Η πολιτική διέξοδος και η χαμένη «πανοπλία» του κινήματος

«Το Μίσος συνεχιζόταν ακριβώς όπως και πριν, μόνο που είχε αλλάξει ο στόχος. Αυτό που έκανε εντύπωση στον Ουίνστον, όταν τα ξανασκέφτηκε όλ’ αυτά, ήταν πως ο ομιλητής, πέρασε από την μια πολιτική γραμμή στην άλλη, ακριβώς στην μέση μιας φράσης, όχι μόνο χωρίς να σταματήσει, αλλά ν’ αλλάξει ούτε καν την σύνταξη». (1984, Τ. Όργουελ)

H έννοια της πολιτικής, συχνά, προσδιορίζεται, εκτός των άλλων, ως ο ιδιαίτερος τρόπος επίλυσης συγκρούσεων, ή απλά έντονων αντιπαραθέσεων με βάση τον συμβιβασμό, την εξομάλυνση και την διαπραγμάτευση ανάμεσα στα εμπλεκόμενα, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, μέρη. Πολλές φορές μάλιστα, λανθασμένα κατά την γνώμη μας, μια τέτοια διαδικασία θεωρείται ή προβάλλεται ότι απέχει από ενέργειες που συγκαταλέγονται στην λεγόμενη «στρατιωτική λύση».

Σύμφωνα με τον Κλαούζεβιτς (Περί Πολέμου), «ο πολιτικός αντικειμενικός στόχος δεν είναι σαν τέτοιος, ένας δεσποτικός ρυθμιστής· πρέπει να προσαρμόζεται στην φύση των μέσων που διαθέτει, πράγμα που τον οδηγεί συχνά στην πλήρη του μεταμόρφωση· παραμένει μολαταύτα πάντα στην πρώτη γραμμή των θεωρήσεων μας. Η Πολιτική, επίσης, θα διεισδύσει σ’ ολόκληρη την πολεμική πράξη ασκώντας μια σταθερή επίδραση πάνω της, στο μέτρο που το επιτρέπει η φύση των εκρηκτικών δυνάμεων που ασκούνται σ’ αυτήν».