
Μια βασική επιδίωξη των τεχνικών της εξουσίας είναι η με κάθε τρόπο πιστοποίηση του «γεγονότος», ότι οι εξουσιαζόμενοι αποτελούν μια μάζα ανθρώπων που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εκπροσωπείται πολιτικά. Η εκλογική διαδικασία, παρ’ ότι παραμένει σημαντική σ’ αυτήν την κατεύθυνση, δεν αποτελεί και το μόνο μέσο που διαθέτουν οι εξουσιαστές. Σ’ αυτό το σημείο θα επιμείνουμε και πάλι στην πλήρη άρνηση που θεωρούμε ότι πρέπει να προβάλλουν οι αναρχικοί στην ενσωμάτωση τους σ’ έναν ευρύτερο αριστερό χώρο ή κίνημα. Αυτή η άρνηση δεν πηγάζει από κανενός είδους ιδεοληψία, αλλά από την ουσία της πολεμικής των αναρχικών απόψεων στο μαρξισμό-λενινισμό ως ιδεολογία της κυριαρχίας. «Η πολιτική είναι μια επιστήμη και μια τέχνη», ανέφερε ο Λένιν στον «Αριστερισμό» του, απευθυνόμενος στα μέλη του Ανεξάρτητου Εργατικού Κόμματος Σκωτίας, «και αυτό πρέπει να το καταλάβετε», συνέχισε νουθετώντας όσους είχαν «προσβληθεί» από την αντικοινοβουλευτική «ασθένεια». Προφανώς, σύμφωνα με αυτήν την άποψη, όσοι ασκούν πολιτική είναι επιστήμονες, όσο για το κόμμα συγκροτείται και επιστρατεύεται για να μπάσει στην «πάλη του προλεταριάτου» την επαναστατική συνείδηση. Συνέχεια