ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΣΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΩΡΟ ΤΟΝ 13ο -15ο ΑΙΩΝΑ

Είπαν στον Σωκράτη ότι κάποιος δεν είχε γίνει διόλου καλύτερος ταξιδεύοντας.

«Το φαντάζομαι», είπε, «πήρε μαζί του τον εαυτό του». Montaigne

Το ίδιο φαίνεται έπραξαν και αρκετοί έλληνες που μετανάστευσαν τις προηγούμενες δεκαετίες με το όνειρο «μιας καλύτερης ζωής». Ξεχνώντας εύκολα και γρήγορα έβγαλαν μαχαίρι στους «κωλαλβανούς» που τόλμησαν να πανηγυρίσουν. Τι και αν παντού όπου υπάρχουν ελληνικές παροικίες παρελαύνουν, πανηγυρίζουν και γιορτάζουν με τα εθνικά τους σύμβολα. Η μνήμη πολλές φορές είναι επιλεκτική… «εμείς διδάξαμε πολιτισμό όπου και αν πήγαμε», λένε με μια φωνή. Το επιβεβαιώνουν, άλλωστε, και τα στατιστικά στοιχεία εγκλημάτων της Ν. Υόρκης, όπου οι πολιτισμένοι έλληνες κατά τη δεκαετία του ’20 και του ’30 κατείχαν την πρώτη θέση στη διάπραξη εγκλημάτων!!.¹

Ακούγοντας για άλλη μια φορά διάφορα από τα κάθε λογής παράθυρα, πιστεύουμε πως έχει ενδιαφέρον να δούμε την πορεία των αλβανικών φύλων στον ελλαδικό χώρο και την παρουσία τους εδώ, που χρονολογείται από τα τέλη του 13^ο αιώνα. Διευκρινίζοντας ότι η δημιουργία εθνών συντελείται παράλληλα με την δημιουργία κρατών χωρίζοντας ανθρώπους και λαούς και τοποθετώντας τους υπό τη σκέπη ενός έθνους κράτους και μιας κοινής εθνικής συνείδησης. Για πολλούς αιώνες οι πληθυσμοί των Βαλκανίων ζούσαν σε ετερόκλητες κοινωνίες μεταξύ φατριών και φαρών και η ταυτότητα του κάθε ανθρώπου προσδιορίζονταν από ένα ευρύ φάσμα παραμέτρων. Σημαντικά κριτήρια ήταν η θρησκευτική πίστη, η κοινωνική και επαγγελματική θέση.