Σε όλο και μεγαλύτερη χωροταξική έκταση διαπιστώνεται τους τελευταίους μήνες μια διάχυση των ναρκο-πιατσών και της παρουσίας χρηστών σε μεγάλες ζώνες του μητροπολιτικού ιστού. Έτσι εκτός από τις κλασσικές –Ομόνοια, Εξάρχεια- προστίθενται και λωρίδες ναρκοεμπορίου και σωματεμπορίου, όπως π.χ. η ζώνη που περιλαμβάνει τη Πατησίων και φτάνει μέχρι τη Κυψέλη-Πατήσια. Με μια απλή περιήγηση σε διεθνή ειδικά sites, εύκολα θα διαπιστώσει κανείς ότι αναφέρονται πλατείες και σημεία των πόλεων σε Ευρώπη και Αμερική, που μπορεί κανείς, να προμηθευτεί διαφόρων ειδών ναρκωτικά π.χ. στο Παρίσι στο πάρκο Belleville ή στη Ν. Υόρκη στο πάρκο Tompkins.
Ασφαλώς αυτό αποδεικνύει περίτρανα το ποιος ελέγχει, προωθεί, μεταφέρει και διαμορφώνει κατά το δοκούν τις εκάστοτε πιάτσες. Το κράτος, εννοείται, το οποίο εντάσσει και αυτή τη παράμετρο στο γενικότερό του χωροταξικό σχεδιασμό όπως αναλυτικά έχει γραφεί στο κείμενο Πρεζόπιατσες, Πολυτεχνείο, Παλαιοί «αγωνιστές» και νέοι(;) κρατικοί σχεδιασμοί. Να αναφέρουμε μόνο το εξής: Ότι τόσο το πάρκο Belleville όσο και το πάρκο Tompkins έχουν τα δικά τους κοινωνικά χαρακτηριστικά μέσα στην κοινωνική ιστορία αγώνων. Και τα δυο βρίσκονται μέσα σε περιοχές με σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού να αποτελείται από μετανάστες, λούμπεν αλλά και φοιτητές, καλλιτέχνες, «εναλλακτικούς».
Στο πάρκο Tompkins κατά τη δεκαετία του ’70 και αρχές του ΄80 σημειώνονταν σφοδρές συγκρούσεις με την αστυνομία, από αναρχικούς και άλλους νεολαίους (κυρίως πανκ). Σήμερα και τα δυο εμφανίζονται σε ταξιδιωτικούς οδηγούς ναρκο-πιατσών. Οι συγκεκριμένες καταστάσεις, αποτέλεσμα των μητροπολιτικών κοινωνιών της αποξένωσης, εξάρτησης και εξαθλίωσης των ανθρώπων αποτελούν βέβαια εκτός από κρατική επιταγή και επακόλουθο μιας αντίληψης περί ελεύθερης επιλογής και ναρκωκουλτούρας. Δεν θεωρούμε ότι μπορεί να γίνεται λόγος για ελεύθερη επιλογή όταν οδηγείσαι στην εξάρτηση και στην εξαθλίωση, πολύ δε περισσότερο όταν η «ελεύθερη επιλογή» λαμβάνει χώρα σε μια καταπιεστική κοινωνία.
Σήμερα που η οικονομική κρίση (ανεξάρτητα εάν είναι κατασκευασμένη ή όχι) έχει δείξει το πρόσωπο της ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης, σε σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού, πολλές αναφορές και συγκρίσεις γίνονται με την Αργεντινή του 2001. Η Αργεντινή παραμένει στις μνήμες όλων, όχι επειδή πτώχευσε η οικονομία της(έχουν πτωχεύσει και άλλα κράτη χωρίς να γίνονται αντικείμενο μελέτης) αλλά γιατί οι συγκρούσεις ήταν σφοδρότατες δημιουργώντας πολιτική αστάθεια και γίνονταν προσπάθειες για δημιουργία μιας άλλης κοινωνικής δομής. Φυσικά εκεί είχαν να αντιμετωπίσουν τους μπάτσους και τις συμμορίες των παρακρατικών και όχι τις σταλινικές δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ. Ίσως γι’ αυτό και οι πολιτικοί τους δραπέτευαν άρον-άρον με ελικόπτερα. Ασφαλώς τέτοιες ενέργειες χαιρετίζονται, τότε, από το μεγαλύτερο κομμάτι της αριστεράς όταν το πεδίο μαχών είναι μερικά χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Ενώ στα καθ’ ημάς, αρκετά αριστερά αποκόμματα έτρεξαν, στρογγύλεψαν, εξίσωσαν την δράση των κρανοφόρων-ροπαλοφόρων των ΚΝΑΤ με την στάση των πρετεντερικών «κουκουλοφόρων».
Εκείνη, λοιπόν, την περίοδο, ένα νέο ναρκωτικό αρχίζει να κυκλοφορεί στις πιάτσες του Μπουένος Άιρες κυρίως. Το πάκο, ή αλλιώς «ο κλέφτης του μυαλού» ή «ο εξολοθρευτής των φτωχών». Η Αργεντινή, χώρα εισαγωγής κοκαΐνης μέχρι το 2001, ξαφνικά μετατράπηκε σε χώρα παραγωγός. Εργαστήρια άρχισαν να παράγουν κρυσταλλική κοκαΐνη, που από τα υπολείμματα της κατεργασίας της έφτιαξαν το πάκο, το οποίο λαμβάνεται με κάπνισμα. Η τιμή του ήταν 30 λεπτά το γραμμάριο, επομένως ήταν προσιτό στους φτωχούς και εξαθλιωμένους νέους της κρίσης.
«Υπήρξε μια στρατηγική για να γίνει δημοφιλές το 2001 και κυρίως το 2002, όπου επίτηδες αποσύρανε από την αγορά τα δύο ναρκωτικά που στην Αργεντινή ακόμα είναι παράνομα και μεγάλης χρήσης, τη μαριχουάνα και την κοκαΐνη -και γεμίσανε οι δρόμοι με πάκο», εξηγεί ο Βάλδο Φερράρι, Διευθυντής λειτουργίας της Κοινωνικής Βοήθειας κατά των εθισμών του δήμου του Μπουένος Άιρες. «Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι έπρεπε να εξολοθρευτεί μια ολόκληρη γενιά. Έπρεπε να εξολοθρευτεί μια γενιά εφήβων και νέων που δεν θα είχε δουλειά, δεν θα είχε θέση στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, δεν θα είχε δυνατότητες να ενταχθεί με κανέναν τρόπο με τον οποίο οι γενιές καταλαμβάνουν τον χώρο τους στη κοινωνία. Και επί πλέον, δεν έπρεπε να είναι παρούσες για να αντιμετωπίσουν και να αγωνιστούν για τα δικαιώματα τους, απέναντι σ’ αυτές τις πολιτικές εξουσίες… Ακόμα δεν μπορέσαμε να μετρήσουμε τις πραγματικές παραμέτρους του 2001, 2002…Ο αποκλεισμός μεγάλων κομματιών του πληθυσμού, που δεν έχουν θέση στην εργασιακή αγορά και στη διανομή του πλούτου, είναι αναγκαίο στοιχείο για τη νεοφιλελεύθερη διανομή του πλούτου. Άρα το πάκο είναι αναγκαίο για να εδραιώσει τον αποκλεισμό και να εξασφαλίσει ότι δε θα υπάρξουν χιλιάδες και εκατομμύρια υγιείς και σκεπτόμενοι νέοι που θα θέσουν μια διαφορετική κοινωνία. Το ίδιο το κράτος είναι που εγγυάται ένα πολιτικό-οικονομικό φαινόμενο συσσώρευσης πλούτου και κοινωνικού αποκλεισμού και μετά πρέπει να βγει για να δει πώς μπορεί να μειώσει τον πόνο, που το ίδιο το σύστημα δημιούργησε».
Η αλοιφή κοκαΐνης ή πάκο όπως ονομάζεται στη Λατινική Αμερική είναι ένα δυνατό υποπροϊόν της κοκαΐνης εμπλουτισμένο με τα χημικά κατάλοιπα της παραγωγικής διαδικασίας. Οι ειδικοί τονίζουν ότι είναι πιο φτηνό, πιο εθιστικό και πιο καταστροφικό από άποψη υγείας συγκριτικά με το συγγενικό του κρακ. Το πάκο περιέχει υπολείμματα κοκαΐνης (περίπου 10%) και το υπόλοιπο τοξικές ουσίες, όπως θειικό οξύ, κηροζίνη, ποντικοφάρμακο, ακόμα και θρυμματισμένο γυαλί. Εκτός από την Αργεντινή συναντάται και σε άλλες χώρες της Λατ. Αμερικής, όπως Βραζιλία, Ουρουγουάη, Χιλή και Περού. Ενώ σύμφωνα με έκθεση του State Department, η Βραζιλία είναι η δεύτερη καταναλώτρια χώρα κοκαΐνης παγκοσμίως, με πρώτη τις ΗΠΑ και το 47% των χρηστών να δηλώνει ότι κάνει χρήση πάκο.
Μεταξύ 2001-2005 η χρήση του σημείωσε αύξηση 200% και περισσότερα από 150.000 ήταν τα άτομα που έκαναν χρήση τακτικά ενώ υπολογίζεται ότι σήμερα καταναλώνονται καθημερινά 500.000 δόσεις. Το πάκο επιδρά στους νευροδιαβιβαστές του εγκεφάλου και ο χρήστης χάνει την επικοινωνία του με το εξωτερικό περιβάλλον ενώ προκαλεί μεγάλες βλάβες στους πνεύμονες και στην καρδιά. Μόνο εντός έξι μηνών μπορεί να προκαλέσει τη νέκρωση του εγκεφάλου. «Το πάκο κάνει το νευρώνα να εξαντλείται γρήγορα, λόγω υπερβολικής του λειτουργίας και του προκαλεί πρόωρη γήρανση, ενώ παράλληλα προκαλεί το θάνατο των εγκεφαλικών κυττάρων. Αυτό δημιουργεί, λόγω του συνεχόμενου τρόπου χρήσης του, μια νευρολογική φθορά στη νόηση», αναφέρει ο γιατρός-τοξικολόγος Carlos Damin. Επίσης σημαντικό ποσοστό χρηστών είναι μικρά παιδιά και έφηβοι που κυρίως ζουν σε παραγκουπόλεις. Υπολογίζεται ότι το 65% των χρηστών είναι κάτω των 18 ετών, ενώ ο ετήσιος τζίρος διακίνησης μόνο του πάκο στην Αργεντινή κυμαίνεται στα 600 εκατ. ευρώ. Η κυβέρνηση υπολογίζει ότι κάθε μέρα ένας χρήστης πεθαίνει από το πάκο, αλλά οργανώσεις που ασχολούνται με το «πρόβλημα» των ναρκωτικών ανεβάζουν τον αριθμό των θυμάτων σε δέκα.
Αντίστοιχα στις πιάτσες της Αθήνας, τελευταία, έχει διοχετευθεί το ναρκωτικό με την ονομασία «σίσα», το οποίο είναι εισπνογόνο και πολύ φθηνό (3-4 ευρώ). Δημιουργείται από ίζημα, από υγρά μπαταριών, μαζί με εφεδρίνη και αιθανόλη. Είναι διεγερτική, δημιουργεί ψευδαίσθηση ευεξίας, προκαλεί βλάβες στο νευρικό σύστημα, εμμονές, θυμό, αϋπνία έως και δύο εβδομάδες. Το χρησιμοποιούν αρκετοί που παρακολουθούν τα προγράμματα μεθαδόνης, γιατί δεν ανιχνεύεται στα ούρα (περισσότερα στοιχεία βλ. ΕΔΩ).
Δεν θεωρούμε ασφαλώς τυχαία τη σύμπτωση της «παροχής» πολύ φθηνού ναρκωτικού με πολύ μεγάλη τοξικότητα και διαρκή αναζήτησή του, λόγω μικρής διάρκειας δράσης, σε Ελλάδα και Αργεντινή σε περιόδους κοινωνικής αναταραχής και δράσης. Όπως επίσης και την αύξηση της γηπεδικής βίας μεταξύ οπαδών, όπου ταυτόχρονα η χρήση των ναρκωτικών ουσιών είναι πολύ μεγάλη και δημιουργεί συνθήκες ναρκωκουλτούρας. Ας σημειωθεί ότι στην Αργεντινή την τελευταία δεκαετία σκοτώθηκαν σε ενδογηπεδικές μάχες 190 άτομα, με την τάση να είναι αυξητική από τις αρχές του 2001…
Είναι πολύ εύκολο, συνεπώς, να βγουν τα αναγκαία συμπεράσματα
Anarchy press gr 