«Εμείς μιλάμε για ανασύσταση της ΕΦΕΕ ακριβώς γιατί θέλουμε να λειτουργήσουν ξανά και σε διαρκή βάση οι φοιτητικοί σύλλογοι σε όλη την Ελλάδα. Γιατί, πέραν των προηγούμενων, σήμερα ακόμα και τα πιο απλά αιτήματα που διατυπώνονται σε επίπεδο σχολών και παρά την προσπάθεια των συλλογικοτήτων της αριστεράς δεν τα θέτουν οι φοιτητικοί σύλλογοι, αλλά συνήθως η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ απευθείας στις διοικήσεις για να κερδίζουν ψήφους στη λογική «“το ζητήσατε – το πετύχαμε”». (10-5-2009, Γιατί χρειαζόμαστε την ΕΦΕΕ, Γιάννου Γιαννόπουλου, μέλος του Γραφείου Σπουδάζουσας Αθήνας της Ν. ΣΥΝ)
Oι «εξελίξεις» είναι λίγο πολύ γνωστές. Ας τις επαναλάβουμε όμως για να προχωρήσουμε σε ορισμένες εκτιμήσεις.
Πριν τις φοιτητικές εκλογές του περασμένου Μαρτίου ο Αλαβάνος με επιστολή στον Γ. Παπανδρέου, ζήτησε την επανασύσταση της ΕΦΕΕ (Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδος) για να λάβει την σύμφωνη απάντηση του νυν πρωθυπουργού. Θα θυμίσουμε, ακόμη, ότι στην επιφάνεια ήρθε σε ανύποπτο χρόνο και το ζήτημα της «τύχης» της ελληνικής σημαίας, που δήθεν αποτελεί το λάβαρο της εξέγερσης του Νοέμβρη του 1973 και έχει στην κατοχή της η ΠΑΣΠ, η επιστροφή της οποίας (σε ποιον είχαν αναρωτηθεί τότε διάφοροι τάχα αθώα) είχε συζητηθεί έντονα τον περασμένο Νοέμβρη.
Λίγες ημέρες, λοιπόν, μετά την διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών ΔΑΠ – ΠΑΣΠ – ΠΚΣ – ΑΡΕΝ συμφωνούν για την ανασύσταση της ΕΦΕΕ, ενώ ορίζεται ως χρόνος διεξαγωγής Πανσπουδαστικού Συνεδρίου το διάστημα 23 με 25 Οκτώβρη.
Εν τω άμα και το θαύμα αρχίζουν να μοιράζονται κάρτες συνέδρων, ενώ σύμφωνες βρίσκονται και κάποιες τάσεις των ΕΑΑΚ, που εμφανίζονται έτοιμες να κινηθούν στην κατεύθυνση της συγκρότησης μιας λεγόμενης «ενιαίας πανελλαδικής πολιτικής έκφρασης του φοιτητικού κινήματος». Μ’ άλλα λόγια ισχυρίζονται μέσα από μπουρδολογίες περί ανάγκης υιοθέτησης «πρωτότυπων συνδικαλιστικών και κοινωνικών πρακτικών στο εσωτερικό της αριστεράς», ότι το δίλλημα Μόνιμο Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων ή ΕΦΕΕ πρέπει να ξεπεραστεί. Ο λόγος είναι απλός για τους ίδιους: «Και επειδή η μόνη δύναμη, η οποία σταθερά ηγείται των φοιτητικών κινημάτων την τελευταία 15ετία, είναι τα ΕΑΑΚ, η ΕΦΕΕ θα είναι το πεδίο εντός του οποίου τα αποτελέσματα της παρέμβασης των ΕΑΑΚ θα φτάνουν και σε σχολές, που τα ΕΑΑΚ δεν παρεμβαίνουν και οι πολιτικές των άλλων παρατάξεων θα μπορούν να απονομιμοποιούνται συνολικά. Αυτό συνιστά πραγματική ανάγκη τη στιγμή που το φοιτητικό σώμα βρίσκεται πλέον σε 180 σχολές και τα ΕΑΑΚ δεν παρεμβαίνουν ούτε στις μισές».
Προσθέτουν, επίσης, ότι πρέπει να καλυφθεί το οργανωτικό «έλλειμμα» των περιόδων, στις οποίες δεν γίνονται Γ.Σ. Μ’ άλλα λόγια για την συγκεκριμένη τάση των ΕΑΑΚ ο στόχος είναι συγκεκριμένος και δεν είναι άλλος παρά η αλλαγή των συσχετισμών εξουσίας και πολιτικής επιρροής εις όφελος των ΕΑΑΚ, αφού η επανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ θεωρείται ότι θα διευκολύνει τις διαιρέσεις στα μπλοκ των υπολοίπων παρατάξεων, θα δίνει την δυνατότητα για την συγκρότηση είτε συμπολιτευτικών, είτε αντιπολιτευτικών μπλοκ και εν τέλει θα διευρύνει την πανελλαδική επιρροή των ΕΑΑΚ.
Τώρα το ποιος τελικά θα διασπαστεί είναι ένα θέμα (που φυσικά δεν μας απασχολεί), αφού χαρακτηριστική είναι ακόμα και η πλήρης διάσταση απόψεων μέσα στα ΕΑΑΚ: «Απέναντι σε αυτή την παρωδία των κοινοβουλευτικών δυνάμεων, το φοιτητικό κίνημα δεν μπορεί να μείνει άναυδο. Το ότι προχωρούν σε μία τέτοια διαδικασία πέρα και έξω από τις πραγματικές διαδικασίες του κινήματος (Γ.Σ) αποδεικνύει το φόβο τους. Καλούμε τους αγωνιστές του φοιτητικού κινήματος, τους αγωνιστές και τα σχήματα της ΕΑΑΚ να μπλοκάρουν οργανωτικά και πολιτικά κάθε προσπάθεια γραφειοκρατικοποίησης του φοιτητικού κινήματος. Να «σπάσουν» για άλλη μια φορά τη βιτρίνα του «διαλόγου»! Να παλέψουν για την εγκαθίδρυση των ανεξάρτητων και δημοκρατικών μορφών οργάνωσης του κινήματος. Να ενισχύσουν την προσπάθεια συγκρότησης μόνιμου Συντονιστικού Γ.Σ και καταλήψεων» (Ν. Κομμουνιστική Απελευθέρωση Οργανώσεις Πάτρας).
Ας δούμε, όμως, τι αφορά η περίφημη ανασύσταση της ΕΦΕΕ σύμφωνα με ανακοίνωση φοιτητών-τριών του Κόκκινου, μιας από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ: «Το πρώτο ζήτημα που τίθεται εδώ αφορά τις μορφές και τις δομές του φοιτητικού συνδικαλισμού σε όλα τα επίπεδα, από αυτό των γενικών συνελεύσεων και των ΔΣ μέχρι και την ΕΦΕΕ. Και η επιλογή της μίας ή άλλης μορφής βρίσκεται σε απόλυτη συνάφεια με τη στρατηγική της κάθε πολιτικής δύναμης για το θέμα της εξουσίας στο πανεπιστήμιο. Η στρατηγική της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς πρέπει να είναι η δημοκρατική αυτοδιεύθυνση του πανεπιστημίου όπου όλη η εξουσία θα βρίσκεται σε συνελεύσεις φοιτητών, καθηγητών και εργαζομένων. Γιατί μόνο μια τέτοια μορφή διοίκησης μπορεί να εξασφαλίσει το δημοκρατικό έλεγχο του πανεπιστημίου, της παραγόμενης γνώσης, την κατάργηση κάθε μορφής ιεραρχία καθώς και του διαχωρισμού μεταξύ πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας».
Αφού, αρχικά σε μια «κρίση» ειλικρίνειας προκύπτει ευθαρσώς η ομολογία ότι ο καυγάς είναι απλά για το πάπλωμα, δηλαδή ότι συνδικαλισμός είναι εκτός των άλλων η τεχνική διατήρησης των συσχετισμών ισχύος ανάμεσα στις παρατάξεις, αλλά και η αναζήτηση επιπλέον εξουσιών μέσα στα πανεπιστήμια, στην συνέχεια μαθαίνουμε ότι ο φοιτητικός συνδικαλισμός τουλάχιστον αυτός τον οποίο ενστερνίζεται η ριζοσπαστική αριστερά, ταυτίζεται με τον αγώνα για την κατάργηση κάθε ιεραρχίας, μέσω, μάλιστα, της στρατηγικής της δημοκρατικής αυτοδιεύθυνσης. Εύγε, μόνο εύγε μπορεί να αναφωνήσει κανείς και να σκύψει ευλαβικά για να διαβάσει την συνέχεια στα γραφόμενα αυτών των φωστήρων: «Με βάση λοιπόν μια τέτοια στρατηγική, στο θέμα των μορφών οργάνωσης και εκπροσώπησης των φοιτητών/ριών στόχος μας δε μπορεί παρά να είναι η διαρκής ενίσχυση της αυτοοργάνωσης των φοιτητών και των φοιτητριών σε όλα τα επίπεδα, η προώθηση αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών, καθώς και του δημοκρατικού συντονισμού αυτών στη βάση των αιρετών και ανακλητών αντιπροσώπων».
Μα γιατί κουράζονται οι φιλόπονοι ριζοσπάστες μας, θα μπορούσε κανείς να εννοήσει την δημοκρατική αυτοδιεύθυνση χωρίς αυτοοργάνωση; Σ’ εμάς πάντως δεν πέρασε καν τέτοια σκέψη από το μυαλό… Δηλαδή ξεκινάμε από το ζήτημα της επιλογής δομών και μορφών οργάνωσης του φοιτητικού συνδικαλισμού, που εξετάζεται σε συνάφεια με την στρατηγική των πολιτικών δυνάμεων για το θέμα της εξουσίας τους στα πανεπιστήμια, με απώτερο στρατηγικό στόχο… την αυτοοργάνωση των φοιτητών και την κατάργηση κάθε μορφή ιεραρχίας…
Οι φωστήρες, όμως, δεν αργούν να φθάσουν στην ταμπακιέρα, γιατί νοιάζονται, κατά πως υποστηρίζουν, για τις λεγόμενες μη κινηματικές περιόδους: «Η ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική Αριστερά χρειάζεται να αξιοποιεί ακόμα και γραφειοκρατικούς θεσμούς οργάνωσης και εκπροσώπησης των φοιτητών σε μη κινηματικές περιόδους, γιατί σε αυτές τις συνθήκες ακόμα και εν δυνάμει ριζοσπαστικός κόσμος δεν έχει ξεφύγει από λογικές ανάθεσης. Η μη συμμετοχή σημαίνει ότι εκχωρούμε το πεδίο της εκπροσώπησης σε συντηρητικές και γραφειοκρατικές δυνάμεις και απλώς αναμένουμε να πάρουμε την ηγεσία του κινήματος όταν αυτό ξεσπά». Οι απόκριες αργούν αλλά οι μασκαράδες είναι εδώ. Μόνο που από την βιασύνη τους οι μάσκες πέφτουν άρον άρον. Ενώ λοιπόν όλοι εννοείται ότι θα έπρεπε να βρίσκονται σε αγωνιστική επιφυλακή εν όψει ανοικτών ζητημάτων για τα περιβόητα ιδιαίτερα συμφέροντα των φοιτητών, οι αριστεροί ριζοσπάστες μιλούν για περιόδους ύφεσης και αγωνιστικής δυσπραγίας, για να δικαιολογήσουν την στήριξή τους στην επανασύσταση της ΕΦΕΕ. Δεν διστάζουν, βέβαια, για μιαν ακόμη φορά να ρίξουν όλες τις ευθύνες στον «ανώριμο», πλην όμως ριζοσπαστικό, φοιτητόκοσμο να καταλάβει τα περί δημοκρατικής αυτοδιεύθυνσης, αφού η «μοίρα του» είναι να μην μπορεί να ξεπεράσει τις λογικές ανάθεσης, οπότε οι σωτήρες δεν μπορούν παρά να συρθούν στην λάσπη της ανωριμότητας, μαζί με τον λαό, για να σταθούν για μια ακόμα φορά μαζί του… Και έτσι αναγκάζονται να στηρίξουν γραφειοκρατικούς θεσμούς, όπως η ΕΦΕΕ. Η πονεμένη αυτή ιστορία τελειώνει κάπου εδώ. Όσο για τις μικρές ή μεγάλες δυνατότητες διαπραγμάτευσης με τους υπόλοιπους εταίρους αυτό δεν αποτελεί πρόσκομμα αφού: «Ακόμα κι έτσι όμως, η ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική Αριστερά είναι αδύνατον να αρνηθεί την επανασύσταση ενός τριτοβάθμιου συνδικαλιστικού οργάνου, ακόμα κι αν αυτή τη στιγμή δεν έχει τους συσχετισμούς να επιβάλει τους όρους της». Εύγε και πάλι εύγε.
Η ιστορία, όμως, όπως πάντα είναι πολύ διδακτική, γι’ αυτό ας θυμηθούμε ένα σχετικό δημοσίευμα του Ριζοσπάστη, πολλά χρόνια πριν, στις 8-12-1979: «Σαν ένα είδος “μόδας” επιχειρείται, τον τελευταίο καιρό, να προωθηθούν οι «καταλήψεις» σε ορισμένες σχολές πανεπιστημίων της χώρας. Και προβάλλονται από τις αναρχοαριστερίστικες ομάδες με την ανοχή και κάλυψη ορισμένες φορές και δημοκρατικών δυνάμεων, σαν μια δήθεν αποτελεσματική κλιμάκωση της πάλης του φοιτητικού κινήματος έναντι στον αντιδραστικό νόμο 815. Έγινε προσπάθεια ακόμα και να παραγκωνισθούν από τις παραπάνω ομάδες τα δημοκρατικά φοιτητικά όργανα, οι σύλλογοι και οι συνελεύσεις, για να παρθούν από διάφορες παράτυπες «μαζώξεις» αποφάσεις κατάληψης. Είναι γνωστό το παράδειγμα της Ξάνθης, που οι αριστεριστές ονόμασαν “γενική συνέλευση” μια συνάθροισή τους, πήραν “απόφαση” για κατάληψη και την παρουσίασαν σαν ομόφωνη απόφαση της Συνέλευσης του Συλλόγου».
Αλλά ας επανέλθουμε.
Η διεξαγωγή του Πανσπουδαστικού Συνεδρίου τελικά αναβάλλεται για την ώρα, ύστερα από τακτική υπαναχώρηση της ΠΑΣΠ, που σαφώς έχει να κάνει και με την διαχείριση της εκλογικής της επιρροής, χαρακτηριστική της οποίας ήταν το παζάρεμα για την επανεξέταση ή μη, των αποτελεσμάτων στις σχολές του ΠΑΜΑΚ, των ΤΕΦΑΑ και των Θεολογικών.
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι η πρεμούρα για την επανασύσταση της ΕΦΕΕ έρχεται με επιτακτικότερο τρόπο σε μια ευρύτερη περίοδο, που έχει σημαδευτεί τόσο από τις φλογερές κινητοποιήσεις στα πανεπιστήμια το 2006-2007, όσο και από την κοινωνική εξέγερση που ξέσπασε τον περασμένο Δεκέμβρη, με αφορμή την δολοφονία ενός 15χρονου μαθητή στα Εξάρχεια. Είναι κατανοητό, ότι αυτή τη στιγμή το κράτος με όποιο προσωπείο και αν εμφανίζεται, δεν ψάχνει απλά έναν υπεύθυνο και συνεπή συνομιλητή και εταίρο στο Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας, για να προχωρήσουν ομαλά οι μεταρρυθμίσεις, αλλά προσπαθεί να χρησιμοποιήσει παλιές και δοκιμασμένες φόρμουλες για να ελέγξει την όλο και εντεινόμενη ανυποταξία νέων ανθρώπων μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια.
Η εκπροσώπηση των φοιτητών ή του λεγόμενου φοιτητικού κινήματος είναι, λοιπόν, μια προτεραιότητα και μια προϋπόθεση για να κινηθούν τα πράγματα σε επιθυμητές για το κράτος κατευθύνσεις. Μα θα αναρωτηθεί κανείς η ομαλή λειτουργία της ΕΦΕΕ είναι ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο; Τόσα χρόνια που η ΕΦΕΕ είναι «νεκρή» έχουν εξαλειφθεί οι λογικές εκπροσώπησης, έχουν παύσει να γίνονται εκλογές, δεν υπάρχουν φοιτητικές παρατάξεις και φοιτητοπατέρες, εξαφανίστηκε ο συνδικαλισμός στα πανεπιστήμια;
Όχι βέβαια. Αυτό ακριβώς προσπαθήσαμε να αποτυπώσουμε παραπάνω παραθέτοντας τα αριστερά ευαγγέλια περί δημοκρατικής αυτοδιεύθυνσης, αυτοοργάνωσης και αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών. Άρα τι κρύβεται στην συγκεκριμένη περίπτωση από τις κινήσεις και το ζέσταμα μιας παγωμένης ΕΦΕΕ; Και γιατί, ενώ υπάρχει σχεδόν ομοφωνία, το ζήτημα αναβάλλεται και πάλι;
Θα ξεκαθαρίσουμε για μιαν ακόμα φορά, ότι τα φοιτητικά συμφέροντα είναι ιδιαίτερα συμφέροντα, που όμως δεν έπαψαν ποτέ να διαπλέκονται, να ορίζουν και να ορίζονται μέσα στα πλαίσια της λεγόμενης εκπαιδευτικής κοινότητας. Και, όπως έχουμε ξαναπεί, είναι αδύνατον να μιλά κανείς για υπεράσπιση των φοιτητικών συμφερόντων ορίζοντας και διαφοροποιώντας τα από εκείνα του κράτους. Σε περιόδους θεσμικών μεταβολών, «κρίσεων» οικονομικών και όχι μόνο, οι προσπάθειες εκσυγχρονισμού της εκπαίδευσης, δεν εντείνονταν απλά αλλά αποτελούσαν και συνεχίζουν να αποτελούν τον δείκτη των ευρύτερων εξουσιαστικών προσανατολισμών. Η διατήρηση των προνομίων ή η αύξηση τους ήταν ανέκαθεν και παραμένει ο στόχος των εταίρων της εκπαιδευτικής λεγόμενης κοινότητας, γεγονός που εξηγεί και την ανενδοίαστη υιοθέτηση συγκρουσιακών κατευθύνσεων που έχουν καταγραφεί ιστορικά (βλ. Οδοφράγματα στις Εκπαιδευτικές Μεταρρυθμίσεις, Φοιτητικές Κινητοποιήσεις 2006-07, Έκδοση: Αρχείο Κοινωνικών Αγώνων, Αναρχική Αρχειοθήκη).
Θα θυμίσουμε ότι η έλλειψη αιτημάτων και ικανοποιητικών διαύλων διαπραγμάτευσης τις καθοριστικές στιγμές των «κρίσεων», βοήθησε επανειλημμένα στην κλιμάκωση των συγκρούσεων, στην εξάπλωση τους και στη μεγαλύτερη διάρκειά τους. Το κράτος και οι τεχνικοί της εξουσίας που διαθέτει, γνωρίζουν πολύ καλά τα ελλείμματα, που παρουσιάστηκαν σε κάθε περίπτωση, όσον αφορά την χειραγώγηση και τον έλεγχο των κινητοποιήσεων που προαναφέρθηκαν στον χώρο της εκπαίδευσης. Και φυσικά δεν μένουν στην διάγνωσή τους, αλλά προχωρούν μεθοδικά στην θεραπεία τους. Δεν θα πρέπει κανείς να παραβλέπει τις επίμονες προσπάθειες των εξουσιαστών σ’ αυτήν την κατεύθυνση, που πραγματοποιούνται σε «νεκρούς» χρόνους και αποφέρουν απτά για εκείνους αποτελέσματα, παρ’ ότι συνήθως η γνωστοποίησή τους αργεί.
Οι ιδιαίτεροι, λοιπόν, συσχετισμοί πολιτικής επιρροής, δηλαδή εξουσίας μέσα στα πανεπιστήμια, βρίσκονται για μιαν ακόμη φορά υπό εξέταση, (η περίπτωση της ΠΟΣΔΕΠ είναι χαρακτηριστική), οι διαπραγματεύσεις θα ενταθούν, οι κηδεμόνες των φοιτητικών συμφερόντων βρίσκονται σε εγρήγορση, τα παζαρέματα θα δώσουν και θα πάρουν (άσυλο, άδειες κολεγίων κ.λπ.) το τραπέζι του διαλόγου είναι ήδη στρωμένο.
Ας το χαλάσουμε και πάλι. Τουλάχιστον όσο περνάει από το χέρι μας.
Συσπείρωση Αναρχικών
Anarchy press gr 