Η θυσία των Ρομ στο βωμό της κρατικής «ευεργεσίας»

Επειδή η υποκρισία χτυπάει στα ρουθούνια, είναι πιθανό να θεωρηθεί σαν ένας πολύ πιο ισχυρός καταλύτης καταστροφής απ’ ό,τι πραγματικά είναι. (Rebecca West)

Τι κάνουν άραγε παιδιά σαν τη μικρή Μαρία, που μια ανυποψίαστη στιγμή το κράτος αποφάσισε να τους αναστατώσει τη ζωή; Η Μαρία ήξερε ότι είχε δυο γονείς, ζούσε σε έναν καταυλισμό και ότι ήταν τσιγγάνα, αθίγγανη γύφτισσα ή ρομ. Οι άλλοι άνθρωποι που δεν είναι σαν κι εκείνη, την αντιμετωπίζουν συνήθως ρατσιστικά, είτε προσπαθώντας να την αποφύγουν είτε δείχνοντάς της ελεημοσύνη, ακόμη κι όταν δεν τη ζητά, έτσι από συνήθεια. Είναι όμως ξανθιά, δηλαδή όχι αρκετά μελαχροινή, σε ένα κράτος που έχει εκπαιδεύσει τους υπηκόους του να βλέπουν μελαμψούς τσιγγάνους, ρομ, αθίγγανους ή γύφτους και ανοιχτόχρωμους, συνήθως, τουρίστες. Έτσι, είχε να φορτωθεί πάλι άθελά της άλλη μια ρατσιστική διάκριση.