Είναι, πλέον, φανερό πως ο θίασος των εκλεγμένων της 6ης Μαΐου εξάντλησε όλη την υποκριτική και μη δυνατότητά του. Αρκετοί από όσους το έχουν κατανοήσει θα πουν πως ήταν χωρίς νόημα όλες αυτές οι μέρες που πέρασαν. Κι όμως έχουν πέσει έξω!
Επειδή η πολιτική μοιάζει αρκετά με τη μαύρη μαγεία. Χρησιμοποιείται για να κατευθύνει τον άνθρωπο ώστε να πάρει θέσεις και αποφάσεις τις οποίες έχουν προετοιμάσει άλλοι, (οι οποίοι συνήθως είναι αυτοί που εφαρμόζουν αυτήν την τεχνική, καθώς και διάφοροι άλλοι διεκπεραιωτές, όπως οι δημοσιογράφοι).
Εκείνο που επιδιώκεται σε τέτοιες καταστάσεις είναι να αποδυναμωθεί η κρίση, να εξασθενίσει η βούληση και να κατευθυνθεί η σκέψη, ώστε να επέλθει το επιζητούμενο και προκαθορισμένο αποτέλεσμα. Εννοείται πως μετά την «κατοχή» έρχεται το επόμενο βήμα. Οι «κατεχόμενοι» γίνονται, σε πολλές περιπτώσεις, φορείς και προπαγανδιστές των όσων τους «περάστηκαν». Άλλωστε στους κομματικούς και στους πολιτικούς κύκλους είναι συνηθισμένη η διατύπωση: «πέρασε (ή περάστηκε) η γραμμή».
Πράγματι, στη διάρκεια του μετεκλογικού δεκαήμερου έγινε συστηματική προσπάθεια να «καταχωρηθούν» στα μυαλά των ψηφοφόρων οι γραμμές που επιθυμούσαν οι διάφορες πτέρυγες της κυριαρχίας (ευρωπαϊκής και ευρύτερης) μέσω των «εν Ελλάδι» υποκαταστημάτων της.
Η μία γραμμή, που έγινε προσπάθεια να «περαστεί», και να κατοχυρωθεί στη συνείδηση των ψηφοφόρων, είναι αυτή της «επαναδιαπραγμάτευσης». Αυτό, απλά, σημαίνει πως η ουσία (δηλαδή το «χρέος») παραμένει αδιαμφισβήτητη, όπως αδιαμφισβήτητη είναι και η επιθυμία (εκφρασμένη ρητά ή εννοούμενη σιωπηλά) των πολιτικών εκπροσώπων της κυριαρχίας για παραμονή στην «ευρωζώνη». Που σημαίνει, πισθάγκωνα δεμένοι!
Εφ’ όσον, όμως, το «χρέος» είναι το κύριο μέσο για τον νέο καταμερισμό, που προωθείται από τα κέντρα κυριαρχίας στην Ευρώπη, στη λεκάνη της Μεσογείου αλλά και ευρύτερα, είναι δεδομένο πως κανείς από τους εδώ πολιτικούς της υπαλλήλους δεν διανοείται να τον αμφισβητήσει.
Απλά, αυτό που επιζητούν είναι να κάνουν πιο «εύπεπτη» την διαδικασία (για τον κοινωνικό χώρο και ιδιαίτερα για το τμήμα των ανθρώπων που θα υποστούν τις συνέπειες με τον πλέον επώδυνο τρόπο), η οποία πρόκειται να επιβάλλει την αναπροσαρμογή των όρων κυριαρχίας για τον ελλαδικό χώρο «σε βάθος δεκαετιών».
Η άλλη γραμμή αφορά στην προετοιμασία της συγκρότησης κυβερνήσεων συνεργασίας, με την μία ή την άλλη μορφή, εφ’ όσον είναι σχεδόν βέβαιο πως δεν μπορεί να προκύψει αυτοδύναμη πλειοψηφία. Αυτή η προετοιμασία καλλιεργήθηκε και καλλιεργείται μέσα από το μύθευμα ότι το αποτέλεσματων εκλογών της 6ης Μαΐου προέτρεπε σε κυβέρνηση συνεργασίας ή οικουμενική.
Μέσα σ’ όλα αυτά η τακτική της θολούρας και των φραστικών ασυναρτησιών, των λεκτικών αοριστιών και της σύγχυσης που προκαλείται από τους, μαθητευόμενους και μη, μάγους της πολιτικής σε συνδυασμό με τις απειλές για έξοδο από την ευρωζώνη αποβλέπει και στην συσπείρωση ψηφοφόρων γύρω από δύο πόλους (Σύριζα-ΝΔ).
Εκείνο, πάντως, που μπορεί να συμπεράνουμε αβίαστα είναι πως το σχέδιο αναδιανομής και καταμερισμού που έχει προγραμματιστεί από τα κέντρα κυριαρχίας θα προχωρήσει όποιο σενάριο κι αν τεθεί σε εφαρμογή. Είτε, δηλαδή, με την έξοδο από την ευρωζώνη είτε με την παραμονή σ’ αυτή, είτε με την δραχμή ή κάποιο άλλο νόμισμα είτε με το ευρώ.
Επειδή το κυρίαρχο ζήτημα για τους ανθρώπους του ελλαδικού χώρου δεν είναι το όποιο νόμισμα αλλά τα δεσμά που τους έχουν επιβληθεί. Δεσμά που συνδέονται με τους μηχανισμούς καταναγκασμού που ονομάζονται Ευρωπαϊκή Ένωση και ακόμα ευρύτερα Λέσχη Μπίλντεμπεργκ, Τριμερής και λοιπά κέντρα κυριαρχίας που ετοιμάζουν τα επόμενα βήματα αναβάθμισης της ενοποίησής τους.
Επομένως δεν προκαλεί κανενός είδους απορία το ενδιαφέρον που εκδηλώθηκε από τους G8 για τον ελλαδικό πληθυσμό και για τις «εξελίξεις». Κι εδώ είναι που οι δηλώσεις συνοδεύονται από την ταυτόχρονη χρήση μαστιγίου και καρότου, δηλαδή, απειλών αλλά και υποσχέσεων για παροχές, τρομοκρατίας αλλά και χαϊδέματος.
Το πείραμα της υποταγής των ανθρώπων του ελλαδικού χώρου στις νέες συνθήκες σκλαβιάς βρίσκεται σε εξέλιξη. Η πριμοδότηση της αριστεράς, από τα κέντρα εξουσίας, έχει σκοπό να εξασφαλίσει την ανοχή των σύγχρονων σκλάβων μέσα από ψευδαισθήσεις και υποσχέσεις, απειλές και τρομοκρατία, μικροπαροχές και αφαίμαξη κάθε μορφής αντίδρασης, με την εναλλαγή του μαστίγιου από το καρότο. Η αριστερά ήταν πάντοτε βουτηγμένη ως το λαιμό στο βούρκο του κρατισμού και συνιστά το κατ’ εξοχήν μέσο εξαπάτησης των ανθρώπων. Αυτοί, άλλωστε, δεν είναι που ξελαρυγγιάζονταν για την Ευρώπη των λαών και για την ευημερία που θα υπήρχε, αφ’ ότου θα έμπαινε το κράτος στην Ευρωπαϊκή Ένωση;
Τώρα κάνουν πως δεν θυμούνται και πάλι επαναλαμβάνουν τα ίδια παραμύθια σχετικά με το «ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας» που είναι η επιβεβαιωμένη δυστυχία των ανθρώπων του ελλαδικού χώρου. Είναι δυνατόν να τους πιστέψει κανείς;
Το θεατρικό που παίχτηκε μετά την 6η Μαΐου αφορούσε τόσο τις αλληλοσυμπληρούμενες αλλά και αλληλοσυγκρουόμενες γραμμές που υπάρχουν στους κόλπους της κυριαρχίας, της γραμμής της ελαστικότητας και της σκληρής εφαρμογής των μέτρων. Αλλά, αποσκοπούσε και σε κάτι ακόμη: την ανασύνταξη μετά το άπλωμα, μετά τον «πολυκομματισμό» την επαναπροσέγγιση στον «δικομματισμό». Κι αυτό το παιχνίδι το παίζουν ήδη πολύ καλά η ΝΔ και ο Σύριζα, που προσπαθεί να μιμηθεί ρόλους παιγμένους εδώ και δεκαετίες από το ΠΑΣΟΚ.
Πάντως το σίγουρο είναι πως οι εκλογές (οι κάθε εκλογές) δεν θα προσφέρουν κάποια διέξοδο ουσιαστικής αποδέσμευσης των ανθρώπων από της σύγχρονες συνθήκες δουλείας, που αναπροσαρμόζονται και αναβαθμίζονται από τα κέντρα κυριαρχίας και τους εδώ υπάλληλούς τους: δεξιούς, αριστερούς, πατριώτες και λοιπούς.
Οι εξουσιαστές έχουν προγραμματίσει τους σχεδιασμούς τους σε βάθος 40 και 50 χρόνων.
Έχουμε κάθε δυνατότητα να ανασυγκροτήσουμε τη σκέψη, την εμπειρία και τη δράση μας. Ο χρόνος και ο τρόπος ανήκει σ’ όσους αγωνίζονται κι οραματίζονται έναν κόσμο ανεξούσιο.
Anarchy press gr 