Τελικά, «ο στρατός ανέτρεψε τον Μουμπάρακ». Όχι ο εξεγερμένος κόσμος. Αυτό βγαίνει από τις ανακοινώσεις και τα δημοσιεύματα.
Κι όλος αυτός ο 20ήμερος χαμός; Οι 300 νεκροί; Οι ολοήμερες και ολονύχτιες συγκρούσεις ανάμεσα στις αστυνομικές δυνάμεις και τους υποστηρικτές του καθεστώτος από τη μία πλευρά και τους εξεγερμένους από την άλλη, τι ήταν; Μήπως κάτι το τελείως επουσιώδες; Μήπως ένα θέατρο;
Όχι, βέβαια! Η εξέγερση είναι ένα γεγονός. Μπορεί να υπάρξουν πάρα πολλοί που θα υποστηρίζουν πως ήταν κατευθυνόμενη. Άλλοι πάλι θα πουν το τελείως αντίθετο. Η ουσία πάντως παραμένει: Όταν εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται επί μέρες στους δρόμους, συγκρούονται με τις σιδερόφρακτες δυνάμεις καταστολής και υπάρχουν εκατοντάδες νεκροί και χιλιάδες τραυματίες τότε έχουμε μια εξέγερση με δυνατότητες επέκτασης. Ακόμα κι αν είναι προβλέψιμη μια τέτοια κατάσταση δύσκολα ελέγχεται.
Τότε τί ακριβώς συνέβη; Μα αυτό που συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις. Το ξέσπασμα και η δυναμική εκατομμυρίων ανθρώπων ήταν ανυπέρβλητα σε πάθος. Όμως, οι καταστροφές κρατικών κτιρίων και οι επιθέσεις ενάντια στις μισητές αστυνομικές δυνάμεις δεν μπόρεσαν (αυτή τη φορά) να ξεπεραστούν και να αποκτήσουν συνολικότερες απελευθερωτικές διαστάσεις.
Η υποστήριξη των δυνάμεων της παγκόσμιας κυριαρχίας προς τον Μουμπάρακ –που υπήρξε ακόμα και τη στιγμή της «παραίτησής» του– ήταν το καθοριστικό μέσο για την αποκατάσταση και μετάβαση στα νέα δεδομένα της εξουσιαστικής τάξης πραγμάτων. Αυτή η μετάβαση, βέβαια, δεν αφορά μόνο την Αίγυπτο αλλά και την ευρύτερη περιοχή.
Οι «ύμνοι» προς τον στρατό αποτέλεσαν το εφαλτήριο για την επιβολή του στρατιωτικού νόμου.
Αρκεί να παρακολουθήσουμε –εν συντομία– τη διαδικασία που ακολουθήθηκε τις τελευταίες μέρες. και που αποσκοπούσε στην αποκατάσταση της εξουσιαστικής τάξης πραγμάτων.
Το μέσο για το μπλοκάρισμα της εξέγερσης υπήρξε η απομάκρυνση του Μουμπάρακ. Σ’ αυτή τη κατεύθυνση κινήθηκε τόσο η δήθεν επιμονή του για μη παραίτηση όσο και η κινητοποίηση των οπαδών του (όπως κι αν προτιμά να τους χαρακτηρίσει κάποιος). Οπότε, το μπλοκάρισμα των επιτιθέμενων κομματιών της κοινωνίας συνεχίστηκε με τη χρήση του Ελ Μπαραντέι (που είναι γνωστό τσόλι της εξουσίας) και το παιχνίδι ανάμεσα στους διάφορους «πρόθυμους» να αποκαταστήσουν τις ελευθερίες.
Το καθένα από αυτά ξεχωριστά και όλα μαζί, αποδείχτηκε πως οδηγούσαν στην ανάληψη της εξουσίας από τον «αξιαγάπητο» στρατό.
Όλοι οι σκηνοθέτες των εξελίξεων δούλεψαν για την εκτροπή της εξέγερσης και την ένταξη της στους σχεδιασμούς της κυριαρχίας σε σχέση και με τα σημαντικά ενδιαφέροντα και συμφέροντα που υπάρχουν στην περιοχή. Ο Ομπάμα, «που δεν ήξερε τίποτα», έκατσε στην τηλεόραση να παρακολουθήσει τους ηθοποιούς του να υλοποιούν το σενάριο.
«Εις το όνομα του Θεού, του φιλεύσπλαχνου και του ελεήμονος, η Αίγυπτος θα προχωρήσει μέσα από αυτές τις δύσκολες συνθήκες. Ο Πρόεδρος Μουμπάρακ αποφάσισε να παραιτηθεί και αναθέτει στο Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο την διοίκηση της χώρας. Ας μας βοηθήσει ο Θεός», αναφέρει στην ανακοίνωσή του ο αντιπρόεδρος Ομάρ Σουλεϊμάν.
Ποιος είναι ο Ομάρ Σουλεϊμάν; Αγαπητός του Ισραηλινού κράτους, «άνθρωπος» των ΗΠΑ, των μυστικών υπηρεσιών και βασανιστής υπόπτων για τρομοκρατία.
Οι ρώσοι, λιγότερο υποκριτές από τους άλλους, έδειξαν πως ήξεραν το αποτέλεσμα, ενώ οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους εξουσιαστές δεν έκρυψαν την ικανοποίησή τους, που τα πράγματα –μέχρι στιγμής– ήρθαν, λίγο ως πολύ, όπως τα περίμεναν.
Κι αμέσως, ο αιγυπτιακός στρατός υπόσχεται «ειρηνική μετάβαση» προς «μια εκλεγμένη πολιτική εξουσία» («γύψος» με χρονοδιάγραμμα) και διαβεβαιώνει ότι «η αραβική Δημοκρατία της Αιγύπτου παραμένει προσηλωμένη σε όλες τις περιφερειακές και διεθνείς συμφωνίες που έχει υπογράψει» (Όχι πως θα περίμενε κάποιος κάτι άλλο, αλλά για να μην ανησυχεί το Ισραήλ που χαιρέτησε χαρωπά την ανακοίνωση).
Το δε ανώτατο συμβούλιο των ενόπλων δυνάμεων με ανακοίνωσή του τονίζει ότι η κυβέρνηση που διόρισε ο Χόσνι Μουμπάρακ, λίγες ημέρες πριν από την παραίτησή του, θα συνεχίσει να διαχειρίζεται τις τρέχουσες υποθέσεις, ως το σχηματισμό νέας. (Αλλαγή, πολύ αλλαγή!!!)
Η εκκένωση της πλατείας Ταχρίρ προχωρά με την «φιλική παρουσία» της στρατιωτικής, πλέον, αστυνομίας. Ο στρατός έχει απομακρύνει τα οδοφράγματα, ενώ απομακρύνονται και τα καμένα αυτοκίνητα. Απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις και οι διαδηλώσεις και διαλύεται το Κοινοβούλιο. Ησυχία, εξουσιαστική τάξη και ασφάλεια.
Όλα τελείωσαν;
Σίγουρα όχι. Επειδή η εξέγερση, κάθε εξέγερση, με όποιο τρόπο κι αν διεξαχθεί και «λήξει», αφήνει ανοικτό το πεδίο για σημαντικές απελευθερωτικές διεργασίες που θα βασίζονται στις εμπειρίες που αποκτούν οι άνθρωποι. Γι’ αυτό και τίποτα δεν πρέπει να θεωρηθεί τελειωμένο.
Το γεγονός πως οι κυρίαρχοι χρησιμοποίησαν όχι μόνο την ευελιξία, που τους επέτρεπαν οι καταστάσεις, αλλά και την βία του στρατού, εν τέλει, σημαίνει πως τίποτα δεν είναι σίγουρο. Το μεγαλείο της εξέγερσης δεν μπορεί να θαμπωθεί. Αντίθετα, μπορεί να δυναμώσει περισσότερο το πνεύμα και το πάθος των ανθρώπων για ολική απελευθέρωση.
Ο Μουμπάρακ μπορεί να «παραιτήθηκε», όμως η εξουσία και η κυριαρχία δεν παραιτούνται.
Συνεπώς, όλα συνεχίζονται…
Anarchy press gr 