Το χαρούμενο κράτος

Το αύριο, και το αύριο και το αύριο/ με το μικρό το βήμα τους μας σέρνουν/

από μέρα σε μέρα, ως στη στερνή/ τη συλλαβή των χρόνων το βιβλίο,/

κι όλα τα εχτές μας φώτισαν τρελλούς/στο δρόμο προς τη σκόνη του θανάτου-/

Σβήσου, μικρό κερί! Η ζωή δεν είναι/ παρά ήσκιος διαβατάρικος, φτωχός/

θεατρίνος, που κορδώνεται κι αφρίζει/ στη σκηνή για τη λίγη του την ώρα,/

κ’ έπειτα κανείς δεν τον ακούει,/ είναι το παραμύθι που ένας βλάκας/

το λέει, γεμάτο λύσσα και φωνές,/ δίχως κανένα νόημα. (Σαίξπηρ «Μάκμπεθ», μτφρ. Κ. Θεοτόκη)