Είναι εκπληκτικό το ότι μέσα σε λιγότερο από μια δεκαετία, η Κίνα έχει ξεπεράσει τις ΗΠΑ σαν εμπορικός συνέταιρος της Αφρικής.
Το 2009, μόλις 6 χρόνια μετά την υιοθέτηση μιας επιθετικής επεκτατικής πολιτικής, το Σινο-Αφρικανικό εμπόριο βρισκόταν στα μεγέθη των 90 δισ. δολαρίων, ξεπερνώντας τις αμερικανικές και ευρωπαϊκές αγορές που την ίδια στιγμή πολεμούσαν την παγκόσμια ύφεση.
Ενώ η Δύση αγωνιζόταν να σώσει τις τράπεζες και τη βιομηχανία από τις καταστροφικές επιδράσεις της ύφεσης, οι Αφρικανικές οικονομίες αναπτύσσονταν ταχύτατα – χάρη και στην Κίνα. Αυτό επιβεβαιώνει ότι η Αφρική θα γίνει το μελλοντικό κέντρο της παγκόσμιας ανάπτυξης, όπως είναι τώρα η Κίνα.
Σε όλη την ήπειρο ο δάχτυλος της Κίνας μπορεί να ιδωθεί παντού, στις κατασκευές, την ενέργεια, την εξόρυξη, αλλά μαζί με το επιτυχημένο κινεζικό μοντέλο ανάπτυξης έρχονται πολλά σοβαρά προβλήματα.
Από το Σουδάν, το Καμερούν, τo Κογκό και την Αγκόλα, ως τη Ζάμπια και τη Ζιμπάμπουε, ιστορίες προβληματικών σινο-αφρικανικών εργατικών σχέσεων έχουν βγει στη δημοσιότητα. Οι κινέζοι εργοδότες, που είναι συνηθισμένοι σε φτηνό εργατικό δυναμικό, κατηγορούνται για απλήρωτες υπερωρίες, κακοπληρωμή και κακομεταχείριση των εργαζόμενων.
Ενώ οι διαμάχες αυτές είναι συχνό φαινόμενο στις καπιταλιστικές συνθήκες, αυτό που τραβάει την παγκόσμια προσοχή της Κίνας στην Αφρική είναι το συχνά βάρβαρο μοντέλο που εφαρμόζουν οι νέοι αφέντες της ηπείρου.
Οι μαζικές κοινωνικές αναταραχές, η εκμετάλλευση των εργατών, η κακοπληρωμή δείχνουν την άσχημη πλευρά της γρήγορης βιομηχανοποίησης του Κόκκινου Δράκου.
Το φτηνό εργατικό δυναμικό έχει διαδοθεί σε διάφορες χώρες στον κόσμο. Η Κίνα δεν εξάγει μόνο φτηνά προϊόντα, αλλά και φτηνές εργατικές πρακτικές.
Η βάρβαρη εκμετάλλευση των εργατών, κατά τα πρότυπα του κινεζικού μοντέλου, που φτάνει τα όρια της σκλαβιάς, είναι διάσπαρτη στην ήπειρο, από το Κέιπ ως το Κάιρο.
Για παράδειγμα, τον Οκτώβριο του 2010, δύο κινέζοι διευθυντές άνοιξαν πυρ σε εκατοντάδες ανθρακωρύχους που διαμαρτύρονταν στο ορυχείο Κόλουμ της Ζάμπια. Οι διευθυντές ισχυρίστηκαν ότι ήταν σε αυτο-άμυνα και αθωώθηκαν. Η απόφαση να μην προχωρήσει η υπόθεση αυτή ποινικά οφείλεται στο ότι η Κίνα επενδύει πάνω από 1 δισ. δολάρια ετησίως στη χώρα σε διάφορες υποδομές, ενώ οι Ζαμπιανοί διαμαρτύρονται για το μεροκάματο που φτάνει τα 4 δολάρια.
Στη Ζιμπάμπουε υπάρχει ένα παρόμοιο μοντέλο που αφορά τους εργαζόμενους, την κυρίαρχη ελίτ, τους κινέζους επενδυτές και τα διευθυντικά στελέχη.
Η πιο γνωστή περίπτωση είναι οι Επενδύσεις Anjin, ένα πρότζεκτ με διαμάντια στο οποίο επενδύει ο στρατός της χώρας, η αστυνομία και οι μυστικές υπηρεσίες και κινέζοι επενδυτές.
Σε μια αναφορά που βγήκε τον Αύγουστο του 2011, οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανέφεραν ότι «η αστυνομία της Ζιμπάμπουε και ιδιωτικοί σεκιουριτάδες πυροβολούν, δέρνουν και επιτίθενται σε φτωχούς ανθρακωρύχους».
Περίπου 200 άτομα είχαν σκοτωθεί σε ένα τέτοιο ορυχείο. Οι αρχές φυσικά το αρνούνται. Η άθλια αυτή συμμαχία κράτους και επενδυτών οδηγεί χιλιάδες ανθρώπους στον εκτοπισμό και τον αργό θάνατο.
Αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο της Anjin και άλλων εταιριών διαμαντιών στο Marange.
Το μόνο που παραχώρησε η Anjin ήταν 25% αύξηση στο μεροκάματο, ώστε να λήξει μια 2ημερη απεργία.
Άλλοι εργάτες καταγγέλουν ρατσιστικές πρακτικές, όπως για παράδειγμα ότι τα αφεντικά σιχαίνονται να παρευρίσκονται μαζί με μαύρους και όταν για παράδειγμα ένας μαύρος πιει νερό από ένα ποτήρι το σπάνε και το πετάνε μακριά.
Αλλά οι επενδύσεις αξίας 500 δισ. δολαρίων από κινεζικές εταιρίες στη Ζιμπάμπουε φαίνεται ότι είναι πιο σημαντικές από τις ζωές των φτωχών εργαζόμενων.
Το μοντέλο αυτό της παγκόσμιας ανάπτυξης φαντάζει ελκυστικό στα καθάρματα των κρατών της Αφρικής, και όχι μόνο, που λιγουρεύονται τέτοιες πρακτικές….
Anarchy press gr 