παγκοσμιοποιημένη κυριαρχία επιδιώκει την «έκφραση» εκείνης της γνώμης που συμπορεύεται με τις μακροπρόθεσμες ή βραχυπρόθεσμες επιδιώξεις και σχεδιασμούς της.
Είναι κατανοητό πως κάτι τέτοιο δεν είναι πρωτοφανές στα χρονικά των διώξεων, εκ μέρους του ελλαδικού κράτους. Το ιδιώνυμο (ν.4229/1929) «Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών» είναι το πλέον γνωστό νομοθέτημα το οποίο δεν ψηφίστηκε από κάποια δικτατορία αλλά από την δημοκρατία και από την κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου. Πριν από αυτό εννοείται πως υπήρξαν ανάλογου περιεχομένου νομοθετήματα, όπως αυτό το οποίο νομοθετήθηκε από τον Παπαναστασίου το 1924 όπου εποινικοποιείτο η έκφραση γνώμης υπέρ του έκπτωτου βασιλιά.
Αν ανατρέξουμε στο διάστημα των 85 χρόνων, που μεσολάβησαν, θα διαπιστώσουμε πως η δίωξη της γνώμης, συνεχίστηκε από όλες τις εξουσιαστικές ομάδες, μέσα από πολύπλοκες και πολύπλευρες διαδικασίες. Το ιδιαίτερο που κομίζει η παρούσα περίοδος της κυριαρχίας είναι η ωμότητα με την οποία προχωρά στην φίμωση του λόγου και της έκφρασης γνώμης.
Αυτό οφείλεται εν μέρει και στην προσπάθεια εναρμονισμού του νομικού πλαισίου με αυτό των υπολοίπων μελών της Ε.Ε. Ενός εναρμονισμού που αφορά κυρίως την απαγόρευση της γνώμης, της έκφρασης λόγου που δεν συμπορεύεται με τον εκάστοτε «λόγο» των κρατούντων. Πώς, όμως, θα μπορούσε, για παράδειγμα να τεθεί υπό διωγμόν μία πορεία εθνικοφροσύνης που έχει τις ρίζες της στην σύσταση του ελλαδικού κράτους; Οι ανάγκες των κρατούντων παγκοσμίως απαιτούν την εκρίζωση και την αντικατάστασή της.
Χρήσιμο εφαλτήριο για την πραγμάτωση αυτού του ποινικού έργου, που αναμφισβήτητα έχει και κοινωνικές προεκτάσεις, είναι η Χρυσή Αυγή. Αυτές οι διώξεις με αφορμή την υποτιθέμενη προστασία της δημοκρατίας, έχουν σαν σκοπό να αντιμετωπίσουν αντίπαλες πολιτικές και οικονομικές μερίδες της εξουσίας που εκφράζει αυτό το κόμμα (βασισμένο και σε ένα μεγάλο κομμάτι του κοινωνικού χώρου) και οι οποίες προσβλέπουν σε μία διαφορετικού τύπου διαχείριση αυτής της περιόδου και των επερχομένων αλλαγών, που εντάσσονται στους παγκοσμιοποιημένους σχεδιασμούς.
Το σημαντικότερο πλήγμα που επιφέρει η παρούσα τάξη πραγμάτων είναι η δίωξη της γνώμης και η απαγόρευση έκφρασης λόγου. Πάντα; Όχι βέβαια. Αυτή λαμβάνει χώραν όταν θίγονται με ευθύ τρόπο τα βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα σχέδια των κρατούντων. Πάντα επιλεκτικά και πάντοτε σε όσους δεν συγκροτούν τις εκάστοτε συμμορίες διεκπεραίωσης των συμφερόντων της παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας.
Μπορεί μεν να διατυπώνονται νομικές και άλλου είδους αντιρρήσεις για τις διώξεις λόγου και γνώμης, όμως αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα την κατάσταση, αφού τελικά όχι μόνον πρακτικά αλλά και ουσιαστικά εγκαθιδρύεται ένα προηγούμενο το οποίο αποτελεί παρακαταθήκη, η οποία δεν πρόκειται να εξαλειφθεί.
Μπορεί όλα αυτά να θεωρηθούν ως βέβαια εργαλεία της εξουσίας για το μέλλον; Αυτό είναι βέβαιο. Όταν υπάρχουν αποφάσεις που απαγορεύουν σε βουλευτές να λένε την όποια γνώμη τους έξω από το κυνοβούλιο, όταν υπάρχουν απαγορεύσεις αφισσοκόλλησης σε νόμιμα σωματεία (όπως είναι ο φαρμακευτικός σύλλογος), όταν εφαρμόζεται για μία ακόμη φορά η αρχή της συλλογικής ευθύνης (που είχε εφαρμοσθεί και στην περίπτωση της σύλληψης των 504 εξεγερμένων στο Πολυτεχνείο του 1995), όταν κηρύσσονται υπό διωγμόν ιδεολογίες, τότε μπορεί να αναλογισθεί ο κάθε ένας την έκταση που μπορεί να έχουν αυτές οι καταστάσεις. Μέσα από το πρόσχημα της δίωξης κατά της Χρυσής Αυγής γίνεται καθεστώς η δίωξη του φρονήματος. Στην προκειμένη περίπτωση εφαρμόζονται νόμοι που δεν έχουν σχέση με τα μέχρι τούδε ισχύοντα. Μπορεί στη Γερμανία, το Βέλγιο και σε άλλες χώρες της Ευρώπης να έχει απαγορευθεί δια νόμου ο Εθνικοσοσιαλισμός (Ναζισμός), όμως στον ελλαδικό χώρο δεν ισχύει τέτοιος νόμος. Όπως δεν ισχύει για τον Φασισμό, τον Κομμουνισμό και την Αναρχία. Κι όμως, τα παπαγαλάκια σχίζουν υποκριτικά τα ιμάτια τους, όπως τα έσχιζαν μέχρι τώρα με τους κουκουλοφόρους, όπως θα τα σχίζουν αύριο και πάλι προσπαθώντας να διασύρουν τους αγωνιζόμενους για την αναρχία.
Η παράνοια των εξουσιαστών γίνεται άκρως επικίνδυνη όταν ξεπερνά κάθε όριο με το να ζητούν την ποινή της ισόβιας κάθειρξης για επίθεση και προσβολή του κυνοβούλιου, επαναφέροντας την σκληρή εποχή του μεσαίωνα, όπου όποιος στρεφόταν εναντίον τού ηγεμόνα αποκεφαλιζόταν ή στην καλύτερη περίπτωση εξοριζόταν. Διάφοροι Γκαιμπελίσκοι των ΜΜΕ (Πρετεντέρης κλπ), αριστεροί βουλευτές (Παπαδόπουλος, κλπ) επιτίθενται κατά των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής χρησιμοποιώντας εμφυλιοπολεμικούς όρους. Πάντοτε, βέβαια, εκ του ασφαλούς, αφού εμφυλιοπολεμική σύρραξη δεν φαίνεται ούτε στον πλέον απομακρυσμένο ορίζοντα.
Κι όλα αυτά στο πνεύμα του θριάμβου ή της υποστήριξης της Δημοκρατίας. Ο εκάστοτε θρίαμβος της δημοκρατίας είναι ο θρίαμβος της εξουσίας και επιβεβαιώνεται με μέτρα ολοκληρωτισμού (μέσα στα οποία περιλαμβάνονται και οι ειδικές φυλακές) ή με μεθοδεύσεις εξόντωσης του πολιτικού αντιπάλου που αποδεικνύουν πόσο αδίστακτη μπορεί να γίνει η κρατούσα τάξη πραγμάτων απέναντι σε αδιαμεσολάβητους απελευθερωτικούς αγώνες. Το γνωστό εξουσιαστικό σύνθημα «καμμία ελευθερία στους εχθρούς της ελευθερίας» είναι παντελώς ξένο και ολοκληρωτικά εχθρικό προς τις αναρχικές ιδέες και πρακτικές. Η «υπεράσπιση» του δημοκρατικού πολιτεύματος χτίζει έναν ολοκληρωτισμό πολύ χειρότερο από τον Εθνικοσοσιαλισμό και τον Φασισμό. Δεν χρειάζεται πάνω σ’ αυτό να επεκταθούμε, επί του παρόντος.
Δια των νόμων, εν ενεργεία ή μη (διευκρίνιση: εν ενεργεία νόμος είναι αυτός του οποίου έχει επικυρωθεί η εφαρμογή σύμφωνα με τα ισχύοντα του κρατισμού, ενώ έχουμε, επίσης, το νομικό καθεστώς το οποίο ισχύει με την εφαρμογή των δεδικασμένων και των δικαστικών αποφάσεων) επιχειρείται η εφαρμογή αυτών που περιστασιακά (πολιτική χρήση) ή επί μακρόν χρονικό διάστημα θα χρησιμεύσουν στο να εξυπηρετηθούν πρόσκαιρες σκοπιμότητες ή να «γαλουχηθούν» οι υπήκοοι στους επιτασσόμενους τρόπους έκφρασης.
Είναι σαφές, πως η απόδοση του όρου «εγκληματικός» σε μία διατυπωμένη γνώμη γίνεται επιλεκτικά και αναλόγως με τον συσχετισμό εξουσίας που υπάρχει. Έτσι, αυτοί που εφαρμόζουν την ποινική δίωξη μίας γνώμης που έχει χαρακτηριστεί ως εγκληματική είναι οι ίδιοι που διαπράττουν το αδίκημα αυτό αλλά τυγχάνουν ασυλίας, αφού είναι ενταγμένοι στην τρέχουσα συμμαχία εξουσιαστών. Αυτά εύκολα μπορεί να τα διαπιστώσει κάποιος την σήμερον ημέραν.
Με το πρόσχημα της υπεράσπισης του δημοκρατικού πολιτεύματος από τον «φασιστικό κίνδυνο», το κράτος προβαίνει ασύδοτα σε ενέργειες που πριν από λίγα χρόνια θα ξεσήκωναν μεγάλα κύματα διαμαρτυριών και διαδηλώσεων. Τώρα, όμως, το πρόσχημα του «φασιστικού κινδύνου» και οι διώξεις εναντίον βουλευτών της Χρυσής Αυγής στέκονται εμπόδιο στην αντιμετώπιση αυτής της ασύδοτης επίθεσης που πραγματοποιείται. Βεβαίως, προκαλεί γέλια η υποτιθέμενη αντιφασιστική υστερία του Βενιζέλου και του Ελλαδικού κράτους την ίδια στιγμή που υποστηρίζει ανενδοίαστα τις ένοπλες νεοναζιστικές συμμορίες της Ουκραΐνας. Είναι χαρακτηριστικό πως αποβαίνει μερική η δράση ενάντια στο νομοσχέδιο για τις φυλακές, όταν αποσιωπάται όλη η περιρρέουσα κατάσταση που καθιερώνει την «καινούργια εποχή» της κυριαρχίας και η οποία περιγράφηκε εν ολίγοις προηγουμένως. Είναι, επίσης, περισσότερο από προβληματική η εμμονή στον αντιφασισμό από τη στιγμή που μία τέτοια στάση και πρακτική ενεργεί ως ύδωρ στον μύλο της κυριαρχίας και του ολοκληρωτισμού που αυτή δομεί.
Βεβαίως, όσοι έχουν ενθυλακωθεί στην αριστερά προφανώς και δεν νοιώθουν κάποια ανησυχία, αφού η θέση τους είναι προσδιορισμένη μέσα στο κίνημα και αισθάνονται καλυμμένοι μέσω των συμβιβασμών καθώς επιπλέουν στα θολά ύδατα του αναρχισμού. Οι αναρχικοί, όμως, δεν έδωσαν και δεν πρόκειται να δώσουν «γήν και ύδωρ» σε κανένα εχθρό της ελευθερίας, δεν πρόκειται να απεμπολήσουν τις ιδέες της ολικής απελευθέρωσης εντασσόμενοι σε κινήματα εφησυχασμού, μερικότητας και ενσωμάτωσης.
Συσπείρωση Αναρχικών
Anarchy press gr 