Η Gabriele Kopp επανειλημμένα βιάστηκε από Ρώσους στρατιώτες το 1945, όταν ήταν 15 χρονών. Τώρα, στην ηλικία των 80, είναι η πρώτη Γερμανίδα που γράφει βιβλίο με τ’ όνομά της για τη σεξουαλική βία που υπέστη κατά τη Β’ Παγκόσμια Ανθρωποσφαγή. Το περιοδικό Der Spiegel δημοσίευσε ένα ρεπορτάζ για το βιβλίο αυτό και τη συγγράφεα.
Με το που κλείνει τα 80, έχει συμπληρώσει 29.200 μέρες ζωής. Αλλά, για τη Gabriele Kopp, αυτό που της συνέβη σε διάστημα μόνο 14 ημερών ήταν αρκετό για να απλώσει μια μαύρη σκιά πάνω στην υπόλοιπη ζωή της, πάνω στις υπόλοιπες από αυτές τις 29.200 μέρες.
Αυτά που βίωσε σ’ αυτή την περίοδο των 14 ημερών όταν έφευγε από το σπίτι της ήταν τόσο τραυματικά που ακόμα δεν μπορεί να κοιμηθεί εύκολα σήμερα. Υπάρχουν στιγμές που δεν μπορεί να φάει. Σ’ αυτές τις 14 μέρες, η Kopp βιάστηκε ξανά και ξανά. Ήταν 15 χρονών, και δεν ήξερε τίποτα για το σεξ.
Έγραψε ένα βιβλίο γι’ αυτές τις 14 μέρες και για τους βιασμούς, με τίτλο «Warum war ich bloss ein Madchen?» («Γιατί έπρεπε να είμαι κορίτσι;»). To βιβλίο είναι ένα πρωτοφανές ντοκουμέντο, αφού είναι το πρώτο του είδους του.
Υπάρχει το «Μια γυναίκα στο Βερολίνο», οι διάσημες εξομολογήσεις μιας γυναίκας που βιάστηκε στο Β’ Π.Π., που δημοσιεύτηκε στη δεκαετία του ’50 και επανεκδόθηκε το 2003. Αλλά η γυναίκα δεν ήταν πρόθυμη να αποκαλύψει την ταυτότητά της, και μόνο μετά το θάνατό της αποκαλύφθηκε ότι η συγγραφέας ήταν δημοσιογράφος. Μέχρι και σήμερα, υπάρχουν αμφιβολίες αν όντως έγραψε το βιβλίο μόνη της ή αν υπήρχε και συνεργάτης που τη βοήθησε να αποστασιοποιηθεί η ίδια από τα φρικτά γεγονότα, και, από απόσταση, να αρθρώσει ένα λόγο – μια αναπάντεχα ελεύθερη, συνειδητή και, ακόμα και, επιπόλαιη φωνή.
Η Kopp δεν έχει αυτή τη φωνή. Περιγράφει τις πρώτες μέρες της απόδρασής της με αποφασιστικότητα, με σειρά, σχεδόν σινεματικά, αλλά είναι καθαρό ότι δεν έχει εμπειρία ως συγγραφέας. Αλλά η κατάθεσή της είναι συναρπαστικά ακριβής επειδή δεν τη ρετουσάρισε για να έχει όμορφα λόγια στο χαρτί. H ιστορία της ασκεί μια έλξη στον αναγνώστη που προέρχεται από την αυθεντικότητα των λέξεων και των εμπειριών της. Και όταν η συγγραφέας η ίδια δεν μπορεί να κατανοήσει τι πέρασε, ακόμα και η φωνή της φτάνει τα όριά της.
Η Kopp δεν μπορούσε να περιγράψει τους βιασμούς τους ίδιους. Γράφει για ένα «μέρος τρόμου» και «μια πόρτα προς την κόλαση», και περιγράφει τους βιαστές σαν κτηνώδεις και καθάρματα.
Όταν ερωτάται γιατί δεν μπορούσε να περιγράψει ακριβώς το τι της συνέβη, με όλο τον τρόμο, σηκώνει τους ώμους και λέει: «Δεν μπορώ ούτε τη λέξη να πω» – βιασμός… ήμουνα ένα παιδί».
Γράφοντας τις εμπειρίες της υπογράφοντας με το όνομά της δεν το έκανε πιο εύκολο, προσθέτει, «αλλά δεν είχα άλλη επιλογή, ποιος άλλος θα το έκανε;»
Όντως, λίγες γυναίκες έχουν εθελοντικά καταθέσει τα βίαια περιστατικά που έζησαν κατά τη διάρκεια και μετά τον πόλεμο.
Ειδικοί περιγράφουν αυτές τις εμπειρίες σαν διπλό τραύμα: η πράξη του βιασμού η ίδια, και το να πρέπει να την κρύψεις. Ο Philipp Kuwert, ειδικός τραυματολόγος και επικεφαλής του τμήματος ψυχιατρικής και ψυχοθεραπείας στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Greifswald στη βορειο-ανατολική Γερμανία, ξεκίνησε ένα ερευνητικό πρότζεκτ για τις επιπτώσεις της σεξουαλικής βίας στο Β’ Π.Π.
Πήρε συνεντεύξεις από 27 γυναίκες που δέχτηκαν τέτοια βία. Έχει ήδη τα αποτελέσματα της μελέτης αλλά ακόμα δεν τα δημοσίευσε. «Είναι η πρώτη και μάλλον η τελευταία τέτοια μελέτη, επειδή το 95% των γυναικών που επηρεάστηκαν δεν ζουν πια».
Το Der Spiegel σημειώνει ότι κανείς δεν ξέρει ακριβώς πόσες γυναίκες έπεσαν θύματα σεξουαλικής βίας κατά τον πόλεμο. Ένας αριθμός 2 εκατομμυρίων έχει αναφερθεί σε διάφορες μελέτες, αλλά δε θεωρείται ακριβής επειδή δεν υπάρχουν χειροπιαστές αναφορές.
Πάντως, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ήταν ένα έγκλημα που έγινε σε βάρος μεγάλου αριθμού γυναικών. Η μέση ηλικία των γυναικών στη μελέτη του Kuwert τον καιρό του βιασμού ήταν 16,7, και κάθε γυναίκα βιάστηκε κατά μέσο όρο 12 φορές.
Περίπου μισές απ’ αυτές συνεχίζουν να υποφέρουν από μετά-τραυματικά συμπτώματα, όπως εφιάλτες, τάσεις αυτοκτονίας και αυτό που είναι γνωστό ως συμπεριφορά αποφυγής, με 81% να δηλώνουν ότι οι εμπειρίες αυτές είχαν μεγάλη επίδραση στη σεξουαλικότητά τους.
Όταν οι στρατιώτες διαπράττουν βιασμό κατά τον πόλεμο, δε γίνεται απλά για «να ταπεινώσουν ένα μεμονωμένο άτομο», λέει η ιστορικός Birgit Beck-Heppner. Αντιπροσωπεύει επίσης ένα «μήνυμα στον εχθρικό πληθυσμό ότι η πολιτική ηγεσία και ο στρατός της δεν μπορούν να εγγυηθούν την ασφάλειά του». Γι’ αυτό συχνά αυτοί οι βιασμοί γίνονται δημόσια.
Το Der Spiegel περιγράφει κάποιες λεπτομέρειες απ’ αυτά που υπέμενε η Gabriele Kopp. Το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου του 1945 η Kopp μάζευε τα πράγματά της για να φύγει. Η μητέρα της της είπε να βιάζεται, επειδή οι Ρώσοι πλησίαζαν την πόλη, και της είπε ότι θα την έβρισκε αργότερα.
26 Ιανουαρίου 1945 η Kopp και η μεγαλύτερη αδερφή της έφυγαν από το σπίτι. Αργότερα έμαθε ότι οι Σοβιετικοί στρατιώτες απελευθέρωσαν το στρατόπεδο του Άουσβιτς την επόμενη μέρα, 27 Γενάρη. Τα δεινοπαθήματα που θα ξεκινούσαν για την Gabriele Kopp είχαν τις ρίζες τους στα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τους «συμπατριώτες» της Γερμανούς.
Σ’ αυτή τη μαζική επίθεση ενάντια στις γυναίκες ήταν ξαφνικά και δραματικά προφανής μια προδοσία ανάμεσα στα άλλα θύματα. Σε κάθε περίπτωση, η προδοσία άλλων γυναικών είναι κάτι που το βίωσε η ίδια η Gabriele.
Όλα ξεκίνησαν όταν η μητέρα είπε γεια στις κόρες τους. Αυτό έγινε μια μέρα πριν την αναχώρησή τους. Η Kopp ήθελε να μιλήσει στη μητέρα της εκείνο το βράδυ, αλλά αυτή ήταν σιωπηλή και μετά βίας μιλούσε με την κόρη της, ούτε καν για να την προειδοποιήσει για το πόσα μπορούσαν να της συμβούν μετά την αναχώρησή της. «Με μια έννοια, μου επέτρεψε να φάω τα μούτρα μου», γράφει η Kopp σήμερα, όντας ηλικιωμένη. Αυτό ήταν μια προδοσία για την Kopp. Έπειτα, μετά την προδοσία της μητέρας της, η Κοpp έζησε μια σειρά από άλλες προδοσίες – άλλων γυναικών.
Μαζί με την αδερφή της επιβιβάστηκε σ’ ένα εμπορικό τρένο, που, δυστυχώς,
κατευθυνόταν σε μια περιοχή που είχαν καταλάβει οι Σοβιετικοί στρατιώτες. Μετά από λίγο, άκουσε πυρά, και το τρένο σταμάτησε. Η αμαξοστοιχία προφανώς είχε χτυπηθεί. Ήταν αθλητικό κορίτσι και κατόρθωσε να τραβηχτεί ως το παράθυρο. Η αδερφή της παρέμεινε στο τρένο. Δε θα την έβλεπε ξανά.
Έπεσε στο χιόνι, ξαπλωμένη στο έδαφος, αρχικά για να προστατευτεί από τα πυρά. Άλλοι πρόσφυγες είχαν καταφέρει επίσης να φύγουν απ’ το τρένο, και άρχισαν να τρέχουν προς μια φάρμα και ένα κοντινό χωριό. Η Kopp τους ακολούθησε. Ένας αρτοποιός τους έβαλε μέσα στο φούρνο του.
Στο χωριό, οι Σοβιετικοί στρατιώτες κουβαλώντας μεγάλους φακούς έψαχναν για κορίτσια μέσα στο αμυδρό φως. Ένας απ’ αυτούς άρπαξε την Kopp. Την επόμενη μέρα, οδηγήθηκε σ’ ένα άλλο σπίτι, όπου βιάστηκε από ένα στρατιώτη, και μετά από λίγο από έναν άλλο. Το άλλο πρωί την πήγαν σ’ ένα στάβλο και τη βίασαν δύο άντρες.
Εκείνο το απόγευμα, κρύφτηκε κάτω από ένα τραπέζι σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο πρόσφυγες. Όταν οι στρατιώτες μπήκαν στο κτίριο, ψάχνοντας για κορίτσια, η γηραιότερη γυναίκα είπε: «Που είναι η μικρή Gabi;» και την τράβηξε κάτω από το τραπέζι. «Νιώθω το μίσος να βγαίνει από μέσα μου» γράφει. Την τράβηξαν σ’ ένα διαλυμένο σπίτι. «Δεν έχω δάκρυα», γράφει. Το επόμενο πρωί, ήταν γυναίκες, και πάλι, που την «έσπρωξαν» στα χέρια ενός «άπληστου αξιωματικού». «Μισώ αυτές τις γυναίκες», γράφει.
Όταν η Kopp τελικά βρήκε τη μητέρα της στο Αμβούργο, όντας πρόσφυγας για 15 μήνες, ήθελε να της δείξει την επιστολή. Αλλά η μητέρα, που δεν περίμενε να δει ξανά την κόρη της, τη χαιρέτισε ψυχρά, πετώντας έξω το μάγουλο για φιλί. Η μητέρα της επίσης της είπε να μη μιλάει για όλα όσα έζησε αφότου έφυγε, αν και θα μπορούσε να τα καταγράψει αν ήθελε. Η Kopp ακολούθησε τη συμβουλή της μητέρας της. Ήταν 16 όταν έγραψε τις σημειώσεις που παραθέτει σήμερα.
ΡΩΣΙΚΗ ΑΡΡΩΣΤΕΙΑ
Σε μια συζήτηση με τον ανταποκριτή του Der Spiegel, η Gabriele Kopp θυμάται ότι ο μηνιαίος της κύκλος διαταράχθηκε για επτά χρόνια. Όπως σημειώνει το περιοδικό, ήταν σύνηθες φαινόμενο εκείνο τον καιρό στις γυναίκες, και πολλοί γυναικολόγοι το περιέγραφαν ως «Η Ρωσική Αρρώστεια».
Ερωτώμενη αν είχε άλλες εμπειρίες αγάπης και σεξουαλικότητας; Όχι, λέει, τίποτα απολύτως. «Για μένα, ήταν απλά βία».
Πρόσφατα, η Gabriele Kopp άρχισε να ζωγραφίζει. Κάποιους πίνακες τους έχει αναρτήσει στο σπίτι της. Ένας απ’ αυτούς απαθανατίζει τους σταθμούς της ζωής της. Υπάρχουν σταυροί και κρανία στο κέντρο του πίνακα. Μια ημερομηνία φαίνεται πάνω-πάνω: 26 Ιανουαρίου 1945. Άλλοι πίνακες δείχνουν καρδιές και έντονα χρώματα.
Το Der Spiegel σημειώνει ότι οι πίνακές της μοιάζουν μ’ εκείνους 15χρονων κοριτσιών.
Πηγή: Kavkaz Center
Anarchy press gr 