Γνωστές πλέον ευρέως και πολυσυζητημένες οι δηλώσεις Παγκάλου, –αντιπροέδρου της τοπικής κυβέρνησης του ΔΝΤ, της Ε.Ε. και της ΕΚΤ–, περί αναξιοκρατίας στις προσλήψεις στο λεγόμενο δημόσιο και περί κοπριτών δημόσιων υπαλλήλων που προσλαμβάνονται για ψηφοθηρικούς λόγους από τα κόμματα.
Το «θέμα» μετά και από τις τοποθετήσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου φαίνεται να κλείνει (;) και μαζί του ένας ακόμη κύκλος «σκληρών» δηλώσεων του αντιπροέδρου εναντίον ενός μεγάλου αριθμού ψηφοφόρων όχι μόνο του δικού του κόμματος, αλλά και των υπολοίπων που προσλήφθηκαν για αυτονόητους λόγους για να στελεχώσουν κρατικούς μηχανισμούς (βλ. «Δημόσιο»).
Συγκεκριμένα στις 2 Ιανουαρίου σε συνέντευξή του στο Βήμα της Κυριακής, αφού δήλωσε ότι επιμένει κατά λέξη στην φράση του «μαζί φάγαμε τα λεφτά μέσα στο πλαίσιο ενός φαύλου συστήματος πολιτικής πελατείας με αθρόους διορισμούς στο Δημόσιο», μεταξύ άλλων πρόσθεσε: «Αλλά μας τρομάζουν η αλήθεια, η αντικειμενικότητα, η αξιοκρατία. Να περάσουν οι αξιότεροι στο Δημόσιο, να γίνει η ζωή όλων μας πιο εύκολη. Όταν στο Δημόσιο βάζεις τον κοπρίτη επειδή σε ψηφίζει η οικογένειά του και παίρνεις πολλούς σταυρούς, ε, τότε ο κοπρίτης σε όλη του τη ζωή, δεν πρόκειται να βελτιωθεί. Ξέρει ότι δεν πρόκειται να απολυθεί».
Παράλληλα με τις δηλώσεις Παγκάλου στο προσκήνιο πετάχτηκε σαν φωτοβολίδα και ο δικηγόρος Φαήλος Κρανιδιώτης «απλό» μέλος της ΝΔ, αφού πρόσφατα απέτυχε να εκλεγεί στην ΚΕ του κόμματος.
Έγραψε, μεταξύ άλλων, σε άρθρο του στο antinews o Φαήλος Κρανιδιώτης:
«Υπάρχει ο τρόπος που διαπρέπει διακομματικώς στην Ελλάδα, της καμαρίλας, όπου κάθε κομψευόμενος που δεν έχει δουλέψει ποτέ, διασπείρει φήμες γι’ ανύπαρκτες «συγκρούσεις», υπονομεύει την συλλογικότητα και προσπαθεί να «κοντύνει» όποιους θεωρεί απειλή π.χ. για το βαμμένο του μαλλί και το ασήμαντο εγώ του. Οι καιροί που ήδη ήρθαν, η Πατρίδα, απαιτούν ιδεολογικούς μαχητές κι όχι ντιντήδες, απαιτούν σημαιοφόρους κι όχι κομψευόμενους διαδρομιστές. Ο κόσμος βλέπει και είναι καχύποπτος. Έχει απογοητευτεί τόσες φορές που παρατηρεί με επιφύλαξη κάθε λέξη και πράξη του πολιτικού προσωπικού. Οι απλοί άνθρωποι είναι με το χέρι στην σκανδάλη. Η νοοτροπία της κλίκας, της εκ των ένδον υπονόμευσης, έφτιαξε τα προηγούμενα χρόνια ένα «πολιτικό Κωσταλέξι. Ανόητοι διαχειριστές νόμισαν πως θα κάνουν πολιτική μόνο με την «επικοινωνία», πουλώντας την γυαλιστερή συσκευασία της κενής ματαιοδοξίας τους. Μεσαιοχωρίτικος αγράμματος «αυτισμός». Λίγο γκλαμουριά, πολύς βερμπαλισμός αλλά, αδέρφια, άμα δεν υπάρχει ιδεολογική ραχοκοκκαλιά, μόνο με «αδερφίστικα» κόλπα, δεν κάνεις πολιτική. Ούτε κόμμα, ούτε χώρα πάει έτσι μπροστά. Ο Πατριωτισμός, η κοινή λογική, η προσωπική ακεραιότητα, το συντροφικό πνεύμα και το διοικείν δια του παραδείγματος είναι οι αρετές που απαιτούν οι καιροί κι ο Λαός».
Ο Κρανιδιώτης θεωρεί «οπλαρχηγό» του τον Σαμαρά, προέρχεται από τους γνωστούς εθνικιστικούς κύκλους του Δικτύου 21, ήταν συνήγορος του Οτζαλάν, ενώ θεωρεί τον εαυτό του «πνευματικό παιδί» του Μιχάλη Χαραλαμπίδη πρώην μέλους της ΚΕ του Πασοκ.
Ο Πάγκαλος και Κρανιδιώτης συνηθίζουν να βγαίνουν παρεούλα στο προσκήνιο, αφού την εποχή της παράδοσης του Οτζαλάν στο τουρκικό κράτος ο μεν πρώτος είχε βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή τ
ου εκ μέρους του ελληνικού κράτους με την αξέχαστη εντολή στους αρμόδιους της ελληνικής πρεσβείας της Κένυας («πετάξτε τον έξω (τον Οτζαλάν)», ενώ ο δεύτερος όπως είπαμε ήταν συνήγορος υπεράσπισης, δηλώνοντας μάλιστα ότι θεωρούσε τον Οτζαλάν «ζωντανό θρύλο» περίπου σαν τον Τσε Γκεβάρα. Να ’μαστε πάλι εδώ Φαήλο θα μπορούσε λοιπόν, να του τραγουδήσει ο Πάγκαλος, «οι δρόμοι τρέχουν χιαστοί»…
Πρόκειται, όμως, μόνο περί χρονικής ή «σατανικής» συμπτώσεως; Δεν νομίζουμε. Ας δούμε όμως ορισμένα πράγματα από μια άλλη οπτική.
Οι δηλώσεις και των δύο χαρακτηρίζονται από μια «σκληρή» γλώσσα με εμφανή στόχο να προκαλέσουν το ενδιαφέρον, να συζητηθούν όσο το δυνατόν περισσότερο. Γιατί πράγματι ποιος θα ασχολούνταν με δηλώσεις οποιουδήποτε πολιτικού αν απλώς αναφερόταν γενικά και αόριστα στην «αναξιοκρατία στο Δημόσιο», αν αυτές δεν συνοδεύονταν από τους χαρακτηρισμούς περί «κοπριτών» δημόσιων υπαλλήλων.
Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση του Κρανιδιώτη. Δεν χρειάζονται πολλές γνώσεις ή πληροφορίες περί των εσωκομματικών της ΝΔ για να καταλάβει κανείς ότι η «παρέμβαση» ήρθε να πειραματιστεί με την υιοθέτηση του μοντέλου «Πάγκαλου» για να κινηθεί το ενδιαφέρον στα ΜΜΕ ή να σταλούν τα «αντρίκια» μηνύματα στους «ντιντήδες», που «στερούνται πολιτικής» και χρησιμοποιούν «αδερφίστικα κόλπα» και τέλος πάντων «υστερούν» από τους «πατριώτες», «μαχητές» και «σημαιοφόρους» της ΝΔ που εκφράζει ο «ιδεολογικός μαχητής» Φαήλος.
Έτσι δεν πρόκειται, λοιπόν, για «ξεσπάσματα» είτε του «ιδιαίτερου και πληθωρικού» αντιπροέδρου της Κυβέρνησης είτε του «απλού μέλους» της ΝΔ, που διαθέτει παρ’ όλα αυτά περίσσεια έπαρση και αλαζονεία, αλλά και ένα «ιδιαίτερο» εθνικιστικό βιογραφικό. Η τεχνική δικαιολόγησης της υπέρβασης των «εσκαμμένων» κατά περίπτωση παρουσιάζει μια χαρακτηριστική «ασύμμετρη» ομοιότητα.
Ο πρώτος κατέχει την θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης με πλούσιο παρελθόν σε κυβερνητικές θέσεις, ενώ δεν έλειπε και από τις διαδικασίες διαδοχής του Α. Παπανδρέου ως μέλος της γνωστής εκσυγχρονιστικής τετράδας (Σημίτης, Β. Παπανδρέου, Πάγκαλος, Π. Αυγερινός). Ο Κρανιδιώτης πάλι ως «απλό» μέλος της ΝΔ μπορεί να λέει ότι θέλει, αφού στερείται ιδιαίτερου επίσημου τουλάχιστον θεσμικού ρόλου, παρ’ ότι όλοι γνωρίζουν ότι δεν θα μιλούσε χωρίς κάτι τέτοιο να εντάσσεται στον άτυπο συμβουλευτικό του ρόλο στο πλάι του νέου προέδρου της ΝΔ.
Ας επιστρέψουμε, όμως, στις ίδιες τις δηλώσεις και κατ’ αρχήν σε εκείνες του Παγκάλου. Όλοι έσπευσαν να μιλήσουν για μια άδικη επίθεση του Παγκάλου ενάντια στο σύνολο των δημόσιων υπαλλήλων λίγο πριν την ανακοίνωση και νέων μέτρων και νέων απολύσεων με στόχο να εξασφαλισθεί η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κοινωνική συναίνεση. Ορισμένοι άλλοι παρατηρούν ότι ο Πάγκαλος με κυνισμό δεν διστάζει να «πει αλήθειες», που αγγίζουν πολυάριθμα κοινωνικά κομμάτια, τα οποία δεν έχουν και σε μεγάλη υπόληψη τους δημόσιους υπαλλήλους, αφού ένας μεγάλος αριθμός από αυτούς απλά κρεμάει το σακάκι στην καρέκλα του γραφείου κάποιας δημόσιας υπηρεσίας το πρωί για να επιστρέψει να το πάρει στην λήξη του ωραρίου… Άλλοι πάλι κλείνουν πονηρά το μάτι και μιλούν απλά για αποπροσανατολιστικές κινήσεις, αφού ο Πάγκαλος αφ’ ενός λειτουργεί ως αλεξικέραυνο για το Πασοκ αφ’ ετέρου δείχνει με το δάκτυλο το δέντρο για να χάνεται το δάσος ή να περνούν στο «ντούκου» εξελίξεις σε καυτά ζητήματα όπως η συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο κλπ.
Και δεν έχουν άδικο. Μόνο που όλοι ξεχνούν ότι τόσο το Πασοκ όσο και η ΝΔ έχουν χάσει σχεδόν δύο εκατομμύρια ψηφοφόρους που δεν φαίνεται να σκοπεύουν να γυρίσουν στο κομματικό μαντρί. Αν υπήρχε μια άλλη προοπτική οι δηλώσεις περί κοπριτών απλά θα ήταν αδιανόητες.
Ο Πάγκαλος, ο οποίος επανειλημμένα έχει μιλήσει με ιδιαίτερο μίσος για όσους απέχουν από την εκλογική διαδικασία γνωρίζει πολύ καλά αυτήν την πραγματικότητα. Άρα ουσιαστικά και είναι και το παίζει «τσάμπα μάγκας». Δεν πρόκειται λοιπόν για τον «τρελό» του Πασοκ τον οποίο δεν μπορούν να κάνουν καλά οι «συνετοί» υπόλοιποι κυβερνητικοί ή κομματικοί παράγοντες. Τα κουκιά είναι μετρημένα.
Τα υπόλοιπα μάλλον θεωρούνται οριστικά χαμένα. Το ίδιο όπως είπαμε συμβαίνει και με την ΝΔ που εκτός των άλλων έχει να αντιμετωπίσει την συνεχή ενδυνάμωση του κόμματος της Μπακογιάννη με «διαφυγόντες» βουλευτές, αλλά και την εμφανή αδυναμία του Σαμαρά να τραβήξει κουπί σύμφωνα με τις φιλοδοξίες κάποιων κύκλων της πολιτικής και επιχειρηματικής ελίτ (γιατί κάποιοι άλλοι τον θεωρούσαν εξ αρχής μεταβατικό αρχηγό…).
Ο Πάγκαλος εκτός των άλλων ισχυρίστηκε ότι ο ΣΥΝ του Τσίπρα συναναστρέφεται τρομοκρατικές ομάδες και παρ’ όλα αυτά δεν είδαμε ακόμα καμία «σκληρή» ανακοίνωση λόγου χάρη να τον χαρακτηρίζει «άτιμο, ψεύτη, λωποδύτη» ή να τον καλεί να παραιτηθεί εάν δεν προσκομίσει στοιχεία και δεν κατονομάσει όχι την μια αλλά τις πολλές «τρομοκρατικές» ομάδες που αναφέρει… Έχει βαρέσει μπιέλα λοιπόν και αυτό το κομματικό μαντρί και ο Πάγκαλος το γνωρίζει πολύ καλά και το εκμεταλλεύεται δεόντως.
Αυτό που δεν έχει μετρήσει, όμως, είναι ότι οι δηλώσεις περί «κοπριτών» παρ’ όλο που εκτοξεύτηκαν ενάντια στους δημόσιους υπαλλήλους ή σε μια μερίδα τους –για να μην τον αδικούμε τον «καημένο»– θα φορτώσουν και άλλο την ήδη αυξανόμενη τάση μεγάλων μερίδων του κοινωνικού σώματος προς βίαιες εκφράσεις ενάντια στους πολιτικούς στο σύνολο τους. Βέβαια, θα πει κάποιος, ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται.
Πάντως η συνέχεια αναμένεται άκρως ενδιαφέρουσα…
Anarchy press gr 