Όταν το περασμένο μήνα (σημ.: τον Ιούνιο του2008) ξέσπασε το θέμα του ηλιελαίου που περιείχε ορυκτέλαιο, δεν ξέραμε εάν έπρεπε να το εντάξουμε στη θεματική των τροφίμων ή των βιοκαυσίμων. Αστειευόμαστε, βέβαια, αλλά απ’ τη στιγμή που διαπραγματεύονται οι κάθε λογής «ειδικοί» τη ποσόστωση περιεκτικότητας τοξικών ουσιών στα τρόφιμα, τότε αντιλαμβανόμαστε τι πραγματικά συμβαίνει στη τεχνολογία τροφίμων.
Η βιομηχανοποίηση της κοινωνίας, σταδιακά αλλά σταθερά επέφερε τη βιομηχανοποίηση της τροφής, που πέρα από τις πλαστές και αποξενωμένες από τη φύση ανάγκες που δημιουργεί, αποτελεί βασικό επιβαρυντικό παράγοντα για την υγεία. Και εάν στις αποκαλούμενες αναπτυγμένες κοινωνίες, το άμεσο σχετικό κόστος της συγκεκριμένης βιομηχανοποίησης έχει συνέπειες στην υγεία των ανθρώπων στις «τρίτες» χώρες οι συνέπειες είναι συχνά θανατηφόρες. Όταν, οι μέχρι χτες αγρότες σε Κίνα, Ταϋλάνδη, Κένυα, Αϊτή κ.α. μετοίκησαν σε αστικές περιοχές απώλεσαν και την άμεση επαφή τους με τη φύση και τα αγαθά της και από παραγωγοί της έγιναν ανήμποροι καταναλωτές.
Η σχέση που συνδέει τα τρόφιμα με τα βιοκαύσιμα είναι άμεση και καταστρεπτική για τον άνθρωπο (έχουμε αναφερθεί αναλυτικά σε προηγούμενο φύλλο της Διαδρομής) αλλά το οξύμωρο είναι ότι με τα βιοκαύσιμα οι ισχυροί ήθελαν να «σώσουν» το πλανήτη αδιαφορώντας για το θάνατο ανθρώπων. Ασφαλώς το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η πράσινη επιχειρηματικότητα και τα κέρδη της, που είναι τεράστια.
Μέσω των ΜΜΕ διοχετεύουν τον τρόμο και ταυτόχρονα προωθούν τη λύση της πράσινης κατανάλωσης, βιώσιμης ανάπτυξης κ.ά. Έτσι, κατασκευάζεται ένας νέος τύπος «ενεργού πολίτη» που προσέχει τι τρώει, μποϋκοτάρει ενίοτε ακριβά προϊόντα, μαζεύει υπογραφές, συμμετέχει σε παρατηρητήρια, κάνει αναδασώσεις …αλλά μέχρι εκεί.
Το σύστημα εξουσίας –οικονομικής και πολιτικής– παραμένει επί της ουσίας στο απυρόβλητο και επί πλέον ζητείται και περισσότερο κράτος με την απαίτηση δημιουργίας υπουργείου περιβάλλοντος. Λες και η επιγραφή της μαρκίζας θα κάνει τη διαφορά… Ο αγώνας για την διάσωση του πλανήτη είναι αγώνας ενάντια σε κάθε εξουσία, διαφορετικά είναι φολκλορικός ακτιβισμός.
Αλλά το δυσάρεστο είναι ότι ακόμα και άτομα που αυτοπροσδιορίζονται σαν ελευθεριακοί/αντιεξουσιαστές εντάσσονται σε πράσινα κόμματα και μάλιστα με συμμετοχή σε ψηφοδέλτια επικρατείας κατά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές (πριν από 25-30 χρόνια κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί στη Γερμανία με ένα κομμάτι των Autonomen (Αυτόνομων) να οδεύει στους Πράσινους για να μεταλλαχθούν σταδιακά και να εμφανίσουν το γνωστό εξουσιαστικό τους πρόσωπο).
Στις αρχές Ιουνίου (σημ.: του 2008) πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και συγκεκριμένα του Οργανισμού Γεωργίας και Τροφίμων (FAO), παγκόσμια σύνοδος για την κρίση στις διεθνείς αγορές τροφίμων. Σε έκθεσή του επισημαίνεται η ανάγκη αναθεώρησης των πολιτικών που ενθαρρύνουν την παραγωγή αιθανόλης και άλλων βιοκαυσίμων. Τονίζεται, επίσης, πως υπάρχουν 22 χώρες που είναι ιδιαίτερα ευάλωτες στις απότομες αυξήσεις των τιμών τροφίμων και καυσίμων διότι υποσιτίζεται μεγάλο μέρος του πληθυσμού τους, ενώ είναι μεγάλη η εξάρτηση στις εισαγωγές καυσίμων και, σε πολλές περιπτώσεις, σιτηρών.
Όπως ήταν αναμενόμενο μεγάλο κομμάτι της συνόδου ασχολήθηκε ακριβώς με αυτό το θέμα: την παραγωγή βιοκαυσίμου. Ορισμένες μη κυβερνητικές οργανώσεις επιμένουν στη θέσπιση «μορατόριουμ» στην παραγωγή αιθανόλης ενώ ο υπουργός Γεωργίας των ΗΠΑ, Εντ Σέφερ, εξ αρχής δήλωσε ότι η αιθανόλη ευθύνεται μόλις για το 3% της αύξησης στις παγκόσμιες τιμές τροφίμων(!).
Άλλοι, πρότειναν, ως λύση, τη μείωση των εμπορικών απαγορεύσεων στις εξαγωγές, που επιβάλλουν περίπου 40 χώρες. Υπολογίζεται ότι έτσι οι τιμές των σιτηρών παγκοσμίως θα μειωθούν μέχρι και 30%. Το Βιετνάμ έχει υποσχεθεί να επαναλάβει κάποιες από τις εξαγωγές ρυζιού· το Καζακστάν έκανε το ίδιο με το σιτάρι· η Ινδία ανακοίνωσε ότι θα ξαναρχίσει τις εξαγωγές ρυζιού σε ορισμένες αφρικανικές χώρες.
Ο Μπαν Κι Μουν, ο γ.γ. του ΟΗΕ, διατείνεται ότι η παγκόσμια παραγωγή τροφίμων πρέπει να αυξηθεί κατά το ήμισυ έως το 2030, για να ικανοποιηθεί η αυξημένη ζήτηση. Στο παρασκήνιο, δόθηκε το πράσινο φως για τη χρηματοδότηση της έρευνας σε νέους σπόρους —βλέπε μεταλλαγμένα— και τη περαιτέρω διάδοση της χρήσης λιπασμάτων —βλέπε Αφρική και Ασία.
Η Βραζιλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες ως οι μεγαλύτεροι παραγωγοί αιθανόλης στον κόσμο, κατέχοντας το 70%, αντιδρούν στις κατηγορίες για τις συνέπειες της χρήσης βιοκαυσίμων. Η Βραζιλία παράγει αιθανόλη από ζαχαροκάλαμο, ενώ οι ΗΠΑ από καλαμπόκι, με το ζαχαροκάλαμο να έχει οκτώ φορές καλύτερη απόδοση από εκείνη του καλαμποκιού.
Ακόμη, οι ΗΠΑ επιδοτούν 54 σεντς το γαλόνι την καλλιέργεια αραβόσιτου, ενώ και οι δυο χώρες έχουν υπογράψει μνημόνιο συνεργασίας για την βιο-αιθανόλη. Έτσι παρατηρείται, τεράστιες εκτάσεις γης να καλλιεργούνται για ενεργειακούς (και όχι διατροφικούς) σκοπούς, που παράλληλα με την αύξηση της ζήτησης τροφής δημιουργεί μια εκρηκτική κατάσταση.
Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπινου είδους που ο άνθρωπος καλλιεργεί τεράστιες εκτάσεις όχι για διατροφικούς αλλά ενεργειακούς σκοπούς, όχι για να φάει αλλά για να «ταϊστεί» το συγκεκριμένο σύστημα. Ένα επί πλέον αρνητικό γεγονός, γενικότερα, είναι το ότι μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες κυρίως της Ασίας, όπως της Κίνας και της Ινδίας, μετασχηματίζουν τις ισόρροπες διατροφικές τους συνήθειες σε δυτικές, με ολέθριες συνέπειες. Ας όψεται η δημιουργία της ασιατικής μεσαίας τάξης των εκατοντάδων εκατομμυρίων καταναλωτών…
Τα βιοκαύσιμα είναι καύσιμα των οποίων η πρώτη ύλη, που ονομάζεται βιομάζα, παράγεται από την επαναδιύλιση ελαίων, φυτών, μικροοργανισμών και απορριμμάτων. Υπάρχουν πολλά είδη βιοκαυσίμων αλλά η κατευθυνόμενη τεχνολογία έχει επικεντρωθεί στην βιοαιθανόλη και το βιοντήζελ.
Η βιοαιθανόλη παράγεται με αλκοολική ζύμωση από σακχαρούχα ή αμυλούχα φυτά ενώ το βιοντήζελ παράγεται από ελαιούχα φυτά, ζωικά λίπη και λιπαντικά. Παρ’ ότι λοιπόν υπάρχουν λιγότερο επικίνδυνοι τρόποι παραγωγής βιοκαυσίμου (π.χ. απορρίμματα, λιπαντικά κ.α.) οι εξουσιαστές επιλέγουν τις χρήσεις εκείνες που ευνοούν τα επιχειρηματικά σχέδια.
Αλλά παρά τη πείνα που έχει επιφέρει σε χιλιάδες ανθρώπους η χρήση βιοκαυσίμων, οι επιστήμονες προτείνουν τώρα την προώθηση βιοκαυσίμων δεύτερης γενιάς από μη εδώδιμες καλλιέργειες, όπως «ζιζάνια», καλάμια κλπ. Αν όμως τα της πρώτης γενιάς είχαν άμεσες επιπτώσεις στην τροφή του ανθρώπου, τα της δεύτερης θα έχουν αρνητικές συνέπειες στη χλωρίδα και γενικότερα στο περιβάλλον.
Η εξελισσόμενη αποφυσικοποίηση κατασκευάζει συνειδήσεις που αγνοούν ή υποτιμούν τον λόγο ύπαρξης τού κάθε οργανισμού στη φύση (έτσι τα καλάμια θεωρούνται περιττά ή καλά μόνο για να κατασκευάζουμε τραπεζάκια και όχι για να καθαρίζονται με φυσικό τρόπο τα νερά σε υγροτόπους, ποτάμια, λίμνες κοκ).
Όταν για πρώτη φορά στη ιστορία του ανθρώπινου είδους, το συγκεκριμένο οικονομικο-εξουσιαστικό σύστημα παράγει τρόφιμα σχεδιασμένα για τις ενεργειακές ανάγκες του και όχι για να μας «θρέψει» και όταν τα πεπερασμένα ορυκτά μέσα δεν επαρκούν, επαναφέροντας στο προσκήνιο, σαν τελευταίο τους χαρτί το ζήτημα της πυρηνικής ενέργειας, τότε είναι εμφανές ότι το δικό τους ενεργειακό στερητικό σύνδρομο θα επέλθει μια ώρα αρχύτερα, μέσω της δικής μας ενεργητικής και πολύμορφης δράσης.
Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας
Anarchy press gr 