[Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο φύλλο 109 (Οκτώβριος 2011) της μηνιαίας αναρχικής εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Παρ’ ότι έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από τότε θεωρούμε πως η δημοσίευσή του αυτή την εποχή έχει σχέση με την λεγόμενη Αραβική Άνοιξη και τα όσα γίνονται στην ευρύτερη περιοχή
Ιδιαίτερα τα τελευταία γεγονότα στην Αίγυπτο, επιβεβαιώνουν με τον πλέον κραυγαλέο τρόπο τα όσα αναφέρονται στο κείμενο και δείχνουν πως η επιπόλαια, μηχανιστική και πολιτικού τρόπου χρήση τέτοιων γεγονότων και ονοματοδοσιών –παπαγαλίζοντας εξουσιαστικές αριστερές ρετσέτες, συνθηματολογίες και προπαγανδίσεις– αποπροσανατολίζουν και δεν συνεισφέρουν στο ελάχιστο στον αναρχικό απελευθερωτικό αγώνα.
Το κείμενο αναφέρεται σε μεγάλο μέρος του στα τεκταινόμενα σε σχέση με τη Λιβύη και τα οποία δεν θα πρέπει να θεωρηθούν ως παρωχημένα. Ας σημειωθεί, επίσης, πως δεν πέρασαν είκοσι μέρες από την δημοσίευση του άρθρου και ο Καντάφι δολοφονούνταν με αποτρόπαιο τρόπο, από κάποιους «εξεγερμένους».]
Χωρίς να διαπνέεται από οποιουδήποτε είδους πνεύμα συνομωσιολογίας, είναι δύσκολο να αποδεχθεί κάποιος αυτό το κύμα εξεγέρσεων και επαναστάσεων που συμβαίνουν σε χώρες της Β. Αφρικής και της Μέσης Ανατολής και να μην υποκύψει στον πειρασμό ενός προβληματισμού.
Όχι πως είναι αδύνατο να υπάρχει μια αλληλουχία τέτοιου είδους ξεσπασμάτων στις παρούσες συνθήκες αλλά, εκτός από το αποτέλεσμα, οι καταστάσεις διακρίνονται και από τους τρόπους με τους οποίους επιτυγχάνεται αυτό.
Σ’ αυτό πάνω το θέμα παρ’ ότι υπάρχουν αρκετά για να ειπωθούν, θα αναφερθούμε σε ορισμένα τα οποία θεωρούμε σημαντικά.
Είναι γεγονός πως μια εξέγερση ενάντια στην εξουσία, ενάντια σε κάθε εξουσία, μπορεί να θεωρηθεί, κατ’ αρχήν, μια υγιής και θετική πράξη. Αυτό το «κατ’ αρχήν» περιλαμβάνει ορισμένες προϋποθέσεις. Αυτές, οφείλουν να δημιουργούν δυνατότητες για μια ουσιαστική απελευθέρωση των ανθρώπων από τα δεσμά της εξουσίας κι όχι να είναι ένα μέσο για την διατήρηση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, αλλάζοντας πρόσωπα και μετασχηματίζοντας τους θεσμούς και μηχανισμούς του κράτους. Τότε είναι που αντί η εξέγερση να γίνει θανατηφόρο δηλητήριο για την εξουσία, έρχεται να δράσει σαν βάλσαμο γι’ αυτήν.
Υπήρξε μια βιασύνη στο να εξωραϊσθούν τα γεγονότα στην Τυνησία και ιδιαίτερα στην Αίγυπτο. Βεβαίως αυτός ο εξωραϊσμός διευκολύνει τις αριστερές και αριστερόστροφες απόψεις και πολιτικές, από τις οποίες και προέρχεται. Όμως, αν κοιτάξουμε τα αιτήματα των εξεγέρσεων δεν θα διαπιστώσουμε έστω και στοιχειώδη ίχνη των προϋποθέσεων, που θα δημιουργούσαν δυνατότητες για ουσιαστικές διεργασίες απελευθέρωσης.
Το να φύγει ο Μουμπάρακ (Αίγυπτος) και ο Μπεν Αλί (Τυνησία) και να υπάρξει εκδημοκρατισμός των καθεστώτων είναι ένα αίτημα που εντάσσεται στην πάγια (προσχηματική) γραμμή της δυτικής κυριαρχίας προκειμένου να επιτύχει τους σκοπούς της, που είναι η επιβολή με τη βία των όρων της σε χώρες της Αφρικής και της Ασίας, στα πλαίσια της διαμόρφωσης των συνθηκών κάτω από τις οποίες θα αναπτυχθεί παγκόσμια η ενοποιημένη κυριαρχία.
Οι θιασώτες αυτών των εξεγέρσεων «ξεχνούν» ότι και στις δύο χώρες η ανατροπή των καθεστώτων πραγματοποιήθηκε από το στρατό, τον σταθερό θεματοφύλακα της κάθε εξουσίας και της εκμετάλλευσης.
Μέσα από την περιορισμένη και στρεβλή εικόνα που παρέχεται από τους εξουσιαστές και τα μέσα πληροφόρησης, για τέτοιου είδους ξεσηκωμούς, παραπλανάται ο κόσμος, μη θέλοντας, μη μπορώντας ή χωρίς να ενδιαφέρεται να ενώσει τα διάφορα κομμάτια που συνθέτουν κάθε ένα από τα γεγονότα και τη σχέση που έχουν όλα μαζί.
Γι’ αυτό και οι μεγαλόσχημες φράσεις περί του «μεγαλείου» της αυτοοργάνωσης αποδείχνονται κενές περιεχομένου, αφού η αυτοοργάνωση εκείνο που επέτυχε, συγκεκριμένα στην Αίγυπτο, ήταν να ενισχύσει τις εξουσιαστικές μεταρρυθμίσεις. Άλλωστε, είναι επιβεβαιωμένο πως η αυτοοργάνωση είναι ένα μόρφωμα που έρχεται είτε να εξυπηρετήσει από την αρχή τα συμφέροντα μερίδων της εξουσίας ή να υποκύψει στις επιδιώξεις των εξουσιαστών. Όπερ το αυτό.
Επειδή μάλιστα το να στηρίζονται οι κοινωνικοί αγώνες πάνω σε ψευδαισθήσεις είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί, θεωρούμε πως το μέτρο του λόγου θα πρέπει να συμβαδίζει με την πραγματικότητα. Οι φανφαρονισμοί ταιριάζουν στους πολιτικούς κι όχι στους αναρχικούς.
Εννοείται πως συμπληρώνοντας τα κομμάτια του παζλ, εύκολα διαπιστώνει κάποιος πως οι δύο εξεγέρσεις χρησιμοποιήθηκαν σαν εφαλτήριο για την επίθεση κατά της Λιβύης.
Ας σημειωθεί, εν παρόδω, πως ιδιαίτερο ρόλο κατά την εξέγερση στη Αίγυπτο έπαιξαν οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι», οι οποίοι φαίνεται πως έχουν εμπλακεί και στην επέμβαση κατά της Λιβύης σε συνεργασία με κάποια άτομα που εδώ και χρόνια αποτελούν τα απόβλητα της Αλ Κάϊντα.
Από την Συνταγματική Μοναρχία στην Άμεση Δημοκρατία
Πριν προχωρήσουμε, θεωρούμε πως χρειάζεται μια μικρή αναδρομή σχετικά με την πορεία της Λιβύης από την ανεξαρτησία της, το 1951, μέχρι τώρα.
Δεσπόζουσα φυσιογνωμία για τέσσερις δεκαετίες στην Αφρική υπήρξε αυτή του Μουαμάρ Καντάφι. Είναι αυτός, που μαζί με μια ομάδα στρατιωτικών ανάτρεψε το καθεστώς του βασιλιά Ιντρίς το 1969.
Ο βασιλιάς Ιντρίς Α΄, προγενέστερα εμίρης της Κυρηναϊκής και της Τρίπολης, είχε αναλάβει τον Δεκέμβριο του 1951 την διακυβέρνηση της Λιβύης, σύμφωνα με απόφαση που είχε παρθεί από τον ΟΗΕ, εγκαθιδρύοντας το πολίτευμα της συνταγματικής μοναρχίας,.
Η αξιοποίηση των κοιτασμάτων πετρελαίου, δέκα χρόνια αργότερα, ισχυροποίησε την εξουσιαστική κλίκα που περιέβαλε την μοναρχία. [Ας σημειωθεί, πως την σημαία του καθεστώτος του βασιλιά Ιντρίς Α΄ χρησιμοποιούν σαν έμβλημά τους, οι αντικαθεστωτικοί εγκάθετοι της αμερικανο-νατοϊκής συμμαχίας].
Το καθεστώς αποτέλεσε ένα προπύργιο για την δυτική κυριαρχία. Οι αμερικανικές και βρετανικές βάσεις στη Λιβύη χρησιμοποιήθηκαν ενάντια στην Αίγυπτο κατά τον πόλεμο με το Ισραήλ, τον γνωστό ως «πόλεμο των έξη ημερών».
Ο υπερπλουτισμός της εξουσιαστικής κλίκας, η εγκατάλειψη του πληθυσμού στη φτώχια και την εξαθλίωση, παρά την αύξηση του κρατικού πλούτου και η σύμπτυξη με τους εχθρούς του αραβικού κόσμου έκαναν τον βασιλέα Ιντρίς Α΄ μισητό από μεγάλες μερίδες του πληθυσμού. Σαν αποτέλεσμα όλων αυτών, η ανατροπή του και η ανακήρυξη της Λιβυκής Αραβικής Δημοκρατίας έγινε αποδεκτή με ενθουσιασμό από τον πληθυσμό.
Οκτώ χρόνια αργότερα, το Μάρτιο του 1977, το πολίτευμα μετασχηματίζεται σε αμεσοδημοκρατικό, υιοθετώντας τη Διακήρυξη της Ίδρυσης της Λαϊκής Αρχής, σύμφωνα και με το πνεύμα των άρθρων και της διατυπωμένης φιλοσοφίας του Καντάφι, που περιέχονται στο γνωστό Πράσινο Βιβλίο. Το καθεστώς μπόρεσε για τέσσερις δεκαετίες να διατηρήσει ενωμένες 140 φυλές με την εφαρμογή αυτού του αμεσοδημοκρατικού συστήματος.
Σε σχέση με αυτό το σύστημα διακυβέρνησης είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε μια σύντομη αναφορά επειδή ακριβώς υπήρξε ορόσημο για τις τελευταίες δεκαετίες του εικοστού αιώνα. Δεν θα ασπασθούμε, βέβαια, τα ενθουσιώδη λόγια του Ανδρέα Παπανδρέου μετά την πρώτη επίσκεψή του στη Λιβύη, το 1977: «Δεν είναι στρατιωτική δικτατορία. Το αντίθετο μάλιστα. Πρόκειται για μια διακυβέρνηση στα πρότυπα του δήμου των αρχαίων Αθηναίων». Αυτή ήταν η διαπίστωση. Η αλήθεια είναι, επίσης, πως το Πράσινο Βιβλίο του Καντάφι συνιστούσε εκείνη την εποχή και για περισσότερο από μία δεκαετία τον μπούσουλα για την πολιτικοφιλοσοφική τοποθέτηση πληθώρας αριστερών και σοσιαλιστών. Εκτός από το «όραμα» του «τρίτου δρόμου για τον σοσιαλισμό», ο Καντάφι πρότεινε και εφάρμοσε στην πράξη ένα σύστημα της άμεσης δημοκρατίας.
[Πολλοί από αυτούς που εμβάθυναν και υπερθεμάτιζαν για την πολιτική φιλοσοφία του Λιβυκού καθεστώτος, στις μέρες μας παραμένουν βουβοί ή, το χειρότερο γι’ αυτούς, αναθεματίζουν τον Καντάφι. Η γελοιότητα των δούλων που σκύβουν να φιλήσουν την κατουρημένη ποδιά του ισχυρού της εποχής τους είναι η πλέον απεχθής εικόνα.
Και εξηγούμαστε.
Προκαλούν την ιλαρότητα οι διάφορες υστερικές κραυγές των εγκάθετων της δυτικής κυριαρχίας, ότι το καθεστώς της Λιβύης παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Επειδή πρόκειται για μια «ανακάλυψη» σκοπιμοτήτων. Η αλήθεια είναι πως το καθεστώς της Λιβύης αντιμετώπισε από την αρχή συνωμοσίες και συνεχείς προσπάθειες ανατροπής του, στις οποίες πρωτοστατούσε η CIA. Όπως είναι επίσης γεγονός πως αντιμετώπισε αυτές τις καταστάσεις με την σκληρότητα που εφαρμόζουν όλα τα εξουσιαστικά καθεστώτα. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να συμβεί κάτι το διαφορετικό.
Και εδώ είναι ακριβώς η πλευρά που πολλοί δημοκράτες και αριστεροί ψάλτες προσπαθούν να αποκρύψουν. Ότι, δηλαδή, ο τρόπος άσκησης της εξουσίας ήταν αμεσοδημοκρατικός.
Το καθεστώς της Λιβύης υπεράσπιζε την ύπαρξή του με το ισχυρότερο μέσο που διαθέτουν οι απανταχού εξουσίες: τη βία. Το ίδιο θα έκαναν και κάνουν οι θιασώτες και φανατικοί υποστηρικτές της άμεσης δημοκρατίας, δεν θα άφηναν τους αντίθετους να επικρατήσουν, όταν θα βρίσκονταν σε κίνδυνο τα συμφέροντα όσων υπηρετούν και τα οποία εκφράζουν μέσω της δημοκρατίας τους. Ξεκάθαρα πράγματα. Άλλωστε, μικρό δείγμα της «ανοχής» των αμεσοδημοκρατών μπορεί να έχει όποιος ανατρέξει στις απαγορεύσεις προς τα κομματικά λάβαρα και κείμενα, από την αμεσοδημοκρατική συνέλευση της πλατείας του Συντάγματος.
Λες και οι Αθηναίοι αμεσοδημοκράτες της αρχαιότητας άφηναν τους εξουσιαζόμενους είτε τις υποταγμένες («συμμαχικές») πόλεις να σηκώσουν κεφάλι. Στη «φύση» των εξουσιαστών είναι να υπερασπίζονται το καθεστώς που έχουν εγκαθιδρύσει. Με τον ίδιο τρόπο φαίνεται πως αντιμετώπισε και ο Καντάφι το «εξεγερσιακό» πραξικόπημα που ξεκίνησε στις 17 Φεβρουαρίου, χωρίς όμως οι «ειδήσεις» που διοχετεύονται από τους εγκάθετους δημοσιογράφους να αποτελούν αξιόπιστη πηγή.]
Θα πρέπει, επίσης, να τονιστεί πως το καθεστώς της Λιβύης υποστήριξε ένοπλα επαναστατικά κινήματα και οργανώσεις των δεκαετιών 1970 και 1980. Ήρθε σε ρήξη με το Τουρκικό κράτος υποστηρίζοντας το PKK, αψήφησε την Μεγάλη Βρετανία υποστηρίζοντας τον IRA, υποστήριξε την Παλαιστινιακή Αντίσταση και δημιούργησε στρατόπεδα εκπαίδευσης ανταρτών. Γι’ αυτό το λόγο έγινε διαρκής στόχος της δυτικής κυριαρχίας αλλά και των αραβικών καθεστώτων που συντάσσονται με αυτήν.
Μετά την εντατικοποίηση των διαδικασιών ενοποίησης της κυριαρχίας σε παγκόσμιο επίπεδο, που ξεκίνησε το 1989, η Λιβύη βρέθηκε απομονωμένη. Αυτό, όμως, δεν εμπόδισε σε τίποτα στο να συνεχίσει για μια ολόκληρη δεκαετία όχι μόνο να μην αντιμετωπίζει ιδιαίτερα προβλήματα από το εμπάργκο, αλλά και οι Λίβυοι να μην επηρεαστούν στο ελάχιστο. Σ’ αυτό συνέβαλαν οι στερεές δομές και υποδομές κοινωνικής πρόνοιας και παροχών που είχε θέσει σε λειτουργία το καθεστώς δεκαετίες πριν και οι οποίες συνέχισαν απρόσκοπτα να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον πληθυσμό.
Μετά την άρση του εμπάργκο, το 1999, -το οποίο είχε επιβληθεί με αφορμή την υπόθεση της βομβιστικής επίθεσης σε αεροσκάφος της Pan American, που ανατινάχτηκε στο Λόκερμπι της Σκωτίας, το 1988-, το καθεστώς της Λιβύης προχώρησε σε ανοίγματα προς τη Δυτική κυριαρχία. Έμοιαζε σαν να είναι ένα αναπόφευκτο βήμα που ελάμβανε υπ’ όψιν τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν, με τις διαδικασίες που έθεσε σε εφαρμογή η ενοποιημένη κυριαρχία. Με αυτή την κίνηση η Λιβύη μπήκε σε έναν κυκεώνα που δύσκολα θα μπορούσε να αντιμετωπίσει.
Οι λόγοι της επέμβασης
Εκ πρώτης όψεως η επέμβαση ξεκίνησε ένα ακριβώς μήνα μετά τις ταραχές που ξέσπασαν στη Βεγγάζη στις 17 Φεβρουαρίου. Εδώ αναφερόμαστε στην στρατιωτική επέμβαση, επειδή η επέμβαση με την μορφή της συνωμοσίας, της υπονόμευσης από τις μυστικές υπηρεσίες και την εξαγορά στελεχών του καθεστώτος έχει αρχίσει αρκετά χρόνια πριν. Πάντα, σε τέτοιες καταστάσεις τον πρώτο ρόλο παίζει η προδοσία.
Εννοείται πως αν η Λιβύη ξεπουλιόταν ολοκληρωτικά, το σχέδιο της προδοσίας και της επέμβασης θα ακολουθούσε άλλο δρόμο, πιο διεισδυτικό και «ειρηνικό». Τότε θα έπρεπε οι ξένες εταιρείες που δραστηριοποιούνταν στη χώρα να αφεθούν ασύδοτες, δηλαδή οι κρατικές εταιρείες που διατηρούσαν τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών να υποχωρήσουν. Θα έπρεπε, επίσης, η Λιβύη να γίνει το εργαλείο για την αναδιανομή της περιοχής σύμφωνα με τα γεωπολιτικά και οικονομικά ενδιαφέροντα της κυριαρχίας που έχουν σχέση με την Β. Αφρική και τη Μ. Ανατολή. Θα χρειαζόταν να αποδεχθεί τις ανάγκες του καταμερισμού των σύγχρονων σκλάβων στα κράτη της περιοχής, συμπεριλαμβανομένης και της ίδιας, συμμετέχοντας στην κατασκευή στρατοπέδων συγκέντρωσης σ’ αυτά τα κράτη. Όμως αυτά δεν θα μπορούσαν να γίνουν εφ’ όσον στην Λιβύη διατηρούνταν ο Καντάφι και το ιδεολογικοπολιτικό σύστημα που είχε αναπτυχτεί στα σαράντα χρόνια ύπαρξης της Τζαμαχιρία.
Σε σχέση, λοιπόν, με όλα τα παραπάνω, που συνιστούν ένα μέρος των σχεδιασμών των κυρίαρχων, τα εμπόδια που υπήρχαν εξ αιτίας της ύπαρξης του συγκεκριμένου καθεστώτος δεν ήταν δευτερεύουσας σημασίας.
Είναι χαρακτηριστική η αντίθεση της Λιβύης στην πρόταση, για τη δημιουργία Μεσογειακής Ένωσης, που την έχει ξεκινήσει το Γαλλικό κράτος δια του Σαρκοζί. Στις 10 Ιουνίου 2008 οι ηγέτες των αραβικών χωρών του Μάγκρεμπ, με τον Μ. Καντάφι επικεφαλής, κάνουν γνωστό πώς απορρίπτουν την ιδέα ίδρυσης της Μεσογειακής Ένωσης.
Αυτή η πρόταση αποσκοπούσε στο να κρατηθεί ο φτωχός πληθυσμός στο εσωτερικό των νοτίων χωρών της Μεσογείου, εξασφαλίζοντας παράλληλα τη συνεργασία αυτών των χωρών στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Εννοείται πως στις χώρες αυτές θα συγκεντρώνονταν και οι σκλάβοι από τις υπόλοιπες περιοχές της Ευρώπης (κυρίως μετανάστες), αλλά και όχι μόνον απ’ αυτές. Το σχέδιο είναι οι χώρες αυτές να εγκαθιδρύσουν στα εδάφη τους ουσιαστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης με ιλουστρασιόν περίβλημα (στην καλύτερη περίπτωση) και ταυτόχρονα να γίνουν ορμητήρια για στρατιωτικές επεμβάσεις στην ευρύτερη περιοχή με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας.
Ένα χρόνο μετά, το Φεβρουάριο του 2009, ο Καντάφι ανακηρύσσεται πρόεδρος της Αφρικανικής Ένωσης και προτάσσει την δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αφρικής. Πράγμα πολύ δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο, όπως δηλώνει και ο ίδιος.
Τέτοιου είδους κινήσεις, όμως, βρίσκονται σε αντίθεση με τους σχεδιασμούς της ενοποιημένης κυριαρχίας η οποία μπορεί να προχωρήσει στην ολοκλήρωση των σχεδίων της διαλύοντας ομοσπονδίες, όπως έκανε με τη Γιουγκοσλαβία και προφανώς δεν θα ανεχόταν ακόμα και την υποψία μιας πιθανότητας να υπάρξει μια τέτοια ομοσπονδία.
Συνεπώς, η επέμβαση στη Λιβύη δεν αφορά μόνο τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της περιοχής, έχει σχέση με όσα προαναφέρθηκαν, αλλά και με τον εκμαυλισμό των φυλών της περιοχής, που θα πρέπει να υποστούν τον οδοστρωτήρα της δημοκρατικοποίησης και τη μετατροπή των ανθρώπων σε καταναλωτές των άθλιων παρασκευασμάτων τη δυτικής βιομηχανίας.
Η Ενοποιημένη κυριαρχία …προελαύνει
Ποντάροντας στην προδοσία, την εξουσιαστική απληστία και βαρβαρότητα, όλα πρέπει να στρογγυλευτούν να γίνουν εύπεπτα, να συνδυαστούν με τις επιθυμίες όσων εξαπατούνται από τις φανταχτερές υποσχέσεις των διεκδικητών της εξουσίας, να ντυθούν τον μανδύα της υπεράσπισης των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και της εγκαθίδρυσης της δημοκρατίας στους «υπανάπτυκτους», τους «καθυστερημένους», τους εθισμένους να ζουν κάτω από την «τυραννία».
Η αλήθεια είναι ότι ο πλανήτης έχει μεταβληθεί σε ένα πεδίο μάχης. Αυτό δεν είναι μια καινούργια εικόνα ή μια πρωτόγνωρη είδηση. Εδώ και αιώνες οι εξουσιαστές εδραίωναν την κυριαρχία τους δια πυρός και σιδήρου. Από τον εκπολιτισμό του Μακεδόνα Αλέξανδρου, που ένωσε τον κόσμο και «έφερε τα φώτα του πολιτισμού» στους βαρβάρους, την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία που ένωσε την Οικουμένη μέχρι και την «επιβολή της δημοκρατίας σ’ ολόκληρο τον πλανήτη», που επιδιώκουν ο Ομπάμα και οι συνεταίροι του, τα επιχειρήματα παραμένουν ίδια με ελάχιστες παραλλαγές. «Ανοιχτό» παραμένει το θέμα κατά πόσον οι διάφορες ομάδες ανθρώπων ήθελαν ή ενδιαφέρονται γι’ αυτή την «ένωση», η οποία έτσι όπως γίνεται μόνο απέραντη δυστυχία φέρνει και περιβάλλει με ακόμα πιο βαριές αλυσίδες την ανθρωπότητα.
Σ’ όποιο σημείο του πλανήτη έχουν να αποκομίσουν συμφέροντα και οφέλη οι κυρίαρχοι που απλώνουν την οικουμενική αυτοκρατορία τους στον 21ο αιώνα, επιτίθενται, ισοπεδώνουν, καταστρέφουν τις κοινωνικές υποδομές και στη συνέχεια έρχονται να προσφέρουν οικονομική βοήθεια για την ανόρθωση της οικονομίας της κατεστραμμένης χώρας.
Η Νέα Τάξη πραγμάτων που ανήγγειλαν πριν από 21 χρόνια στη Μάλτα ο πατήρ Μπους και ο Γκορμπατσώφ γίνεται ολοένα και πιο απαιτητική. Κι αυτό αποδείχτηκε με ό,τι επακολούθησε σ’ όλο τον κόσμο κατά την εικοσαετία που πέρασε. Αρχίζοντας από τον πρώτο πόλεμο στον περσικό κόλπο μέχρι τις εισβολές και τους δολοφονικούς βομβαρδισμούς σε διάφορες περιοχές του πλανήτη (από τη Ευρώπη ως την Μ. Ανατολή και από την Ασία ως τον Περσικό κόλπο) από τις συνασπισμένες δυνάμεις της δυτικής κυριαρχίας και των συμμάχων τους.
Όταν τότε αναφερόμασταν στην λεγόμενη κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ, υποστηρίζοντας πως δεν πρόκειται για κατάρρευση αλλά για το βίαιο άνοιγμα μιας περιόδου ενοποίησης της κυριαρχίας, ελάχιστοι ήταν αυτοί που συμφώνησαν με αυτήν την άποψη..
Τώρα, δύο δεκαετίες μετά, η αποδοχή της θεωρίας της κατάρρευσης του ανατολικού μπλοκ κυριαρχίας έχει πάει περίπατο, μέσα από τα ίδια τα πράγματα. Δεν κάνουμε αυτή την επισήμανση για να περιαυτολογήσουμε, αλλά για να επιμείνουμε σε ένα τρόπο θεώρησης των γεγονότων. Η αδιαφιλονίκητη πραγματικότητα επιβεβαιώνεται σε κάθε περίπτωση. Μπορεί, για παράδειγμα να υπάρχουν διαφωνίες, όπως στην περίπτωση της Λιβύης από διάφορες χώρες (Βραζιλία, Κίνα, Ρωσία, Ινδία), αλλά τελικά θα μπει σε εφαρμογή το εκάστοτε σχέδιο της κυριαρχίας και οι «διαφωνούντες» θα πάρουν, την κατάλληλη στιγμή, το μερίδιό τους από την πίτα.
Η «Αυγή της Οδύσσειας»
Δεν είναι τυχαία η ονομασία που δόθηκε στην επιχείρηση επέμβασης και κατάληψης της Λιβύης από την αμερικανο-νατοϊκή συμμαχία. Είναι προφανές πως αυτή αποτελεί την αρχή μιας διαδικασίας που έχει σχέση με την κατάκτηση-επανακατάκτηση της ευρύτερης περιοχής και την επιβολή ακόμη πιο βάναυσων συνθηκών στους ανθρώπους που ζουν σ’ αυτήν. Από το Ιράκ και το Αφγανιστάν στη Λιβύη. Είναι σχεδόν βέβαιο πως στους επόμενους στόχους του εκδημοκρατισμού βρίσκονται η Συρία και η Περσία. Είναι βέβαιο πως για τις χώρες με πυρηνικά οπλοστάσια όπως η Περσία και η Κορέα το μενού θα έχει άλλες «νοστιμιές».
Οι ανακοινώσεις των αντικαθεστωτικών, που εμφανίζονται με την ονομασία Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο και είναι στην πραγματικότητα ο επίσημος εκπρόσωπος της αμερικανο-νατοϊκής συμμαχίας) αναπαράγονται σαν μεγάλες και απόλυτες αλήθειες χωρίς καν να αφήνονται περιθώρια ώστε να μπορέσει κάποιος να αντιληφθεί την αλήθεια τόσο για τα μεγέθη των αριθμών, όσο και για την πραγματική διάσταση των γεγονότων που εξιστορούνται. Ένα γιγάντιο κύμα παραπληροφόρησης προσπαθεί να σαρώσει κάθε τι και ένας λυσσαλέος συναγωνισμός ανάμεσα στους δημοσιογράφους και στα δίκτυα ενημέρωσης για το ποιο θα ξεπεράσει το άλλο σε δουλοπρέπεια προς τους κυρίαρχους. Η εικόνα του Καντάφι προσαρμόστηκε στα μοντέλα απαξίωσης, που χρησιμοποιήθηκαν για τον Μιλόσεβιτς, τον Σαντάμ και τους υπόλοιπους αντιπάλους της ενοποιημένης κυριαρχίας. Έτσι, «χιλιάδες διαδηλωτές» σκοτώνονται από βομβαρδισμούς αεροπλάνων, «δεκάδες χιλιάδες» φυλακισμένοι απελευθερώνονται καθώς κάποιες άλλες «δεκάδες χιλιάδες» ανύπαρκτων φυλακισμένων «αναζητούνται», ενώ από τις πρώτες μέρες διαδίδεται πως το καθεστώς κατέρρευσε. Πρόκειται για την κορύφωση τής πλέον αισχρής προπαγάνδας, που παράγεται και κατευθύνεται από τα ενσωματωμένα στους μηχανισμούς της αμερικανο-νατοϊκής συμμαχίας μέσα πληροφόρησης.
Είναι προφανές πως σε τέτοιες συνθήκες η αλήθεια βγαίνει στην επιφάνεια όταν τελειώσει η βρώμικη δουλειά, αλλά τότε πλέον είναι αργά κι απλά η μεθόδευση που εφαρμόστηκε από τη κυριαρχία γίνεται μια εμπειρία, που όμως «ξεχνιέται» για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας και τη θέση της καταλαμβάνουν οι άναρθρες κραυγές εναντίον τού, κατά περίσταση, «δαίμονα» και αντίπαλου των σχεδίων της παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας.
Με τα πραγματικά δεδομένα που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, θα τολμήσουμε να ισχυριστούμε πως οι εξεγέρσεις που προηγήθηκαν στην περιοχή δημιούργησαν τις συνθήκες μιας λαβίδας για το καθεστώς της Λιβύης. Η πτώση του καθεστώτος Μπεν Αλί στις αρχές του χρόνου αποτέλεσε το ένα και η Αίγυπτος το άλλο σκέλος της λαβίδας η οποία θα έσφιγγε τη Λιβύη την κατάλληλη στιγμή. Το δεύτερο σκέλος άρχισε από την αρχή να παράγει αποτελέσματα αφού η Αίγυπτος είναι η χώρα απ’ όπου τροφοδοτούνταν οι αντικαθεστωτικές δυνάμεις της αμερικανο-νατοϊκής συμμαχίας. Το πρώτο σκέλος άρχισε να «παράγει έργο» λίγους μήνες μετά, αφού το σημερινό καθεστώς της Τυνησίας άνοιξε τα σύνορα για τον ανεφοδιασμό των εγκάθετων της κυριαρχίας μετά την κατάληψη της Τρίπολης. Στους καιρούς της ενοποιημένης κυριαρχίας η Καρχηδόνα γίνεται πιστός σύμμαχος της Ρώμης!
Είναι διαπιστωμένο πως στη Λιβύη υπήρχε ένα καλά οργανωμένο σχέδιο πραξικοπήματος στο οποίο συμμετείχαν άτομα των μυστικών υπηρεσιών, τμήματα του στρατού και μέλη του κυβερνητικού σχήματος. Βεβαίως και υπήρξε υποστήριξη από ορισμένες φυλές οι οποίες όμως μπορούν να μετρηθούν στα δάκτυλα του ενός χεριού, μέλη των οποίων διοργάνωσαν τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις.
Σε ό,τι αφορά την συνομωσία και το πραξικόπημα θα αναφέρουμε ενδεικτικά τον Moussa Koussa, επικεφαλής των λιβυκών υπηρεσιών πληροφοριών από το 1994 έως το 2009 που στη συνέχεια έγινε υπουργός Εξωτερικών και που αυτομόλησε στο Λονδίνο στις 30 Μαρτίου και στη συνέχεια αναχώρησε ελεύθερος για το Κατάρ. Το Κατάρ, θυμίζουμε, είναι μια από τις χώρες που συμμετέχουν στην επέμβαση και του οποίου οι στρατιωτικές δυνάμεις εισέβαλαν στην Τρίπολη μαζί με τις υπόλοιπες μονάδες της Αμερικανο-νατοϊκής συμμαχίας.
Δεν θα επεκταθούμε, επειδή είναι γνωστό ότι ο εξοπλισμός των αντικαθεστωτικών είχε προετοιμαστεί από καιρό και σ’ ένα μεγάλο βαθμό από τις δυνάμεις τις δυτικής κυριαρχίας στις οποίες σημαντικό ρόλο έπαιξε ο πράκτορας Αμπντ Αλ-Χακίμ Μπελχάτζ, (βλέπε σχετικά και στην Ελευθεροτυπία, 26 Αυγούστου 2011).
Τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο (στα τέλη του Σεπτεμβρίου) αραβικές και νατοϊκές δυνάμεις, συνεχίζουν την ένοπλη επέμβαση για την επιβολή του καθεστώτος των Κουίσλινγκς στη Λιβύη. Ειδικές στρατιωτικές δυνάμεις από το Κατάρ, την Ιορδανία, την Αγγλία, τη Γαλλία κ.ά. πολεμούν από την πρώτη στιγμή εναντίον της Λιβύης. Αυτό δεν είναι κάτι το καινούργιο. Το ίδιο συνέβη και στο Αφγανιστάν, όπου οι Νατοϊκές και λοιπές δυνάμεις της δυτικής κυριαρχίας ουσιαστικά άνοιγαν το δρόμο στις συμμορίες της λεγόμενης Βόρειας Συμμαχίας. Αφού προηγουμένως ολόκληρες περιοχές ισοπεδώνονταν και σκάβονταν από τις «απελευθερωτικές» βόμβες. Με τον ίδιο τρόπο επιτυγχάνονται στη Λιβύη και οι νίκες των αντικαθεστωτικών, λακέδων της κυριαρχίας.
Η προπαγάνδα των ΜΜΕ παρουσίαζε από τις πρώτες εβδομάδες σαν τελειωμένο το καθεστώς της Λιβύης. Έχουν περάσει οκτώ μήνες μαχών και το καθεστώς της Λιβύης, με τον Καντάφι, συνεχίζει να αντιμετωπίζει τους επιδρομείς της αμερικανο-νατοϊκής συμμαχίας. Δεν έχει σημασία αν η «Αυγή της Οδύσσειας» έχει γίνει μεσημέρι ή αν θα γίνει δειλινό. Αυτό που έχει σημασία είναι πως οι καταστροφές που έχουν προκληθεί είναι ανεπανόρθωτες.
Οι σύγχρονοι Κουίσλινγκς απεγνωσμένα προσπαθούν να σχηματίσουν κυβέρνηση, αλλά η μανία για πλούτη και εξουσία των «επαναστατών» που απαρτίζουν το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο στέκεται εμπόδιο. Την ίδια στιγμή οι πιστοί στο προηγούμενο καθεστώς συνεχίζουν να μάχονται κατά των εισβολέων και των υποτακτικών τους. Όμως, οι πληροφορίες έρχονται αποσπασματικά και μόνο για να αναγγείλουν «νίκες» των αντικαθεστωτικών, παρ’ ότι σε προηγούμενη ειδησεογραφία οι «Κανταφικοί» εμφανίζονταν σαν «τελειωμένοι». Απ’ ότι δείχνουν τα πράγματα η αντίσταση αρκετών φυλών, απέναντι στην αμερικανο-νατοϊκή συμμαχία και τους λακέδες της, συνεχίζεται με αμείωτη ένταση.
Δεν νοιώθουμε ικανοποιημένοι από την πτώση του Καντάφι, που έκφραζε ένα συγκεκριμένο καθεστώς εξουσίας στη Λιβύη, επειδή είναι φανερό πως ένα χειρότερο πρόκειται να εγκαθιδρυθεί. Θα μπορούσαμε να αισθανθούμε ικανοποίηση αν πραγματικά η ανατροπή αυτού του καθεστώτος γεννούσε μια πιο ελεύθερη και δημιουργική πραγματικότητα προς όφελος των ανθρώπων που απαρτίζουν τις διάφορες φυλές της Λιβύης. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, θα έπρεπε οι ίδιοι οι «Λίβυοι» να οδηγούσαν το άρμα της ανατροπής, της αλλαγής και της ελευθερίας. Όμως αυτό που συμβαίνει δεν έχει κανενός είδους σχέση με κοινωνική εξέγερση ή κοινωνική επανάσταση. Αυτή είναι η ωμή αλήθεια. Πρόκειται για ένα ξεκάθαρο πραξικόπημα που προετοιμάστηκε, ενισχύθηκε, κατευθύνθηκε και υλοποιήθηκε από τις δυνάμεις της δυτικής κυριαρχίας και των συμμάχων της στον Αραβικό κόσμο.
Η Λιβύη είναι πλέον μια διαλυμένη περιοχή, που δύσκολα θα μπορέσει να ζήσει στιγμές γαλήνης. Ο Καντάφι από την άλλη πλευρά, καλεί σε αντίσταση και διαμηνύει: «Αν θέλουν μια μακρά μάχη, ας είναι μακρά. Εάν η Λιβύη καεί ποιος θα μπορέσει να την κυβερνήσει; Ας καεί»!
Συσπείρωση Αναρχικών
Anarchy press gr 