Εδώ και δεκαετίες είμαστε εμείς οι αναρχικοί που φωνάζαμε ότι «εσείς μιλάτε για βιτρίνες, εμείς μιλάμε για ζωές». Σήμερα οι «άλλοι» μιλάνε για ζωές και ορισμένοι από «εμάς», ασχολούνται με το αν υπήρχαν πυρόσβεση, άθραυστα τζάμια και έξοδοι ασφαλείας. Ως αναρχικοί δεν εγείρουμε απαιτήσεις, αυτής της μορφής, από αυτούς που πολεμούμε, διαφορετικά ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Δεν απαιτούμε από κανέναν Βγενόπουλο να παρέχει κανόνες ασφαλείας στη τράπεζα και στο προσωπικό του, τις στιγμές της δικής μας κοινωνικής δράσης. Άλλωστε είναι λίγο αντιφατικό κάποιος που πυρπολεί να επιζητά ταυτόχρονα και συστήματα πυρόσβεσης. Όπως και δεν εξιλεωνόμαστε με το να λέμε, ότι λυπούμαστε γι’ αυτό το τραγικό συμβάν αλλά ….φταίει το Κράτος…φταίνε οι καπιταλιστές…φταίει ο Βγενόπουλος.
Οφείλουμε να ενδοσκοπήσουμε εάν δεν θέλουμε να απολαμβάνουμε τον ρόλο των «καλομαθημένων παιδιών» που για όλα φταίνε οι «άλλοι». Που τα λάθη μας σβήνονται ή εξωραΐζονται με ένα «δεν ήξερα». Άλλωστε τα λάθη, καλώς ή κακώς, πάντα θα υπάρχουν σε όσους δρουν και αγωνίζονται. Αλλά συμπεριφορές έπαρσης και τσαμπουκά που «δεν σηκώνουν κουβέντα», πέρα από την απωθητική εξουσιαστική διάσταση που προσφέρουν, ξεπερνούν σημαντικά τις ζώνες και τα όρια της λαθεμένης εκτίμησης. Γιατί έτσι εθελοτυφλούμε σε καταστάσεις ξένες και διαστρεβλωτικές προς την αναρχία αλλά και στον κοινωνικό αγώνα γενικότερα. Έννοιες όπως: «παράπλευρες απώλειες», «ατύχημα», «κακιά στιγμή» δεν μπορούν να σταθούν μέσα στο λεξιλόγιο μας.
Μήπως πολλές «ατυχίες» και πίκρες δεν έχουν συσσωρευτεί τελευταία;
Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας
Anarchy press gr 