Η απόφαση για τον Κορκονέα (ισόβια και 15 μήνες για πράξεις οπλοχρησίας) λήφθηκε με τέσσερις δικαστές να πλειοψηφούν και να μετατρέπουν την κατηγορία που του είχε απαγγελθεί, δηλαδή ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο σε ανθρωποκτονία με άμεσο δόλο. Εφ’ όσον παραμείνει η ίδια ποινή και στο εφετείο ο Κορκονέας για να αποφυλακιστεί υπʼ όρους θα πρέπει να κάνει «σκαστά» 16 χρόνια και να έχει κάνει και 4 χρόνια μεροκάματα. Στον έτερο μπάτσο, τον Σαραλιώτη επιβλήθηκε κάθειρξη 10 ετών χωρίς να του αναγνωρισθεί κάποιο ελαφρυντικό, όπως άλλωστε και στον Κορκονέα.
Η απόφαση είναι φανερό ότι κρατάει «ισορροπίες» απευθυνόμενη εκτός από την λεγόμενη κοινή γνώμη, τους δεκάδες χιλιάδες μαθητές και αγωνιζόμενους που επί είκοσι ημέρες είχαν ξεσηκωθεί και σε ένα αστυνομικό «σώμα» περίπου 50.000 αστυνομικών (θα πρέπει κανείς να συνυπολογίσει το οικογενειακό τους και φιλικό περιβάλλον). Την στιγμή που βγαίνει η απόφαση μην ξεχνάμε ότι δεκάδες σχολεία είναι κατειλημμένα σʼ ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο, ενώ γενικότερα δεν υπάρχουν άλλες κινητοποιήσεις οποιουδήποτε είδους που θα μπορούσαν να αποτελούν πονοκέφαλο για τους εξουσιαστές.
Αν και είναι(;) αυτονόητο θα ξεκαθαρίσουμε ότι ουδέποτε επιζητήσαμε ή αιτηθήκαμε από την «δικαιοσύνη» τους την τιμωρία ούτε ενός από τους τόσους και τόσους μπάτσους που είναι χρεωμένοι με δολοφονίες διαδηλωτών, ανθρώπων που δεν σταμάτησαν απλά σε έλεγχο ή άοπλων «κλεφτρονιών». Ο εγκλεισμός ήταν, είναι και θα παραμένει βασανιστήριο και αγωνιζόμαστε για έναν ελεύθερο κόσμο στον οποίο δεν θα υπάρχουν φυλακές. Τα βασανιστήρια ανήκουν στην εξουσία, στην κάθε μορφής εξουσία και μόνο σʼ αυτή. Φυσικά είναι κατανοητή η στάση εκείνων που αιτούνται στο κράτος την τιμωρία μπάτσων ή νεοναζί. Είναι όλοι αυτοί που στο όνομα της επανάστασης θα διατηρήσουν τις φυλακές, θα εξοντώνουν τους διαφωνούντες, θα επιβάλλουν ποινές εγκλεισμού, όπως ακριβώς γίνεται και τώρα.
Αντιλαμβανόμαστε, όμως, παρʼ όλα αυτά τις κρατικές μεθοδεύσεις, την τεχνική της εξουσίας στην συγκεκριμένη περίπτωση που αποσκοπεί μέσω της επιβολής των συγκεκριμένων ποινών να εμφανιστεί ότι παρακολουθεί και εκφράζει την κοινωνική οργή, αλλά αναγνωρίζει ταυτόχρονα και σέβεται τους αστυνομικούς ως θεσμό. Η ποινή που επιβλήθηκε στον Σαραλιώτη, αλλά και η αναλογία τεσσάρων δικαστών προς τρεις, που μειοψήφησαν στην περίπτωση του Κορκονέα δείχνει και την δικαστική συνέχεια, για όσους επικεντρώνονται σʼ αυτήν.
Η ουσία βέβαια βρίσκεται αλλού. Στην περεταίρω κατανόηση όσων συνέβησαν τον εξεγερμένο Δεκέμβρη του 2008, γεγονότων που θα είναι ολέθριο σφάλμα να ταυτιστούν με θριαμβολογίες για την ένταση των οδομαχιών, των καταστροφών στην πόλη ή στην ανάδειξη κάποιων «ελεύθερων»(;) χώρων, ή στην ηρωοποίηση ενός 15χρονου μαθητή και την φετιχοποίηση του πεζόδρομου που έτυχε να συχνάζει τον βράδυ της δολοφονίας του. Και επίσης θα πρέπει όλοι να θυμόμαστε ότι η εξέγερση του Δεκέμβρη δεν σταμάτησε επειδή την κατέστειλε το κράτος. Ή μήπως όχι;;;;
Anarchy press gr 