Τὰ στολίδια τῶν λέξεων

Ἡ σχέση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴ γλῶσσα του μοιάζει μὲ αὐτή ἑνὸς δημιουργοῦ. Εἶναι ἕνα εἶδος στολιδιοῦ, ἑνὸς εἴδους τέχνης. Ἄλλωστε, μὲ τὴν λέξη κόσμος οἱ ἀρχαῖοι ἐννοοῦσαν καὶ τὸ στολίδι (ἐξ οὗ καὶ τὸ κόσμημα). Θὰ μπορούσαμε νὰ σκεφτοῦμε τὸν ὁμιλοῦντα ἄνθρωπο σὰν ἕναν γλύπτη. Στὴν ἀρχή σκέφτεται τὴν ἰδέα, τὴν συλλαμβάνει ὡς εἰκόνα καὶ ἐπιθυμεῖ νὰ τὴν ἐκφράσει. Κάποτε σκέφτεται καὶ νὰ τὴν ἀποτυπώσει. Θὰ τὴ ζωγραφίσει ἴσως πρῶτα, θὰ ἀναπαραστήσει καὶ θ’ ἀφηγηθεῖ μέσα ἀπὸ μιὰ εἰκόνα. Ἔπειτα θὰ τῆς δώσει μορφή πάνω στὸ ξύλο, τὴν πέτρα ἤ τὸν πηλό. Κάπως ἔτσι θὰ σκέφτηκε ὁἄνθρωπος, θὰ εἶπε, θὰ ζωγράφισε. Ἔφτιαξε ἔπειτα εἰκονικές γραφές. Σύμβολα-εἰκόνες μιᾶς λέξης-ἔννοιας. Μετά γράμματα-ἰδέες. Λόγος χαραγμένος σὲ λέξεις πάνω στὶς κέρινες, ξύλινες, λίθινες πλάκες, στὸ ἐπεξεργασμένο δέρμα. Ἔπειτα πάνω στὰ φύλλα τοῦ παπύρου καὶ τὸ χαρτί.