Σε κείμενο που δημοσιεύσαμε πέρυσι με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 είχαμε αναφερθεί στη στάση του ΚΚΕ και συγκεκριμένα του Γραμματέα του Νίκου Ζαχαριάδη.(ΒΛΕΠΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΕΔΩ).
Η πρόσφατη αποκατάστασή του από το ΚΚΕ μας δίνει την ευκαιρία να θυμίσουμε αυτήν του τη στάση αλλά και να επιμείνουμε σ’ αυτό πλέον που κάθε μυαλό, απαλλαγμένο από τη στενότητα του δογματισμού και της προβατοποίησης, μπορεί να καταλάβει: Πως η ιστορία και η συνολική πορεία του ΚΚΕ, παρά τις πολιτικές τεχνικές που χρησιμοποίησε, (ενδεικτική έκφραση των οποίων είναι οι πολυάριθμες παλινδρομήσεις), παραμένει ενιαία και ταγμένη στην συγκρότηση μιας εξουσιαστικής κλίκας η οποία ανταγωνιζόταν την καθεστηκυία τάξη για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της Σοβιετικής (Μπολσεβίκικης) Κομμουνιστικής Κυριαρχίας, κι όχι των καταπιεσμένων.
Εκείνο που έχει σημασία, εν προκειμένω, είναι πως η πρώτη επιστολή γράφτηκε με το γνωστό εθνικιστικό-πατριωτικό πνεύμα καλώντας τον κόσμο να δώσει τη ζωή του για την «εθνική ανεξαρτησία» (να θυσιαστεί δηλαδή στο βωμό των συμφερόντων της αγγλογαλλικής μερίδας της κυριαρχίας) και κόντρα στην επίσημη γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς που τασσόταν υπέρ του Άξονα
Η δεύτερη επιστολή που απευθυνόταν στον Μεταξά και τον καλούσε να ζητήσει την μεσολάβηση της ΕΣΣΔ, παρά το ότι «διορθώνει» την πρώτη συνεχίζει να πλέει σε πελάγη εθνικοανεξαρτησιακά.
Να σημειωθεί πως η δεύτερη επιστολή στάλθηκε για δημοσίευση στη «Προσωρινή Διοίκηση» του ΚΚΕ, που ήταν το καθοδηγητικό όργανο του κόμματος το οποίο είχε συσταθεί από τον Κωνσταντίνο Μανιαδάκη (υφυπουργό Δημόσιας Ασφάλειας της δικτατορικής Κυβέρνησης Μεταξά) με τους δηλωσίες κομμουνιστές Μιχαηλίδη, Μιχελίδη, Τυρίμο, Σκλάβαινα, Δημητριάδη κ.ά. Εννοείται πως η επιστολή αυτή δεν δημοσιεύτηκε.
Επίσης, εκτός από την πολύ στενή συνεργασία του Ζαχαριάδη με την Προσωρινή Διοίκηση των χαφιέδων (δια μέσου του Μιχαηλίδη), υπήρξε επίσης «ανοιχτή γραμμή» με την κυβέρνηση και με τον Μανιαδάκη. Κι ενώ τα απλά κι αφελή μέλη του ΚΚΕ βασανίζονταν φρικτά (είναι γνωστό στους παλαιότερους το βασανιστήριο κατά το οποίο ο κρατούμενος εξαναγκαζόταν να πιεί ποσότητες ρετσινόλαδου που ξεκινούσαν από τα 30 έφταναν στα 75 και 100 δράμια προκειμένου να υπογράψει δήλωση αποκήρυξης του κομμουνισμού, ενώ με όσους ήθελαν να ξεμπερδεύουν τους έβαζαν να καθίσουν και σε μια κολώνα πάγο) στον «εκλεκτό καλεσμένο» δόθηκε η άδεια να μεταφερθεί από τις φυλακές της Κέρκυρας στην Αθήνα (στις αρχές του 1940) προκειμένου να τύχει ιατρικής περίθαλψης, σχετικά με πρόβλημα υγείας που είχε με τα δόντια του. Αυτή η μεταφορά του διευκόλυνε την ανάπτυξη της συνεργασίας του με τους χαφιέδες της Προσωρινής Διοίκησης.
Την συνεργασία του με την Προσωρινή Διοίκηση του Μανιαδάκη επιβεβαιώνει ο Ζαχαριάδης στην 3η επιστολή του με ημερομηνία 15 Γενάρη 1941.
Η επιστολή αυτή προσπαθεί να «μπαλώσει» τα πράγματα μιλώντας για δήθεν «μόνο πολιτική συνεργασία με την Προσωρινή Διοίκηση. Όμως, όπως αναφέρει ο Ιωαννίδης στις Αναμνήσεις του, ο Ζαχαριάδης ήταν αυτός που με επιστολή του –μέσω του Μιχαηλίδη– τον έπεισε ώστε οι φυλακισμένοι Κουκουέδες στην Ακροναυπλία να προσχωρήσουν στην Προσωρινή Διοίκηση, στα τέλη του Σεπτεμβρίου 1940.
Ακολουθεί το κείμενο της 3ης επιστολής, το οποίο στάλθηκε στην διαλυμένη από το καθεστώς Κομμουνιστική Φοιτητική Οργάνωση (ΚΚΕ και ΟΚΝΕ). Η επιστολή έπεσε στα χέρια της ασφάλειας και δεν δημοσιεύτηκε. Τελικά, δημοσιεύτηκε στην Κομμουνιστική Επιθεώρηση τον Ιούνιο του 1942.
Όπως θα διαπιστώσει ένας προσεκτικός αναγνώστης, η πονηρή κωλοτούμπα του Ζαχαριάδη, σχετικά με την 1η επιστολή του συνδυάζεται με την επίθεση στην Προσωρινή Διοίκηση, όπου επιχειρεί να θολώσει τα νερά σχετικά με την πολύμηνη συνεργασία του με την Μεταξική Προσωρινή Διοίκηση του ΚΚΕ και με τον Μιχαηλίδη, με τον οποίο συνεργαζόταν μέχρι και τον Δεκέμβριο του 1940.
Η 3η επιστολή:
«Αγαπητοί σύντροφοι,
Έχω για σας μια παράκληση: Να τυπώστε, μοιράστε, τοιχοκολλήστε στην Αθήνα-Πειραιά-Θεσσαλονίκη, αν είναι μπορετό σ’ όλη τη χώρα και στο μέτωπο, το παρακάτω γράμμα μου. Κρατήστε ψηλά τη σημαία του ΚΚΕ και συνεχίστε με πιο μεγάλη ορμή την πολιτική και οργανωτική σας δουλειά. Ζήτω το Κ.Κ.Ε. και η Κομμουνιστική Διεθνής.
Αθήνα, 15 Γενάρη 1941
Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ»
ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΚΑΙ ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΤΟΥ ΚΚΕ(ΕΚΤΔ) ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΚΝΕ (ΕΤΚΔΝ)
«Το γράμμα αυτό το γράφω, γιατί παρουσιάστηκε μια βασική ριζική διαφωνία μου με την Προσωρινή Διοίκηση που παρουσιάζεται σαν εκπρόσωπος του Κ.Κ.Ε. από το Σεπτέμβρη τον 1940. Είχα δεχτεί την πολιτική μόνο συνεργασία με την Προσωρινή Διοίκηση (παρά τους σοβαρούς δισταγμούς μου), γιατί είχα εμπιστευτεί ένα παλιό σύντροφο να καθαρίσει το Κ.Κ.Ε. από τη χαφιεδική σφηκοφωλιά Μάθεση – Παπαγιάννη.
Από την πρώτη στιγμή είχα παρατηρήσει σοβαρά λάθη στην πολιτική γραμμή της Προσωρινής Διοίκησης, πού αυτή παρά τις υποδείξεις μου αρνήθηκε να τα διορθώσει όπως δε δέχτηκε και άλλες υποδείξεις μου. Η βασική όμως διαφωνία μας, πού θ’ αναφέρω πιο κάτω, με αναγκάζει να μιλήσω ανοιχτά. Το γράμμα μου που δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες στις 2 του Νοέμβρη 1940 αποβλέπει στα παρακάτω: 1) Να δώσει έγκυρη ενιαία κατεύθυνση στους κομμουνιστές όλης της χώρας. 2) Να κινητοποιήσει το λαό στην αντιφασιστική εξόρμηση για την εθνική ανεξαρτησία και λευτεριά. 3) Να αποκαταστήσει στο εσωτερικό τις λαϊκές ελευθερίες, μια λαϊκή αντιπλουτοκρατική πολιτική. 4) Να κάμει τον πόλεμο εθνικό αντιφασιστικό, αντιϊμπεριαλιστικό με βασικό και μοναδικό σκοπό την εξασφάλιση της εθνικής μας ανεξαρτησίας, της ειρήνης και ουδετερότητας μας, έξω από το γενικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Αυτό θα μπορούσαμε να το επιτύχουμε μόνον μ’ έναν ολόπλευρο προσανατολισμό στην Ε.Σ.Σ.Δ. και με μια πραγματική βαλκανική συνεργασία. Ο Μεταξάς από την πρώτη στιγμή έκανε το αντίθετο, έκανε πόλεμο φασιστικό, κατακτητικό πόλεμο. Ενώ, αφού διώξαμε τους Ιταλούς από την Ελλάδα βασική προσπάθεια μας έπρεπε να είναι να κάνουμε μια ξεχωριστή, έντιμη και δίχως παραχωρήσεις ελληνοϊταλική ειρήνη, πράγμα που μπορούσε να γίνει με τη μεσολάβηση της Ε.Σ.Σ.Δ., η μοναρχοφασιστική δικτατορία συνέχισε τον πόλεμο για λογαριασμό όχι του λαού της Ελλάδας μα της πλουτοκρατίας και του αγγλικού ιμπεριαλισμού. Μετά το διώξιμο δε των Ιταλών από την Ελλάδα, το αίμα των φαντάρων μας χύνεται άδικα, σήμερα δε ο εγγλέζικος ιμπεριαλισμός εισπράττει σε αίμα των παιδιών της Ελλάδας, τους τόκους των κεφαλαίων που διέθεσε το 1935-36 για την παλινόρθωση του Γεωργίου και την εγκαθίδρυση της μοναρχοφασιστικής δικτατορίας του Μεταξά. Αφού δε ο Μεταξάς αρνιέται να αποκαταστήσει τις ελευθερίες του λαού, να εξασφαλίσει την ειρήνη της Ελλάδας και κάνει πόλεμο κατακτητικό ιμπεριαλιστικό, παραμένει (ο Μεταξάς) κύριος εχθρός του λαού και της χώρας. Η ανατροπή του είνε το πιο άμεσο και ζωτικό συμφέρο του λαού μας. Λαός και στρατός πρέπει να πάρουνε στα χέρια τους τη διαχείριση της χώρας και του πολέμου με σκοπό ειρήνη, εθνική ανεξαρτησία, εσωτερικό αντιφασιστικό, αντιπλουτοκρατικό λαϊκό καθεστώς, ολόπλευρη προσέγγιση προς την Ε.Σ.Σ.Δ. και βαλκανική συνεργασία με βάση την ειρηνική λύση των εσωβαλκανικών διαφορών. Όλες τις απόψεις μου αυτές τις ανέπτυξα σ’ ένα ανοιχτό γράμμα κ’ ένα σχέδιο απόφασης που στις 22-11-1940 έστειλα στην Προσωρινή Διοίκηση. Αυτή αρνήθηκε να δεχθεί και να δημοσιεύσει αναπτύσσοντας μια καθαρή σοσιαλπατριωτική επιχειρηματολογία που έχει αυτή τη βάση: Ο πόλεμος της Ελλάδας εναντίον της Ιταλίας στην Αλβανία είνε παρόμοιος με τον πόλεμο της Ε.Σ.Σ.Δ. – Φιλανδίας και ότι ο Μεταξάς είναι ο πρωτεργάτης στον παγκόσμιο αντιφασιστικό αγώνα. Η Προσωρινή Διοίκηση θέλει να υποδουλώσει ολοκληρωτικά το Κ.Κ.Ε. στη μοναρχοφασιστική δικτατορία αντί να οργανώσει την ανατροπή της. Έτσι η Προσωρινή Διοίκηση και το ανοιχτό γράμμα μου της 2-11-1940 (που ακέραια την ευθύνη του την έχω εγώ μπροστά στο Κ.Κ.Ε. και στην Κ.Δ.) το καταντά ένα καθαρό σοσιαλπατριωτικό ντοκουμέντο και πάει να λερώσει την τιμή του Κ.Κ.Ε. Αυτή είνε η διαφωνία μου και η στάση της Προσωρινής Διοίκησης. Έτσι, πίσω από τη στάση αυτή καθαρίζει ολότελα και τούτο: Ότι η Προσωρινή Διοίκηση είνε δημιούργημα και όργανο του Μανιαόάκη και ότι ο Γιάννης Μιχαηλίδης, Ψηλός, Κατσαναίβης, Κάμος, πρόδωσε την εντολή που είχε να καθαρίσει το Κ.Κ.Ε. από τη σπείρα του Μάθεση, πουλήθηκε στη μοναρχοφασιστική δικτατορία. Ύστερα από όλα αυτά η στάση όλων των μελών και στελεχών οργανώσεων του Κ.Κ.Ε. και της Ο.Κ.Ν.Ε. μέσα στη χώρα και το μέτωπο πρέπει να είνε: Ο λαός της Ελλάδας υπερασπίζει στον πόλεμο αυτό μόνον την εθνική του ανεξαρτησία, Είνε ξένος ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο Αγγλίας-Γερμανίας και Σία. Θέλει χωριστή, έντιμη, άμεση ειρήνη με τη μεσολάβηση της Ε.Σ.Σ.Δ. Αναγνωρίζει την αρχή της αυτοδιάθεσης μέχρις αποχωρισμού για όλους. Θέλει την ελευθερία του, τη δουλειά του, την επικράτηση της θέλησης του που του πνίγει ο Μεταξάς. Εξωτερική συμμαχία με την Ε.Σ.Σ.Δ. και αληθινή βαλκανική συνεννόηση. Οι λαοί και οι φαντάροι της Ελλάδας και Ιταλίας δεν είνε εχθροί μα αδέρφια και η συναδέλφωση τους στο μέτωπο θα σταματήσει τον πόλεμο που κάνουν οι εκμεταλλευτές κεφαλαιοκράτες του. Για να γίνουν όλα αυτά, λαός και στρατός πρέπει να ανατρέψουν τη μοναρχοφασιστική δικτατορία του Μεταξά που είνε ο κύριος και βασικός εχθρός τους και να εγκαθιδρύσουν τη λαϊκή αντιφασιστική κυβέρνηση. Για να μπορεί ένας λαός να κρατεί την εθνική λευτεριά, πρέπει να είνε και εσωτερικά λεύτερος. Λαός εσωτερικά σκλάβος δεν θάνε άξιος να κρατήσει και την εθνική του ανεξαρτησία και κάθε νίκη του εσωτερικού του τυράννου θα δυναμώνει τη σκλαβιά του.
Αυτός είνε σήμερα ο δρόμος του Κ.Κ.Ε. Κάθε μέλος-στέλεχος οργάνωσης αυτή τη γραμμή πρέπει να μπάσει στις μάζες και οργανώνοντας τες γύρω απ’ αυτή να την επιβάλει νικηφόρα. Ακόμα μην ξεχνάτε ούτε στιγμή τους φυλακισμένους και εξόριστους μας. Στην Κέρκυρα κάθε στιγμή η ζωή των παιδιών μας, Νεφελούδη, Σιάντου, Παρτσαλίδη και τόσων άλλων, είνε σε άμεσο κίνδυνο από το μαχαίρι του Μεταξά και τις μπότες του Μουσσολίνι. Εγώ είμαι γερός και καλά. Όλη μου η σκέψη και η καρδιά μου είνε στο Κόμμα, όπως και η ζωή μου είνε δοσμένη σ’ αυτό.
Ζήτω το Κ.Κ.Ε.!
Ζήτω η Κ.Δ.!
Αθήνα, κρατητήρια Γενικής Ασφαλείας, 15-1-1941
Γεια – χαρά
ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ»
Αλληλούια!!!
Anarchy press gr 