Η λέξη ανθρωπιά, ανθρωπινότητα κτλ. (ή όπως το έχει ο καθένας στο μυαλό του) σίγουρα έχει χάσει πολύ από το νόημά της μέσα στις συνθήκες βαρβαρότητας που ζει η κοινωνία υπό το ζυγό του κράτους. Αλλά δεν είναι ένα λαστιχάκι που το παίζει και το τραβάει όπως γουστάρει κανείς, δεν υπόκειται σε διαβαθμίσεις, περιπτώσεις και «περιπτωσούλες»…
Αλλά για τους αναρχικούς και όσους ανθρώπους αγωνίζονται ακόμα, κάποιες λέξεις έχουν ακόμα νόημα.
Ας μην ξεχνάμε την αυταπάρνηση που δείξαν οι ψαράδες κατά το ναυάγιο του Σάμινα που μπήκαν με τα μπούνια μέσα, προσπαθώντας να σώσουν ανθρώπινες ζωές.
Ας μην ξεχνάμε τον απόλυτο σεβασμό που έδειχνε για την ανθρώπινη ζωή ο Σαμπατέ και η ομάδα του, ας μην ξεχνάμε ότι ο «Ελ Τσίκο» όταν ανακάλυψε ότι πρώην σύντροφός του τον έδωσε στους μπάτσους που τον καταδίωκαν μανιασμένοι στα βουνά των Πυρηναίων, όχι μόνο δεν τον έβλαψε, αλλά του έδωσε και λεφτά για να φύγει και να συνεχίσει το υπόλοιπο της ζωής του μέσα στη μιζέρια και τις τύψεις.
Ας μην ξεχνάμε τους αμέτρητους επώνυμους και ανώνυμους, συντρόφους ή μη, που δώσαν και τη ζωή τους για την ελευθερία και για κάποιες αξίες/ιδανικά που οι κρατιστές προσπαθούν να χαντακώσουν.
Αλλά δε θα πέσουμε στο επίπεδό τους. Η δολοφονική ενέργεια με θύματα 3 υπαλλήλους της Marfin ήταν έργο μιας συμμορίας που απ’ ότι φαίνεται δε δείχνει καν τον ελάχιστο σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή.
Δεν μπορεί να υπάρχουν τώρα φτηνές δικαιολογίες για Βγενόπουλους, πυρέσβεση κτλ.
Δεν μπορεί να υπάρχουν αντιανθρώπινες λογικές που αδιαφορούν για την τύχη υποψήφιων θυμάτων σε μια κατάσταση όπου είναι προφανέστατος ο κίνδυνος να υπάρξουν θύματα.
«Από πόσους ιταλούς στρατιώτες δεν ακούγαμε «λα γκουέρα νο μπόνο» ή ακόμα «τούτι ουόμινι σιάμο φρατέλι»; Πόσοι ιταλοί και γερμανοί στρατιώτες δεν μας δείχνανε με συγκίνηση τις φωτογραφίες από τα παιδιά τους, τις γυναίκες τους, τους γονείς τους, τ’ αδέλφια τους; Πόσοι γερμανοί στρατιώτες δεν παρακολουθούσαν με συμπάθεια τις εξορμήσεις των φτωχών λαϊκών μαζών και τη λεηλασία απ’ αυτές των καταστημάτων, το φθινόπωρο του 1943. Δεν βλέπανε σ’ αυτές τους έλληνες εχθρούς τους, αλλά τους φτωχούς εργαζόμενους, τον ίδιο τους τον εαυτό, την ίδια την τάξη τους. Η συμπεριφορά των γερμανών και ιταλών στρατιωτών στους πολιτικούς κρατούμενους ήταν απείρως πιο ανθρώπινη από των ελλήνων δεσμοφυλάκων και χωροφυλάκων. Χίλια παραδείγματα θα μπορούσαμε να φέρουμε. Θα αρκεστούμε σ’ αυτό. Όταν οι γερμανοί κατέλαβαν την Γαύδο, βρήκαν εκεί πάνω από 100 πολιτικούς εξόριστους (σταλινικούς, τροτσκιστές, αρχειομαρξιστές). Όταν πληροφορήθηκαν ότι και οι εξόριστοι και οι κάτοικοι του νησιού πεινάνε γιατί το ίδιο το νησί δεν παράγει λάδι, ρύζι, ζάχαρη, ο γερμανός διοικητής μοίρασε τα τρόφιμα στους εξόριστους και στους κατοίκους του νησιού ανάλογα με τις ανάγκες τους. Αυτό επαναλήφθηκε και από τον δεύτερο διοικητή της φρουράς. Στα μπλόκα στις συνοικίες, σ’ αυτά που κατέληγαν σε συλλήψεις ομήρων και σε εκτελέσεις, περισσότερο ζήλο, μίσος και λύσσα έδειχναν οι έλληνες αστυνομικοί, οι μπουραντάδες, οι ταγματασφαλίτες παρά οι γερμανοί ή οι ιταλοί στρατιώτες….
… Τα επαναστατικά συνθήματα των διεθνιστών αναμφισβήτητα θα μπορούσαν να βρουν απήχηση. Αυτό όμως είναι κάτι που σε καμιά περίπτωση δεν έπρεπε να γίνει. Και σ’ αυτό ήταν απόλυτα σύμφωνοι και οι δύο αντίπαλοι, και ο «δημοκρατικός» και ο φασιστικός κόσμος. Έπρεπε με τα οποιαδήποτε μέσα να εμποδιστεί αυτή η οικειότητα, η φιλική, η ανθρώπινη σχέση, η συναδέλφωση του πληθυσμού με τους ιταλούς και γερμανούς στρατιώτες, έπρεπε να διατηρείται και να βαθαίνει το μίσος και γι’ αυτό έπρεπε να επαναφερθεί ο πόλεμος, ο πόλεμος με την πιο βάρβαρη, την πιο άγρια και την πιο παράλογη μορφή του. Και αυτή ήταν η αποστολή που είχε αναλάβει και που γι’ αυτό δημιουργήθηκε η «εθνική αντίστασ绨. Και οι γερμανικές και οι ιταλικές αρχές έβλεπαν σ’ αυτήν την οικειότητα του πληθυσμού με τους στρατιώτες της κατοχής μια απειλή. Γι’ αυτό πολύ συχνά άλλαζαν και αντικαθιστούσαν τις μονάδες κατοχής από μια περιοχή σε άλλη…» (Άγις Στίνας, ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ)
Anarchy press gr 