Η παράγραφος 7 της έκθεσης που κατέθεσε ο Πέντρο Αγκραμούντα, ισπανός βουλευτής μέλος της Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, που τελικά εγκρίθηκε από την Ολομέλεια του Συμβουλίου της Ευρώπης είναι ενδεικτική: «Μπορεί να μειωθεί η άσκηση του δικαιώματος της έκφρασης και του συναθροίζεσθαι, όταν αυτό το απαιτεί μια κοινωνική ανάγκη, όταν εκτιμάται ότι υπάρχει κίνδυνος κατάλυσης του κράτους και όταν διακυβεύεται η προστασία των ηθών. Υπό τις παρούσες συνθήκες, μπορεί κάποια ριζοσπαστικά κινήματα να γίνουν περισσότερο δημοφιλή και να αποκτήσουν καλύτερη οργάνωση. Αναφέρομαι, συγκεκριμένα, στο κίνημα κατά του διεθνούς καπιταλισμού, ορισμένα μέλη του οποίου έχουν καταδικαστεί για βανδαλισμούς, κατά την διάρκεια διαδηλώσεων σ’ όλο τον κόσμο και στους διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν επί δίμηνο, το 2009, στην Ελλάδα».
Σε άλλα σημεία της έκθεσης τονίζεται ο κίνδυνος της «αναζωπύρωσης του ρατσισμού και ξενοφοβίας εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης». Κατ’ αρχήν είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι οι αποφάσεις έχουν παρθεί πριν την πραγματοποίηση παρόμοιων συνεδριάσεων και την επίσημη ανακοίνωση των «έκτακτων» μέτρων. Ήδη εδώ και μήνες στα καθ’ ημάς ο Τέλογλου και με αφορμή την απεργία των λιμενεργατών έκανε μια απαραίτητη «εισαγωγή» στο θέμα με τις γνωστές δήθεν προσωπικές του απόψεις περί αναγκαιότητας αναστολής άρθρων του Συντάγματος περί του δικαιώματος του συναθροίζεσθαι σε περιπτώσεις ανάλογες μ’ αυτή των κινητοποιήσεων του Πειραιά.
Ακόμα πιο πρόσφατα ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Παναγόπουλος συνέχισε στην ίδια ρότα αναστέλλοντας και αυτός τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις, αφού όπως δήλωσε δεν βγαίνει και τίποτε…
Τα ευρωπαϊκά κράτη, όμως, απ’ ότι φαίνεται όσο και να εκτιμούν την προθυμία του κάθε Παναγόπουλου και την «υπευθυνότητα» δημοσιογράφων όπως ο Τέλογλου, προτιμούν να θωρακιστούν και θεσμικά απέναντι σε μη ελεγχόμενες καταστάσεις –που εκτιμούν ότι βρίσκονται προ των πυλών–, να εξασφαλίσουν την σύμπνοια μεταξύ τους και, βέβαια, να έχουν την δυνατότητα να κινηθούν με ταχύτητα και χωρίς αμφιταλαντεύσεις τις κρίσιμες πρώτες «στιγμές». Όσο για τους δημοκράτες αριστερούς που και πάλι κλαψουρίζουν για δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα θυμίζουν εκείνην την παροιμία που λέει: «το σκυλί που αλυχτάει κόκαλα θέλει να φάει»…
Anarchy press gr 