«[…] η σταθερή ευημερία κάθε κράτους προϋποθέτει κατανομή της κυρίαρχης εξουσίας σε διάφορους φορείς. Η συγκέντρωση του μεγαλύτερου μέρους της εξουσίας στα ίδια χέρια είναι καταστροφική. Αν η Σπάρτη διατήρησε πολλούς παλιούς θεσμούς, αυτό οφείλεται στο ότι την προφύλαξε “η κατανομή της εξουσίας”. Την αρχή έκανε η Θεία Πρόνοια, όταν οι περιστάσεις οδήγησαν στον καταμερισμό της βασιλείας σε δύο οίκους. Η σύνεση ενός αρχαίου πολιτικού άνδρα –εννοείται σίγουρα ο Λυκούργος– προώθησε την εφαρμογή της σωτήριας αυτής αρχής μοιράζοντας περαιτέρω την εξουσία μεταξύ των βασιλέων και της γερουσίας. Στη συνέχεια, η διεργασία ολοκληρώθηκε με τον θεσμό των εφόρων. Έτσι, το σπαρτιάτικο πολίτευμα έγινε μεικτό, όπως ακριβώς ο Πλάτων πιστεύει ότι πρέπει να είναι ένα πολίτευμα για να έχει σταθερότητα (691e-692c)».
Α.Ε. Τaylor, Ο Πλάτων και το έργο του, Νόμοι και Επινομίς
Έχουμε διανύσει διάστημα πλέον των είκοσι ετών από το 1992, όταν μετασχηματισμοί στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής ένωσης, αλλά όχι μόνο, αποτυπώνονταν με την συμφωνία και την υπογραφή της συνθήκης του Μάαστριχτ. Μια συνθήκη που θεωρήθηκε ιδιαίτερα από αναλυτές που ανήκουν στην νέο-μαρξιστική σχολή ως εκείνη, που έθεσε την ευρωπαϊκή θεωρία του κράτους ενώπιον ενός «καινοφανούς πολιτειακού φαινομένου».
Anarchy press gr 