Παραμονές της «ιστορικής» επετείου που αφορά την διακήρυξη του υπό ίδρυση (τότε) ΠΑΣΟΚ και η πλειοψηφία των μέσων «ενημέρωσης», έσπευσε να παρουσιάσει τη «διαμάχη» Βενιζέλου-τρόικας, ως σημάδι αντίστασης της κυβέρνησης απέναντι στους λεγόμενους τρπϊκανούς, με τους τελευταίους ν’ αποχωρούν αφήνοντας αιωρούμενη την απειλή για μη αποδέσμευση της επόμενης δόσης.
Στα πλαίσια αυτά «φιλοτεχνήθηκε» τεχνηέντως και το προφίλ του αντιστασιακού στο πρόσωπο του Βενιζέλου. Εννοείται πως αυτό το προφίλ έχει σχέση με τις ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό την ίδια στιγμή που η επέλαση των κρατιστών, που στρέφεται στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, βρίσκεται σε έξαρση.
Μια έξαρση που γίνεται ακόμα πιο ισχυρή αφού προστίθενται και οι επιπτώσεις από τις αντιπαλότητες που υπάρχουν μέσα στο εξουσιαστικό μπλοκ.
Η κυριαρχία απαιτεί τη σταθερότητα από τους πολιτικούς υπηρέτες του συστήματος και στη βάση αυτή συναντώνται και μπορούν να εκπληρωθούν οι φιλοδοξίες του Βενιζέλου σε μια πιθανή διάδοχη κατάσταση. Αυτό όμως δεν μας αφορά και τόσο διότι πρόκειται για ενδο-εξουσιαστικά παιχνίδια και γιατί, στο τέλος, τίποτα δεν πρόκειται να μεταβληθεί, αφού είναι προδιαγεγραμμένα τα όσα πρόκειται να επακολουθήσουν.
Η βάση της επικινδυνότητας αυτής της εικονικής αντιπαράθεσης μεταξύ Βενιζέλου και τρόικας (την οποία εμφανίζει ως προγραμματισμένη, χρησιμοποιώντας την οικεία στους πασοκιστές τακτική του ναι και όχι, ανάλογα σε ποιους απευθύνεται) βρίσκεται στο γεγονός ότι είχε σκοπό να κερδίσει χρόνο σε σχέση με τρία επικείμενα «επεισόδια»: την έκθεση της Θεσσαλονίκης, η οποία δεν θα έπρεπε να είναι φορτισμένη με την εξαγγελία και άλλων μέτρων, την συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ που επρόκειτο να γίνει την επομένη και την περαιτέρω αδρανοποίηση κοινωνικών κομματιών στη βάση της πρόκλησης ενός ακόμα σοκ αλλά και της καλλιέργειας αυταπατών ως προς τα πρόσωπα που διαχειρίζονται την εξουσία και σπαταλούν τις ανθρώπινες ζωές.
Οι κρατιστές ακολουθούν το δόγμα των επαναλαμβανόμενων σοκ. Ανοίγοντας όλα τα ζητήματα εκμεταλλευτών-εκμεταλλευόμενων, επιδιώκουν την κοινωνική αναδιάρθρωση των όρων κυριαρχίας, που θα ισχυροποιήσει τον κρατισμό στις νέες συνθήκες και τους νέους όρους επιβολής.
Η στάση Βενιζέλου (η οποία δεν είναι προσωπική) κινείται σ’ αυτή τη γραμμή, ισχυροποίησης της αδράνειας και κατασκευή ψεύτικης ελπίδας. Με τον τρόπο αυτό προετοιμάζουν το έδαφος για την περεταίρω επίθεση που θα εξαπολύσουν μέσω των νέων μέτρων –τα οποία είναι αναπόφευκτα και σκληρότερα– στήνοντας την επικοινωνιακή αντιπαράθεση (μέσα από τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, που είναι υπεύθυνα για την διασπορά ψευδών ειδήσεων «ικανών να σπείρουν τον τρόμο, τον πανικό ή την ψεύτικη ελπίδα στους υπηκόους») και τη δήθεν σπουδαία παραπομπή στο Γιουρογκρούπ.
Από κοντά έρχονται να συμβάλλουν στο γενικότερο κλίμα και οι άλλες «διαφωνίες». [Ανακουφίστηκαν στη συνδιάσκεψη οι κουταλοφόροι, όταν τους αναγγέλθηκε πως οι εκλογές θα γίνουν σε δύο χρόνια. Έχουν κάποιο χρόνο ακόμα…] Διαφωνίες, που είτε υπάρχουν μέσα στην κοινοβουλευτική ομάδα, είτε στο κόμμα είτε, τέλος, ανάμεσα στο κόμμα και την κυβέρνηση έχουν τον ίδιο στόχο: την αδρανοποίηση και την ακόμα μεγαλύτερη ενσωμάτωση των ανθρώπων στις κρατιστικές διαδικασίες και λογικές (πιο «νταής», πιο «σωστός», «θα αλλάξει τη ρότα», «τους τα είπε έξω από τα δόντια», «είναι νάνος», «είναι γίγαντας», κ.ά.), που όμως στην ουσία δεν βγάζουν κανένα όφελος για τους καταπιεσμένους κι εκμεταλλευόμενους.
Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε
Πρόκειται για διαμάχες βολεμένων και αβόλευτων, οι οποίοι μόλις πάρουν τη θεσούλα τους κάνουν γαργάρα τις μεγαλόσχημες διαφωνίες τους. Στο μεταξύ οι κλακαδόροι, οι κουταλοφόροι και οι πρόθυμοι να χάψουν τα τεχνάσματα των «διαφωνιών» –με την ελπίδα να γλύψουν κάποιο οικονομικό ή πολιτικό πιάτο από τα συμπόσια των «μεγάλων» του πολιτικού παιχνιδιού– είναι πανταχού παρόντες, ενώ κάποιοι από αυτούς είναι διαθέσιμοι να παίξουν ακόμα και μπουνιές προς τέρψιν του χάσκοντος και φιλοθεάμονος κοινού.
Στην ουσία κλέβουν χρόνο (εκτός απ’ όλα τ’ άλλα) από τις ζωές μας, τα όνειρα και τις επιθυμίες μας. Ο χρόνος αυτός τούς είναι πολύτιμος για να εκπληρώνουν σταδιακά και όσο γίνεται πιο σταθερά τους σχεδιασμούς τους, επιχειρώντας, ταυτόχρονα, να εξουδετερώσουν την απειλή που ονομάζεται κοινωνική εξέγερση.
Και μια και ο λόγος είναι περί απειλών. Απειλή δεν είναι η μη εκταμίευση της δόσης, ενώ το αντίθετο, είναι. Όπως και να έχει, η μόνιμη απειλή που υπάρχει και πρέπει να εξαλειφτεί είναι η εξουσία και το κράτος.
Anarchy press gr 