Σημείωση: Ο Fenix είναι ένα μωρό που απήχθη από την αστυνομία, μέσα απ’ τα χέρια της μάνας του και του πατέρα του. Ο λόγος; Το ότι αρνήθηκαν να καταγραφεί το μωρό τους στα μητρώα και να κάνει τα εμβόλια που προβλέπονται για τα ανθρώπινα πλάσματα, τα οποία αδυνατίζουν το άτομο και το κάνουν εξαρτημένο από εμβόλια και φάρμακα. Ο πατέρας του και η μητέρα του αποφάσισαν να μην του δώσουν εμβόλια και να μην τον εγγράψουν στο σύστημα ταξινόμησης. Σήμερα ο Fenix, συνένοχος μαζί μ’ αυτούς που τον έφεραν στη ζωή, είναι μακριά απ’ τα σαγόνια και τον έλεγχο του πολιτισμού.
Γράμμα από το Fenix
Γεννήθηκα στις 9 το βράδυ μια Κυριακή, ενώ το φεγγάρι πλησίαζε προς τον πανσέληνο, σε μια μικρή κατοικία κοντά στη θάλασσα του Punta Parra. Το σπίτι το ξαναχτίσανε οι γονείς μου πριν 4 μήνες και αποφάσισαν να είναι το μέρος που θα με καλοδεχτεί. Εκείνη η μέρα έφτασε και υπήρχαν και φίλοι και όλα πήγαν όπως τα ευχόντουσαν. Έντονα, αλλά ευτυχισμένα.
Εκείνη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί με τον πατέρα μου και τη μητέρα μου μέσα σε απόλυτη ηρεμία, αλλά αυτή η ειρήνη δεν κράτησε πολύ. Το επόμενο βράδυ οι γονείς της μαμάς μου ήρθαν μαζί με δύο πράκτορες και ένα σωρό μπάτσους να μας πάνε με το ζόρι στο νοσοκομείο επειδή ο παππούς μου, που ήταν στο ναυτικό, έδωσε εντολή στους υφιστάμενούς του μπάτσους… Με απήγαγαν με εντολή ενός δικαστή και με κράτησαν 4 μέρες σε ένα κρύο μέρος γεμάτο άρρωστα άτομα. Η εντολή έλεγε ότι έπρεπε να παραμείνω εκεί ωσότου εγγραφώ στο δημοτικό μητρώο, υποχρεώνοντάς με να είμαι κομμάτι αυτού του σκατού που λέγεται Χιλιανό κράτος. Έγινα ένας αριθμός γι’ αυτούς. Αλλά αυτό δεν τους έφτανε. Η δίωξη συνεχίστηκε υποχρεώνοντάς με να δεχτώ thimerosal, ethylmercury, aluminum και πολλά άλλα τοξικά σκατά στο σώμα μου που ονομάζονται «Εθνικό Σχέδιο Ανοσοποίησης», ή κρατικά εμβόλια, υποχρεωτικά για τους φτωχούς ανθρώπους, αλλά απαλλαγμένα από υδράργυρο στις κλινικές των γιάπηδων.
Αυτή η δίωξη εναντίον μου εντατικοποιήθηκε, η μαμά μου και ο μπαμπάς μου ήταν στα δικαστήρια για 8 μήνες για να υπερασπιστούν τη θέση μας, με σοβαρά επιχειρήματα, αντίθετα με τους διώκτες που επέδειξαν ολική άγνοια επί του θέματος, και το μόνο που τους ένοιαζε ήταν η συμμόρφωση με τα καθιερωμένα. Ο δικαστής δεν ενδιαφερόταν γι’ αυτά και πιστός στη φασιστική ηθική του, έβγαλε την απόφαση: θα εμβολιαστώ με τη χρήση βίας αν αρνηθούμε.
Πήγαμε στο σπίτι μας, και μετά από δυο μέρες ήρθε το PDI με εντολές να με προσάγουν και αν δεν είμαστε εκεί να εισβάλλουν, έτσι μπήκαν βίαια μέσα στο σπίτι μας και στο σπίτι των γειτόνων μας που δεν είχαν να κάνουν τίποτε με την υπόθεση. Όσο για μας είχαμε πάει σε ένα κοντινό και ήσυχο μέρος, σίγουροι ότι δε θα μας έβρισκαν, αλλά κάτι αναπάντεχο συνέβη: η μαμά μου έλαβε μια κλήση από ένα μακρινό ξάδερφο που έλεγε ότι είχε φτάσει στο Conce και ότι θα συναντιόντουσαν στο σταθμό… η μαμά μου κι εγώ πήγαμε να υποδεχτούμε την αγαπητή ξάδερφη αλλά όταν φτάσαμε στο σταθμό δεν υπήρχε καμία ξάδερφη, αντί γι’ αυτό περίμενε το PDI με μια φωτογραφία μας. Πέντε βρώμικα γουρούνια με χώρισαν από τη μητέρα μου, με απήγαγαν και με έφεραν σε μια φυλακή που λέγεται «Νανούρισμα – Σπίτι των Παιδιών», όπου με τάισαν, μου έδωσαν χημικά και δε με άφησαν να δω τη μαμά και το μπαμπά μου.
Έκλαιγα για 10 μέρες περίπου, ελπίζοντας να φύγω από εκεί. Είπαν στους γονείς μου ότι θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί μετά τη δίκη. Ο δικαστής αποφάσισε ότι πρέπει να μείνω για άλλες 3 εβδομάδες μέχρι να γίνει μια νέα ακρόαση, ώσπου να αποφασιστεί αν θα επέστρεφα στη μαμά και το μπαμπά μου ή στους παππούδες μου, που είχαν συνεργήσει με την αστυνομία και το δικαστήριο. Έμεινα ακόμα μερικές μέρες κατά τις οποίες η ίδια σκατένια ρουτίνα συνεχίστηκε, και αρρώστησα κι εγώ, λογικά μέσω της επαφής με τα άλλα άρρωστα παιδιά στο «σπίτι», αλλά και από το ψυχολογικό στρες της απομάκρυνσης από τους γονείς μου.
Τότε δε μπορούσα να περιμένω άλλο, και στις 14 Φλεβάρη, μέσα στη νύχτα και κάτω από τις μύτες τους απελευθερώθηκα και δραπέτευσα ψάχνοντας τη μόνη εναλλακτική που θα μου επέτρεπε να είμαι ελεύθερος: την παρανομία. Αλλά είμαι σίγουρος ότι αυτό δεν τελειώνει εδώ. Θα συνεχίσουν να με ψάχνουν, θα γίνουν πολλές μάχες, θα υπάρξουν πολλά παιδιά που θα δραπετεύσουν από τις φυλακές τους ή θα απελευθερωθούν.
Από τη μεριά μου, εγώ γεννήθηκα ελεύθερος και τίποτα δε θα με σταματήσει απ’ το να συνεχίσω να είμαι.
Fenix Lafken, 6 μηνών.
Anarchy press gr 