«Στις 24 Φεβρουαρίου 2010 τέσσερις ανήλικοι μετανάστες συλλαμβάνονται στο κέντρο της Φεράρα (βόρεια Ιταλία) και μεταφέρονται στο τμήμα των Καραμπινιέρων του Via Del Campo. Οι μπάτσοι ξυλοκοπούν άγρια τα παιδιά: μοιάζει με τη σύνηθη αστυνομική βαρβαρότητα που κρύβεται πίσω από τους τοίχους μιας φυλακής, το σκοτάδι μιας γειτονιάς τη νύχτα, ή, όπως σ’ αυτή την περίπτωση, τη συνωμοσία της σιωπής σε ένα αστυνομικό τμήμα.
Αυτή τη φορά, όμως, οι καραμπινιέροι έβγαλαν όλη την επιθετικότητά τους μπροστά σε κάμερες, και ούτε καν νοιάστηκαν να κρύψουν τα κατορθώματά τους.
Εικόνες που δημοσιεύτηκαν δείχνουν ένα καραμπινιέρο να χτυπά ένα αβοήθητο παιδί με ένα γκλομπ γυρισμένο ανάποδα ώστε να προκαλέσει μεγαλύτερο πόνο, ενώ ένας άλλος το βάζει κάτω και πηδάει στην πλάτη του, που θυμίζει το θάνατο του Federico Aldrovandi, που ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από 4 ένστολα γουρούνια στη Φεράρα το 2005. Αυτός ο ξυλοδαρμός που βιντεοσκοπήθηκε από τις κάμερες, δείχνει τους άλλους μπάτσους να κοιτάνε αδιάφορα.
Τα τέσσερα παιδιά κρατούνται στο σταθμό των καραμπινιέρων για ώρες και τελικά κατηγορούνται για αντίσταση σε δημόσιο αξιωματούχο, όπως κάνουν αυτά τα γουρούνια που πρώτα σε δέρνουν και μετά σου απαγγέλλουν κατηγορίες.
Η δίκη ενός εκ των παιδιών θα γίνει στις 11 Μάη.
Το γεγονός ότι αυτό δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό αλλά αποτελεί συνέχεια μιας σειρά γεγονότων αποδεικνύεται όχι μόνο από τις αναφορές στον τύπο που σποραδικά καταγράφουν τις πιο αποκρουστικές περιπτώσεις αστυνομικής βίας, συνήθως όταν κάποιος δολοφονείται από τους άνδρες με στολή, αλλά επίσης από την διάχυτη αλαζονεία που δείχνουν οι μπάτσοι όταν περιπολούν και ελέγχουν τις περιοχές και τις πόλεις αυτής της χώρας σε μια κλιμάκωση της κακοποίησης, της βίας και της τρομοκράτησης ειδικά απέναντι στους μετανάστες. Η μαζική παρουσία αστυνομίας και στρατού σε πολλά Ιταλικά αστικά κέντρα θέλει να μας κάνει να τη συνηθίσουμε.
Από τον Aldrovandi στον Cucchi, από το Lonzi στον Uva [όλοι σκοτώθηκαν από τους Ιταλούς μπάτσους και καραμπινιέρους], από τον Carlo Giuliani στους πολλούς που «αυτοκτόνησαν» στις φυλακές, από τους μετανάστες που καταπίνουν ξυράφια και κομμάτια γυαλιού για να διαμαρτυρηθούν για την κράτησή τους έως αυτούς που πεθαίνουν καθώς προσπαθούν να αποδράσουν από τις αντι-μεταναστευτικές επιδρομές, αναρωτιόμαστε πόσοι πρέπει να πεθάνουν ώστε να κυλήσει η οργή από τις καρδιές των ανθρώπων και να τους οδηγήσει στη μόνη σωστή και δίκαιη επιλογή: να εξεγερθούν ανοιχτά και αδιάλειπτα ενάντια στο μηχανισμό της θεσμοποιημένης βίας, ενάντια στις φασιστικές δομές και τους άνδρες αυτού του Κράτους-δολοφόνου.
Προς όλους αυτούς που γιορτάζουν την Πρωτομαγιά σ’ αυτούς τους καιρούς κρίσης, προτείνουμε να ρίξουν μια ματιά στην Ελλάδα ώστε να καταλάβουν πως οι μπάτσοι δεν είναι ποτέ με τη μεριά του λαού αλλά είναι εκεί για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των καπιταλιστών, των πολυεθνικών και των τραπεζών. Δεν υπάρχει τίποτα για να γιορτάσουμε. Το αντίθετο μάλιστα.
Αναρχικοί από Φεράρα – 1η Μάη 2010.»
Anarchy press gr 