Διαβάζοντας τέτοια πρωτοσέλιδα για την υπόθεση των νονών της νύχτας που «έσκασε» αυτές τις μέρες, είναι να γελάει και να κλαίει κανείς μαζί.
Όχι μόνο γιατί βασικοί πρωταγωνιστές στις συμμορίες που εμπλέκοντας στην πολυδιαφημισμένη «εξάρθρωση» της μαφίας αυτές τις μέρες είναι νυν και απόστρατοι αξιωματικοί της ΕΛληνικής ΑΣτυνομίας. Αλλά γιατί το έργο το έχουμε ξαναδεί…
Επικοινωνιακή αναβάθμιση ή απλά «δεν τα βρήκαν στη μοιρασιά»; Λίγες συλλήψεις για να πέσει στάχτη στα μάτια; Μήπως αντιστάθμισμα στο «αίτημα» για «κάθαρση» και το «να μπουν οι απατεώνες στη φυλακή»; Οι απαντήσεις μπορούν να είναι πολλές, αλλά τα πράγματα για τους αναρχικούς δεν μπορεί παρά να είναι ξεκάθαρα.
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που κάποιες άλλες συμμορίες μπράβων της νύχτας είχαν δεχτεί «πλήγμα» από την αστυνομία. Είχαν συλληφθεί τότε κάποια άτομα, ενώ οι περισσότεροι για τους οποίους είχαν βγει εντάλματα σύλληψης είχαν ειδοποιηθεί από μπάτσους/δικαστικούς και… μην τους είδατε.
Λογικό, αφού μεγάλο κομμάτι των οργάνων που απαρτίζουν την αστυνομία και το δικαστικό σώμα είναι «με τα μπούνια» μέσα σε τέτοια κυκλώματα… αγαθών δραστηριοτήτων… Πολλές απ’ αυτές τις συμμορίες έχουν δημιουργηθεί από κρατικούς υπαλλήλους και αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της φυσικής και πολιτικής τους υπόστασης.
Ο κατάλογος μακρύς: σωματεμπορία, εμπόριο όπλων, προστασία σε μαγαζιά, δολοφονίες, εκβιασμοί, διασκέδαση στη νύχτα, προστασία Vip, γυμναστήρια κτλ… Πολλοί επίσης μέσα σ’ αυτά τα «ευαγή» ιδρύματα που ονομάζονται δικαστήρια και αστυνομικά τμήματα γνωρίζουν τη σαπίλα που υπάρχει, αλλά είτε φοβούνται να πουν ο,τιδήποτε προς τα έξω είτε τους «ακουμπάνε» κάποια χρηματικά ποσά κι έτσι η … ομερτά εξασφαλίζεται.
Στο σύγχρονο πολιτισμό με το lifestyle, τη χλιδή και τη γκλαμουριά να παίρνουν περίοπτες θέσεις, η μαφία διαφημίζεται ακόμη και σε… μπλουζάκια. Και γιατί όχι; Γρήγορο χρήμα, ακριβά γούστα… αυτά δεν είναι τα πρότυπα του σύγχρονου μάρκετινγκ που διδάσκονται στις μέρες μας;
Η κοινωνία γνωρίζει καλά στο πετσί της βέβαια εδώ και πολλές εκατοντάδες χρόνια ποιοι βασανίζουν κι εκμεταλλεύονται εξαναγκάζοντας τον κόσμο στη μισθωτή σκλαβιά κτλ. Γνωρίζει και κάτι πολύ σημαντικό: ότι το κράτος είναι πάνω απ’ όλα ο μεγαλύτερος εκβιαστής και νονός.
Για να δώσουμε ένα παράδειγμα: όταν εσύ παράγεις 100 ντομάτες στο χωράφι σου και 
θες να τις ανταλλάξεις με άλλα αγαθά με κάποιον (στη σημερινή εποχή με λεφτά), τότε το κράτος έρχεται σαν νταβατζής και σε υποχρεώνει να παράγεις άλλες 11 ή 23 ντομάτες (13% ή 23% ΦΠΑ ας πούμε) τις οποίες στις παίρνει με το έτσι θέλω. Φανταστείτε αν έπαιρνε από κάθε χωράφι που παράγει 100 ντομάτες άλλες 23 το κράτος, τι πλούτος παράγεται από το κοινωνικό σώμα για τους εξουσιαστές κάθε είδους και τους υπαλλήλους τους, είτε ήταν ο περίγυρος του παλατιού είτε οι κάθε λογής «κουμπάροι» και ημέτεροι του σημερινού κράτους.
Οι κάθε λογής συμμορίες που απαρτίζουν αυτό που λέγεται «υπόκοσμος» πλουτίζουν από κάθε είδους παράνομη/μαφιόζικη αλλά και νόμιμη δραστηριότητα εξαγοράζοντας, ξεπουλώντας συνειδήσεις, εκβιάζοντας κτλ.
Δεν είναι λίγοι κι εκείνοι που… γοητεύονται από την πολυτελή ζωή και τη μη-εργασία, αφού το μόνο που κάνουν είναι να εισπράττουν και να εκφοβίζουν, κι έτσι στον κοινωνικό χώρο καλλιεργούνται και διευρύνονται τέτοιες παρασιτικές συμπεριφορές. Με πρώτο παράσιτο φυσικά το κράτος.
Εννοείται ότι μετά από λίγο καιρό, ή και παράλληλα, οι δραστηριότητες αυτές θεωρούνται νόμιμες και… επιχειρηματικές, αφού μέσω του ξεπλύματος των χρημάτων ο μαφιόζος βαφτίζεται επιχειρηματίας και το «μαύρο» χρήμα τροφοδοτεί νόμιμες δραστηριότητες, εταιρίες και φυσικά και κόμματα, μέσω των χρηματοδοτήσεων.
Έτσι, είναι αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι δεν υπάρχει διαπλοκή αυτών των συμμοριών με το κράτος. Το κράτος και το λεγόμενο «παρα-κράτος» είναι ένα και το αυτό με συμμορίες της μαφίας, έμμισθους δολοφόνους, εμπόρους όπλων, σωματέμπορους και νταβατζήδες, πράκτορες, μπάτσους, λιμενικούς, δικαστικούς, στρατιωτικούς, πολιτικούς, υπουργούς κτλ. Το κράτος γεννάει τέτοια φαινόμενα και τα διαιωνίζει.
Ο κόσμος γνωρίζει καλά και δεν το ξεχνάει ότι: ΟΙ ΚΟΥΜΠΑΡΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΝΟΝΟΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ.
Οι κινήσεις αυτές έρχονται να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου, ειδικά στην κρίσιμη αυτή περίοδο των οικονομικών ανακατατάξεων και της υποτιθέμενης κρίσης, περίοδο όπου οι εγχώριοι κρατιστές βιάζονται να δείξουν δείγματα καλής συνεργασίας, είτε σ’ αυτό το επίπεδο είτε στον πολυδιαφημισμένο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».
Βέβαια, ούτε πολλές φωτογραφίες διωκόμενων για τη «μαφία» να δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες και ίντερνετ (όπως συμβαίνει σε άλλες περιπτώσεις), παρά τους βαρύγδουπους τίτλους αυτών των ημερών. Αφήστε που από τους 200 και βάλε κατηγορούμενους μόνο γύρω στους 20 έχουν συλληφθεί, και, ας μη λέμε μεγάλες κουβέντες, αλλά είναι σίγουρο ότι θα συνεχίσουν ανενόχλητοι την… έντιμη δράση τους.
Αλλά και στην περίπτωση που κάποιοι φυλακιστούν, όλοι και όλες γνωρίζουν ότι δεν έχουν και ιδιαίτερο… πρόβλημα στην επιβίωσή τους, αφού με τα τεράστια χρηματικά ποσά που έχουν μαζέψει, σα γνήσιοι δούλοι του χρήματος και της πολυτέλειας, είναι ικανοί να εξαγοράσουν πολλούς κρατικούς υπαλλήλους.
«Στην πραγματικότητα, τα προνόμια που απολαμβάνουν οι ομάδες αυτές στη φυλακή δεν είναι το αποτέλεσμα του φόβου που ενδεχομένως αισθάνεται η υπηρεσία απέναντί τους ούτε αποκλειστικά απότοκος μιας οικονομικής συναλλαγής, αλλά το προϊόν της ίδιας της διαπλοκής και της αλληλεξάρτησής των δύο εξουσιών, της επίσημης της υπηρεσίας και της άτυπης των ομάδων, που εκφράζεται με την εκχώρηση αρμοδιοτήτων από την πρώτη προς τις δεύτερες. Στο ιδιαίτερα ρευστό και κοινωνικά οξυμένο περιβάλλον των φυλακών είναι συχνά προς συμφέρον της υπηρεσίας η παραχώρηση μέρους των αρμοδιοτήτων της σε πιο ευέλικτες μορφές εξουσίας, που μπορούν να επιλύουν τα προβλήματα και τις διενέξεις που γεννά η αθλιότητα των συνθηκών εκεί όπου η παρέμβαση της υπηρεσίας θα προκαλούσε περαιτέρω εντάσεις.
Με τη μετάθεση μέρους των ευθυνών της η υπηρεσία απαλλάσσεται τόσο από το βάρος των αντίστοιχων υποχρεώσεών της απέναντι στους κρατούμενους όσο και από τις προστριβές και τις αντιδράσεις που θα δημιουργούσε η αδυναμία ικανοποιητικής ανταπόκρισής της σε αυτές. Στο βαθμό, μάλιστα, που οι εκάστοτε ομάδες παρακάμπτουν –με την ανοχή της διοίκησης- τις δυσλειτουργίες που προκαλεί η ακριβής τήρηση των κανονισμών και ξεπερνούν πιο άνετα τα εμπόδια της γραφειοκρατίας, το σύστημα αποκτά ευελιξία και σχετική σταθερότητα. Τα προνόμια και οι διευκολύνσεις που απολαμβάνει η ομάδα είναι, αφενός, το αντίτιμο της κρίσιμης εκδούλευσης που προσφέρει στην υπηρεσία και, αφετέρου, το μέσο με το οποίο εδραιώνει την εξουσία της.
Για τη νομή, άλλωστε, ακόμα και των πιο ασήμαντων φαινομενικά αποτελεσμάτων αυτής της εξουσίας προστρέχουν στους εκπροσώπους τής ομάδας δεκάδες κρατούμενοι, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό μια «λαϊκή βάση» από ευνοούμενους και παρατρεχάμενους. Πρόκειται για ένα σύστημα βολικό για όλους. Οι παρατρεχάμενοι περισσότερο ή λιγότερο τη βολεύουν, ο δείκτης της δυσφορίας στη φυλακή μειώνεται και η διαπραγματευτική ισχύς της ομάδας με την υπηρεσία αυξάνεται. Με αυτό το ιδιότυπο μοντέλο εξουσίας που εφαρμόζεται, το σύστημα επιτυγχάνει βραχυπρόθεσμα την αντιμετώπιση προβλημάτων που η δραματική μείωση των κρατικών δαπανών και η ανέχεια των περισσότερων κρατουμένων θα καθιστούσε υπό άλλες συνθήκες αδύνατη…
Το πιο ενδιαφέρον, όμως, είναι ότι κάποιοι από αυτές τις ομάδες, έχουν φιλοτεχνήσει ένα ιδεολογικό προφίλ με έντονες κοινωνικές-πολιτικές αναφορές, που φέρουν ένα αριστερό ή αντιεξουσιαστικό πρόσημο, και έχουν επιδιώξει πολιτικές επαφές με χώρους και κρατούμενους, που δείχνουν μάλιστα να καρποφορούν. Φαίνεται ότι για τα πολιτικά και τα αξιακά στεγανά ενός κομματιού του κινήματος μερικά επαναστατικά λογάκια ή κάποιες «χειρονομίες» είναι αρκετές για να καταστήσουν φίλιες, δυνάμεις που εκ φύσεως και εξ’ αντικειμένου τοποθετούνται ανταγωνιστικά στο απελευθερωτικό πρόταγμα. Τη στιγμή που ο κοινωνικός αγώνας χιλιάδων ανθρώπων «σκανάρεται» ενδελεχώς μήπως και ανακαλυφθούν οι κραυγαλέες αντιφάσεις του και καταδικαστούν από την ανελέητη επαναστατική κριτική, οι αγωνιστικές δυνάμεις των νονών, μπράβων και λοιπών «εξεγερμένων» περνάνε με επιτυχία το – διάτρητο- σύστημα των εξετάσεων και καθίστανται τόσο εντός όσο και εκτός φυλακής σημείο κοινωνικής ή/και (στη χειρότερη περίπτωση) πολιτικής αναφοράς.
Η ανισομέρεια που εμφανίζει η κοινωνικοπολιτική απεύθυνση μέρους του κινήματος, την περίοδο μάλιστα που διαρκώς αυξανόμενα τμήματα των εκμεταλλευομένων δείχνουν να απεγκλωβίζονται από τις κυρίαρχες πολιτικές και οργανωτικές νόρμες, εγείρει ασφαλώς πολλά ερωτήματα ως προς το αντιληπτικό και αξιακό του επίπεδο. Είτε, λοιπόν, το συγκεκριμένο κομμάτι του κινήματος αδυνατεί να αντιληφθεί τι αντιπροσωπεύουν κοινωνικά και ταξικά αυτού του είδους οι ομάδες είτε το αντιλαμβάνεται και συνάπτει συνειδητά πολιτικές επαφές.» (από το λογοκριμένο κείμενο του Άρη Σειρηνίδη)
Δεν είναι άσχετες οι παραπάνω διαπιστώσεις και καθ’ όλα επίκαιρες. Τα προνόμια που απολαμβάνουν οι νονοί της νύχτας ή της ημέρας είναι γνωστά στην κοινωνία. Εκείνο που χρειάζεται ιδιαίτερη επισήμανση είναι πιστεύουμε το φετίχι της … παρανομίας και του «κινδύνου», που συνοδεύεται με τον εκθειασμό, αυτών των εξουσιαστικών κατασκευασμάτων που επειδή τάχα μου εναντιώνονται στο νόμο εμφανίζονται και σαν κατάλληλα να ενταχθούν σε κάποια κοινωνικο-απελευθερωτική διαδικασία.
Εννοείται πως κάποιος που πηγαίνει ως μπράβος στην πόρτα ενός κλαμπ για να διακινεί κοκαΐνη στους πελάτες του μαγαζιού δεν μπορεί να νιώθει αγάπη για την κοινωνία. Ή κάποιος που διακινεί το «κρέας», όπως αποκαλούν τις εκδιδόμενες γυναίκες οι νταβατζήδες (σύμφωνα με τις «αποκαλύψεις» των εμπορικών εφημερίδων) δεν μπορεί παρά να συνεχίσει να ενεργεί εχθρικά ως προς την ανθρώπινη κοινωνία.
Γι’ αυτό και η αναρχική στάση και πρακτική θεωρούμε πως δεν θα μπορούσε να σχετίζεται ούτε να συγχρωτίζεται με τέτοιες αντι-κοινωνικές εξουσιαστικές ομάδες και και με τις πρακτικές που αυτές ακολουθούν. Άλλωστε, η μαφία και το κράτος, ως αλληλοδιαπλεκόμενες εξουσιαστικές δομές, είναι εχθρικές προς την κοινωνία και τις διεργασίες που απαιτούνται για την απελευθέρωσή της.
Το προφίλ του ανηλεούς μπράβου που δέρνει και τσακίζει όποιον του σταθεί εμπόδιο είναι και χαρακτηριστικό άλλωστε των κάθε λογής συμμοριών, φασιστικών ή μη, όπως φαίνεται και από τα παρακάτω λόγια ενός γνωστού νεο-φασίστα στην Ιταλία:
…»Πριν ενταχθούν οι άνδρες μας προετοιμάζονται ηθικά ώστε να μπορούν να τσακίζουν τα κόκαλα κάποιου ακόμη κι αν αυτός έχει γονατίσει και εκλιπαρεί για έλεος με λυγμούς«, (από ένα φυλλάδιο της Εθνικής Πρωτοπορίας).
Στην ουσία, λοιπόν, δεν μπορεί κανείς να μιλάει για οποιαδήποτε απελευθερωτική χροιά σε τέτοιου είδους δραστηριότητες. Ούτε είχαν, ούτε μπορούν να έχουν σχέση τα διάφορα αποβράσματα, –που έχουν «αποδράσει» απ’ τη νομιμότητα και αναζητούν τον εύκολο πλουτισμό εξαπατώντας, κοροϊδεύοντας, εκβιάζοντας, πατώντας επί πτωμάτων και καταπιέζοντας άλλους ανθρώπους–, με την κοινωνική απελευθέρωση, την ελευθερία και τους κοινωνικούς αγώνες.
Θα πει κανείς: μα κάποιοι είναι παράνομοι, μισούν τους μπάτσους, κάνουν ληστείες τραπεζών. Αυτό φυσικά και δε σημαίνει τίποτα από απελευθερωτική σκοπιά, εφ’ όσον ο μεγαλύτερος κλέφτης είναι το κράτος, και ο μεγαλύτερος παράνομος επίσης, αφού καταπατάει καθημερινά δεκάδες νόμους που έχει «ψηφίσει» για τα κρατιούνται τα προσχήματα της επιβολής των εξουσιαστών στην κοινωνία.
Όπως λοιπόν δε μπορεί να αποκτήσει απελευθερωτικά χαρακτηριστικά ένας εργολάβος του δημοσίου που με τον τσαμπουκά αναλαμβάνει δημόσια έργα, κονομώντας φυσικά πολλά, όπως δε μπορεί να χαρακτηριστεί αγωνιστής ένας μπάτσος ή ένας σεκιουριτάς που κάνει ληστείες τραπεζών, και τέτοιες περιπτώσεις είναι τουλάχιστον συχνές, έτσι και ένας παράνομος μπράβος της νύχτας δε θα μπορούσε να έχει την παραμικρή σχέση με την κοινωνική απελευθέρωση.
Η «εξάρθρωση» του συγκεκριμένου κυκλώματος μας φέρνει μπροστά και σε κάποιες «λεπτομέρειες», η αποκάλυψη των οποίων πρέπει να γίνει προκειμένου να παρουσιαστεί έργο από την πλευρά του κράτους. Έτσι, μαθαίνουμε ότι αστυνομικός που υπηρετεί στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος «φρόντιζε» να περνάνε χωρίς έλεγχο πρόσωπα (και προφανώς και πράγματα) εκτός (κι εντός) χώρας… «Το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι» βέβαια, άσχετα απ’ το αν παρουσιάζονται αμέτοχοι και νίπτουν τας χείρας τους οι «ευυπόληπτοι» πολιτικοί και επιχειρηματίες…
Εν κατακλείδι, καλός ο ντόρος και ο εντυπωσιασμός… αλλά μόνο αν πάψει να υπάρχει το κράτος και οι εξουσιαστικές-εκμεταλλευτικές σχέσεις θα «καθαρίσει» και η μαφία, οπότε ας είμαστε προσανατολισμένοι προς αυτό…
Anarchy press gr 