Από την Τρίτη 4 Δεκεμβρίου, η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ βρίσκεται σε περίπτερα της Αθήνας και στους χώρους διάθεσης του ημερήσιου και περιοδικού τύπου, στον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο.
Ακολουθεί το προλογικό κείμενο, αυτής της έκδοσης, από τον Κύκλο Σύνταξης:
Η μέρα της «τελικής κρίσης» φαίνεται να καθυστερεί. Η «σωτηρία» καθίσταται μια διαρκής υποχρέωση για τους κυρίαρχους, και η αμφισβήτηση της πραγματοποίησής της μια διαρκής απειλή για τους υπηκόους. Η «καταστροφή» είναι συνεχώς ένα βήμα πίσω από την «σωτηρία», αλλά και το αντίθετο. Τίποτα το καινούργιο, θα παρατηρήσει κάποιος.
Που βρίσκεται, λοιπόν, η διαφορά σε σχέση με το παρελθόν; Μάλλον στον τρόπο που βιώνεται κάθε «μικρή» καταστροφή, ατομικά και συλλογικά, από την στιγμή που έχει ομολογηθεί ότι η καταστροφή του περιβάλλοντος δεν είναι αναστρέψιμη σε απόλυτο βαθμό, ότι η μόλυνση του αέρα, της γης και των ωκεανών, η καταστροφή των δασών, η εξαφάνιση ειδών λόγω της επικράτησης του ανθρώπου στο πλανήτη εντείνονται συνεχώς. Με άλλα λόγια, εφ’ όσον ασυνείδητα ή υποσυνείδητα γίνονται σε μεγάλο βαθμό κοινωνικά αποδεκτά ως αναγκαία κακά τα αποτελέσματα της κυριαρχικής επιβολής σε ανθρώπους, ζώα και γενικότερα στο περιβάλλον, όχι μόνο ενδυναμώνεται η εξουσία, αλλά και η ενοποίηση της κυριαρχίας που εξελίσσεται. Οι εκφραστές των κυριαρχικών συμφερόντων είναι αλήθεια ότι δεν υποκρίνονται σ’ αυτό το ζήτημα. Δεν υπάρχει πλέον ζωτικός χώρος τον οποίο διεκδικούν από κοινού ή μεμονωμένα. Ζωτικό χώρο αποτελεί ολόκληρος ο πλανήτης. Στις εμπόλεμες συρράξεις (βλ. Συρία), που υποτίθεται έχουν τοπικό χαρακτήρα, εκπροσωπούνται δι’ αντιπροσώπων τα συμφέροντα κάθε μερίδας της κυριαρχίας, κάθε συνασπισμού ή ένωσής της.
Η οικονομική διευθέτηση του ελληνικού (;) ζητήματος ομολογείται πλέον ευθέως ότι αφορά το κυριαρχικό οικοδόμημα στο σύνολό του. Και ενώ υποτίθεται ότι εξελίσσονται απλά διάφορες τοπικές συρράξεις, ασύνδετες μεταξύ τους ή έστω συνδεόμενες επειδή έχουν ξεσπάσει λόγου χάρη στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, το μέλλον τους έχει ήδη προδιαγραφεί από γεγονότα που έχουν προηγηθεί εδώ και δεκαετίες και έχουν σημαδέψει την λεγόμενη κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, ή τον «τερματισμό» του πρώτου ή του δευτέρου πολέμου στο περσικό κόλπο. Αυτή ακριβώς η ενοποιητική διαδικασία εξηγεί την «παθητική» στάση της ευρωπαϊκής αριστεράς στις εξελίξεις, τόσο στην Λιβύη και την Συρία όσο και στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου γενικότερα.
Τώρα στα καθ’ ημάς.
Λίγο πριν το τέλος του 2012, οι κομματικές γραμμές ανασυντάσσονται, τα αντιφασιστικά μέτωπα ξεσκονίζουν τα φλάμπουρα του παρελθόντος, η λεγόμενη ελεγχόμενη χρεοκοπία εξελίσσεται, με συνεχόμενες ενέσεις (ή αν προτιμάτε δόσεις) σωτηρίας. Όλα φαίνονται να αλλάζουν μέσα σε ένα σύννεφο σύγχυσης, συλλογικής κατάθλιψης, χιλιάδων αυτοκτονιών, παραίτησης και κοινωνικού κανιβαλισμού. Εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα ενάντια σε εκείνους του δημόσιου, άνεργοι εναντίον εργαζομένων, εσωτερικοί μετανάστες ενάντια σε όσους διατηρούν έστω και ψαλιδισμένα ορισμένα από τα προηγούμενα προνόμιά τους.
Και όμως, όλα φαίνονται για την ώρα να εξελίσσονται «ελεγχόμενα», ακόμα και η πιο «ακραία» εικόνα εξαθλίωσης μοιάζει πλέον ρουτίνα, όπως και οι δήθεν οργίλες εκφράσεις των αντιμνημονιακών οπλαρχηγών που κραυγάζουν ενάντια στις προδοτικές πολιτικές ηγεσίες που έχουν γονατίσει στους «δανειστές» μας… «Άραγε μέχρι πότε, στ’ αλήθεια θα κρατήσει αυτή η ανακωχή μεταξύ των ενοίκων;». Μέχρι τότε, βαθιές αναπνοές, και ψυχραιμία «σύντροφοι», αρκετούς βουλευτές έβγαλε την τελευταία φορά η κυβερνώσα αριστερά, that’s all…
Κύκλος Σύνταξης, Δεκέμβριος 2012
Anarchy press gr 