Για ποια κρίση μας μιλάνε;
Οι δείκτες της οικονομίας τους, οι λογιστικές απάτες, οι μίζες, τα συμφέροντα, το ξεζούμισμα του κοινωνικού πλούτου σε κάθε τομέα, ο νεοπλουτισμός των λαμόγιων αποδεικνύουν περίτρανα ότι καμία κρίση δεν υφίσταται. Τα κέρδη των μεγαλύτερων επιχειρήσεων αυξάνονται, τουρισμός, ναυτιλία, μεταποίηση κ.ά. συνεχίζουν κανονικά.
Για ποια κρίση μας μιλάνε;
Αφού δεν υπάρχει κάποιος λιμός, έλλειψη τροφίμων, ενέργειας κτλ. Μέσω της φτώχειας, της εξαθλίωσης, αλλά και της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος επιχειρούν να πετύχουν τον απόλυτο έλεγχο στη ζωή μας: αποχαύνωση, καταστολή, τεχνολογική δικτατορία, απομόνωση των ανθρώπων. Η λεγόμενη «κρίση» είναι ένας ωμός εκβιασμός από τους εξουσιαστές, που θέλουν να κατασκευάσουν υπηκόους, εκφυλίζοντας τους κοινωνικούς αγώνες.
Για ποια κρίση μας μιλάνε;
Με τις μειώσεις των μισθών των εργαζομένων περιμένουν οι καπιταλιστές πώς και πώς για ν’ αυξήσουν σημαντικά τα κέρδη τους. Προχωρούν με «άνεση» στο λεγόμενο ξεπούλημα. Τα τόσα δις που έχουν εισπράξει από φόρους, πωλήσεις «φιλέτων» κτλ. πάνε σε λίγες Φαμίλιες και στις τράπεζες. Όταν ήταν να τα πουλήσουν όμως, λέγανε ότι θα ελαφρυνθεί ο «ελληνικός λαός».
Για ποια κρίση μας μιλάνε;
Σε πολλούς τομείς ο ελληνικός καπιταλισμός προχωρά ακάθεκτος, παρά τις λαϊκίστικες ρήσεις «εμείς οι έλληνες δεν παράγουμε τίποτα κτλ.», που καταρρίπτονται αυτόματα αν δει κανείς τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις σε εξαγωγές.
ΑΛΛΑ ΑΣ ΜΗ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ με όρους οικονομικούς, ας μην αναπαράγουμε τη γλώσσα της κυριαρχίας, ας αντλήσουμε τις λέξεις απ’ την αληθινή ζωή, απ’ τα ανθρώπινα συναισθήματα, από τη φαντασία μας, πριν γίνει έρημος η καθημερινότητά μας.
ΝΑ ΕΡΘΕΙ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
ΓΙ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ «ΚΡΙΣΕΙΣ»
Η κρίση που επινόησαν οι εξουσιαστές είναι το πρόσχημα για μεγαλύτερη και άμεση αφαίμαξη των καταπιεσμένων ανθρώπων, για την ικανοποίηση των ορέξεων των μεγάλων καπιταλιστών. Παράλληλα η «πολιτική κρίση» αντιμετωπίζεται από το κράτος με εναλλαγή ρόλων, αναδιάταξη των κομμάτων, τοποθέτηση μαριονετών-παραγόντων διαφόρων τομέων (τραπεζικοί, ακαδημαϊκοί, καλλιτέχνες). Όλα αυτά στα πλαίσια της ευρύτερης αναδιάταξης συμφερόντων στη λεκάνη της Μεσογείου που λαμβάνει χώρα τους τελευταίους μήνες, αλλά και συνολικότερα μετά το 1989 και τη λεγόμενη «κατάρρευση» του ανατολικού μπλοκ, στην κατέυθυνση ενοποίησης της κυριαρχίας.
Το μονοπάτι του συνδικαλισμού επιχειρεί να εμπλέξει ακόμα περισσότερο τους ανθρώπους σε ανούσιες διαμαρτυρίες, αιτήσεις για ψίχουλα και διατήρηση της μισθωτής σκλαβιάς – απλά με λίγο καλύτερους όρους.
Ένα σημαντικό κομμάτι όμως της κοινωνίας δεν πορεύεται έτσι. Γνωρίζει ότι – ακόμα και να «τηρείται η εργατική νομοθεσία» – τα κρατικά εγκλήματα θα μένουν αναπάντητα, όσο τα μεγάλα κοινωνικά κομμάτια αποχαυνώνονται καθημερινά στην κατανάλωση, την ψευτο-διασκέδαση και κάθε είδους ναρκωτικά και αναβολικά. Δεν επιθυμεί να χρυσώσει τις αλυσίδες του και μαζί με τους καταπιεσμένους όλου του κόσμου ξεσπά ενάντια στην κρατική βία, απαιτώντας τα πάντα, απαιτώντας την καθολική απελευθέρωση από τα δεσμά του κράτους και της εξουσίας και την οικοδόμηση μιας κοινωνίας ελευθερίας, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο ∙ μια κοινωνία αλληλο-βοήθειας και αλληλο-σεβασμού…
Ο ΑΝΕΜΟΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΑΣ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΑΝΑΧΩΜΑ
ΣΤΗΝ ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ
Σύντροφοι για την Αναρχική Απελευθερωτική Δράση & σύντροφοι/ισσες
Αναρχικός Πυρήνας ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Anarchy press gr 