Στις χίλιες και μια νύχτες με τα χίλια ένα παραμύθια (και κάτι παραπάνω) συχνά εμφανίζεται το τζίνι που βγαίνει μέσα απ’ το μπουκάλι και σου ζητά να κάνεις ευχές. Τότε, θα πρέπει να προσέχεις τι να ευχηθείς και με ποιον τρόπο, για να μη σε παγιδεύσει κι η ευχή στραφεί εναντίον σου. Πόσο μάλλον, όταν έχεις να κάνεις με το κράτος ή –ακόμη χειρότερα– με έναν συνασπισμό αυτών. Δεν αρκεί μόνο να ευχηθείς το κλείσιμο μιας φυλακής∙ χρειάζεται να προνοήσεις να σκεφτείς ταυτόχρονα και τι θ’ ανοίξει στη θέση της.
Το παραμύθι, λοιπόν, θα ξεκινούσε κάπως έτσι. Στη μακρινή καταπράσινη Χαλκιδική, που σαν κι αυτήν δεν έχει άλλη, φύτρωσε κάποτε μέσα απ’ το χώμα η παντοκρατορία της εκκλησίας και μια μονή που έμελλε να «καθαγιάσει» ακόμη και τα βουνά, φτιάχνοντας το «Άγιο Όρος». Η βασιλεία των ηγεμόνων της εκκλησίας μοιάζει παντοτινή, διαπερνώντας τους αιώνες. Μάλιστα, τόσο …φιλεύσπλαχνη καθώς ήταν, που και που έδινε στους άξιους δούλους της τα «φιλέτα» που τους άξιζαν. Έτσι, κάποτε, στη μακρινή δεκαετία του ’60, αποφάσισε να δείξει το… ανθρώπινό της πρόσωπο, παραχωρώντας μια έκταση 1.000 στρεμμάτων στο κράτος, ώστε να φτιαχτούν οι αγροτικές φυλακές Κασσάνδρας. Παράλληλα, σχεδόν, πούλησε και στον καλό χριστιανό Ανδρέα Ανδρεάδη μια τεράστια έκταση, που την έκανε ένα απ’ τα παλιότερα πλέον τουριστικά συγκροτήματα της περιοχής στην παραλία της Σάνης.
Πέρασαν τα χρόνια και οι εξουσιαστές διαδέχτηκαν ο ένας τον άλλο, αλλά οι κραταιές μονές του Αγίου Όρους δεν σταμάτησαν ποτέ να κλείνουν τις συμφωνίες τους. Το «φιλέτο» των 1.000 στρεμμάτων των Αγροτικών Φυλακών Κασσάνδρας δεν είναι μόνο μια πολύ εύφορη πεδινή έκταση. Καταλήγουν σε μια παρθένα παραλία και διαθέτουν δύο δυναμικές γεωτρήσεις με τεράστιες παροχές νερού. Είναι, λοιπόν, δυνατό από την στιγμή που τα πάντα πωλούνται ν’ αφήσουν ως έχει μια έκταση που κάλλιστα θα μπορούσε να γίνει ένα ωραίο γήπεδο του γκολφ; Η οικογένεια Ανδρεάδη εποφθαλμιά εδώ και χρόνια αυτή την περιοχή, προκειμένου να επεκτείνει τις τεράστιες επιχειρήσεις της. Όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, δεν είναι δυνατό πλάι στα γήπεδα του γκολφ και τις ιδιωτικές παραλίες να διατηρηθούν οι φυλακές. Οπότε, και θα κλείσουν.
Όποιος, λοιπόν, ευχήθηκε απλώς να κλείσουν οι φυλακές, έκανε μισή ευχή, καθώς ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι, όταν κλείνει μία μόνο αποθήκη ψυχών, θ’ ανοίξει μια χειρότερη στη θέση της. Δεν χρειάζεται το εφιαλτικό αυτό παραμύθι να περιλαμβάνει και μάγισσες, που θα διαβάσουν στη μαγική τους σφαίρα το μέλλον, για να μας το πουν. Γνωρίζουμε ήδη για τις φυλακές τύπου Γ΄ στο Δομοκό που είναι πλέον έτοιμες. Με τις νέες ανακατατάξεις, προφανώς κρίνεται περιττό να διατηρούνται αγροτικές φυλακές, από τη στιγμή που προβλέπεται ήδη διαχωρισμός κρατουμένων.
Κανένα κράτος δεν θα έκλεινε μια φυλακή, αν δεν την είχε ήδη αντικαταστήσει με μια αποτελεσματικότερη «διά σωφρονισμόν» κι αν, επίσης, δεν είχε πουλήσει στους γύπες της ανάπτυξης τα διαθέσιμα εδάφη της. Γι’ αυτό τα σκέτα ευχολόγια ικανοποιούν μόνον τους αφελείς. Η ίδια η ουσία της φυλακής, της τιμωρίας του εγκλεισμού, αφήνει στα χέρια του κράτους να κρίνει όχι μόνο τι είναι δίκαιο ή άδικο, λογικό ή παράλογο, αλλά και ποιοι και γιατί θα καταλήξουν για λίγο η πολύ στην τσιμεντένια κυψέλη, ως «αποκλίνουσες συμπεριφορές». Ας σταματήσουμε, λοιπόν, τις ευχές∙ ώστε όχι μόνο να γκρεμίσουμε κάθε φυλακή, αλλά και να ξαναμάθουμε την ελευθερία.
σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση
Anarchy press gr 