Η Ρωσία, ήδη από πέρυσι το χειμώνα έχει ξεκινήσει προπαρασκευαστικές ενέργειες, όσον αφορά το ρουβλιοφόρο ζήτημα της Αρκτικής∙ τι και αν κάποιοι πνέουν τα μένεα για όσα ο ρώσικος κρατισμός φιλοδοξεί να πράξει στην παγωμένη αυτή γη; Ο Πούτιν και η συμμορία του δείχνουν προς το παρόν να τους αγνοούν επιδεικτικά. Η ρωσική υπηρεσία ασφαλείας FSBείχε ενισχύσει την παρουσία της στην περιοχή, με στόχο να ολοκληρωθεί η ανάπτυξη των ρωσικών στρατιωτικών υποδομών ως τα μέσα του 2014. Έτσι, για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία, Ρώσοι αλεξιπτωτιστές προσγειώθηκαν στην βάση Μπάρνεο, κοντά στον Βόρειο Πόλο. Η ρωσική κυριαρχία θέλει να ενισχύσει την παρουσία της σε μια περιοχή, που διεκδικούν εξ ίσου τόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες, όσο και ο Καναδάς, η Νορβηγία και η Δανία. Το ζητούμενο, βέβαια, είναι το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Η ευκαιρία, προφανώς, συνδέεται με την ενίσχυση της εικόνας του Πούτιν, λόγω της «επιτυχίας» του στην Κριμαία. Τα ποσοστά του έχουν ανέβει, ενώ μία δημοσκόπηση υποστηρίζει ότι τα δύο τρίτα των ρώσων επιθυμούν να συγκεντρωθούν περισσότερες εξουσίες στον… λαοφιλή αυτό ηγέτη.
Το ερώτημα, βέβαια, είναι πόσες ακόμη εξουσίες απομένουν να του αποδοθούν, αφού δεν μπορεί κανείς πλην του εαυτού του να του σταθεί εμπόδιο. Από την άλλη, εθνικιστές του ρωσικού κοινοβουλίου ζητούν να διερευνηθεί εάν υπάρχουν ευθύνες του Γκορμπατσόφ για την κατάργηση της Σοβιετικής Ένωσης! Είναι απορίας άξιον σε μια χώρα με τόσες ελευθερίες, που ο ρωσικός λαός ευημερεί, πνευματικά (ή μάλλον οινοπνευματικά) και υλικά, τώρα που η Ρωσία επανέρχεται διεκδικώντας τον παλιό επεκτατικό της ρόλο, γιατί να μην στέψουν τον Πούτιν Τσάρο και Μέγα Βλαντιμίρ και η άλλοτε κραταιά «σοβιετική αρκούδα» να μην μετονομαστεί σε Ρωσική Αυτοκρατορία, για να μην κουράζεται ο κόσμος να ψηφίζει;
Θα πείτε, βέβαια, μερικά ονόματα πλέον είναι κάπως μπανάλ, ξεπερασμένα. Γιατί να ονομάζονται οι εξουσιαστές τσάροι και αυτοκράτορες, όταν μπορεί να χρησιμοποιηθεί η πιο σικ λέξη πρόεδρος, καγκελάριος, πρωθυπουργός; Γιατί να λέμε αυτοκρατορία, βασίλειο, επαρχία, όταν το ίδιο είναι να λέμε δημοκρατία, ομοσπονδία, ένωση; Η δημοκρατία, άλλωστε, αποτελεί καλό επιχείρημα για τους πολέμους ενάντια στην «Άγρια Ανατολή», που ακόμη εξουσιάζεται από δικτάτορες και εμίρηδες.
Η εξουσία πάντοτε θα βρίσκει άλλοθι∙ είτε αυτά λέγονται δημοκρατία είτε πολιτισμός και εκπολιτισμός είτε πολιτική και οικονομική ένωση, για να επιτυγχάνει την περαιτέρω διεύρυνση των λεωφόρων της καταπίεσης και της πνευματικής, αλλά εν προκειμένω και υλικής ένδειας. Η ίδια η φύση μας, όμως, δε μας αφήνει να ξεχαστούμε∙ μας ξυπνάει, μας δείχνει τους τρόπους να είμαστε ελεύθεροι, να αντιδρούμε και να ανοίγουμε τους δικούς μας δρόμους προς την Αναρχία.
Κλείνοντας, παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το Κίτρινο Βέλος (το όνομα ενός τραίνου-συμβόλου, όπου ζουν όλοι οι ήρωες του βιβλίου) του Ρώσου συγγραφέα VictorPelevine:
– Θυμάσαι τώρα τι σου συνέβη; Ρώτησε ο Χαν. – Κάτι λίγο, είπε ο Αντρέι. Μόνο σε γενικές γραμμές. Τίποτα στ’ αλήθεια ιδιαίτερο δεν έγινε. Πώς με λένε το ήξερα, από ποιο διαμέρισμα του βαγονιού, επίσης. Αλλά είναι σα να μην ήμουνα καθόλου εγώ. Αισθανόμουνα πολύ περίεργα… λες και υπάρχει διαφορά αν είσαι σ’ αυτό ή σε άλλο βαγόνι. Σαν σ’ όλα όσα συμβαίνουν να υπήρχε περισσότερο νόημα, αν το τραπεζομάντηλο στο εστιατόριο ήταν καθαρό. Ή αν στην τηλεόραση έδειχναν άλλες φάτσες. Κατάλαβες; – Δεν χρειάζονται εξηγήσεις, είπε ο Χαν. Απλώς ήσουνα επιβάτης για λίγο καιρό. […] – Και τώρα είμαι επιβάτης, είπε. Κι εσύ το ίδιο. – Ο φυσιολογικός επιβάτης, είπε ο Χαν, ποτέ δεν βλέπει τον εαυτό του σαν επιβάτη. Γι’ αυτό, αν εσύ αυτό το ξέρεις, δεν είσαι πια επιβάτης. Σ’ αυτούς δε θα τους ερχόταν ποτέ στο κεφάλι η ιδέα ότι μπορεί να κατέβουν απ’ το τραίνο. Γι’ αυτούς, απλούστατα, τίποτα δεν υπάρχει άλλο εκτός από το τραίνο. – Και για μας δεν υπάρχει τίποτα εκτός από το τραίνο, είπε σκυθρωπά ο Αντρέι. Εάν βέβαια δεν κοροϊδεύει κανείς τον εαυτό του. Ο Χαν χαμογέλασε βιασμένα. – Να μην κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, επανέλαβε αργά. Κι αν εμείς δεν κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, αργά ή γρήγορα θα μας κοροϊδέψουν οι άλλοι. […] Και αν υπάρχει ή όχι κάτι άλλο εκτός από το τραίνο μας, δεν έχει καμιά σημασία. Το σημαντικό είναι να μπορείς να ζεις σα να υπήρχε αυτό το άλλο. Σαν να μπορούσε κανείς πραγματικά να κατέβει απ’ το τραίνο αυτό. Εδώ είναι όλη η διαφορά. Κι αν προσπαθήσεις να εξηγήσεις αυτή τη διαδικασία σε κάποιον επιβάτη, δεν πρόκειται να σε καταλάβει. – Γιατί, εσύ δοκίμασες; Ρώτησε ο Αντρέι. – Δοκίμασα. Αυτοί δεν καταλαβαίνουν ούτε ότι βρίσκονται σ’ ένα τραίνο. […] – Τι σημαίνει «σε όλους μας»; Είμαστε πολλοί εδώ; – Πιστεύω ναι, είπε ο Χαν. Πρέπει να είμαστε πολλοί, μόνο που δεν ξέρουμε ο ένας τον άλλον. Πάντως παλιότερα ήμασταν πιο πολλοί. […] – Και λοιπόν, πού βρίσκονται τώρα; Ρώτησε. – Θαρρώ πως βρίσκονται εκεί, είπε ο Χαν κι έγνεψε κατά το παράθυρο∙ έξω σαν πέλαγο ξανοιγόταν ένας ατέλειωτος κάμπος με χορτάρι, που πάνω του, όπως στο νερό, ξεσπούσαν κύματα αγέρα. – Πέθαναν; – Αποβιβάστηκαν. Κάποτε τη νύχτα, όταν είχε σταματήσει το τραίνο, άνοιξαν την πόρτα και βγήκαν. – Νομίζω ότι κάποιο λάθος κάνεις, είπε ο Αντρέι. «Το κίτρινο Βέλος» δεν σταματάει ποτέ. Αυτό όλοι το ξέρουν. – Άκουσε, είπε ο Χαν. Ηρέμησε. Οι επιβάτες δεν ξέρουν πώς ονομάζεται το τραίνο που μ’ αυτό ταξιδεύουν. Δεν ξέρουν καν ότι είναι επιβάτες. Τι μπορούν, λοιπόν, να ξέρουν;σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση
Anarchy press gr 