Το 1975 ο αμερικανός σκηνοθέτης Steven Spielberg παρουσίασε την κινηματογραφική του επιτυχία Jaws γνωστότερη στα καθ’ ημάς με τον πομπώδη τίτλο Τα σαγόνια του καρχαρία. Αν και δεν είχαμε ποτέ το θλιβερό προνόμιο να την παρακολουθήσουμε στις σκοτεινές αίθουσες, εν τούτοις, δεν αντισταθήκαμε στον «πειρασμό» να την δούμε κατ’ οίκον και σε ηλικία, μάλιστα, ιδιαίτερα τρυφερή. Θα θέλαμε, λοιπόν, να τον ευχαριστήσουμε και δημόσια για τους ατέλειωτους εφιάλτες που απλόχερα μας χάρισε ο εν λόγω καλλιτεχνικός του οίστρος. Μέχρι εκείνη την μέρα γνωρίζαμε μόνο για τον «κακό» λύκο των εκπολιτισμένων παραμυθιών που κριτσανίζει κοκκινοσκουφίτσες, γιαγιάδες και γουρουνάκια για κολατσιό. Αν όμως με τόση ευκολία ένας λύκος τρώει ολόκληρες γιαγιάδες, φανταστείτε πόσες κοπέλες με μπικίνι μπορεί να καταβροχθίσει ένας καρχαρίας στην καθισιά. Το χολυγουντιανό παραμύθι, μάλιστα, υπήρξε τόσο πετυχημένο, που δεν χρειάζεται πλέον, όπως στην περίπτωση του λύκου, να τον χαρακτηρίζουμε «κακό». Καρχαρίας ίσον κακός. Πάει και τελείωσε.
Κάθισαν, λοιπόν, με τις ώρες εμπρός στις οθόνες τους οι εξουσιαστές στην πολιτεία της Δυτικής Αυστραλίας (Περθ, Μελβούρνη) και αφού απόλαυσαν κατ’ εξακολούθηση τόσο το Jaw, όσο και τα εξίσου αρρωστημένα σίκουελ που το διαδέχθηκαν, αποφάσισαν πως ως εδώ και μη παρέκει με τους καρχαρίες∙ όποιος από δαύτους θα ξεπερνά τα τρία μέτρα θα θανατώνεται δίχως πολλή συζήτηση. Εμ, δεν έχουν δίκιο; Πως θα κάνει το σέρφινγκ του ο καλογραμμωμένος αυστραλός και αλλοδαπός τουρίστας; Πως θα αποχτήσει το bronze χρώμα που επιθυμεί η ντόπια καλλονή, δίχως να άγχεται μήπως το αχαρακτήριστο τούτο θαλάσσιο τέρας την κάνει μια χαψιά; Ούτε στην παραλία δεν μπορεί να είναι κανείς ασφαλής με αυτούς τους φονιάδες του αρμυρού νερού! Στα τρία μέτρα λοιπόν, ούτε ίντσα παραπάνω! Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο χασάπης Ηρώδης! Για να χαίρονται τις «καθαρές» θάλασσες και αυτό το καλοκαίρι…
Οι καρχαρίες διαβιούν στις θάλασσες τις Αυστραλίας, όπως και σε όλο τον πλανήτη, εδώ και εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια, τουτέστιν κολυμπούσαν, έτρωγαν και αναπαράγονταν πολύ πριν κάποιοι ηλίθιοι επινοήσουν το σέρφινγκ, τις ρακέτες και τα μπικίνι. Οι επίγονοι αυτών των ηλιθίων είναι που σήμερα χειροκροτούν την απόφαση του αυστραλιανού κράτους για την σφαγή των καρχαριών. Τι αξίζουν, άραγε, μερικοί ψωροκαρχαρίες μπροστά στα εκατομμύρια δολάρια που αποφέρει η κάθε τουριστική σεζόν; Τίποτα. Γιατί στο διεστραμμένο νου του κάθε εξουσιαστή τα πάντα λογαριάζονται σε κέρδη και ζημίες. Εξ άλλου την ίδια ακριβώς νοοτροπία προσπαθούν να επιβάλουν και στις σκλαβωμένες κοινωνίες. Είναι, όμως, σημαντικό να αναφέρουμε πως ένα κομμάτι της ντόπιας κοινωνίας έχει εκφράσει ήδη την διαμαρτυρία του, αν και προς το παρόν οι κινητοποιήσεις δεν έχουν δυναμικό χαρακτήρα.
Αν και θεωρούμε πως ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται την κρατική στρέβλωση της πραγματικότητας, ας αναφέρουμε πως έχεις περισσότερες πιθανότητες να κερδίσεις το τζόκερ, αν φυσικά παίζεις, παρά να σου επιτεθεί καρχαρίας κοντά στην ακτή. Ποιος τα λογαριάζει όμως όλα αυτά; Τα θαλασσινά κτήνη ενοχλούν και ήρθε η ώρα να ξεμπερδεύουν με αυτά στους εξωτικούς αντίποδες. Άραγε, θα πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό των απολίτιστων Αβορίγινων να κάνουν κακό στους καρχαρίες για το κέφι τους; Ή γιατί μπορεί να έβλαψαν έναν σύντροφο τους που κολυμπούσε στ’ ανοιχτά; Το αποκλείουμε, γιατί η οργανωμένη εκδίκηση, η γενοκτονία και το άσβεστο μίσος είναι στοιχεία πολιτισμικά.
Αν θέλουν τόσο πολύ οι κρατιστές της αυστραλιανής πολιτείας να αναμετρηθούν με αιμοδιψή τέρατα δεν έχουν παρά να στηθούν με παρρησία εμπρός σ’ έναν ολόσωμο καθρέπτη. Όσο για αυτούς που θα αναλάβουν την διεκπεραίωση ενός τόσο απάνθρωπου έργου, το μόνο που έχουμε να τους πούμε είναι… αἰδώς Ἀργεῖοι!
σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση
Anarchy press gr 