«To Σάββατο 29 Μάη καλέστηκε πορεία στη Λισαβόνα από το CGPT (συνδικάτο) ενάντια στην κυβέρνηση και τα μέτρα λιτότητας που υιοθετεί. Περίπου 300.000 άνθρωποι κατέβηκαν στο δρόμο αλλά οι μπάτσοι ήταν ελάχιστοι. Κι αυτό γιατί η CGPT διαθέτει τη δική της «ασφάλεια» (σεκιουριτάδες και συμμορίτες), αλλά και λόγω της πλύσης εγκεφάλου που υπάρχει εδώ και δεκαετίες για έλεγχο της παραμικρής δυσαρέσκειας από τα συνδικάτα.
Αλλά η δυσαρέσκεια και οι δρόμοι δεν ανήκουν στα συνδικάτα, έτσι υπήρχε κάλεσμα για αντι-καπιταλιστική συγκέντρωση, από περίπου 50 αναρχικούς κι αντιεξουσιαστές.
Αυτή η ομάδα, που έφερε πανό που έγραφαν «ο καπιταλισμός δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί, καταστρέψτε τον» κ.ά., αποφάσισε τελικά να κάνει δικιά της διαδήλωση έξω από τον κύριο όγκο της πορείας, φωνάζοντας συνθήματα (πολλά απ’ τα οποία είχαν εμφανιστεί στους δρόμους της Λισαβόνας την προηγούμενη νύχτα) όπως «ενάντια στη συνδικαλιστική μαφία, κοινωνικός πόλεμος», «σαμποτάζ και άγριες απεργίες», «ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, κοινωνικός πόλεμος». Μοιράστηκαν επίσης αναρχικές προκηρύξεις ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά και το κράτος.
Κάποια απ’ τα συνθήματα άρχισαν να φωνάζονται και από διαδηλωτές από την «επίσημη» πορεία.
Σε κάποιο σημείο, η ομάδα των α/α αποφάσισε να εισέλθει στον κύριο όγκο της πορείας. Αμέσως οι συμμορίτες του συνδικάτου από την «υπηρεσία ασφαλείας» (που μας ακολουθούσαν), υποβοηθούμενοι από ασφαλίτες, μας απώθησαν λέγοντας ότι δεν μπορούμε να εισέλθουμε. Άλλοι διαδηλωτές άρχισαν να γιουχάρουν τους «ελεγκτές». Μετά από μικρο-συμπλοκές και απειλές, η ομάδα κατάφερε να μπει μέσα. Μετά από λίγο, αποφασίσαμε να φύγουμε πάλι, λόγω του ότι είχαμε μπει όχι για να συμμετέχουμε στο επίσημο πολιτικό τσίρκο, αλλά να καθορίσουμε εμείς τι θα κάνουμε αρνούμενοι να μας λένε άλλοι τι να κάνουμε ή τι να μην κάνουμε.
Αφού έληξε η πορεία, κοντά σ’ ένα πεζόδρομο γεμάτο από μπαρ και ρεστοράν γεμάτα τουρίστες (Rua das Portas de Santo Antao), ένα περιπολικό έκλεισε το δρόμο και οι μπάτσοι συνέλαβαν ένα μεσήλικα.
Αμέσως σύντροφοι περικύκλωσαν το περιπολικό προσπαθώντας να αποτρέψουν τη σύλληψη. Περίπου 50 με 60 άτομα φώναζαν στους μπάτσους να αφήσουν το άτομο αυτό. Ένα άλλο περιπολικό έφτασε στο σημείο και ο μεσήλικας άνδρας, με χειροπέδες στα χέρια, εξαναγκάσθηκε να μπει μέσα στο περιπολικό. Αυτό εξαγρίωσε τον κόσμο, που δεν άφηνε τους μπάτσους να πάρουν το θύμα τους.
Κάποιοι ΜΑΤατζήδες έφτασαν και βρήκαν την ευκαιρία να ξεσπάσουν. Ένας απ’ αυτούς είχε πλαστικές σφαίρες και άρχισαν όλοι μαζί να βαράνε τον κόσμο. Κάποιες καρέκλες που ήταν στο σημείο έπεσαν πάνω τους. Στη μέση μια ηλικιωμένη γυναίκα να λέει «Αυτό είναι το μέλλον».
Οι μπάτσοι υποχώρησαν σιγά-σιγά με την παρουσία περίπου 200 ατόμων που τους έβριζαν, αυτούς αλλά και τα συνδικάτα.
Από τη μεριά, ένας μιλιταριστικός γιγαντιαίος στρατός με εκατοντάδες πειθαρχημένα μέλη των συνδικάτων, ο καθένας να κουβαλάει τη σημαιούλα του, μια πορεία-κηδεία, θα έλεγε κανείς. Από την άλλη, μια απλή κοινωνική στιγμή με έναν δυσαρεστημένο πελάτη σε ένα μπαρ και λίγοι άνθρωποι με τη διαύγεια να προστατέψουν ο ένας τον άλλο από τον εχθρό. Μια στιγμή που ελάχιστα απείχε από μια εξέγερση που μπορεί να είχε επεκταθεί σε πολλούς μετανάστες, συντρόφους, και φτωχούς που γυρνάνε στους γύρω δρόμους. Μια ολόκληρη μάζα ανθρώπων που αποκλείεται από κάθε είδους αντιπροσώπευση ή λογική μεταρρύθμισης.
Το μέλλον έχει ακόμα για να γραφτεί. Οι στιγμές της εξέγερσης καλλιεργούν καινούργιες και ούτω καθεξής τα αισθήματα ξεσηκωμού και χαράς. Ο έλεγχος θα είναι σκληρότερος και δυσκολότερος να επιβληθεί, και τα γκλομπ τους μας φοβίζουν όλο και λιγότερο.
Μη φιλάς το χέρι που σε δέρνει. Δάγκωσέ το!»
(αναδημοσίευση από το διαδίκτυο)
Anarchy press gr 