Το φως, η πλάνη και η έφοδος στο κενό

«Το Θεριό σκοτώστε το! Κόψτε το λαιμό του! Χύστε του το αίμα!» Η φυλή είχε στήσει το χορό. Κάπου, από την άλλη πλευρά του πέτρινου τείχους, θα υπήρχε ένας σκοτεινός κύκλος, μια φωτιά, κρέας και η παρηγοριά της ασφάλειας […]

Ο Ράλφ έβαλε το κεφάλι του στα χέρια του και δέχθηκε το καινούργιο αυτό γεγονός σαν πληγή. Ο Σαμ και ο ΄Ερικ ήταν τώρα μέλη της φυλής. Φύλαγαν το Κάστρο των βράχων για να μην πλησιάσει εκείνος. Δεν υπήρχε περίπτωση να τους ελευθερώσει και να κάνει μια φυλή εκτός νόμου στην άλλη άκρη του νησιού.

Ο Σαμ και ο Έρικ ήταν άγριοι, όπως κι οι υπόλοιποι». (Γουiλιαμ Γκόλντιλγκ, Ο Άρχοντας των Μυγών)

«Έχω ασφαλώς δυνατότητες· αλλά κάτω από ποια πέτρα βρίσκονται;» (Φραντς Κάφκα)

Όπως εύστοχα έχει παρατηρηθεί, τα μικρότερα έντομα προσελκύονται από την λάμψη του φωτός και καίγονται οδηγούμενα στην φλόγα, ενώ η μύγα έρχεται να καθίσει μ’ εμπιστοσύνη επάνω στο κεφάλι μιας σαύρας, παρ’ ότι προηγουμένως καταβρόχθισε εμπρός της μια όμοιά της. Παρ’ όλα αυτά δεν διανοείται κάποιος να εξηγήσει αυτές τις περιπτώσεις με άλλο τρόπο παρά σχεδόν ταυτίζοντας την ενέργεια του αιτίου με τον απλό ερεθισμό. Με άλλα λόγια δεν σκέπτεται κάποιος τουλάχιστον στα σοβαρά ότι το αποτέλεσμα αυτό επήλθε λόγου χάρη εξ αιτίας της υποτιθέμενης «ελευθερίας της αδιαφορίας», που επέδειξαν τα έντομα.