Η Πόλη της Νύχτας

Η Πόλη της Νύχτας δεν πληρώνει φόρους, καθότι εκεί δεν παρέχεται καμιά κοινωφελής υπηρεσία. Οι λάμπες του νέον είναι σβηστές κι οι θόλοι μαυρισμένοι απ’ την κάπνα, δεκαετίες ολόκληρες ανάβουν φωτιές εκεί μέσα, για να μαγειρέψουν. Στη μαυρίλα που επικρατεί στο καταμεσήμερο μέσα στην Πόλη της Νύχτας ποιος θα κάτσει να προσέξει μερικές ντουζίνες από τρελαμένα πιτσιρίκια, που έχουν χαθεί μέσα στα σιδερένια δοκάρια της οροφής;

William Gibson, Ο μνημονικός Τζόνυ

Δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς ειδικά επιτελεία –αν και οι εκθέσεις των Ηνωμένων Εθνών έρχονται να το επιβεβαιώσουν–, για να αντιληφθεί ότι οδεύουμε ως ανθρωπότητα προς την ολοένα και μεγαλύτερη αστικοποίηση. Οι αριθμοί μιλούν: ενώ το 1950 το 30% ζούσε σε αστικά κέντρα, σήμερα ζει το 54% του παγκόσμιου πληθυσμού, με προοπτική να ανέβει στα 66% το 2050. Το 81% της Βορείου Αμερικής ζει ήδη στα μεγάλα άστεα, χωρίς να ξεχνάμε το Τόκυο με τους 38 εκατομμύρια κατοίκους του και την ζωή εν (μικροίς) κύβοις. Πέρα από την ποσότητα, η πτώση της ποιότητας ζωής στις πόλεις είναι κατακόρυφη, με τους περιφραγμένους «παραδείσους» της να αφορούν όλο και λιγότερους. Οι σχέσεις γίνονται όλο και πολυπλοκότερες και η ζωή μοιάζει με ένα άθροισμα περίπλοκων διαδικασιών. Το πρόβλημα που τίθεται για τους εξουσιαστές είναι, επομένως, πώς θα μπορούσε να ελεγχθεί αποτελεσματικά ένα τόσο μεγάλο ποσοστό κατοίκων, που ζουν σαν τρωκτικά στο περιθώριο της κανονικότητας που όρισε η σύγχρονη τεχνολογική καθημερινότητα;