ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 5 ΑΠΡΙΛΙΟΥ

ώρα 18:30 στο ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ (Πατησίων)

 

Για την εκδήλωση έχει ετοιμαστεί ένα μικρό έντυπο με μερικά κείμενα. Το πρώτο εξ αυτών των κειμένων  παρατίθεται πιο κάτω.

Μέσα από την εκδήλωση και τα κείμενα αυτά επιδιώκουμε να ανοίξει μια συζήτηση σε ένα σύνολο από ζητήματα σε σχέση με τις εξορύξεις ορυκτών. Μερικά από αυτά τα ζητήματα είναι τα παρακάτω:

-Πως συνδέονται οι εξορυκτικές δραστηριότητες με το κράτος και το τεχνοβιομηχανικό σύστημα;

-Γιατί οι εξορύξεις είναι ασυμβίβαστες με ένα ελεύθερο κόσμο και την αναρχία;

-Η σχέση των εξορύξεων ορυκτών με τον σύγχρονο τρόπο ζωής και οι καταστροφικές τους συνέπειες στον φυσικό κόσμο.

-Η ιδέα της προόδου και ο ανθρωποκεντρισμός ως κινητήριοι ιδεολογικοί μηχανισμοί του πολιτισμού και δραστηριοτήτων όπως οι εξορύξεις ορυκτών.

-Οι κατασκευασμένες ανάγκες και η εξάρτηση μας από τις εξορυκτικές δραστηριότητες ως κομμάτι του εξουσιαστικού οικοδομήματος και του εξουσιαστικού πλέγματος σχέσεων της μαζικής κοινωνίας.

-Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς εξορύξεις, κράτος και οποιοδήποτε κοινωνικό-πολιτικό σύστημα.

 ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΞΟΡΥΞΕΙΣ, ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

Ας αρχίσουμε με μια θέση η οποία θα μπορούσε να είναι το συμπέρασμα στο τέλος αυτού του κειμένου. Ο τρόπος ζωής μας στον σύγχρονο Δυτικό Πολιτισμό έχει δομηθεί και αναπαράγεται μέσω τεχνητών διαδικασιών που μολύνουν και καταστρέφουν το φυσικό κόσμο με τέτοιο ρυθμό που όμοιός του δεν έχει προϋπάρξει. Αυτές οι διαδικασίες λειτουργούν μόνο με τη χρήση της επιβολής, με τον εξαναγκασμό και την καταπίεση, που είναι άλλωστε αναπόσπαστα χαρακτηριστικά της βιομηχανικής κοινωνίας.

Πλέον, έχει δομηθεί ένα παγκόσμιο τεχνικό σύστημα το οποίο δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί προς μια απελευθερωτική κατεύθυνση. Αυτή η διαπίστωση δεν βασίζεται σε μια ιδεολογική κατασκευή, αλλά σε μια ανάλυση των δομών και των σχέσεων του παγκοσμιοποιημένου συστήματος. Η αιτία που δεν μπορεί να συνυπάρξει το τεχνικό σύστημα με μια ελεύθερη κατάσταση είναι η μεγάλη αλληλεξάρτηση των λειτουργιών του με άλλους εξουσιαστικούς θεσμούς, οι οποίοι συντηρούν την αναπαραγωγή και φροντίζουν για την τροφοδοσία του. Οποιαδήποτε απόπειρα για απελευθέρωση αγνοεί την τεχνοκρατική δομή του Δ. Πολιτισμού οδηγεί ξανά εντός του ίδιου του συστήματος, δηλαδή είναι άμεσα αφομοιώσιμη.

Ας δούμε συνοπτικά το ενεργειακό ζήτημα. Η ενέργεια έχει άμεση σχέση με τον κύκλο της ζωής. Η ενέργεια είναι απαραίτητη για κάθε ζωντανό οργανισμό. Τα φυτικά και ζωικά είδη χάρις στην φυσική τους ικανότητα να μεταβολίζουν άλλα στοιχεία της φύσης καταφέρνουν να ζουν και να αναπτύσσονται. Το ανθρώπινο είδος αρκέστηκε σχεδόν σε όλη τη πορεία της ύπαρξής του στο να χρησιμοποιεί μικροποσά ενέργειας για να ζει, όπως με παρόμοιο τρόπο κάνουν και τα άλλα ζώα. Σήμερα όμως, ο μέσος άνθρωπος στο δυτικό κόσμο καταναλώνει τεράστια ποσά ενέργειας για να ζήσει. Το γεγονός αυτό οφείλεται στον τρόπο και τα μέσα με τα οποία εξυπηρετούνται οι ανάγκες του, που σε μεγάλο βαθμό είναι πλαστές και διαπλεγμένες με το ενεργοβόρο βιομηχανικό σύστημα.

Για να φτάσουμε στην σημερινή συγκυρία έπαιξαν βασικό ρόλο κάποια γεγονότα του παρελθόντος. Οι άνθρωποι πριν την δόμηση του πολιτισμού, της πόλης – κράτους και της μαζικής κοινωνίας ζούσαν ελεύθεροι σε ομαδοποιήσεις χωρίς να υπακούουν σε κάποιο θεσμό ή σύστημα (βλ. κράτος, ομοσπονδία) που να τους οργανώνει ή να τους κρατάει εξαρτημένους. Οι πρώτες πόλεις -κράτη αφορούσαν ένα μικρό αριθμό ανθρώπων και εδαφικών περιοχών. Στη συνέχεια οι πόλεις-κράτη επεκτείνονταν κατακτώντας και εξοντώνοντας τις ελεύθερες ομαδοποιήσεις και τον κατά βάση άναρχο -αρμονικό τρόπο διαβίωσης.

Ο πολιτισμός σημαδεύεται από ένα σύνολο από τεχνικές διαδικασίες οι οποίες δεν συναντώνται στην προηγούμενη φυσική κατάσταση των πρωτογενών ομαδοποιήσεων. Τα πρώτα ορυχεία χαλκού και σιδήρου, όπως και τα λατομία ήταν έργο της μαζικής οργάνωσης των ανθρώπων στον πολιτισμό. Ενώ προηγουμένως όλοι οι άνθρωποι μπορούσαν να ζουν αρμονικά με την φύση ρυθμίζοντας την καθημερινή τους ζωή σύμφωνα με τον αρχέγονό τους τρόπο. Με τον πολιτισμό συστηματοποιήθηκαν τα πάντα με βάση την πειθαρχία, τον προγραμματισμό και την επιβολή.

Η πόλη -κράτος δεν ήταν ένας θεσμός ξεκομμένος από την συστηματοποίηση της γεωργίας, την κτηνοτροφία και την μεταλλουργία. Οι τεχνολογικές εφαρμογές  και ειδικά η μεταλλουργία δεν ήταν ένα γεγονός έξω από τις απαιτήσεις του πλέγματος των εξουσιαστικών σχέσεων εντός του πολιτισμού. Τα λατομία είχαν ως στόχο την εξόρυξη πετρωμάτων χρήσιμων για την οχύρωση της πόλης, για το κτίσιμο ναών και άλλων κτηρίων, όπως και για καλλιτεχνικές χρήσεις. Η εξόρυξη αρχικά χαλκού και μετέπειτα του σιδήρου ενδυνάμωσε τους θεσμούς της κυριαρχίας και βοήθησε στη επέκταση της.  Ο χρυσός και τα διαμάντια ήταν πάντα ένδειξη πλουτισμού, γι’ αυτό και τα αναζητούσαν οι αυτοκράτορες.

Μπορούμε να δούμε τις εξορύξεις σε διάφορες φάσεις της ιστορίας. Στην όψιμη εποχή του λίθου, στην εποχή του χαλκού, του σιδήρου, στον βιομηχανικό πολιτισμό και την περίοδο μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο με τη ραγδαία τεχνολογική πρόοδο (πληροφορική, τηλεματική, γενετική, πυρηνική).  Αυτές οι φάσεις ποτέ δεν ήταν μια απόλυτη κατάσταση για ολόκληρο τον πληθυσμό της γης. Για παράδειγμα, ακόμα και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι ζουν σύμφωνα με μια παλαιολιθική παράδοση ή υπάρχουν άλλοι που ζουν με προβιομηχανικά μέσα. Δεν υπάρχει μια γραμμική -νομοτελειακή πορεία προόδου την οποία αφομοιώνουν αναπόφευκτα όλοι οι άνθρωποι της Γης. Μόνο ο Δ. Πολιτισμός κατάφερε να εξαπλωθεί τόσο πολύ επιβάλλοντας τον εξουσιαστικό του τρόπο ζωής, ενώ οι προηγούμενοι πολιτισμοί ήταν μικρότερης εμβέλειας.

Η ομογενοποίηση τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων σε τοπικό επίπεδο και δισεκατομμυρίων σε παγκόσμιο επίπεδο είναι αποτέλεσμα της ανάπτυξης των μέσων τα οποία μπορούν να εξασφαλίζουν αυτή την εξάρτηση με τον μηχανισμό του παγκόσμιου συστήματος. Οι απόψεις που βλέπουν την πρόοδο της τεχνοεπιστήμης ως μια εν δυνάμει απελευθερωτική εξέλιξη, η οποία μπορεί να αποδώσει κάτι το «θετικό», βασίζονται πάνω σε μια αντίληψη της δομής του τεχνικού συστήματος που την διαχωρίζει από την αλληλένδετη υπόσταση της με άλλες κοινωνικές δομές και θεσμούς. Παράλληλα αδυνατεί να συλλάβει τον τρόπο που εξαπλώνεται εις βάρος του φυσικού κόσμου ως καθολικό φαινόμενο.  Εν τέλει αυτού του είδους οι θέσεις  πηγάζουν πολλές φορές από μια σοσιαλιστικού -κουμουνιστικού τύπου αντίληψη που βλέπει στην παγκοσμιοποίηση μια «απελευθερωτική διάσταση»  αν λειτουργήσει με βάση τα «συμφέροντα των λαών».

Η εξόρυξη ορυκτών είναι άμεσα συνδεδεμένη με τον σύγχρονο τρόπο ζωής, την οργάνωση της κοινωνίας και τις εξουσιαστικές σχέσεις. Ολόκληρη η δομή του πολιτισμού και οι λειτουργίες που συντελούνται εντός του, σχετίζονται με κάποιο τρόπο με τις εξορύξεις ορυκτών, για την παραγωγή ενέργειας για να λειτουργούν οι μηχανές, και μετάλλων για την κατασκευή διάφορων συσκευών και προϊόντων. Το βιομηχανικό σύστημα  παραγωγής είναι άμεσα συνδεδεμένο με τις εξορύξεις, αφού χωρίς ορυκτά είναι αδύνατο να υπάρξει βιομηχανική παραγωγή. Οι εξορυκτικές διαδικασίες υπήρχαν και πριν την βιομηχανική επανάσταση σε μικρότερο βέβαια βαθμό. Ωστόσο ήταν η γενικότερη πρόοδος της τεχνοεπιστήμης που έδωσε τεράστιες δυνατότητες για πολλαπλάσια παραγωγή και επέκταση σε νέου τύπου εξορύξεις, με συνεπακόλουθη τη γενικευμένη μόλυνση του φυσικού κόσμου και την αλλοτρίωση των ανθρώπων.

Φτάνει να κοιτάξουμε ό,τι μας περιβάλλει μέσα σε μια πόλη και να σκεφτούμε από πού προήλθαν όλα αυτά και τότε θα διαπιστώσουμε ότι σχεδόν όλα τα κατασκευάσματα σε μια πόλη προέρχονται από τα έγκατα της γης. Οι πολυκατοικίες, όπως και όλα τα σύγχρονα κτίρια, αποτελούνται από τσιμέντο, σίδερο, αλουμίνιο, πλαστικούς -χάλκινους σωλήνες και άλλα ορυκτά. Αυτά τα υλικά προέρχονται από μια διαδικασία παραγωγής που το αρχικό της στάδιο είναι η εξόρυξή τους από τη γη. Τα αυτοκίνητα είναι φτιαγμένα από ορυκτές πρώτες ύλες και η κίνησή τους είναι αδύνατη χωρίς τα ορυκτά καύσιμα. Το οδικό δίκτυο είναι φτιαγμένο επίσης από πετρέλαιο και άλλα ορυκτά πετρώματα.

Οι ηλεκτρονικές συσκευές υψηλής τεχνολογίας που χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητα μας θα ήταν αδύνατο να φτιαχτούν χωρίς εξορύξεις «σπάνιων γαιών» που προέρχονται κατά βάση από ορυχεία στη Κίνα και την Αφρικανική ήπειρο. Κινητά τηλέφωνα, ηλεκτρονικοί υπολογιστές, πλυντήρια, φούρνοι, ψυγεία και τόσα άλλα συνδέονται άμεσα με την εξόρυξη συγκεκριμένων μετάλλων (κοβάλτιο, τιτάνιο, ταντάλιο, λίθιο, κτλ).

Το ηλεκτρικό ρεύμα που δίνει ενέργεια σε αυτές τις συσκευές, αλλά που επίσης είναι απαραίτητο για να φωτίζουν οι λάμπες και να γίνεται η νύχτα μέρα στις πόλεις, είναι αποτέλεσμα ανοιχτών λιγνιτορυχείων και εργοστασίων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Το ίδιο και οι αερομεταφορές, τα πλοία, τα τρένα και οι σιδηρόδρομοι είναι αδύνατο να κατασκευαστούν και να λειτουργήσουν χωρίς τα ορυχεία, την εξόρυξη πετρελαίου και τις υπόλοιπες δομές του βιομηχανικού συστήματος.

Σε όλο τον κόσμο μικρά και μεγάλα ορυχεία ανοίγουν και κλείνουν αφού εξαντληθούν τα κοιτάσματα των ορυκτών τους. Αυτό που απομένει είναι μολυσμένη γη που δεν μπορεί να επουλωθεί. Ο πολιτισμός διογκώνεται ενώ ο φυσικός κόσμος εξοντώνεται. Αυτή η καταστροφική επέλαση του πολιτισμού είναι μια εγγενής χαρακτηριστική του τάση.

Θα ήταν εντελώς άστοχο να ισχυριστούμε ότι οι εξορύξεις μεταλλευμάτων είναι μια άσχετη διαδικασία από τις υπόλοιπες δομές της κοινωνίας. Οι εξορύξεις είναι μια δραστηριότητα η οποία, μπορεί να απασχολεί μερικούς μόνο ανθρώπους από το κοινωνικό σύνολο, αλλά οι ίδιες οι δομές και οι λειτουργίες της κοινωνίας στηρίζονται στην εξορυκτική βιομηχανία.

Η κρατική εκπαίδευση ως άλλη μια κοινωνική δομή, αναπαράγει το εργατικό δυναμικό, τους επιστήμονες και τους εμπειρογνώμονες οι οποίοι θα είναι πρόθυμοι, πειθαρχημένοι και ικανοί να ανταπεξέλθουν στις εξορυκτικές απαιτήσεις. Τα πανεπιστήμια παρέχουν εξειδικευμένες γνώσεις σε πολιτικούς μηχανικούς, μεταλλειολόγους κ.α. για να μπορούν να στελεχώσουν την παραγωγή. Τις βιομηχανικές εξορύξεις δεν τις κάνει ο οποιοσδήποτε, απαιτείται εξειδικευμένο προσωπικό, εργάτες που να έχουν ανάγκη τη δουλειά, επιστημονική μεθοδολογία και κοινωνικό σύστημα καταμερισμού εργασίας. Ρυθμίσεις οι οποίες συναντιούνται σε ολόκληρο το φάσμα του πολιτισμού. Η συστηματοποιημένη εργασία δένει ταυτόχρονα με όλους τους άλλους θεσμούς. Δεν έχει μεγάλη σημασία ποιος την διευθύνει -το κράτος -τα συνδικάτα -ή οι κεφαλαιοκράτες , σημασία έχει ότι υπάρχει και διαιωνίζει το εξουσιαστικό πλέγμα και καταστρέφει τη Γη. Οι άνθρωποι που δραστηριοποιούνται στο μηχανισμό της παραγωγής και διανομής δεν είναι ένα αθροιστικό σύνολο εργατών που θα μπορούσε να διαχωριστεί από το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων και των εξουσιαστικών δομών.

Το κράτος ρυθμίζει όλες αυτές τις διαδικασίες που πρέπει να γίνουν, από την εκπαίδευση μέχρι την παραγωγή και μετά την κατανάλωση. Το σύγχρονο βιομηχανικό κράτος είναι ένα με τις λειτουργίες που διεξάγονται στον αστικό χώρο και στην παραγωγή και είναι αδύνατο να το δούμε έξω από αυτό το πλαίσιο.

Η τεχνοκρατία κατέχει και το μεγαλύτερο κεφάλαιο. Ο μηχανισμός που κατέχει τα μέσα για να διεκπεραιωθεί μια εργασία, κατέχει και τη δύναμη -που  μεταφράζεται σε χρήμα. Αυτή η δύναμη διαχέεται πάνω στο κοινωνικό πλέγμα σχέσεων με άμεσο αποτέλεσμα να τις ελέγχει και να τις κατευθύνει προς τον ανταγωνισμό και την παραγωγική δραστηριοποίηση.

Τελικός αποδέχτης της εξορυκτικής παραγωγής είναι όλο το κοινωνικό φάσμα με διάφορες βέβαια διαβαθμίσεις. Αυτό σημαίνει ότι το σύνολο της κοινωνίας εξημερώνεται διαρκώς στις νέες συνθήκες που διαμορφώνει η παραγωγή. Οι άνθρωποι αναπροσαρμόζονται στο επεκτεινόμενο περιβάλλον της πόλης και η ίδια η κοινωνία προσομοιάζει με ένα εργοστάσιο. Όλες οι δομές της μαζικής κοινωνίας λειτουργούν ενορχηστρωμένα με αποτέλεσμα να εντείνεται η αλλοτρίωση από τον φυσικό κόσμο και τη ζωή γενικότερα. ΜΜΕ, εκπαίδευση, ιδεολογίες, αθλητισμός και μαζικό θέαμα φτιάχνουν μια παράλληλη πραγματικότητα που αποκόβει με τη σειρά  της, την επαφή με το γεγονός της εξόντωσης της φύσης, κρατώντας τους ανθρώπους συνδεδεμένους με τη βιομηχανική πανούκλα. Η λειτουργία του κοινωνικού εργοστασίου εν τέλει εξυπηρετεί όλα τα συμφέροντα, μικρά και μεγάλα, που δομήθηκαν μέσα στις συνθήκες της κυριαρχίας.

Οι άνθρωποι διαπλέκονται με το τεχνικό σύστημα και γίνονται μέρος του, έτσι ώστε να εξυπηρετούνται οι καθημερινές τους ανάγκες. Όλα διευθετούνται με τέτοιο τρόπο ώστε να  μοιάζουν αναπόφευκτα και αξεπέραστα και η σκέψη ότι μπορεί να υπάρξει κάτι έξω από την μηχανή μέσα στην οποία ζούμε να απωθείται και να καταστέλλεται.

Έτσι, οι εξορύξεις και οι συνέπειές τους ως πραγματικό γεγονός φαντάζουν σαν ένα μακρινό και αναπόφευκτο  συμβάν, ένα αναγκαίο κακό ή μια παράπλευρη απώλεια της φύσης. Σχεδόν όλοι έχουν πειστεί ότι οι εξορύξεις είναι κάτι το απαραίτητο. Δεξιοί και αριστεροί συνηγορούν στο ότι τις χρειαζόμαστε και ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτές.  Η συνήθης κριτική που γίνεται από «φιλολαϊκούς» είναι ότι η παραγωγή θα πρέπει να εξυπηρετεί τις ανάγκες του λαού, ενώ οτιδήποτε άλλο είναι δευτερεύον και μάλλον ασήμαντο. Η εξόρυξη χρυσού προκαλεί πιο έντονες αντιδράσεις από μέρους της κοινωνίας επειδή είναι εξόφθαλμο ότι ο χρυσός απευθύνεται στις απαιτήσεις των κεφαλαιοκρατών, ενώ για τις υπόλοιπες εξορύξεις υπάρχει μεγαλύτερη συναίνεση και αδράνεια.

Οι δομές του τεχνικού συστήματος διαμεσολαβούν μεταξύ ανθρώπων και φύσης. Οι εξορυκτικές βιομηχανίες κάνουν αυτή τη δουλειά: χρησιμοποιούν τα στοιχεία της φύσης με ένα καταστροφικό τρόπο σε μια προσπάθεια καθυπόταξης των δυνάμεών της. Ο μέσος άνθρωπος εμποτισμένος με την ανθρωποκεντρική ηθική, αισθάνεται ξένος με ό,τι συμβαίνει έξω από την ιδιωτική του σφαίρα και πόσο μάλλον με ό,τι συμβαίνει στα ορυχεία και τις εξορυκτικές δραστηριότητες, που σχετίζονται όμως με αυτά που καταναλώνουμε σε καθημερινή βάση. Πολλά από αυτά τα οποία χρησιμοποιούμε εδώ στην Ελλάδα και από αυτά που καταναλώνουμε, παράγονται σε άλλες χώρες, όμως αδιαφορούμε ή αδυνατούμε να γνωρίζουμε τον τρόπο που παράχθηκαν αυτά τα προϊόντα. Από μόνο του το βιομηχανικό σύστημα μας απομακρύνει από την παραγωγή και την προέλευση των προϊόντων που καταναλώνουμε. Η ύπαρξη των ορυχείων και η διαιώνιση του βιομηχανικού συστήματος δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς παρά μόνο από την αποξένωση από τον φυσικό κόσμο και τον φυσικό μας εαυτό, λόγω των εξουσιαστικών σχέσεων και θεσμών.

Η εξόρυξη ορυκτών είναι ένα σύνολο από τεχνικές που στηρίζονται πάνω στον καταμερισμό εργασίας. Συνδέονται άμεσα με την αναπαραγωγή του πολιτισμού. Δεν είναι τυχαίο το ότι συμπίπτει μαζί με τις άλλες λειτουργίες και δραστηριότητές του. Η πρόοδος του πολιτισμού στηρίζεται πάνω σε όλο αυτό το πλέγμα σχέσεων και στις εξορύξεις ως απαραίτητο συστατικό του.  Ο αποπροσανατολισμός και η αλλοτρίωση προωθούνται μέσα από τις ίδιες τις δομές της εξουσίας για να γίνονται αποδεχτές οι πιο αποτρόπαιες πρακτικές για την αναπαραγωγή του τρόπου ζωής που διαμορφώνει.

Σε μια ελεύθερη κατάσταση θα ήταν αδύνατο  να υπάρξουν οι εξορύξεις ως συστηματική δραστηριότητα. Ακριβώς επειδή είναι κομμάτι αυτής της οργάνωσης των ανθρώπων και της κυριαρχίας ως καθολική κατάσταση. Για να διατηρηθούν οι τεχνικές εξόρυξης θα πρέπει να διατηρηθεί ολόκληρο το εξουσιαστικό οικοδόμημα και το παγκόσμιο σύστημα αλληλεξάρτησης με θεσμούς και τεχνοκρατικούς οργανισμούς. Η βιομηχανία των εξορύξεων, όπως και ολόκληρο το βιομηχανικό σύστημα, αντικατοπτρίζει την παρούσα κοινωνία στο σύνολο της, τις δομές της, τις λειτουργίες και τις σχέσεις της.

Οι επιπτώσεις από τις εξορύξεις και το σύστημα που τις συντηρεί είναι πολλές σε όλο τον φυσικό κόσμο που κομμάτι του είναι και το ανθρώπινο είδος. Επίσης τα ατυχήματα που σχετίζονται με τις εξορύξεις μεταλλευμάτων και την μεταφορά τους είναι πολύ συχνά σε παγκόσμιο επίπεδο.  Όλα αυτά τα γεγονότα είναι πραγματικά, είναι δεδομένο ότι θα υπάρχουν όσο συντηρούνται οι δομές του πολιτισμού και όσο συνεχίζεται αυτός ο εξουσιαστικός τρόπος ζωής. Οφείλουμε να γκρεμίσουμε τα ιδεολογικά τείχη που έφτιαξε η επιβολή της κυριαρχίας και τα οποία μας εμποδίζουν να δούμε ότι μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς, χωρίς τις εξουσιαστικές δομές. Μπορούμε να συναισθανθούμε τι επιφέρουν οι πρακτικές του πολιτισμού ασχέτως αν συμβαίνουν μακριά μας ή δεν μας αφορούν άμεσα. Μόνο αν δούμε τον κόσμο σαν μια ζωντανή φυσική ολότητα και όχι σαν τεμαχισμένη άψυχη ύλη μπορούμε να οραματιστούμε και να αγωνιστούμε για την συνολική απελευθέρωση.

Μπορούμε να ζήσουμε σε ένα κόσμο χωρίς εξορύξεις όπως μπορούμε να ζήσουμε και σε ένα κόσμο χωρίς κράτος και εξουσία. Το ζήτημα δεν είναι μόνο πρακτικό και υλικό όπως μπορεί να φαίνεται, αλλά είναι κυρίως ένα ζήτημα πνευματικής κατανόησης.  Ο τρόπος ζωής που επιβάλλει το σύμπλεγμα κυριαρχίας θα ήταν αδύνατο να γίνει αποδεχτός αν δεν υπήρχε η πνευματική και νοητική καθυπόταξη στις αξίες και την ηθική του αστισμού. Οπότε  έχει μεγάλη σημασία να αποδομήσουμε νοητικά την εξουσία και να αναζητήσουμε τις ελεύθερες μας ρίζες ως γήινες υπάρξεις. Με βάση αυτό ο αγώνας ενάντια στην κυριαρχία μπορεί να πάρει ουσιαστική απελευθερωτική κατεύθυνση.

Μας στάλθηκε από adamasto