Στην πλατεία Φοντάνα στο Μιλάνο (στην ουσία μερικούς μήνες νωρίτερα) έγινε η εκκίνηση αυτού που ονομάζουμε «στρατηγική της έντασης». Το ιταλικό κράτος, μέσω των μυστικών υπηρεσιών και ακροδεξιών κύκλων, πυροδότησε μια βόμβα στην Αγροτική τράπεζα της πλ. Φοντάνα στο Μιλάνο, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 19 άτομα και ξεκίνησε ένα κύκλο τυφλών επιθέσεων. Με αφορμή τη συμπλήρωση 40 χρόνων από τις 12/12/1969, δημοσιεύουμε το ακόλουθο κείμενο από το περιοδικό «ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ» (τεύχος 4, Οκτώβρης 2000).
«Η λεγόμενη «άτακτη» (τυφλή) τρομοκρατία είναι μετά τακτική, επεξεργασμένη… Η τακτική αυτή χρησιμοποιείται κυρίως σαν βασικό στοιχείο για διάφορα προγράμματα που έχουν σαν σκοπό να αποσταθεροποιήσουν τις κυβερνήσεις και να πείσουν τον πληθυσμό να συμφωνήσει με την εγκαθίδρυση ισχυρού αστυνομικού κράτους» (στρατηγός Ουίλιαμ Γιαρμπόρο-εκπαιδευτής της CIA)
Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΥΝΟΡΑ…
… ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ Η ΑΝΑΡΧΙΑ
8 Αυγούστου 2000: Απόγευμα στο μετρό της Μόσχας. Σε υπόγεια διάβαση εκρήγνυται βόμβα που σκοτώνει 12 ανθρώπους και τραυματίζει δεκάδες. Η κοινωνία στην ευρύτερη περιοχή γνωρίζει αυτό τον καιρό μια οξυμένη τρομοκρατική δραστηριότητα που στόχο έχει να την κάμψει ακόμα περισσότερο. Σε μια περιοχή με συνεχείς μεταβολές, με το πέρασμα από την κομμουνιστική διακυβέρνηση στην προσέγγιση του καπιταλιστικού μοντέλου (’89), οι κρατούντες βρίσκονται σε συνεχή επαγρύπνηση προκειμένου να μπορέσουν να επιβάλλουν την κτηνώδη κυριαρχία τους, αφού δε διστάζουν να επιβάλουν την πείνα και την εξαθλίωση σε ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού (σε όσους δεν εξόντωσαν τις προηγούμενες δεκαετίες οι κομμουνιστές «επαναστάτες», οι αρχιδολοφόνοι Λένιν, Τρότσκυ με την Τσε-Κα, την GRU, την NKVD και τα όργανά τους, οι διάδοχοι των διαπραγματευτών των ναζί, του Στάλιν, του Μολότοφ, και αργότερα άλλοι, ο Κρούτσεφ, ο Αντρόποφ, ο Μπέρια, στα γκούλαγκ, στα κρατητήρια και στα ψυχιατρεία) ανοίγοντας παράλληλα νέα πόστα σε όσους είναι διατεθειμένοι να ξεπουλήσουν την ανθρωπινότητά τους για να γευτούν έστω και λίγο τις πολυτέλειες και τις τεχνολογικές ανέσεις που ευαγγελίζονταν ο Γκορμπατσόφ και οι υπόλοιποι θιασώτες της περεστρόϊκας (μεταρρύθμιση). Στις όποιες αυτές «ανέσεις», βέβαια, μέχρι πριν λίγα χρόνια είχε πρόσβαση μόνο ο σκληρός πυρήνας των κρατιστών, οι πρώτοι στην ιεραρχία των στρατοκρατών, των μαφιόζων, των πολιτικών, και των μηχανισμών καταστολής (αστυνομία και μυστικές υπηρεσίες).Είναι σαφές ότι για τους αναρχικούς και για τους ελεύθερους ανθρώπους γενικότερα, δεν έχει σημασία η μορφή της τυραννίας (κομμουνιστική ή καπιταλιστική), αφού ο δρόμος για την ελευθερία ανοίγει μόνο με την κατάργηση του κράτους και κάθε μορφής εξουσίας.
Έχει μερικές φορές, όμως, αξία η διερεύνηση των συνθηκών κάτω από τις οποίες παραπλανούνται και καταστέλλονται οι άνθρωποι, τα στοιχεία εκείνα πάνω στα οποία βασίζονται οι εξουσιαστές για να αποσπάσουν τη συναίνεση (πέρα από τις γενοκτονίες και την τρομοκρατία που είναι δεδομένα για δεκαετίες στη ρωσία και αλλού). Και εδώ διαφαίνεται ακόμα καθαρότερα ο εκβιασμός της ανεργίας και η απειλή για τη μη πρόσβαση στους τεχνολογικούς παραδείσους της «δύσης», αφού μεγάλα κομμάτια της «ρωσικής» κοινωνίας αγωνίζονταν με νύχια και με δόντια απλά για να επιβιώσουν σωματικά, μη ξεπουλώντας την αξιοπρέπειά τους. Ένα άλλο ζήτημα είναι και ο θάνατος εκατομμυρίων ατόμων για τη συντήρηση του ψυχροπολεμικού κλίματος, του μιλιταριστικού κτήνους που δε δίστασε να μετατρέψει εκατομμύρια στρέμματα γης σε κρεματόρια και κατακόμβες, άμεσες ή μακροπρόθεσμες -μέσω της μόλυνσης με ραδιενέργεια- και να πειραματίζεται χρόνια ολόκληρα στην ψυχική καταστολή και τα βασανιστήρια μέσω των καταξιωμένων επιστημόνων.
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΔΙΠΟΛΙΣΜΟΥ…
Ο λεγόμενος ψυχρός πόλεμος προσέλαβε μυθικές διαστάσεις. Όπως διατείνονται σήμερα οι καταξιωμένοι αναλυτές και δημοσιογράφοι, η σκληρή κλίκα των πολυεθνικών, των επιχειρήσεων και στρατοκρατών επιχειρούσε συνεχώς την όξυνση των σχέσεων αυτών για να επιδείξει ακόμα περισσότερο τη στρατιωτική, επιστημονική ισχύ της. Χαριτολογώντας, επίσης, μερικοί αναλυτές, μιλούν για τη συντήρηση ενός κλίματος, όπου κάποιοι ισχυροί προσπαθούν να εμφανίσουν έναν υποτιθέμενο εχθρό (τον κομμουνισμό) -κυρίως μέχρι το 1989, όχι πως και πριν δεν ήταν οι κομμουνιστές αναπόσπαστο στήριγμα των καθεστώτων- προκειμένου να «καταπατούν ακόμα περισσότερο τις λαϊκές ελευθερίες». Κι εδώ ακριβώς είναι το μεγάλο ψέμα: τα κομμουνιστικά κράτη, όπως και τα αραβικά, ποτέ δεν αποτέλεσαν απειλή για την κρατική κυριαρχία, για την παγκόσμια εξουσία. Κατέλαβαν, μέσω πολιτικών και όχι κοινωνικών επαναστάσεων, την εξουσία σε μερικές χώρες (σε αρκετές πριν μερικές δεκαετίες) και αναπαρήγαγαν το δικό τους μοντέλο τυραννίας. «Η αντιμετώπιση μιας ανύπαρκτης απειλής είναι ένας από τους πιο εύκολους τρόπους για να ενισχυθεί η θέση ενός έθνους» (Henry Kissinger, Διπλωματία, εκδ. Λιβάνης – Νέα Σύνορα).
Για ποια απειλή μιλάνε τα κρατικά τρωκτικά; Η μόνη «απειλή» είναι στα πλαίσια του σκληρού ανταγωνισμού μεταξύ των εξουσιαστών που χρησιμοποιούν κάθε μέσο προκειμένου να πάρουν μεγαλύτερο μερίδιο από την πίτα της εξουσίας, κι η μόνη πραγματική απειλή για όλους αυτούς είναι ο κοινωνικός απελευθερωτικός πόλεμος. Έτσι εμπλέκεται και ο οικονομικός πόλεμος μεταξύ των κρατών, η λυσσαλέα μάχη μεταξύ των επιχειρήσεων, η βιομηχανική κατασκοπεία κτλ. Κι εδώ καταρρέει ακόμα περισσότερο ο μύθος του διπολισμού.
Γιατί, μέσα στις δεκαετίες αυτές παραπλάνησης, ψέματος, βασανιστηρίων, δολοφονιών, γενοκτονιών και από τις δυο μεριές (με όποια παρακλάδια, συμμαχίες, συνασπισμούς κτλ. -που άλλαζαν ή έμεναν σταθερά ανάλογα με τα συμφέροντά τους), δόθηκε η ευκαιρία στις επιστημονικές-τεχνολογικές κλίκες όλων των κρατών να αναπτύξουν πάρα πολλά μέσα ελέγχου των κοινωνιών, παραγωγής τρόμου και παρακολούθησης, κάμερες, ραντάρ, δορυφόρους, πυρηνικά, όπλα γενικευμένης καταστροφής, ρομπότ, κλωνοποίηση και πολλά άλλα που εξελίσσουν συνεχώς σήμερα χωρίς το πέπλο του διπολισμού. Όλες αυτές οι δεκαετίες ερευνών, πειραμάτων, λοιπόν, έδωσαν την ευκαιρία στα σημερινά κράτη να έχουν στη διάθεσή τους σημαντικά μέσα για την καταστολή διαδηλώσεων, εξεγέρσεων και για την απόπειρα ελέγχου και παρακολούθησης κάθε πτυχής της κοινωνικής δραστηριότητας. Ή μήπως υπάρχει κανένας αφελής που πιστεύει ότι αυτοί οι τομείς δεν αποτελούν κομβικό σημείο συζήτησης και έρευνας στις διακρατικές συζητήσεις και συνευρέσεις των εξουσιαστών, των οποίων τη σημασία υποβαθμίζουν διαρκώς τα δημοσιογραφικά σκουλήκια, παρουσιάζοντάς την αισθητική -φοβερό κατασκεύασμα αυτή η αισθητική- τους πλευρά, πλασάροντας τα πρότυπα αυτά στους ανθρώπους, να γίνουν δηλαδή εξουσιαστές, για να μυηθούν στα προνόμια και να περάσουν στο στρατόπεδο της εξουσίας. «Αν ήταν η ιδεολογία εκείνη που υποχρεωτικά καθόριζε την εξωτερική πολιτική, δεν θα είχαν δώσει ποτέ τα χέρια ο Χίτλερ με τον Στάλιν, όπως δεν θα τα είχαν δώσει ο Ρισελιέ με τον σουλτάνο της Τουρκίας πριν από τρεις αιώνες» (Henry Kissinger, στο ίδιο).
Σε σχέση με τους λεγόμενους παρακρατικούς μηχανισμούς
Καταρχήν, αποτελεί -εγκληματικό, ίσως- λάθος ο χαρακτηρισμός παρακρατικοί. Γιατί οι μηχανισμοί αυτοί οι οποίοι φέρουν σε πέρας αντιανθρώπινες μεθοδεύσεις δεν αποτελούν τίποτε άλλο από κομμάτια του κρατικού μηχανισμού, οποιασδήποτε πολιτικής ή ιδεολογικής χροιάς, άσχετα από ποιο επίσημο ή ανεπίσημο κράτος προέρχονται. Ούτε και οι πλέον αφελείς δεν μπορούν πλέον να μασάνε την καραμέλα περί ακροδεξιών, φασιστών που απλά υπάρχουν και δρουν αυτόνομα. Είναι συγκεκριμένοι εξουσιαστικοί μηχανισμοί που όποτε το κράτος χρειαστεί τη βοήθειά τους, ανακινεί τέτοιες δραστηριότητες, βγαίνοντας απ’ την άλλη και καταγγέλλοντας ακροδεξιές εξάρσεις. Το επιστέγασμα έρχεται με τη συμβολή των επίσημων (και όχι μόνο προφανώς) αντιφασιστών και τις άθλιες κραυγές όσων διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για «ακροδεξιό εφιάλτη», ζητιανεύοντας κλείσιμο γραφείων φασιστικών ομάδων και τολμώντας να μιλούν για «κοινωνικό φασισμό». Προφανώς γι’ αυτούς οι μαφιόζοι και οι φασίστες είναι κομμάτι της κοινωνίας που απλά παρεκτράπηκε… Πάντως, η κλιμάκωση ή μη της δράσης τέτοιων οργάνων, σχετίζεται άμεσα και με την αντίστοιχη δράση της κομμουνιστικής καταστολής, ιδιαίτερα μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου ’95, οπότε και οι μεν συμπληρώνουν τους δε και αντίστροφα. Η συγκεκριμένη αντικοινωνική αφαίρεση (ο διαχωρισμός κράτους και φασιστών), στην ουσία διευκολύνει το έργο τους. Ας μην παραβλέπουμε, άλλωστε, ότι στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, πολλές σοσιαλιστικές δυτικοευρωπαϊκές κυβερνήσεις, στηρίχτηκαν ακριβώς πάνω σ’ αυτήν την προβαλλόμενη αντιφασιστικότητά τους, αναλαμβάνοντας τα ηνία της ευρωπαϊκής υποταγής. Κι αυτό φυσικά δεν εμποδίζει κανέναν κρατιστή να μετακινείται όποτε γουστάρει και καλυμμένος ιδεολογικά απ’ το ένα στρατόπεδο στο άλλο και ολόκληρα κράτη συλλογικά να αλλάζουν κατευθύνσεις. Με τη μόνη διαφορά, ότι αυτά τα στρατόπεδα δεν είναι αντιμαχόμενα. Είναι πλήρως συνεργαζόμενα, εργάζονται για τον εγκλωβισμό συνειδήσεων μέσων των ιδεολογιών που προωθεί το καθένα (σοσιαλισμός, αντιφασισμός, φασισμός και ό,τι άλλο). Κι όταν χρειάζεται (όπως στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που οι κρατιστές δεν χρειάζονται και πολλούς Χάϊντερ που κατά κάποιο τρόπο τους χαλάνε το προφίλ) εφευρίσκουν κι έναν τέτοιο υποτιθέμενο εχθρό, άτομο ή κόμμα, οργάνωση κτλ. για να ενισχύσουν το δημο-κρατικό τους προσωπείο. Έτσι, λοιπόν, αν δεν αποτελεί ξεκάθαρη διευκόλυνση του έργου των σύγχρονων τυράννων και αποπροσανατολισμό της κοινωνικής οργής η ψευτοαντιπαράθεση τύπου STOP ΧΑΪΝΤΕΡ, τότε τι άλλο μπορεί να είναι;
Και, για να επανέλθουμε, ας μην ξεχνάμε, πως η εισβολή ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων στην Tσετσενία άρχισε αμέσως μετά από τυφλές εκρήξεις που προκάλεσαν οι ρώσικες μυστικές υπηρεσίες σε πολυκατοικίες σε διάφορες πόλεις που είχαν ως αποτέλεσμα το θάνατο εκατοντάδων ανθρώπων. Δε διστάζουν τα κρατικά καθάρματα να υιοθετήσουν τέτοιο ντελίριο τρομοκρατίας για να επιβάλουν συγκεκριμένες μεθοδεύσεις (στην προκειμένη περίπτωση η στρατιωτική εισβολή στην Tσετσενία, με όποια επακόλουθα, βασανιστήρια, βιασμοί, δολοφονίες ανθρώπων). Τέτοιες, όμως, μεθοδεύσεις είναι πασίγνωστο ότι χρησιμοποιούνταν και χρησιμοποιούνται από τους εξουσιαστές προκειμένου να σκορπίσουν τον τρόμο και την υποταγή. Δεν είναι κάτι καινούργιο…
«Στρατηγική της έντασης»…
…εκρήξεις σε νυχτερινά τρένα στην ιταλία στις 8-9/5/1969, πλατεία Fontana στο Mιλάνο στις 12/12/1969 με 19 νεκρούς1, εκρήξεις στη ρώμη την ίδια μέρα με συνολικό απολογισμό για το ’69: 19 νεκρούς και 119 τραυματίες, έκρηξη στην Πιάτσα ντάλα Λότζια στη Mπρέσια στις 28/5/1974 με 6 νεκρούς και πάνω από 100 τραυματίες, ανατίναξη του τρένου «Ιτάλικους» έξω από τη Mπολόνια στις 4/8/1974 με 12 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες, έκρηξη στο σιδ. σταθμό της Mπολόνια στις 2/8/1980 με 92 νεκρούς. Κι όλα αυτά είναι ένα μέρος μόνο, βέβαια, των κτηνωδών πράξεων των μυστικών υπηρεσιών, στηριζόμενες από όλο το πλέγμα των κρατιστών: στρατοκράτες – επιχειρηματίες – διπλωμάτες – εκδότες – μπάτσοι – φασίστες – πανεπιστημιακοί – ευηπόληπτοι πολίτες. Βλέπουμε πληθώρα τέτοιων πράξεων την εποχή της λεγόμενης στρατηγικής της έντασης που εφάρμοσε ανοικτά το ιταλικό κράτος, μέσω της μασονικής στοάς Προπαγάνδα-2 (P2) και του αρχισυνωμότη σφαγέα Λίτσιο Τζέλλι και των οργάνων του, για να αντιμετωπίσει τον οξυμένο κοινωνικό πόλεμο. Σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη, άλλωστε, αυτές οι τακτικές ήταν και είναι συνηθισμένες για να προωθήσουν δικτατορίες, χούντες, γενοκτονίες και την καταστολή εξεγέρσεων, επαναστάσεων κ.ά.
Τα μέσα που χρησιμοποιούν ποικίλλουν ανάλογα με την περίπτωση και συνεχώς αλληλοσυμπληρώνονται. Εμπόριο όπλων, ναρκωτικών, κορμιών, δολοφονίες, εκβιασμοί, τυφλές βομβιστικές επιθέσεις, παρακολουθήσεις προσώπων και αλληλογραφίας, βιντεοσκοπήσεις, φακέλωμα, σφυγμομετρήσεις «κοινής γνώμης», οργάνωση δικτύων χαφιέδων, μυστικά και μη πειράματα με ναρκωτοξικές ουσίες, ακόμα και δικών τους οργάνων, ψυχολογικός πόλεμος, οργάνωση ταγμάτων θανάτου, βασανιστήρια και δολοφονίες αγωνιστών με ό,τι συνεπάγεται αυτό, βιοχημικός πόλεμος και πολλά άλλα2. Και το πιο άθλιο τέχνασμα των σύγχρονων τυράννων είναι οι τωρινοί αφορισμοί που ρίχνουν οι δημοκράτες κρατούντες σε παρανοϊκούς δικτάτορες, «χασάπηδες» κτλ., άσχετα αν λίγο πριν ή λίγο μετά συμπλεύσουν. Στα πλαίσια της διπλωματίας και των ενδοεξουσιαστικών διαμαχών, τέτοια φαινόμενα είναι συνηθισμένα. Άλλωστε, από μόνη της η πρακτική της τυφλής επίθεσης, συνήθως δολοφονικής, σε περιοχές όπως λαϊκές αγορές (όπως πρόσφατα στην πόλη Ριάζαν της κεντρικής Ρωσίας στις 4/9/2000), πλατείες, πάρκα, δημόσιους χώρους (όπως η βόμβα που έβαλαν φασίστες στο σιδ. σταθμό του Ντύσελντορφ στις 27/7/2000), η σφαγή ολόκληρων χωριών κ.ά. είναι καθαρά εξουσιαστική.
Ειδικά κομμουνιστές είναι πάρα πολύ αυστηρά και ευλαβικά γαλουχημένοι σε τέτοιες θεωρίες και πρακτικές. Τυφλές βόμβες, βέβαια, έσκαγαν και πριν τη χούντα στην Ελλάδα και κατά τη διάρκειά της και αργότερα, με τη διαδοχή της από την κοινοβουλευτική δημοκρατική δικτατορία. Και σχετικά πρόσφατα, εξάλλου, οι ελληνικές μυστικές υπηρεσίες τοποθέτησαν και πυροδότησαν 3 βόμβες σε δρόμους της Aθήνας κατά την περίοδο του ζητήματος Οτζαλάν, ενώ από τύχη δεν υπήρχαν νεκροί. Και, φυσικά, τα κρατικά σκυλιά εκπαιδεύονται και εξοπλίζονται συνέχεια με τις ειδικές μονάδες τους (ΜΑΤ, ΕΚΑΜ, (Αντι)τρομοκρατική, Καταδρομείς, ΟΥΚ, ΛΟΚ και όποιο άλλο σκυλολόι). Μάχονται καθημερινά να στελεχώσουν αυτά τα δολοφονικά αποσπάσματα, τα οποία όταν δεν χρειάζεται η άμεση συνδρομή τους, παρουσιάζονται σαν υπερασπιστές της ελλαδάρας «μας», με στόχο φυσικά να προωθούν τη στρατοκρατία και να τρομοκρατούν το σύνολο της κοινωνίας με την υποτιθέμενη υπεροπλία τους. Παρόμοιους σκοπούς έχουν άλλωστε και οι όποιες εξουσιαστικές μεθοδεύσεις εμφανίζονται κατά καιρούς με το πρόσχημα της δημόσιας ασφάλειας.
Ένοπλοι φρουροί στους δρόμους, νέα δολοφονικά αποσπάσματα στα σύνορα, κάμερες σε δρόμους και λεωφορεία, διευκόλυνση με τη συνδρομή των δικαστών των ελέγχων και των διώξεων, φύλακες στα σχολεία, αύρες για τις πορείες, είναι κάποιες από τις καθημερινές αποδείξεις για το ότι ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ. Μόνο όσοι τυφλωμένοι αποδέχονται την κρατική προπαγάνδα μπορούν να πιπιλάν την καραμέλα περί της δήθεν διαμάχης κράτους και υπόκοσμο, απ’ τη στιγμή που όλοι γνωρίζουν ότι ΟΙ ΝΟΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ. Κι όταν ξεσπούν κοινωνικά μέτωπα, συγκρούσεις κτλ. τα κρατικά καθάρματα είναι που θα βγουν και θα ορίσουν ως υπεύθυνους και τρομοκράτες το όποιο ανυπότακτο κοινωνικό κομμάτι, με πρόσφατο παράδειγμα τους αγωνιζόμενους μαθητές, καταγγέλλοντας παράλληλα και τους προβοκάτορες και γνωστούς-αγνώστους. Αλλά η κοινωνία δεν ξεχνά τις τυφλές βόμβες του Αδόλφου Σημίτη, του Λαλιώτη και άλλων τόσο εύκολα…
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ!
Πηγές3:
– Gonzalez Mata, Οι αληθινοί αφέντες του κόσμου, εκδ. Λογοθέτης.
– Λ. Ζαμοίσκι, Τα κρυφά ελατήρια της διεθνούς τρομοκρατίας, εκδ. Σύγχρονη Εποχή.
– Μάχος Χάρης, Τρομοκρατία – η πρωτοκόρη της CIA, εκδ. Γ. Λαδιάς.
– Αθ. Στριγάς, Πολυτεχνείο ’73 – Παιχνίδια Θανάτου, εκδ. Νέα Θέσις.
– Αθ. Στριγάς, Μυστικές Υπηρεσίες, εκδ. Νέα Θέσις.
– Patrice Chairoff, Μπ οπως Μπαρμπούζ, οι παρακρατικές οργανώσεις και η αλήθεια για την εξουσία των παρασκηνίων, εκδ. Δίδυμοι.
1 Για τη βόμβα αυτή συνελήφθησαν οι αναρχικοί Βαλπρέντα και Πινέλλι (ο τελευταίος εκπαραθυρώθηκε). Αργότερα ο Βαλπρέντα αποφυλακίζεται, ενώ αποδεικνύεται ότι τη βόμβα τοποθέτησε ο φασίστας μπράβος Στεφάνο Ντέλλε Κιάγιε, υπό την καθοδήγηση του διευθυντή των ρατσιστικών εκδόσεων «Αρ» και με την αρωγή μυστικών υπηρεσιών του ΝΑΤΟ.
2 Είναι πολύ συχνή και η δημιουργία οργανώσεων προπαγάνδας, ιδιαίτερα στους κόλπους των πανεπιστημίων, όπως η Εθνική Πανεπιστημιακή Ένωση (UNI) στη γαλλία, στα τέλη της δεκαετίας του ’60, που ιδρύθηκε από την «Υπηρεσία Πολιτικής Δράσεως» του Ντεγκώλλ. Άραγε πως έγιναν η ΚΝΕ και η ΕΦΕΕ; Ή μήπως δεν είναι δεδομένες τέτοιες κινήσεις στα πανεπιστήμια και σχολεία; (βλέπε και παρουσία των Τζουμάκα-Λαλιώτη-Δαμανάκη στο Πολυτεχνείο του ’73, υπό την καθοδήγηση -σύμφωνα με τον Α.Στριγά- ισραηλινής «φοιτήτριας»)
3 Είναι πάρα πολλοί εκείνοι οι μηχανισμοί, κρυφοί και φανεροί, που στήθηκαν για να ελέγχουν τους ανθρώπους, να καταστέλλουν τις επαναστατικές δραστηριότητες και να συντονίζουν τις αποφάσεις των κρατιστών. Η Τριμερής Επιτροπή (ίδρυση 1973 από τον Ντέιβιντ Ροκφέλερ), Η Λέσχη Μπίλντερμεργκ (1954) (παιδί του Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων), Το Ατλαντικό Ινστιτούτο, Οι Πολίτες του Κόσμου είναι μερικά απ’ τα μεγάλα ονόματα των κάπως πιο μυστικών. Σ’ αυτούς συμμετέχουν όλες σχεδόν οι κλίκες των πολυεθνικών, μιλιταριστών και βιομηχάνων, μασόνων, κυβερνήσεων και μη, εταιρειών, ινστιτούτων μελέτης, πανεπιστημίων, ΜΜΕ, με αναλυτές και εισηγητές όλες τις εξέχουσες μορφές των κρατικών ιδεολογιών και με ισχυρές επιρροές σε πολλές περιοχές του πλανήτη. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι για πολλά χρόνια οι αντιπρόσωποι της Λέσχης Μπ. και της Τριμερούς ήταν, σε ελληνικό επίπεδο, ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου -διοικητής της Εθνικής Τράπεζας- και ο Καρράς -διοικητής της Τράπεζας Κρήτης-, αντίστοιχα.Βέβαια, δεν νομίζουμε ότι ξεγελούν κανένα άνθρωπο με την ελάχιστη συνείδηση οι αντιπαραθέσεις τους σε λεκτικό ή στρατιωτικό επίπεδο, αφού οι σκοποί τους είναι ίδιοι. Πολλές πολεμικές επιχειρήσεις του παρελθόντος, θεωρούνται από διάφορους συγγραφείς που βλέπουν το φως της δημοσιότητας -τα λένε όλα άραγε;- ως πηγή τέτοιων συγκρούσεων ισχύος ανάμεσα σε διάφορες τέτοιες παγκόσμιες κλίκες εξουσίας. Εδώ είναι όμως το πρώτο μεγάλο ψέμα των πρακτορολόγων αναλυτών, αφού πολλοί εξουσιαστικοί πόλεμοι πρώτα απ’ όλα γίνονται για να τρομοκρατήσουν τις κοινωνίες, αναμοχλεύοντας εθνικιστικά και θρησκευτικά κίνητρα, ως αντίβαρο στον ανερχόμενο κοινωνικό επαναστατικό ανταγωνισμό. Κι επιπλέον, προσπαθούν πολλές φορές να εμφανίσουν ως ειλικρινείς τις προθέσεις των αποκαλύψεων διαφόρων οργανισμών και κρατών, όπως γίνεται π.χ. με τις δημοσιεύσεις των απορρήτων εγγράφων μετά από δεκαετίες. Θα ήταν γελοίο να γίνουν πιστευτές τέτοιες μεθοδεύσεις. Και είναι αυτοί μόνο λίγοι απ’ τους λόγους για τους οποίους πρέπει να αντιμετωπίζονται με πολλές επιφυλάξεις τα «έργα» τέτοιων συγγραφέων -συνήθως, όχι πάντα, πρώην πρακτόρων, δολοφόνων και στρατοκρατών, που προσπαθούν να ξεπλύνουν τις συνειδήσεις τους ή απλά προπαγανδιστών του ενός ή του άλλου «πόλου» -, όταν μπορούν να συνεισφέρουν σε κάποια στοιχεία κοινωνικής κριτικής. ειδικά για τύπους τύπου Στριγά και άλλων, που εμφανίζουν τα πάντα ως προϊόν μασονίας και δε διστάζουν να χαρακτηρίζουν ως προβοκατόρικες και προκατασκευασμένες, προσπαθώντας να εξαλείψουν τα βαθύτατα κοινωνικά απελευθερωτικά χαρακτηριστικά τους, εξεγέρσεις όπως του Πολυτεχνείου ’73.
Anarchy press gr 