Ακολουθεί μια προκήρυξη από επιτροπή υποστήριξης των διωκόμενων του Villiers-le-Bel για την επερχόμενη δίκη, οι κατηγορίες της οποίας αφορούν σε «απόπειρα ανθρωποκτονίας αστυνομικού». Το περιβάλλον και οι συνθήκες μετά τις εξεγέρσεις των προαστίων στη Γαλλία δημιουργούν ένα άλλο σκηνικό απ’ αυτό που γνωρίζουμε στην Ελλάδα, κι αυτό φαίνεται, ίσως, και στο λόγο που εκφράζεται.
Στις 21 του ερχόμενου Ιούνη δε θα είναι καλοκαίρι, δε θα είναι το Fête de la Musique (1).
Θα είναι η έναρξη της δίκης των φίλων μας, των αδερφών μας. Ο Maka και άλλοι τρεις από το Villiers-le-Bel θα αντιμετωπίσουν τις κατηγορία ότι πυροβόλησαν εναντίον μπάτσων κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Νοεμβρίου 2007.
Το σενάριο έχει στηθεί ήδη: μετά τη μηντιακή-αστυνομική επιχείρηση του Φεβρουαρίου 2008 του Φεβρουαρίου 2008 – χίλιοι πεντακόσιοι μπάτσοι οπλισμένοι και ορδές δημοσιογράφων που τους εκπροσωπούν, μετά την «παραδειγματική τιμωρία» που ζήτησε ο Σαρκοζί, μετά τη δυσανάλογη καταδίκη των εξεγερμένων την περασμένη άνοιξη (τρία χρόνια φυλάκιση για πέταγμα πέτρας), θα γίνει η δίκη του «προαστιακού μπατσο-φονιά», που θέλει να συμφιλιώσει πάλι την κυβέρνηση με τους ακρο-δεξιούς ψηφοφόρους και όλους τους φρικαρισμένους ανθρώπους που μπορούν να βρεθούν σ’ αυτή τη χώρα.
Βέβαια, παραβλέπουν ότι οι μόνοι νεκροί ήταν δύο παιδιά: ο Lakhamy και ο Moushin, που σκοτώθηκαν σ’ ένα περίεργο «ατύχημα» με ένα αστυνομικό όχημα. Θα προσποιηθούμε ότι ξεχνάμε ότι ο εκπρόσωπος του υπουργείου εσωτερικών περίμενε μόνο λίγα λεπτά πριν ανακοινώσει ότι οι μπάτσοι δεν είχαν σχέση με το θάνατό τους. Φυσικά, θα αρνηθούμε το γεγονός ότι η εισβολή εκατοντάδων μπάτσων στη γειτονιά ξεκίνησε την εξέγερση.
Αφού κάποιος «ένοχος» χρειάζεται για να δικαιολογήσει την εκδίκηση του Κράτους, πρέπει να γίνει μια δίκη, μια παραδειγματική δίκη. Με απουσία κάθε απόδειξης, θα είναι μια δίκη μαρτυριών, θα είναι η φωνή των μπάτσων και των ανώνυμων πληρωμένων ρουφιάνων ενάντια στη φωνή της «νεολαίας», μπροστά σε ένα σώμα ενόρκων της δικής τους κατηγορίας.
Μέχρι το θάνατο του Lakhamy και του Moushin, το Villiers-le-Bel ήταν μια ήσυχη μικρή πόλη του Val-d’Oise. Ο σταθμός των τρένων, το Cerisaie, το ZAC, το PLM, το Carreaux, το Burteaux…(2) Από την εξέγερση και μετά, το Villiers δεν είναι απλά μια πόλη, είναι ένα σύμβολο, ένα στοίχημα, μια φαντασία. Η εξουσία δοκιμάζει σ’ αυτό τον τρόμο του Νόμου και της Τάξης και πιο πολύ το φόβο ότι η αστυνομική κατοχή των γειτονιών θα δημιουργήσει οργανωμένες εξεγέρσεις, οι άνθρωποι που μπορεί να στραβοκοιτάξουν ένα μπάτσο γίνονται στόχος με flashball (3). Κάθε βράδυ οι δρόμοι του Villiers μοιάζουν με ένα μπαλέτο από όλα τα αστυνομικά σώματα: UTEQ, gardes mobiles, CRS, Bac, κτλ. (4). Εν τω μεταξύ, προετοιμάζουν τα εγκαίνια ενός νέου αστυνομικού σταθμού με 360 άτομα. Είναι ένα πείραμα αστυνομικής παρενόχλησης και προβοκάτσιας, ως εκεί που μια γειτονιά αντέχει χωρίς να εκραγεί. Το αίσθημα εδώ είναι ότι ζούμε όχι στο περιθώριο της κοινωνίας αλλά στο εργαστήριο του μέλλοντος. Αν υπάρχει στο επερχόμενο μέλλον μια εν δυνάμει εξέγερση, αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι η εξουσία εξασκείται στο Villiers-le-Bel για το πως θα τη διαχειριστεί.
Όποιος περπατάει εδώ μετά τις 5 το απόγευμα καταλαβαίνει – βλέποντας τους «Ρόμποκοπ» που περιπολούν σε στυλ Γάζας – ότι το Κράτος δεν προσπαθεί να ξανα-επιβάλλει την τάξη εκεί που θα βασίλευε η αταξία, αλλά να προκαλέσει την αταξία στην κατάλληλη στιγμή ώστε να ιδωθεί σαν αυτό που θα ξαναφέρει την ηρεμία όταν έρθουν οι εκλογές.
Στην πραγματικότητα, η κοινωνία έχει γίνει τόσο ανίκανη να πει θετικά τι είναι ή τι θέλει και το μόνο που καταφέρνει είναι να ορίζει τον εαυτό της ενάντια στα προάστιά της. Γι’ αυτό η εξουσία θέλει αυτή η δίκη να είναι η δίκη «μπατσο-φονιάδων»: να δέσει γύρω της μια κοινωνία αδικίας. Οι φίλοι μας δεν χρειάζεται να πληρώσουν γι’ αυτή την αδικία, ούτε για τη λύτρωση αυτών που είναι στην εξουσία. Στην πραγματικότητα, αυτή η δίκη δε θέλει να αποδώσει ευθύνες για συγκεκριμένες πράξεις, είναι η δίκη ενός γεγονότος στην ολότητά του, και πάνω απ’ όλα η δίκη μιας ολόκληρης ιστορικής στιγμής. Μια ιστορική στιγμή που ανοίγει με το θάνατο του Zyed και του Bouna και τις εξεγέρσεις του 2005, και που η εξουσία θα ήθελε πολύ να πνίξει με μια μεγάλη θεαματική δίκη.
Το πρόβλημα είναι ότι η οργή και η εξέγερση που εκφράστηκαν εκεί δε θ’ αφήσουν να πνιγούν. Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι αυτές οι εκρήξεις δικαιολογούνται και βρίσκουν απήχηση σε πολλές άλλες καρδιές απ’ αυτές που αποκαλούνται «προαστιακή νεολαία». Και άλλο ένα πρόβλημα είναι ότι αυτή η νέα επιχείρηση απομόνωσης πολύ πιθανόν να αποτύχει τελείως. Κάποιοι τοίχοι πέφτουν, κάποια χέρια που διστακτικά έψαχναν, βρήκαν το ένα το άλλο.
Καλούμε όσους δεν μπορούν να ανεχθούν άλλο την κατοχή των ζωών τους από την αστυνομία. Θα κάνουμε τα πάντα ώστε αυτή η δίκη να μη γίνει άλλη μια συγκυρία για να δικαιολογηθεί αυτή η κατοχή από την αταξία που παράγει.
Αρνούμαστε να αφήσουμε τους αδερφούς μας να πληρώσουν για τον τρόμο αυτών που είναι στην εξουσία.
Ήδη έχουν περάσει δυο χρόνια στη φυλακή.
Αρνούμαστε να επιτρέψουμε κάποιες ποινές δεκάδων χρόνων φυλάκισης στη βάση των ανώνυμων καταθέσεων, των πληρωμένων από τους μπάτσους.
Αρνούμαστε τα σενάρια της κυβέρνησης. Έχουμε 3 μήνες να τα διαλύσουμε.
Ένας μήνας κινητοποιήσεων αλληλεγγύης από τις 20 Μάη έως τις 15 Ιούνη 2010 θα λάβει χώρα, και μια διαδήλωση θα γίνει λίγες μέρες πριν τη δίκη. Θα γίνουν κι άλλες ενημερώσεις…
——————————————————————————————-
(1) Το φεστιβάλ «fête de la musique» γίνεται κάθε χρόνο στη Γαλλία στις 21 Ιουνίου. Παίζουν διάφοροι μουσικοί στους δρόμους της πόλης.
(2) Αυτά είναι τα ονόματα των διαφόρων γειτονιών του Villiers-le-Bel.
(3) Το Flashball είναι το όνομα ενός «μη φονικού όπλου που χρησιμοποιεί η γαλλική αστυνομία. Οι πλαστικές του σφαίρες έχουν την ίδια επίδραση με ένα .38 special.
(4) Ονόματα διαφόρων μονάδων των μπάτσων και του στρατού που επιχειρούν στα Γαλλικά προάστια.
Anarchy press gr 