Anarchy press grΑπό την Τετάρτη 30 Απριλίου 2014, η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας και στους χώρους διάθεσης του ημερήσιου και περιοδικού τύπου, στον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο.
Ακολουθεί το προλογικό σημείωμα, αυτής της έκδοσης, από τον Κύκλο Σύνταξης:
Ένα άτομο σκοτώθηκε την προηγούμενη Τρίτη κατά τη διάρκεια βίαιων συγκρούσεων στην Κόπα Καμπάνα του Ρίο, δύο μήνες πριν ξεκινήσει το Μουντιάλ της Βραζιλίας. Οι συγκρούσεις ξέσπασαν μετά τη δολοφονία ενός χορευτή, που φέρεται να πυροβολήθηκε από μπάτσους που τον πέρασαν για ντίλερ ναρκωτικών.
Κάτοικοι της παραγκούπολης (φαβέλας) Pavao-Pavaozinho έκλεισαν 2 δρόμους και επιτέθηκαν με κάθε αντικείμενο στους μπάτσους… Η ειρωνεία είναι ότι η συγκεκριμένη φαβέλα βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τα δημοφιλή θέρετρα Κόπα Καμπάνα και Ιπανέμα.
Από τις αρχές του έτους γνωστοποιήθηκε η πρόθεση του ΟΗΕ –για τους περισσότερους ειλημμένη απόφαση– για την καταστροφή του χημικού οπλοστασίου που «ανακαλύφθηκε» στην Συρία, εν πλω, στη θαλάσσια περιοχή ανάμεσα στην Κρήτη και τη Σικελία. Είχαν προηγηθεί αρνήσεις από άλλες χώρες για την καταστροφή των χημικών όπλων εντός των συνόρων τους (Γαλλία, Γερμανία, Νορβηγία, Βέλγιο και Αλβανία), λόγω «έλλειψης υποδομών», οι οποίες ξεπεράστηκαν με την «λύση» της χρήσης των θαλάσσιων διεθνών υδάτων. Συνέχεια
Οι κινεζικές αρχές συνέλαβαν δύο εργατικούς ακτιβιστές που προέτρεπαν τους εργαζόμενους να απεργήσουν. Οι συνδικαλιστές δρούσαν σε εργοστάσιο που κατασκευάζει υποδήματα για τις φίρμες Nike Inc. (NKE:US) και Adidas AG (ADS),.
Οι δύο ακτιβιστές, οι Zhang Zhiru και Lin Dong βοήθησαν τους εργαζόμενους στο εργοστάσιο της Yue Yuen Industrial Holdings Ltd. (551) στο Dongguan να ξεκινήσουν απεργία στις 14/4.
H οργάνωση Κοινότητα Παλαιστίνιων Κρατούμενων (Palestinian Prisoners Society) ανακοίνωσε την Πέμπτη ότι 200 έγκλειστοι στα κάτεργα των ισραηλινών, με ή χωρίς κατηγορίες, ξεκίνησαν ανοιχτή απεργία πείνας διαμαρτυρόμενοι για τη συνεχιζόμενη κράτησή τους.
Οι κρατούμενοι αυτοί βρίσκονται σε 3 φυλακές: 80 στην Ofer, 55 στο κέντρο κράτησης Negev και 65 στο Majeddo.
H διοίκηση των φυλακών άρχισε να μεταφέρει κρατούμενους για να σπάσει το ηθικό τους.
«Ο Πλίνιος αναφέρεται στους χριστιανούς που είχε θανατώσει ως εκείνους «που προσήχθησαν ενώπιον μου με την κατηγορία ότι ήταν χριστιανοί» («qui ad me tamquam Christiani deferebantur»), και λέει ότι η μόνη ερώτηση που απηύθυνε σε αυτούς τους ομολογητές ήταν αν παραδέχονταν την κατηγορία («interrogavi ipsos, an essent Christiani») […] Όσο για τους κατήγορους (delatores), που πρώτοι κατηγόρησαν τους χριστιανούς ενώπιον του Πλίνιου επειδή ήταν χριστιανοί, δεν μπορούσαν να είναι σίγουροι (όπως θα δούμε) ότι ο Πλίνιος θα συγκατετίθετο να λάβει έστω και γνώση του ζητήματος, και, ακόμη λιγότερο, ότι θα επέβαλλε τη θανατική ποινή. Εφόσον νόμιζαν ότι «άξιζε να προσπαθήσουν», προφανώς γνώριζαν ότι υπήρξαν στο παρελθόν άλλοι αξιωματούχοι διατεθειμένοι να τιμωρήσουν τους χριστιανούς για το Όνομα». Τζέφρυ ντε Σαίντ Κρουά, Ο Χριστιανισμός και η Ρώμη, Διωγμοί, Αιρέσεις και Ήθη.
Η «εγκληματοποίηση του αναρχικού χώρου», η «εγκληματοποίηση της πολιτικής ανυπακοής», η «εγκληματοποίηση και απονοηματοδότηση του αναρχικού αγώνα», η «εγκληματοποίηση και διαστρέβλωση του αναρχικού αγώνα» αποτελούν το τελευταίο διάστημα εκ νέου τις τυποποιημένες «εξηγήσεις» που διατυπώνονται για να εξηγήσουν (;) συλλήψεις, διώξεις, παρακολουθήσεις, κατ’ οίκον έρευνες, υποδικίες ή και φυλακίσεις. Ο όρος «εγκληματοποίηση» προβάλλεται σε τέτοιο βαθμό ως ο κατεξοχήν ενδεδειγμένος για τον χαρακτηρισμό των κρατικών προθέσεων, που φαντάζει από ένα σημείο και μετά ως η λέξη «κλειδί» για την αποκρυπτογράφηση ακόμη και των πλέον «σκοτεινών» εξουσιαστικών σχεδίων.
Ταυτόχρονα φαίνεται να λειτουργεί ως ο κώδωνας του κινδύνου στ’ όνομα του οποίου δικαιολογείται μέχρι …νεωτέρας η αποφυγή κάθε προβληματισμού, διαλόγου, αντιπαράθεσης ή και σύγκρουσης πάνω σε απόψεις και καταστάσεις, η αφόρητη δυσοσμία των οποίων θυμίζει την γνωστή παροιμία: «ο κόσμος το ’χει τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρι». Ποιος να θυμάται, βέβαια, τώρα στις «δύσκολες» στιγμές τους κινηματικούς τεμενάδες σε απόψεις, που απαιτούσαν, και όχι απλά προπαγάνδιζαν, την (αυτό)»εγκληματοποίηση» της αναρχικής δράσης ως τον απαραίτητο πυροδοτικό μηχανισμό για τον ονομαζόμενο ευρύτερο επαναστατικό χώρο και ελιξήριο για μιαν αριστερά που αποζητούσε την άμεση πολιτική και όχι μόνο ανάνηψή της.
Δεν πρόκειται, λοιπόν, εν προκειμένω για μια απλώς ανέμπνευστη αντιμετώπιση των όποιων προβλημάτων έχουν ανακύψει, ούτε για μια ιδεολογική αγκύλωση στην οποία έχουν περιέλθει για διάφορους λόγους άπειροι άνθρωποι, που βρήκαν έτοιμα πέντε έξι τσιτάτα και μ’ αυτά αντιμετωπίζουν, έστω με έναν άκαμπτο τρόπο, μια πράγματι συνολικότερα δύσκολη εποχή.
Αλλά ας δούμε ορισμένα ζητήματα πιο συγκεκριμένα.
Το έγκλημα είναι έννοια νομική παρ’ ότι συνηθίζεται εν γένει να χρησιμοποιείται ο όρος για να χαρακτηριστεί ως ανήθικη, αμαρτωλή ή αντικοινωνική μια συμπεριφορά. Σύμφωνα με τους νομικούς, έγκλημα είναι το αδίκημα (=πράξη άδικη και καταλογιστή) που προβλέπεται και τιμωρείται από κάποιο νόμο με ορισμένη ποινή, που περιέχει και τον ανταποδοτικό και τους προληπτικούς σκοπούς. Ο ΠΚ (Ποινικός Κώδικας) δίνει στο άρθρο 14 έναν πλήρη νομικό – δογματικό ορισμό του εγκλήματος.
Ο ορισμός αυτός θεωρείται συμμόρφωση του νομοθέτη με τη συνταγματική επιταγή «κανένα έγκλημα καμία ποινή χωρίς νόμο» του άρθρου 7 παρ. 1 του Συντάγματος. Η πράξη που προβλέπει το άρθρο 14 σημαίνει εξωτερική ανθρώπινη συμπεριφορά. Το στοιχείο του «αδίκου» μαζί με το στοιχείο του τιμωρούμενου αντιστοιχεί στην προσβολή έννομων αγαθών που είναι ιδιαζόντως αντικοινωνική, δηλαδή ιδιαίτερα επικίνδυνη και έχει κοινωνικοηθική απαξία.
Μα, θα παρατηρήσει κάποιος και μάλιστα όχι κατ’ ανάγκην αναρχικός, το έγκλημα δεν ταυτίζεται προ πολλού με την αντικοινωνική συμπεριφορά, αφού είναι γενικά αποδεκτό, ότι με τους νόμους ρυθμίζονται οι σχέσεις συνδιαλλαγής ανάμεσα στα κρατικά και στα ατομικά συμφέροντα ή ανάμεσα σ’ εκείνα διαφόρων κοινωνικών ομάδων και μάλιστα σε κάθε τόπο και κάθε εποχή. Είναι χαρακτηριστικό, ότι μετά την εξάπλωση της επιδημίας της πανούκλας σε ολόκληρη την Ευρώπη τον 14ο αιώνα, με αποτέλεσμα εκτός των άλλων την μείωση του εργατικού δυναμικού τόσο στις πόλεις όσο και στην ύπαιθρο, θεσπίστηκε στην Αγγλία νόμος που όριζε την ελεημοσύνη στους ζητιάνους ως ποινικό αδίκημα και νόμος που ποινικοποιούσε τις μετακινήσεις των ικανών να εργαστούν σε άλλες περιοχές.
Αυτό, λοιπόν, που ορίζεται ως έγκλημα είναι εκείνοι οι τρόποι συμπεριφοράς που θεωρούνται επιβλαβείς από εκείνες τις ομάδες πολιτικών, οικονομικών και θρησκευτικών συμφερόντων οι οποίες έχουν την απαραίτητη ισχύ ή πρόσβαση στους εξουσιαστικούς θύλακες, ώστε να επηρεάζουν την νομοθεσία.
Ένας από τους θεωρούμενους πρωτοπόρους στην κριτική εγκληματολογία, ο Quinney (1970), έβλεπε τη διαδικασία ορισμού των δράσεων που θα τους αποδοθεί η ταυτότητα του εγκλήματος σαν μια εγγενώς πολιτική διαδικασία. Θεωρούσε δε, ότι ο ποινικός νόμος είναι αξιολογικά πολωμένος με την «ουδετερότητα» του να αποτελεί βολικό μύθο, καταπιεστικός και προκατειλημμένος με το τι είναι έγκλημα, να σχεδιάζεται και να εφαρμόζεται από αυτούς που έχουν την δύναμη να μετατρέπουν τα συμφέροντά τους σε κρατικές πολιτικές.
Τα προβλήματα, λοιπόν, σχετικά με την λεγόμενη «εγκληματοποίηση του αναρχικού χώρου», την περίοδο που διανύουμε και όχι μόνον, είναι κάτι παραπάνω από εμφανή, ενώ η σύγχυση που διαχέεται με τον όρο κάτι παραπάνω από δεδομένη. Ζητούμενο είναι να οριστεί ο «οριακός» χρόνος που το κράτος «εγκληματοποιεί» τους αναρχικούς (το Όνομα), ζητούμενο είναι η αναδιάταξη των ποινικοποιημένων ή ποινικοποιήσιμων δράσεων, δηλαδή λόγου χάρη η αφαίρεση πολλών από τις ποινές, που προορίζονται για τις διαφόρων μορφών δράσεις αγωνιζόμενων ανθρώπων από μια ενδεχομένως επόμενη προοδευτική κυβέρνηση;
Όπως έχουμε γράψει, «σύμφωνα με αυτήν την άποψη, το κλειδί για την πολιτική είναι η διάχυση της εξουσίας μέσω συμβιβασμών και όχι η διαρκής σύγκρουση κοινωνικών ομάδων ή συμφερόντων που κατέχουν εξουσία. Έτσι, η ενδυνάμωση ενός κόμματος από πολιτικά δίκτυα, κινηματικές διαδικασίες και δομές, όχι μόνο αναγνωρίζει το δίκτυο των σχέσεων του συνόλου των κομμάτων, το οποίο και αποτελεί κατά περίπτωση το κομματικό σύστημα, αλλά το ενισχύει ουσιαστικά, προσδίδοντάς του την απαραίτητη κοινωνική νομιμοποίηση, ιδιαίτερα σε περιόδους πολιτικής «κρίσης», (βλ. Διαδρομή Ελευθερίας, Ιανουάριος 2013 Η «πολιτική διέξοδος» και η χαμένη «πανοπλία» του κινήματος…).
Μήπως η «εγκληματοποίηση» στοχεύει στο φρόνημα, στις σκέψεις ή απλά στις προθέσεις για δράση; Μα τότε προς τι αυτή η αριστερή σιωπή (που αποδεικνύει όχι απλά την βαθιά συναίνεση αλλά την συνδιαχείριση της δίωξης) όταν αυτό ακριβώς εφαρμόζεται εδώ και τώρα, εκτός των άλλων στην περίπτωση των διώξεων ενάντια στην Χ.Α. και μάλιστα με την απλή κατηγορία της κατοχής αρχειακού υλικού; Ή μήπως, με αφορμή την περίπτωση της Χ.Α., δεν προωθείται με τον καλύτερο τρόπο, δηλαδή χωρίς αντιδράσεις και η δίωξη του φρονήματος;
Ας πάμε, όμως, ορισμένες δεκαετίες πίσω για να διαβάσουμε κάποιες απόψεις αριστερών για το ζήτημα και συγκεκριμένα στο περιοδικό Θέσεις, τευχ. 18 περ. Ιαν-Φεβρ. 1987, στο άρθρο Πολιτική, Εξουσία και Καταστολή, που υπογράφουν οι Α. Μαυρομάτη – Γ. Μηλιός:
«Η έννομη τάξη που οργανώνεται από το δίκαιο δεν αφήνει περιθώρια για να διαμορφωθεί μια «πολιτική» ή «οικονομική» ή «ιδεολογική» παραβατικότητα. Η παράβαση του δικαίου και του νόμου προσλαμβάνει δηλαδή εξ ορισμού το χαρακτήρα του ποινικού αδικήματος, ενός αδικήματος που δεν έχει άλλο κοινωνικό πρόσημο πέρα από το ότι διαπράττεται στο επίπεδο του δικαίου και του ποινικού νόμου και ως τέτοιο καταστέλλεται. Η ανοιχτή πολιτική καταστολή δεν μπορεί έτσι να αναφέρεται παρά σε καθεστώτα και νομοθεσίες έκτακτης ανάγκης. Αντίθετα, η καταστολή στα πλαίσια της έννομης τάξης του «κράτους δικαίου» έχει αποκλειστικά ποινικό δηλαδή «μη πολιτικό» χαρακτήρα. Είναι, λοιπόν, λανθασμένος ο ισχυρισμός ότι η ποινικοποίηση των πολιτικών συγκρούσεων αποτελεί ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του σύγχρονου «αυταρχικού» αστικού κράτους. Η ποινικοποίηση αποτελεί τον ειδικά καπιταλιστικό γενικό τρόπο καταστολής ήδη από την πρώτη στιγμή της γέννησης της καπιταλιστικής εξουσίας. Πρόκειται για τον ειδικά καπιταλιστικό (δηλ. ιστορικά μοναδικό) τρόπο άσκησης της αποτρεπτικής λειτουργίας της εξουσίας».
Είναι φανερό ότι ακόμα και αυτές, οι μη αναρχικές, απόψεις είναι πολύ πιο «προχωρημένες» από εκείνες, που απλά πρόχειρα τις αντιγράφουν ή που αποτελούν κραυγαλέα κακέκτυπά τους.
Ας θυμίσουμε απλά, αφού πήγαμε έτσι κι αλλιώς μερικές δεκαετίες πίσω, ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έσπευσε αμέσως μετά την εκλογική της νίκη, το 1981, να αναγγείλει την κατάργηση του αντιδραστικού Νόμου 4000 «κατά του τεντυμποϊσμού», για να επαναφέρει, βέβαια, τη νομοθεσία κατά των «αντικοινωνικών ομάδων» τμηματικά με τους νόμους για την απρόκλητη εξύβριση, την απρόκλητη σωματική βλάβη και απρόκλητη φθορά κ.ά., τόσο γνωστές σε χιλιάδες διωκόμενους διαδηλωτές.
Πρόκειται για νομοθεσία που «κρατικοποιεί» το «δίκαιο»; Όχι βέβαια το «δίκαιο» είναι εξ αρχής κρατικοποιημένο.
Το χειρότερο, βέβαια, θα είναι να καταλήξει αυτή η εμμονή περί «εγκληματοποίησης του χώρου» σε κάποιου είδους αυτό-εκπληρούμενη προφητεία, όπως αυτή που περιγράφει ένας παλιός μύθος για τον λαγό και το μωρό από πίσσα, και που μάλλον έχει ενδιαφέρον να θυμηθούμε.
Μια μέρα, λοιπόν, η αλεπού αποφάσισε να παγιδέψει τον αιώνιο εχθρό της, τον λαγό, φτιάχνοντας ένα ομοίωμα μωρού φτιαγμένο από πίσσα. Ο λαγός είδε το μωρό από πίσσα και θέλησε να ξεκινήσει μια συζήτηση μαζί του. Όσο όμως και αν μιλούσε ο λαγός στο μωρό από πίσσα δεν έβρισκε φυσικά καμία ανταπόκριση, με αποτέλεσμα ο θυμός του να μεγαλώνει διαρκώς. «Καλημέρα! Ωραία μέρα σήμερα», είπε ο λαγός. Καμία απάντηση. «Είσαι κουφό; Γιατί, αν είσαι, μπορώ να φωνάξω πιο δυνατά». Καμία απάντηση. «Αν δεν βγάλεις το καπέλο σου και δεν μου πεις καλημέρα, θα σε χτυπήσω.» Καμία απάντηση. Ο λαγός δεν μπορούσε πια να συγκρατήσει τα νεύρα του. Έριξε μια γροθιά στη μύτη του μωρού από πίσσα, με αποτέλεσμα να κολλήσει το χέρι του και να θυμώσει περισσότερο. Στην συνέχεια, επιμένοντας χτυπάει το μωρό από πίσσα με το άλλο χέρι με αποτέλεσμα να κολλήσει και αυτό στην πίσσα. Τις γροθιές ακολούθησαν κλοτσιές και σε λίγο ο λαγός δεν μπορούσε πια να κουνηθεί, αφού όσο περισσότερο προσπαθούσε να απελευθερωθεί τόσο πιο πολύ κολλούσε στην πίσσα!
«Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί», λέει μία άλλη παροιμία. Και αν θεωρούμε ότι το «σπίτι του κρεμασμένου» δεν είναι και δικό μας σπίτι θα απαντήσουν ορισμένοι;
Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα θα απαντήσουμε.
Και ας μη ξεχνά κανείς, ότι ακόμη και οι μεγαλύτεροι διωγμοί προϋπέθεταν να έχουν πεισθεί τα πλήθη, ότι ο χαρακτηρισμένος ως αποδιοπομπαίος τράγος είναι «ένοχος», αποτελεί το απόλυτο κακό, ότι η εξόντωση του ταυτίζεται με το μυθολογικό «γενικό καλό». Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι η διαδικασία αυτή ουδέποτε ήταν εύκολη για την εξουσία, εφ’ όσον βέβαια επέλεγε να κρατά τα προσχήματα, εφ’ όσον έκρινε ότι είχε ανάγκη την κοινωνική νομιμοποίηση.
Επίσης, δεν υπάρχει λόγος εφησυχασμού, όταν η εξουσία φαντάζει διστακτική να προχωρήσει, όχι στα κατά κινηματική φαντασία πογκρόμ, αλλά σε πραγματικές κινήσεις που προσιδιάζουν σ’ αυτόν τον προσανατολισμό.
Δεν υπάρχει, επίσης, κανένας λόγος εφησυχασμού, όταν οι εξουσιαστές δεν σηκώνουν «παρά πάνω» τους τόνους και μάλιστα εκεί που, όπως λέγεται στην καθομιλουμένη, «τους παίρνει»: πληρωμένα συμβόλαια, μετανοιωμένοι και «μετανοιωμένοι», συνεργαζόμενοι και «συνεργαζόμενοι», εμπόριο «ευγενών» ουσιών (εκείνα τα περίφημα πογκρόμ κατά των εξαρτημένων τα θυμάται κανείς;) σ’ ένα «ζωτικό χώρο» (Εξάρχεια) που μοιάζει προ πολλού χωρίς καμία ζωή…
Γιατί η μπόχα, όχι μόνο δεν περνάει απαρατήρητη, όχι μόνον είναι ανυπόφορη, αλλά έχει καταστεί ένα με το προσκείμενο σ’ αυτήν περιβάλλον.
Η αριστερή καβάτζα παραμένει μεγάλη «αγκαλιά»; Μπορεί. Το «κουρμπέτι», όμως, παραμένει μεγάλο και οι αναλώσιμοι, όπως πάντα σ’ αυτές τις περιπτώσεις, θα είναι αρκετοί.
Η συνέχεια αναμένεται συναρπαστική, Σύντροφοι και «σύντροφοι» προσδεθείτε!!!
Συσπείρωση Αναρχικών
Χιλιάδες μπαγκλαντεσιανοί διαδήλωσαν χθες στη Ντάκα εν μέσω βαριάς θλίψης για την αιματηρηή επέτειο της κατάρρευσης του εργοστάσιου ένδυσης που στοίχισε τις ζωές 1138 εργαζόμενων του, τώρα διεθνώς γνωστού, Rana Plaza. Συνέχεια
Είναι ευρέως γνωστό ότι ο φαρμακοποιός στο επάγγελμα Γκρέγκορ Στράσσερ ανέλαβε κατ’ ουσίαν την αρχηγεία του Εργατικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος (NSADAP) της Γερμανίας, άμα την καταδίκη και ολιγόμηνη φυλάκιση του Αδόλφου Χίτλερ το 1924. Προσέλαβε μάλιστα και έναν φιλόδοξο και ιδιαίτερα δραστήριο για τα είκοσι του χρόνια νέο, τον παντελώς άγνωστο έως τότε Γιόζεφ Γκέμπελς, ο οποίος επιτέλεσε αμισθί και χρέη συμβούλου.
Ο Στράσσερ ήθελε να συγκροτηθεί το μάλλον ανυπόληπτο έως τότε ναζιστικό κόμμα, με άξονα μια ρητορική που θα είλκε ιδίως τους εργάτες. Συνέχεια
Είκοσι άτομα συνελήφθησαν την Παρασκευή για την επίθεση που δέχτηκαν μπάτσοι στην ανατολική πόλη Lingxi. Μερικές εκατοντάδες άτομα περικύκλωσαν μια ομάδα πέντε αστυνομικών και τους ξυλοκόπησαν, αφήνοντας τους 2 απ’ αυτούς σε κωματώδη κατάσταση.
Η λαομίσητη ομάδα αστυφυλάκων Chengguan προσπάθησε να διώξει μια ηλικιωμένη μικροπωλητήτρια στην πόλη αυτή. Ένας περαστικός προσπάθησε να τραβήξει τη σκηνή με το κινητό του τηλέφωνο και οι μπάτσοι τον ξυλοκόπησαν, με αποτέλεσμα να γενικευθεί η σύρραξη και να σπαστούν πολλά περιπολικά. Συνέχεια
Είναι σχεδόν υποχρεωτικό, θέλοντας και μη, κάποιος να λαμβάνει τις βασικές αρχές οικονομικής θεωρίας για να μπορεί να αντιλαμβάνεται τις αποφάσεις που παίρνονται από τους θεσμοθετημένους φορείς της κυριαρχίας. Αυτό, βεβαίως, δεν είναι κάτι καινούργιο, αλλά είναι σίγουρα πιο έντονο τελευταία καταλαμβάνοντας περισσότερο χώρο στη σκέψη των ανθρώπων. Η κοινωνική ζωή χρηματοοικονομείται, αυτή τη φορά με βίαιο και ξαφνικό τρόπο. Και σε αντίθετη κατεύθυνση από ορισμένες στιγμές πλαστής «ευφορίας» που παρείχε το σύστημα για μακρές περιόδους. Γιατί το σύστημα ξέρει να δίνει, ξέρει και να παίρνει. Ή για να το γράψουμε ακριβέστερα, ξέρει να δίνει 5,10,15 για να πάρει πολλαπλάσια. Συνέχεια
Τον Σεπτέμβριο του 9 (Νέα χρονολογία) συνέβη μια πολεμική σύγκρουση, που έμελλε να αποτελέσει όχι μόνο ισχυρό πλήγμα, μα και ένα τραύμα στην τότε κραταιά ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Είναι γνωστή ως η μάχη του Τευτοβούργειου Δρυμού και διενεργήθηκε ανάμεσα στα άγρια τότε γερμανικά φύλα, με ηγέτη τον Αρμίνιο και στις ρωμαϊκές λεγεώνες, με αρχηγό τον Βάρο (Publius Quinctilius Varus). Η νίκη των γερμανικών φύλων ήταν σαρωτική και σηματοδότησε ένα όριο στον επεκτατισμό των ρωμαίων αυτοκρατόρων. Συνέχεια
Τουλάχιστον 10 παλαιστίνιοι συνελήφθησαν από τις κατοχικές δυνάμεις την Πέμπτη, κατά τη διάρκεια πορείας χιλιάδων παλαιστίνιων στη Δ. Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας για την ετήσια Ημέρα των Φυλακισμένων.
Οι πιο πολλές συλλήψεις έγιναν στη Χεβρώνα όπου ξέσπασε πετροπόλεμος με τους μισθοφόρους κατοχικούς και έπεσαν δακρυγόνα.
Μεγάλες διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν στη Χεβρώνα, στη Γάζα, και σε Τζενίν, Ναμπλούς και Ραμάλα για αλληλεγγύη στους πάνω από 5000 κρατούμενους που σαπίζουν στα κάτεργα των κατοχικών ισραηλινών.
Οι κινεζικές αρχές στη βόρεια περιφέρεια της έσω Μογγολίας συνέλαβαν επτά αυτόχθονες μογγόλους την Τετάρτη μετά από συγκρούσεις σε μια εταιρεία εξόρυξης την οποία κατηγορούν ότι μολύνει τη γη τους.
Περίπου 150 ντόπιοι από το Chagaan-oboo Gachaa βόρεια της πόλης Chifeng πραγματοποίησαν διαμαρτυρία μπροστά από την εταιρία Inner Mongolia Yindu Mining Co.
Η εταιρία, ως συνήθως, φώναξε τους μπάτσους, για να διασφαλίσει τα συμφέροντά της, και οι τελευταίοι ως υπερασπιστές των οικονομικών συμφερόντων των ισχυρών συνέλαβαν επτά διαδηλωτές.
Τα ιταλικά ΜΑΤ έδιωξαν περίπου 350 καταληψίες από εγκαταλειμμένα δημόσια κτίρια στη Ρώμη. Οι βίαιες συγκρούσεις που ξέσπασαν είναι μόνο η αρχή στο πολύπλοκο ζήτημα των βίαιων εξώσεων που πυροδότησε η «οικονομική κρίση». Αρκετές εξώσεις γίνονται σε άνεργες οικογένειες που αδυνατούν να πληρώσουν το ενοίκιο.
Αρκετά άτομα τραυματίστηκαν την Τετάρτη στις συγκρούσεις που ξέσπασαν έξω από κάποια τέτοια κτίρια όπου ήταν συγκεντρωμένοι καταληψίες και υποστηρικτές τους. Συνέχεια
Υπήρξε ο Ιησούς ιστορικό πρόσωπο; Είναι τα τέσσερα γνωστά Ευαγγέλια των σχολαστικών χριστιανών κίβδηλα ή τα υπόλοιπα που αφόρισε ως αιρετικά η σύνοδος της Νίκαιας το 325 Ν.χ; Μήπως η «νέα» θρησκεία που κατέστρεψε deprofundis τον αρχαίο κόσμο, θα έπρεπε να ονομάζεται, κατά το ορθότερον, παυλικιανισμός[1]; Όχι, δεν δύναται ν’ αναλυθούν τόσο σημαντικά ζητήματα σε λίγες μόνον σελίδες∙ αλοίμονο αν πιστεύαμε κάτι τέτοιο. Ωστόσο, θεωρούμε σημαίνουσα κάθε μικρή ή μεγάλη προσπάθεια να ειδωθεί το σύνολο των αμφιλεγόμενων ζητημάτων απροκατάληπτα και με γνώμονα, βεβαίως, την αναζήτηση της αλήθειας∙ διότι, σε πείσμα της πολιτικής και των εργολάβων της, η αλήθεια πάντοτε θα λειτουργεί απελευθερωτικά.
Η Ρωσία, ήδη από πέρυσι το χειμώνα έχει ξεκινήσει προπαρασκευαστικές ενέργειες, όσον αφορά το ρουβλιοφόρο ζήτημα της Αρκτικής∙ τι και αν κάποιοι πνέουν τα μένεα για όσα ο ρώσικος κρατισμός φιλοδοξεί να πράξει στην παγωμένη αυτή γη; Ο Πούτιν και η συμμορία του δείχνουν προς το παρόν να τους αγνοούν επιδεικτικά. Η ρωσική υπηρεσία ασφαλείας FSBείχε ενισχύσει την παρουσία της στην περιοχή, με στόχο να ολοκληρωθεί η ανάπτυξη των ρωσικών στρατιωτικών υποδομών ως τα μέσα του 2014. Έτσι, για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία, Ρώσοι αλεξιπτωτιστές προσγειώθηκαν στην βάση Μπάρνεο, κοντά στον Βόρειο Πόλο. Η ρωσική κυριαρχία θέλει να ενισχύσει την παρουσία της σε μια περιοχή, που διεκδικούν εξ ίσου τόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες, όσο και ο Καναδάς, η Νορβηγία και η Δανία. Το ζητούμενο, βέβαια, είναι το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Η ευκαιρία, προφανώς, συνδέεται με την ενίσχυση της εικόνας του Πούτιν, λόγω της «επιτυχίας» του στην Κριμαία. Τα ποσοστά του έχουν ανέβει, ενώ μία δημοσκόπηση υποστηρίζει ότι τα δύο τρίτα των ρώσων επιθυμούν να συγκεντρωθούν περισσότερες εξουσίες στον… λαοφιλή αυτό ηγέτη. Συνέχεια
Οι λέξεις, πολλές φορές, σώζουν μέσα τους ένα νόημα κοινό, που μένει σταθερό στους αιώνες. Όσοι τις πρόφεραν κι όσοι τις έγραψαν έφεραν την ίδια έννοια στο μυαλό τους. Έτσι και η λέξη πόλεμος, (πτόλεμος απ’ τα μυκηναϊκά ήδη χρόνια) και η λέξη πόλη (πτόλη-πτολίεθρον στον Όμηρο) κράτησαν ατόφιο το περιεχόμενό τους. Έφεραν καινούρια παράγωγα με παρόμοιο νόημα, όπως τη λέξη πολιτισμός. Έτσι, οι εικόνες του Ομήρου για τον πόλεμο επαναλαμβάνονται και επιδεινώνονται για κάθε πόλεμο. Οι πόλεις και οι πολίτες πολεμούν. Συνέχεια
Η διαστρέβλωση λέξεων και εννοιών εκτός από σημείο των καιρών είναι επίσης και πάγια πρακτική όσων θέλουν να θολώσουν τα νερά για ίδιον όφελος. Έτσι, λοιπόν, παραμονές εκλογών αρχίζουν να κάνουν την εμφάνιση τους διάφορες τετριμμένες σοφίες που στόχο έχουν την συμμετοχή στις εκλογές κάνοντας επίκληση στο «δημοκρατικό» συναίσθημα του καθένα, βρίθοντας από θολούρα και παρανοήσεις.
Παρακάμπτοντας την παρανόηση και την άστοχη αναφορά των δημοκρατών στην Αθήνα του 467 π.χ –όπου εάν ίσχυε έστω και λίγο η σημερινή δημοκρατία στην Αθήνα τού τότε θα έκανε την τυραννία να μοιάζει αγγελική– διαπιστώνεται ότι οι μαθηματικές αναλύσεις που αποδεικνύουν ότι με την αποχή ενισχύονται τα μεγάλα κόμματα εξουσίας έχουν εφευρεθεί από τον ίδιο μηχανισμό της κυριαρχίας που παράγει την εξαθλίωση και την υποταγή. Συνέχεια
Την ώρα που εκατομμύρια νεολαίοι στις δυτικές «ανεπτυγμένες» χώρες μαθαίνουν από το περιβάλλον ότι είναι… κατάντια να μη φοράς ένα ζευγάρι Nike, Adidas ή Converse, οι απεργίες των κολασμένων που κατασκευάζουν τα μοδάτα παπούτσια στην Κϊνα απειλούν τις πολυεθνικές. Συνέχεια
Την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο, οι συγκρούσεις ρώσων και ρωσόφωνων αυτονομιστών στα ανατολικά της Ουκρανίας με κυβερνητικές δυνάμεις βρίσκονται σε εξέλιξη. Απ’ τις φωτογραφίες των «εξεγερμένων» που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, γίνεται πασίδηλο πως ο εξοπλισμός που φέρουν είναι, αν μη τι άλλο, μια ευγενική «χορηγία» των ρωσικού στρατού∙ ας μην εθελοτυφλούμε.[1] Παράλληλα, το ρωσικό κράτος συγκεντρώνει δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες στα ουκρανικά σύνορα, με την συνδρομή αρμάτων μάχης, πυροβολικού, αεροπορίας και γενικότερης υλικοτεχνικής υποστήριξης∙ μια πολεμική μηχανή σε πλήρη ετοιμότητα για εισβολή στην ουκρανική επικράτεια, εάν και εφόσον κριθεί απ’ τους εντολοδόχους της πρέπον. Συνέχεια
Anarchy press gr 