«Παρ’ όλο που ο Διάβολος μπορεί να επηρεάσει τα καιρικά φαινόμενα και να πάρει διάφορες μορφές (όπως φωτιά εξ ουρανού), το φυσικό σώμα δεν ελέγχεται από τους αγγέλους, αλλά μονάχα από το Δημιουργό Θεό και (γι’ αυτό) οφείλει να πειθαρχεί στην ψυχή». Malleus Maleficarum
Τα περί του «νέου», πλην όμως στην πραγματικότητα πολυκαιρισμένου, «σκανδάλου» που «ταλαιπωρεί» τους «άγιους πατέρες» της Καθολικής Εκκλησίας, από την κορφή μέχρι τα νύχια είναι λίγο πολύ γνωστά. Πρόκειται, λοιπόν, για κακοποιήσεις νεαρών παιδιών από ιερείς. «Μα», θα πει κάποιος, «που είναι το περίεργο, που βρίσκεται η έκπληξη και γιατί στην προκειμένη περίπτωση “προβληματίζεται” το Βατικανό, αλλά και ο ίδιος ο Πάπας;».
Ανάμεσα στις περιπτώσεις παπάδων που κατηγορούνται για σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων τυγχάνει και εκείνη ενός από το Γουισκόνσιν που κακοποίησε 200 κωφά παιδιά. Ο ίδιος ο Πάπας εμπλέκεται καθώς συναίνεσε σε ψήφισμα που αποφάσιζε την μη καθαίρεση του ώστε να «σωθεί η ιερατική του αξιοπρέπεια». Μ’ άλλα λόγια ο Πάπας εμφανίζεται με την στάση του να ενθαρρύνει τους όποιους επίδοξους συνεχιστές αυτού του άθλιου, που κακοποίησε εκατοντάδες παιδιά που έχρηζαν κάθε βοήθειας λόγω του προβλήματος που είχαν.
Βασιλικότερος του βασιλέως, μάλιστα, εμφανίστηκε ο κάτοχος του τίτλου του «αρχιεξορκιστή» της καθολικής εκκλησίας που δήλωσε χαρακτηριστικά ότι το «σκάνδαλο» αποδεικνύει ότι ο σατανάς χρησιμοποιεί τους ιερείς για να καταστρέψει την εκκλησία και «άρα δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει όταν και οι ιερείς υποκύπτουν στους πειρασμούς. Ζουν και αυτοί στο κόσμο και μπορεί να υποκύψουν όπως οι άνθρωποι του κόσμου».
Ώστε υπέκυψε στο «πειρασμό του σατανά» το ανθρωπόμορφο τέρας που βίαζε την ψυχή και το σώμα παιδιών;
Μόνο που κάποτε η κατηγορία αυτή έφθανε για να οδηγηθεί κάποιος στο πιο φρικτό θάνατο. Οι παπάδες βέβαια που «υποκύπτουν στα κελεύσματα του σατανά» βρίσκουν, φαίνεται, πιο γρήγορα συγχώρεση. Εξ άλλου, σε πολλές περιπτώσεις η συνήθως επιβαλλόμενη «ποινή» ήταν η μετάθεση σε άλλη ενορία, προκειμένου να συνεχίσουν το «θεάρεστο» έργο τους. Για να μην αναφερθούμε στα αίσχη των κάθε λογής ιεραποστόλων…
Μόνο που ακόμα και μετά από πεντακόσια χρόνια προκαλεί τουλάχιστον ανατριχίλα μια τέτοια δήλωση από κάποιον που κατέχει, είμαστε σίγουροι, με πολύ κόπο έναν τόσο βαρύ τίτλο όπως αυτόν του «αρχιεξορκιστή».
Τα ρασοφόρα υποκείμενα αυτού του είδους έχουν όπως είπαμε και βαριά ιστορία.
Το 1484 η Παπική εξουσία της Ρώμης εκδίδει ένα βιβλίο-ανάθεμα, με τον τίτλο Malleus Maleficarum, δηλαδή το Σφυρί των Μαγισσών. Το βιβλίο αυτό θ’ αποτελέσει για τους δύο επόμενους αιώνες το εγχειρίδιο του «σωστού» Ιεροεξεταστή, απαραίτητο «οδηγό» και «βοήθημα» στην «ανακάλυψη όσων συνωμοτούσαν με τον Διάβολο» για να ταράξουν την κοινωνική ηρεμία που προάσπιζε ο χριστιανισμός…
Όπως είναι γνωστό ακολούθησαν ανείπωτες διώξεις, βασανισμοί και άγριες δολοφονίες εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων κυρίως γυναικών, που κάηκαν ζωντανοί στην φωτιά με την κατηγορία της μαγείας, ενώ πλήθος απ’ αυτούς είχαν προηγουμένως στραγγαλιστεί ή αποκεφαλιστεί. Οι μάγισσες θεωρούνταν, λοιπόν, σύμφωνα με τους θεοσεβούμενους ιεροεξεταστές ικανές ν’ αλλάζουν την εξωτερική εμφάνιση ανθρώπων και ζώων, να πετούν και γενικότερα εμφανίζονταν ως πιστές υπηρέτριες του Διαβόλου, να θηλάζουν δαιμόνια και να συνουσιάζονται με δαίμονες.
Το Malleus Maleficarum «αποκάλυπτε» ακόμα ότι οι μάγισσες έφεραν στο κορμί τους το σημάδι του Διαβόλου, μια Τρίτη θηλή στο στήθος για να ταΐζουν με αίμα τον «έξω από δω» ή μια πληγή σε οποιοδήποτε μέρος του σώματος!!! Σύμφωνα με το βιβλίο οι μάγισσες συναθροίζονταν κάθε μαύρο, ασέληνο Σάββατο (Sabat) έξω από τις μεσαιωνικές πόλεις. Θα επισημάνουμε μόνο ότι κατά την μεταβατική περίοδο του 15ου και 16ου αιώνα επιβιώνουν ακόμα πλήθος παγανιστικών και αρχέγονων αντιλήψεων και τελετών στην ύπαιθρο, παρά τις επίμονες και επίπονες προσπάθειες της εκκλησίας να τις εξαλείψει με στόχο τον έλεγχο του πληθυσμού σε κάθε δραστηριότητά του. Οι κυριαρχικές δυναστείες βρίσκονταν σε μεγάλη διαμάχη για το μοίρασμα της ηπείρου ήδη από τη σύνοδο της Κωνσταντίας (1414-1418) η Δυτική Χριστιανική εκκλησία προβληματιζόταν για τον δρόμο της μεταρρύθμισης.
Είναι επίσης χαρακτηριστικό λόγου χάρη το γεγονός ότι οι παγανιστικές αντιλήψεις θεωρούσαν ότι οι γυναίκες είχαν ιαματικές, υπερβατικές, αλλά ωφέλιμες δυνάμεις για την ζωή της κοινότητας. Επίσης οι γυναίκες που γνώριζαν τις θεραπευτικές ιδιότητες των βοτάνων, την πρακτική ιατρική και τη μαιευτική, έχαιραν όχι μόνο ανοχής, αλλά και εκτίμησης στις παραδοσιακά κλειστές κοινωνίες πριν από τη δημοσίευση του εγχειριδίου Malleus Maleficarum.
Το κυνήγι μαγισσών είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο, ώστε να θεωρούνται ιδιαίτερα ύποπτες άτεκνες γυναίκες κάποιας προχωρημένης ηλικίας και έφθανε και μόνο το γεγονός να τυγχάνουν «δύστροπες», απαιτητικές ή όχι και τόσο φιλήσυχες με τους γείτονες τους, ώστε να χαρακτηριστούν υπηρέτριες του Διαβόλου.
Όσοι, λοιπόν, έπρατταν τότε «το έργο του Διαβόλου» εξοντώνονταν με τον πλέον φρικτότερο τρόπο. Ας μην ξύνουν παλιές πληγές οι χριστιανοί, «καθολικοί» ή «ορθόδοξοι». Άντε αμαρτήσαμε πάλι και είναι και «άγιες ημέρες»…
Anarchy press gr 