Ξεκουρδίζοντας τα όργανα της πολιτικής

Η πολιτική παραπαίει… ας την αφήσουμε να πεθάνει!

[Από το έντυπο, της ομώνυμης αναρχικής ομάδας, Πρόκληση σε στάση, τεύχος 4, Θεσσαλονίκη, Νοέμβρης ’95]

Πιστεύεις στον αναρχισμό; Θεωρείς πως τα εργατικά συμβούλια, η αυτοοργάνωση της παραγωγής και η άμεση δημοκρατία θα σε εξυψώσουν σε μια απελευθερωτική Εδέμ; Ε, τότε, ναι∙ η πολιτική σου πάει γάντι. Δεν νοούνται όλα τα παραπάνω δίχως αυτήν, διότι πολιτική σημαίνει διαχείριση. Κι εσύ, καθότι αναρχιστής (και όχι αναρχικός) έχεις ουκ ολίγα ζητήματα προς διαχείριση∙ από την βιομηχανική παραγωγή, μέχρι τις αντιδράσεις όσων διαφωνούν με όσα λες και πράττεις, μιας και οι μειοψηφούντες στις δημοκρατίες (άμεσες, έμμεσες, με φιοριτούρες ή άνευ) οφείλουν να υποτάσσονται στην βούληση της πλειοψηφίας. Αν υποθέσουμε, βέβαια, πως θέτεις συνήθως εαυτόν σε όσους πλειοψηφούν…