Ναι, το διαβάσαμε και εμείς∙ είναι αλήθεια. Ο «αγώνας» επιτέλους δικαιώθηκε. Χρόνια και χρόνια ενδελεχών ερευνών και αδιάκοπης μελέτης απέδωσαν πλέον καρπούς. Και τι καρπούς! Με άρωμα επαναστατικής αριστεράς και ακαταμάχητη γεύση ριζοσπαστικών κινημάτων. Βρέθηκε, κυρίες και κύριοι, η συνταγή για το ιδανικό κράτος! Και πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει ευμενώς μια τόσο σπάνια και φέρελπις συνταγή δίχως έναν «κόκκινο» ηγέτη; Σας παρουσιάζουμε, λοιπόν, τον El Pepe, κατά κόσμο Χοσέ Μουχίκα, πρόεδρο και «ευεργέτη» της Ουρουγουάης. Ο κύριος Μουχίκα συμμετείχε στο ένοπλο Κίνημα Εθνικής Απελευθέρωσης(ΜLN) της Ουρουγουάης, γνωστότερου με το όνομα Τουπαμάρος και μάλιστα έμεινε έγκλειστος στη φυλακή για δεκατέσσερα χρόνια. Για την δράση των Τουπαμάρος, θα ήταν τουλάχιστον άστοχο να επεκταθούμε στο παρόν κείμενο, μιας και τα γεγονότα είναι πολλά και άλλο τόσο σύνθετη είναι η παρουσίαση του κοινωνικού και ιστορικού πλαισίου, μέσα στο οποίο συνέβησαν. Θα περιοριστούμε, έτσι ενδεικτικά, στην αναφορά της λεγόμενης «Φυλακής του Λαού» που χρησιμοποιούσαν την περίοδο ’70-’71 οι εν λόγω επαναστάτες. Στο μέρος αυτό τελούσαν ανακρίσεις με βασανισμούς και τα «αποτελέσματά» τους τα έδιναν στην δημοσιότητα. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Αλλά ας επιστρέψουμε στον κύριο Μουχίκα, που δεν είναι ένας πρόεδρος σαν αυτούς που μέχρι τώρα γνωρίζαμε. Όχι, δεν βουλιάζει αυτός στα δερμάτινα καθίσματα πολυτελών λιμουζίνων∙ δεν κρατάει τίποτε για τον εαυτό του, μιας και ο μισθός που παίρνει, ως άρχων εξουσιαστής, δωρίζεται απευθείας σε ευαγή ιδρύματα. Τι φιλάνθρωπος! Μα, θα πείτε, πώς βιοπορίζεται τέλος πάντων αυτός ο πρώην φοβερός και τρομερός αντάρτης πόλης∙ χρυσάνθεμα καλλιεργεί; Και μην βιαστείτε να γελάσετε… ναι∙ και όμως, καλλιεργεί χρυσάνθεμα, τα οποία πουλάει στην τοπική αγορά! Έτσι λοιπόν, δεν περνάει μέρα, που τα Μ.Μ.Ε της ηλιόλουστης Ουρουγουάης να μην έχουν ένα βίντεο ή έστω μια φωτογραφία του Προέδρου να σκάβει την γη, να οδηγεί το τρακτεράκι του πάνω στο βρεγμένο χώμα, να βολτάρει στους λασπωμένους δρόμους με μια παλιά «χελώνα» Volkswagen, σαν κοινός θνητός και αυτός∙ σάρκα απ’ τη σάρκα του λαού που εξουσιάζει.
Εξουσιάζει είπαμε; Μα τι ντροπή, να γράφονται τέτοιες αράδες για έναν «αντιεξουσιαστή στην εξουσία». Μη δούμε κανέναν καλό άνθρωπο∙ αμέσως να πέσουμε να τον φάμε. Μέχρι την χρήση μαριχουάνας νομιμοποίησε! Αναμενόμενο, δεν μας προξενεί βέβαια καμιά εντύπωση. Πιο πιθανόν είναι να υπάρξει βόθρος με ευωδία άγριας λεβάντας, παρά κράτος δίχως να προωθεί την κάθε είδους νάρκωση. Μια αύρα «ελευθερίας» λοιπόν∙ τι αύρα δηλαδή; Εδώ μιλάμε για αέρα, για άνεμο κανονικό, που πνέει πάνω απ’ την πολύπαθη αυτή χώρα, δείχνοντας με την δροσιά της τη λεωφόρο του εναλλακτικού κρατισμού, μέχρι και στην οπισθοδρομική «γηραιά ήπειρο». Ακόμα κάθεστε; Διαβατήρια, βίζες, βαλίτσες και καρφί για το αεροδρόμιο∙ να προλάβετε την επόμενη πτήση για Μοντεβιδέο! Φαίνεται πως οι πρώην αντάρτες πόλης στην Λατινική Αμερική προτιμούνται, στις μέρες μας, ιδιαιτέρως στα υψηλά κρατικά αξιώματα. Ας μην ξεχνάμε και την μαρξίστρια στη χώρα της φαβέλας, βραζιλιάνα πρόεδρο, Ντίνα Ρούσεφ. Τι σου είναι όμως η εξουσία; Διαφθείρει μέχρι το κόκκαλο όσους την αγκαλιάζουν. Σκεφτείτε μόνο τι βασανιστήρια δέχτηκαν κάποτε αυτοί οι δύο άνθρωποι απ’ τις δυνάμεις κρατικής καταστολής και, παρ’ όλα αυτά, έφθασαν στο σημείο να γίνουν οι ίδιοι αρχηγοί κρατών. Ο Μουχίκα, μάλιστα, πέρασε δύο απ’ τα συνολικά δεκατέσσερα χρόνια της φυλάκισής του στον ανήλιαγο πάτο ενός πηγαδιού. Τελικά, αν το προσπαθήσεις πολύ, δεν είναι ποτέ αργά, για να χάσεις κάθε ίχνος αξιοπρέπειας. Ακόμη και στα γεράματα.
Τι άλλο άραγε θα σκαρφιστούν οι κρατιστές για να συντηρήσουν την μέγιστη μηχανή καταπίεσης ανθρώπου και φύσης; Το μέλλον μας επιφυλάσσει ουκ ολίγες εκπλήξεις, κατά κανόνα δυσάρεστες. Η αριστερά τελικά, όπως και άπειρες φορές στο παρελθόν, προσπαθεί με νύχια και δόντια να εκτονώσει την κοινωνική οργή, φιλοδοξώντας να μεταγγίσει στο κράτος το ελιξίριο της αιώνιας νιότης. Ας κοιμούνται βέβαια με όποιο πλευρό τους κάνει κέφι. Τον τελευταίο λόγο θα τον έχουν πάντα οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι. Το κράτος, με όσα κινηματικά βερνίκια και αν φιλοδοξούν κάποιοι να το στιλβώσουν, θα ’ναι όπως έλεγε και ο Νίτσε, «το ψυχρότερο απ’ όλα τα ψυχρά τέρατα», ασυμβίβαστο και πλήρως ανταγωνιστικό με το δώρο της ζωής μέσα μας και γύρω μας.
Είδατε λοιπόν; Από φτωχοδιάβολος δήμαρχος και από αντάρτης πόλης πρόεδρος κράτους. Λέτε να ’ρθει το υπερατλαντικό αυτό φαινόμενο κάποια στιγμή και στην Ελλάδα…;
σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση
Anarchy press gr 