Αναφανδόν υπέρ της νομιμοποίησης του εμπορίου της κάνναβης τάχθηκε και ο Τζορτζ Σόρος, αφού όπως υποστήριξε στην Wall Street Journal μ’ αυτόν τον τρόπο θα αυξηθούν τα κρατικά έσοδα κατά δις δολάρια και, πιο συγκεκριμένα, συντάσσεται με την γνωστή πρόταση 19 του προτεινόμενου ψηφίσματος της πολιτείας της Καλιφόρνια που εισάγει την νομιμοποίηση για «ψυχαγωγικούς λόγους» της μικρής κλίμακας καλλιέργεια μαριχουάνας. Ο Σόρος μάλιστα έχει επενδύσει ούτε λίγο ούτε πολύ 3 εκατομμύρια δολάρια σε κάποια «πρωτοβουλία» για την νομιμοποίηση της μαριχουάνας ενώ επίσης σκοπεύει να βάλει με γενναιοδωρία το χέρι στην τσέπη για να στηρίξει την προπαγάνδιση και της πρότασης 19.
Τα επιχειρήματα του Σόρος εκτός από την αναμενόμενα κρατικά έσοδα από την φορολόγηση του εμπορίου, προβάλλουν και την τεράστια περικοπή των κρατικών δαπανών από τις φυλακίσεις αλλά και τις δικαστικές δαπάνες, ενώ επίσης σημειώνει ότι αυτοί που ευνοούνται με το ισχύον νομικό πλαίσιο είναι «οι μεγάλες εγκληματικές οργανώσεις στο Μεξικό και σε άλλες χώρες που κερδίζουν ετησίως δις δολάρια από το παράνομο εμπόριο, και που σε περίπτωση που η μαριχουάνα αποτελούσε ένα νόμιμο αγαθό, θα έχαναν το ανταγωνιστικό πλεονέκτημά τους». Τέλος ο Σόρος επισημαίνει ακόμη ότι οι 750.000 συλλήψεις που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο για κατοχή μικροποσότητας μαριχουάνας αποτελούν το 40% των συνολικών συλλήψεως για παράνομες ουσίες.
Χωρίς να επεκταθούμε πολύ μπορούμε κατ’ αρχήν να παρατηρήσουμε μ’ αφορμή την συγκεκριμένη καμπάνια του Σόρος ότι ο καθένας αντιλαμβάνεται την διαδικασία με την οποία στηρίζονται παρόμοιες καμπάνιες. Η χρηματοδότηση άλλοτε είναι φανερή και άλλοτε όχι, ενίοτε οι πηγές χρηματοδότησης «αποκαλύπτονται» στην πορεία των «πραγμάτων». Ο Σόρος λοιπόν επενδύει εκατομμύρια δολάρια σ’ αυτήν την κατεύθυνση δείχνοντας ένα μεγάλο ενδιαφέρον ώστε να ευοδωθούν θεσμικές προτάσεις και αλλαγή του νομικού πλαισίου σε πολιτείες όπως η Καλιφόρνια.
Ο Σόρος βέβαια δεν ενδιαφέρεται μόνο για την Καλιφόρνια, που δεν είναι δα και το χωριό του… Τα κίνητρα δεν αρχίζουν και δεν τελειώνουν ανάμεσα στον αβάσταχτο πόνο του Σόρος για τους άδικα διωκόμενους χρήστες μαριχουάνας. Ας επαναλάβουμε για τους πολλούς και διάφορους κουτοπόνηρους ότι φυσικά και θεωρούμε ότι τα κράτη καταστέλλουν και μέσω της συγκεκριμένης νομοθεσίας. Μόνο που κανένας δεν μπορεί να γίνει πειστικός όταν προσπαθεί να πείσει ότι, η αντι-απαγορευτική πολιτική που προτείνεται, δεν είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Επειδή είναι σαφές πως το κράτος και η εξουσία δεν γίνονται λιγότερα απάνθρωπα εάν δεν διώκουν τους μικροκαλλιεργητές κάνναβης. Επειδή η «αποσυμφόρηση» των φυλακών από χρήστες που ήδη έχει προχωρήσει δεν σημαίνει ούτε στο ελάχιστο ότι τα μπουντρούμια δεν θα ξαναγεμίσουν από άλλη κατηγορία «παρανόμων».
«Μα, θα πει κάποιος, κάτι είναι και αυτό, γιατί να μην το διεκδικήσουμε»; Γιατί πολύ απλά οι ίδιοι οι εξουσιαστές τεντώνουν ή χαλαρώνουν το λάστιχο σε διάφορες περιπτώσεις για ίδιον όφελος, και φυσικά είναι έτοιμοι να σιγοντάρουν τέτοιες «επαναστατικές» διεκδικήσεις, φροντίζοντας στο τέλος με την στήριξη κάθε παρόμοιας καμπάνιας να φαίνεται ότι «δικαιώνεται» ένα «κοινωνικό» αίτημα που «πάλιωσε». Την ίδια μάλιστα «στιγμή» που «δικαιώνονται» τέτοιους είδους αιτήματα εντελώς «τυχαία» το κράτος σκληραίνει την στάση του σε άλλο σημείο, βλέποντας όπως πάντα ολόκληρη την σκακιέρα και όχι μερικά τετράγωνα.
Το θέμα βέβαια της εξάρτησης και της χρήσης είναι μεγάλο και έχει χυθεί πολύ μελάνι για να υποστηριχθούν πολλές και διαφορετικές απόψεις. Όμως, ποιος μπορεί να παραγνωρίζει ότι το κράτος επεδίωκε και συνεχίζει να επιδιώκει τον όσο το δυνατόν μεγαλύτερο έλεγχο του εμπορίου, άρα των οδών πρόσβασης σε κάθε είδους ουσία. Ποιος ακόμη μπορεί λόγου χάρη να παραγνωρίζει ότι η διάδοση της χρήσης μιας ουσίας, η αλλαγή των όρων πρόσβασης σ’ αυτήν δεν έχει αντανάκλαση γενικά και στην χρήση και την διάδοση και άλλων ουσιών, παρ’ ότι με μια πρώτη ματιά δεν φαίνεται ορατό κάτι τέτοιο. Και τέλος ποιος δεν οφείλει να προσπαθήσει να διαβάσει και τα «ψιλά γράμματα» σε τέτοιου είδους διακηρυγμένες αντι-απαγορευτικές πολιτικές.
Εκτός και αν οι προθέσεις, λόγου χάριν, του Σόρος είναι αγνές και φιλάνθρωπες, εκτός και αν νομίζει κανείς ότι κριτήριο του Σόρος (και του κάθε Σόρος) και κάθε κυβερνήτη της πολιτείας της Καλιφόρνια που λέγεται Σβαρτσενέγκερ είναι μόνο να βελτιωθεί η «ανταγωνιστική» θέση του κράτους απέναντι στις εγκληματικές οργανώσεις και στα τεράστια κέρδη τους.
Εμείς εξακολουθούμε να εμμένουμε στην ουσία του ζητήματος: Η αναρχία και η νάρκωση δεν έχουν καμία σχέση. Όλοι οι «καλοθελητές», κρατιστές και μη, που κόπτονται για την νομιμοποίηση, γνωρίζουν πολύ καλά τις επιπτώσεις, –στην ζωή και τη συμπεριφορά των ανθρώπων–, που έχουν οι ουσίες «καθήλωσης» ή «εγρήγορσης». Όλα τα παραπλανητικά «ευφυολογήματα» του είδους: «όποιος είναι ενάντια στη νομιμοποίηση είναι και υπέρ της καταστολής των χρηστών», έχουν μια θέση στο χώρο των ανθρώπινων περιττωμάτων. Εκεί, μαζί με τους διαφημιστές, τους προπαγανδιστές, τους ιδεολογικούς και πολιτικούς γυρολόγους, τους εμπόρους και τους διακινητές των ουσιών και των κάθε είδους μέσων νάρκωσης και εγρήγορσης. Όλων αυτών των κατασκευασμάτων που καταστρέφουν την ανθρώπινη φύση και τις υπέροχες δυνατότητες που αυτή έχει στην παραγωγή πολυποίκιλων συναισθημάτων και όχι μόνο χωρίς βιοχημικές επιδράσεις.
Διαπιστώνοντας την μανία κάποιων με την νομιμοποίηση, θα θυμηθούμε τι γνωστή ατάκα που ειπώθηκε σε κάποια συζήτηση: «Αυτή η μολότοφ πότε θα αποποινικοποιηθεί, ρε σύντροφοι;». Μήπως πρέπει να αναλάβουμε καμία «πρωτοβουλία;». Λέμε, τώρα.
Και που ξέρεις, σε λίγα χρόνια μπορεί να αρέσει και στον Σόρος η ιδέα…
Anarchy press gr 