Με ένα κείμενο πέντε γραμμών από το υπουργείο προστασίας του πολίτη και το λιμενικό, διατάσσεται η εκκένωση των χώρων που καταλαμβάνουν οι καραβομαραγκοί των παραδοσιακών καρνάγιων του Παλιού Λιμανιού στις Σπέτσες μέσα σε 30 μέρες.
Στο κείμενο γίνεται λόγος για απόφαση της Περιφέρειας Αττικής χωρίς να υπάρχει συννημένη ή με τον αριθμό πρωτοκόλλου, έστω για τα μάτια. Και οι εντολές από τους λιμενόμπατσους και το Υ.ΠΡΟ.ΠΟ σαφείς: Άμεση παύση των εργασιών και εκκένωση των χώρων που εδώ και 3.500 χρόνια λειτουργούσαν ως καρνάγια και συνέβαλλαν στην αυτάρκεια των κατοίκων του νησιού και όχι μόνο.
Η προσπάθεια ειδικά για το νησί των Σπετσών απο το κράτος και διάφορους «φιλάνθρωπους» ιδιώτες να αφαιρεθούν οι τρόποι επιβίωσης από τους κατοίκους, που φαίνεται ήταν ανυπότακτοι, ξεκινά από αρκετά παλιά. 
Το νησί από τα μυκηναϊκά χρόνια πάντα ήταν σημαντικός κόμβος της ναυσιπλοΐας στην ευρύτερη περιοχή. Ενδεικτικό είναι ότι μετά τα Ορλοφικά οι κάτοικοί του αναγκάστηκαν σε εκτόπιση στα Αντικύθηρα, όμως οι επιδόσεις τους εκεί στην πειρατεία, ανάγκασαν τελικά Αγγλική και Οθωμανική αυτοκρατορία να τους παρακαλέσουν να επιστρέψουν στις Σπέτσες με κίνητρο το ναυτικό εμπόριο και την κατασκευή σκαφών υπό την εποπτεία βέβαια πρόθυμων προεστών, αρεστών στις αυτοκρατορίες.
Με την ίδρυση του ελλαδικού κράτους, οι συνεχείς εξεγέρσεις και η ανάγκη για καταστολή έφερνε συνέχεια πολυπληθείς ομάδες πολιτοφυλακής στο νησί.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο περίφημος «ευεργέτης» αιγυπτιώτης Ανάργυρος αφίχθη στο νησί, προκειμένου να «αγοράσει» δηλαδή να αποσπάσει εκτάσεις που ως εκείνη την ώρα καλλιεργούνταν με πενιχρά μέσα, αλλά συνέβαλλαν στην αυτάρκεια του νησιού, για να φτιάξει την Αναργύρειο και Κοραλλένειο Σχολή. Με κάθε είδους βία, ξύλο, δόλο και πειθώ κατάφερε να αποσπάσει περίπου το 50% του νησιού από τους κατοίκους και να τα πευκοφυτεύσει, έτσι ώστε οι κάτοικοι του νησιού να μην μπορούν να έχουν καμιά πρόσβαση, έστω και σε αυτό το φτωχό χώμα που καλλιεργούσαν.
Η συνέχεια τραγική. Τη δεκαετία 1910-1920 περίπου πέντε άνθρωποι πέθαιναν καθημερινά από πείνα, φυματίωση και κακουχίες, ενώ ο Ανάργυρος διοργάνωνε ανθρωπιστικά συσίτια, που όμως οι ανυπότακτοι κάτοικοι του νησιού φαίνεται ότι αρνούνταν…
Τα χρόνια πέρασαν με τους Σπετσιώτες να «εκπαιδεύονται» για υπηρετικό προσωπικό των παραθεριστών και των πλούσιων ιδιοκτητών. Οι πόροι και ο πλούτος όμως της φύσης, επέτρεψε να διατηρήσουν κάπως την αυτάρκεια τους με την παράκτια αλιεία και την κατασκευή ψαροκάικων και ψαρόβαρκων, χρησιμοποιώντας τους πανάρχαιους τρόπους ψαρέματος και κατασκευής πλωτών μέσων, που για χιλιάδες χρόνια διατηρούνταν, χωρίς να διαταράσσουν την ισορροπία και τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση.
Στη δεκαετία του ’80 με την προτροπή και επιδότηση της ΕΕ, οι θάλασσες γεμίζουν μηχανότρατες, αρχίζουν να στήνονται ιχθυοκαλλιέργειες και επιδοτείται η απόσυρση και καταστροφή των ψαροκάικων, ενώ απαγορεύεται ουσιαστικά η παραδοσιακή παράκτια αλιεία, δήθεν για λόγους προστασίας του περιβάλλοντος.
Παρόλα αυτά κάποιοι κάτοικοι επιμένουν να ψαρεύουν, αρκούμενοι σε μια ζωή κοντά στη φύση, με τα μέσα που οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν εδώ και χιλιετίες, έχοντας όμως να αντιμετωπίσουν την καταστροφή της χλωρίδας του βυθού από τις επιδοτούμενες μηχανότρατες της ΕΕ και κατ΄επέκταση την έλλειψη ψαριών, την όλο και περισσότερο διογκούμενη μόλυνση από τις μόνιμες ιχθυοκαλλιέργειες και το πονηρό παιχνίδι των λιμενόμπατσων που ερμηνεύοντας, σύμφωνα με τα συμφέροντα που υπηρετούν τις εγκυκλίους της ΕΕ για το τι επιτρέπεται από εργαλεία αλιείας στην παραδοσιακή παράκτια αλιεία απαγόρευαν, άγκιστρα, δίχτυα και απόχες.
Σα να μην έφτανε αυτό, εξ αιτίας της εύκολης εύρεσης τροφής, αλλά και των διαφόρων θρεπτικώνσυνθετικών τροφών που απλώνονταν στη θάλασσα γύρω από τις βρωμερές ιχθυοκαλλιέργειες , είχε αποτέλεσμα να αυξηθεί υπερβολικά ο πληθυσμός των δελφινιών και των φωκιών στην περιοχή και για αυτό το λόγο έτσι δικαιολογείται ότι υπάρχουν περισσότερα κρούσματα θανάτων των θηλαστικών, από μπλέξιμο στα δίχτυα των ψαροκάικων. Αλλά και όποια βάρκα πλησιάσει τις κοντινές ιχθυοκαλλιέργειες μπορεί να δεχτεί πυρά από τους εκεί τραμπούκους.
Έτσι, με την σύμπραξη των ιδιοκτητών των ιχθυοκαλλιεργειών (που θα έπρεπε από δεκαετίες να εγκαταλείψουν την περιοχή, σύμφωνα με τα ισχύοντα για μεταφορά αυτών των μονάδων κατά τακτικά χρονικά διαστήματα) και άλλων νεοφερμένων επιχειρηματιών, παρουσιάστηκαν και σύλλογοι για την δήθεν προστασία της φώκιας, την οποία όμως ποτέ δεν κατέγραψαν ούτε καν προσπάθησαν να βρουν κονδύλια να καλύπτουν τις τυχόν ζημιές στα αλιευτικά εργαλεία από τα θηλαστικά. Το μόνο τους μέλλημα δηλαδή είναι πως θα τελειώνουν μια και καλή με τους ψαράδες που επιμένουν να κρατούν ζωντανή την παράδοση της επιβίωσης και της αυτάρκειας, της παραδοσιακής παράκτιας αλιείας που έθρεψε τους κατοίκους των νησιών για χιλιετίες και πορεύτηκε μαζί με τη φύση, μέχρι πρόσφατα.
Στις 6 Ιουλίου του 2010 τη σκυτάλη στην εξαθλίωση και την επιμονή της κυριαρχίας να αποκόψει τους ανθρώπους από τη φύση και την αυτάρκεια που αυτή προσφέρει, πήρε το υπουργείο προστασίας του πολίτη και οι λιμενόμπατσοι κοινοποιώντας το τελεσίγραφο για εκκένωση των χώρων των καραβομαραγκών, στο παλιό λιμάνι (φυσικό λιμάνι), ενός χώρου που αδιάλειπτα εδώ 3.500 χρόνια φιλοξενεί τη κατασκευή των ψαρόβαρκων και των ψαροκάικων μιας πανάρχαιας τέχνης, σύμφυτης με την επιβίωση και την αυτάρκεια των ανθρώπων.
Μιας τέχνης που πέρασε από γονιό σε παιδί και που για κάποιους ανθρώπους είναι η ίδια τους η ύπαρξη.
Δέκα οικογένειες που για το μικρό νησί σημαίνει περίπου 100 εξαρτώμενοι άνθρωποι από την κατασκευή και επισκευή ψαροκάικων και ψαρόβαρκων και κατά συνέπεια άλλοι τόσοι ψαράδες και οι οικογένειες τους, ετσιθελικά, βίαια και ψυχρά καταδικάζονται στην εξαθλίωση και την εξαφάνιση.
Ανάλογα με τις καταβολές του καθενός οι διάφορες εικασίες που γίνονται στο νησί γύρω από αυτή την μεθόδευση ξέχωρα ή και συνολικά σαν πακέτο, είναι οι παρακάτω:
- Έχει ανοίξει η όρεξη στους επιχειρηματίες της διασκέδασης, του night life και της κτηματομεσιτικής φούσκας.
- Φούσκα ιστορία για να παρουσιαστεί σαν σωτήρας ο νυν δήμαρχος ή κάποιος άλλος υποψήφιος και να πάρει έτσι τις επικείμενες εκλογές
- Εξ αιτίας του γάμου του υιού Γλύξμπουργκ τον Αύγουστο το κράτος σχεδιάζει να επιδείξει τελευταίες τεχνικές ασφάλειας, ελέγχου, καταστολής και τρομοκράτησης, με δικαιολογία την άφιξη των καλεσμένων αρχηγών κρατών, βασιλικών οικογενειών και λοιπών επισήμων. Μέσα σε αυτές τις τεχνικές πιθανά να εντάσσεται και η απομάκρυνση των καρναγιών, με πρόσχημα τα εύφλεκτα υλικά (ξύλα κλπ) για λόγους ασφαλείας και ουδέν μονιμότερο του προσωρινού.
Μπορεί οι διάφορες ΜΚΟ για την προστασία του περιβάλλοντος και της πολιτιστικής κληρονομιάς, οι υποψήφιοι δήμαρχοι, οι διάφοροι πολιτικοί και οι έδρες του ΕΜΠ να αρχίσουν να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για την εκκένωση του Παλιού Λιμανιού, και το κλείσιμο των μικρών καρνάγιων, να χύσουν κροκοδείλια δάκρυα για την τέχνη που χάνεται, να αρχειοθετήσουν κατόπιν επιδοτήσεων, ή ακόμα και να φτιάξουν έδρα παραδοσιακής ναυπηγικής στο ΕΜΠ, αφού τα καΐκια για κάποιους ελάχιστους μετατράπηκαν σε life style ιδιοκτησία μαζί με την κτηματική φούσκα που δημιούργησαν στο νησί και την συρροή off shore ιδιοκτησιών.
Το γεγονός είναι ένα, το κράτος και τα τσιράκια του, δουλεύουν πάντα μεθοδικά και με μακρόπνοο σχέδιο, με σκοπό την απόλυτη εξάρτηση, υποδούλωση και εξαθλίωση των ανθρώπων, ορθώνοντας με κάθε ευκαιρία ανυπέρβλητα εμπόδια στην αυτάρκεια που προϋποθέτει η ελευθερία.
Anarchy press gr 