Οργάνωση συλλαλητηρίου κατά της τρομοκρατίας ζητά και η ΠΟΣΔΕΠ εκτός από τα διάφορα παπαγαλάκια στα κανάλια που ρίξαν την ιδέα για να προετοιμάζει τον κόσμο να αποδεχτεί τα βυσσώδη σχέδια.
«Αισθανόμαστε το χρέος, που μας επιβάλλει η θέση μας ως δασκάλων της νέας γενιάς αλλά και ως μελών της διανόησης της χώρας, να αναλάβουμε το μερίδιο της πρωτοβουλίας που μας αναλογεί στην κοινωνική κινητοποίηση κατά της βίας και της τρομοκρατίας.[…]
Στην «Καθημερινή της Κυριακής», η Ντόρα Μπακογιάννη, κάνει λόγο για δαιμονοποίηση των εννοιών «της ασφάλειας και της τάξης η οποία αποτελεί εξ ίσου σημαντικό αγαθό με το δικαίωμα στη διαμαρτυρία». […] «H Ελλάδα είναι μια ώριμη δημοκρατία, την οποία δεν μπορεί να την απειλήσει καμιά μειοψηφία με κρυμμένα πρόσωπα. Nα επαγρυπνούμε όλοι για την προστασία της κοινωνικής ειρήνης… σ’ αυτή την προσπάθεια χρειαζόμαστε μια ευρεία κοινωνική συμμαχία».
Παράλληλα από τη πλευρά του ΣΥΝ, μέσω της ανανεωτικής πτέρυγας προτείνεται η διοργάνωση συλλαλητηρίου κατά της τρομοκρατίας…
«Ο στόχος των εκδηλώσεων αυτών είναι να δοθεί το στίγμα των δημιουργικών επιτευγμάτων του λαού μας, σε χρόνια δίσεκτα αλλά και σε καιρούς ειρηνικούς. Μέσα απ’ αυτά τα επιτεύγματα, θα διατρανωθεί η διαχρονική και αταλάντευτη πίστη του ελληνικού λαού στην ειρήνη, τον σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων, η συμπαράστασή του στα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων και, παράλληλα, ο απόλυτος αποτροπιασμός του για τα φαινόμενα βίας, απ’ όπου και αν προέρχονται και σε όποιο χώρο και αν εκδηλώνονται καθώς και η ακλόνητη βούλησή του να συμβάλει ενεργά στην εξάλειψή τους»,(ΠΟΣΔΕΠ).
«Τον τελευταίο χρόνο βιώνουμε μια απαράδεκτη κατάσταση κοινωνικής ανομίας, για την οποία έχουμε όλοι τις ευθύνες μας», (Μπακογιάννη).
Σε συλλαλητήριο κατά της βίας … από όπου και αν προέρχεται… φαίνεται λοιπόν να προσανατολίζονται οι ταγοί του κράτους…
Φυσικά δεν εκπλήσσει μια τέτοια πρόταση, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε, την δεινή θέση που έχουν περιέλθει οι κρατιστές απο τη διετία 2006-7 και τον Δεκέμβρη του 2008 μέχρι σήμερα όπου αντιμετώπισαν την κοινωνική οργή σαν αποτέλεσμα των πολιτικών υποδούλωσης και καταρράκωσης που προσπάθησαν να εφαρμόσουν και το πέτυχαν μέχρι κάποιο βαθμό χάρη σε συναινέσεις, υπαναχωρήσεις και συνδιαλλαγές.
Είναι φανερό απο τις δηλώσεις τους, ότι αυτό που θέλουν να προλάβουν και να καταστείλουν δεν είναι μεμονωμένα κτυπήματα με κατσαρολικά και σφαίρες, αλλά η οργή των καταπιεσμένων που έχει εκφραστεί στην κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη, απ΄ άκρη σ΄άκρη σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο, και η απαξία που βιώσαν με τις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις.
Όπως φαίνεται, οι διάφοροι πολιτικοί αναλυτές τους δεν μπορούν να χαρτογραφήσουν, ουτε να προβλέψουν τις αντιδράσεις εκατομυρίων ανθρώπων που γύρισαν τη πλάτη στις εκλογικές αυταπάτες και ούτε μπορούν να εκτιμήσουν τις συνέπειες που θα προκύψουν.
Με δεδομένο ότι η νέα διακυβέρνηση δεν φαίνεται διατεθειμένη για κάποιες παροχές, που ίσως να μετρίαζαν την οργή, οι εξουσιαστές στρώνουν το δρόμο για να επιτύχουν μια ορισμένου τύπου συναίνεση με πρόσχημα τη τρομοκρατία και ουσιαστικά να καταστείλουν τα κομμάτια εκείνα της κοινωνίας, που είναι αναμενόμενο ότι πολύ σύντομα θα βρούν μπροστά τους μέσα από πολύμορφες κοινωνικές δραστηριοποιήσεις και συγκρούσεις.
Αλλά τέτοιου είδους κινήσεις συναίνεσης και κατασκευής ενωτικών πλαισίων, ανάμεσα στους εξουσιαστές, δεν είναι πρωτοφανέρωτες.
Ανάλογου μεγέθους εθνικό προσκλητήριο είχαν σαλπίσει και το 1946…
Μπροστάρηδες και τότε στην ανάγκη για εθνική συναίνεση, ομοψυχία και κατατρόπωση του «εσωτερικού εχθρού», η εφημερίδα «Καθημερινή» και τα κώμματα που συμφώνησαν να συμμαχήσουν ενάντια στην άπειλη για το έθνος, που όπως ισχυρίζονταν ήταν και τότε εσωτερική.
Η «ιερά ένωσις» επικυρώθηκε, σύμφωνα με δημοσιεύματα, με μεγάλο συλλαλητήριο στο γήπεδο του Παναθηναικού στη λεωφ. Αλεξάνδρας, στις 13 Ιανουαρίου 1946.
Σύμφωνα με τη «ΒΡΑΔΥΝΗ», «πάνω απο 200.000 Αθηναίοι επεκύρωσαν το συμβόλαιον ιεράς ενώσεως που υπέγραψαν τα δυο μεγάλα κόμματα των Λαικών και των Φιλελευθέρων[…] το σύνθημα ήτο μόνον ένα: «ΕΝΩΣΙΣ»[…] Λαικοί, φιλελεύθεροι, σοσιαλισταί, βασιλόφρονες και δημοκρατικοί, συνέρευσαν για να επικυρώσουν το σύμφωνον ενώσεως κατά του εσωτερικού εχθρού.
Οι πολιτικοί αρχηγοί ήταν όλοι εκεί. Ιδιαίτερη σημασία έχει ο λόγος του Γ. Παπανδρέου «η Ελλάς θέλει να ζήσει και θα ζήσει…», στο λόγο του γινόταν μνεία για τη φτώχεια των κοινωνικών ομάδων…και κατέληγε στην ανάγκη της επικύρωσης του συμφώνου της «ενώσεως» για τη καταπολέμηση του εσωτερικού εχθρού που θα είχε σαν αποτέλεσμα την εισροή βοήθειας από τους «συμμάχους»
Όλα αυτά έγιναν τον Φλεβάρη του 1946…, ένα μήνα πριν τις εκλογές της 31Μάρτη του 1946 και την αποχή του ΚΚΕ…, λίγο πριν το δεύτερο αντάρτικο…
Όταν όμως η ιστορία επαναλαμβάνεται, δεν μπορεί παρά να είναι φάρσα. Το κοινό κάλεσμα των θεσμικών και των κυνοβουλευτικών… «για τη καταπολέμηση της βίας απ΄οπου και αν προέρχεται»..., αναδεικνύει πρώτα από όλα τον πανικό μπροστά στις κοινωνικές εκρήξεις που έρχονται, και παράλληλα δείχνει τα σχέδια για την επικέιμενη καταστολή των ανυπότακτων και εξεγερμένων.
Κοινά σημεία του 1946 με το προσκλητήριο του 2009;
Η ανάγκη της επικύρωσης των εξουσιαστικών επιλογών τους, μέσα από έναν μανδύα εθνικής ανάτασης και δήθεν δημοκρατικών κεκτημένων.
«Η Ελλάς διατρέχει σήμερα πολύ χειρότερους κινδύνους» , «Ζήτω η ενωμένη εργατική τάξις» «Τι ζητάς εκλογές και πλειοψηφικόν; Πως θα το πετύχεις δια της Ενώσεως», «ο ΕΑΜοκομμουνισμός ανασυντάσσεται» «Να εγκαταλείψωμεν μέχρι του δημοψηφίσματος κάθε πολιτικήν εκδήλωσιν» … Αυτά και άλλα πολλά ήταν τα επιχείρηματα και τα ιδεολογήματα των λόγων των πολιτικών από τον Τσαλδάρη μέχρι τον Παπανδρεόυ και τον Σ. Bενιζέλο.
Μετά τις εκλογές του 1946 ακολούθησε το δημοψήφισμα που κατοχύρωσε την βασιλεία…, και ο εμφύλιος…, οι εξορίες οι εκτελέσεις, οι φυλακίσεις των «εσωτερικών εχθρών» των ανθρώπων εκείνων που παρέμειναν ανυπότακτοι. Η ανάδειξη των κινδύνων από την εγκληματικότητα και η ανάγκη καταπολέμησης της ήταν και τότε ένα θέμα που αρέσκονταν να αναλύουν οι φυλλάδες της εποχής, ώστε να προετοιμάζουν για τα σχέδια εξόντωσης και αναμόρφωσης των ανυπότακτων, τα οποία περιελάμβαναν ειδυλιακές παιδουπόλεις και οργανισμούς παιδικής πρόνοιας, στρατόπεδα πειθαρχημένης διαβίωσης και αναμόρφωσης και άλλα πολλά.
Μάλιστα. όλα αυτά έγιναν με χρήμα που έρρεε απο την ελληνοαμερικανική βοήθεια, τα σχέδια Μάρσαλ, τις αρπαχτές στα liberties, τα χιλιάδες κατεστραμμένα και εγκαταλελειμένα χωριά, τους πρόσφυγες στις μεγαλουπόλεις δύσης και ανατολής που επάνδρωσαν τα νέα εργοστάσια και τις ζώνες παραγωγής του δυτικού κόσμου και των σοσιαλιστικών παραδείσων.
Αν και πέρασαν τόσα χρόνια καταστολής, εξόντωσης, αναμόρφωσης και εθνικής συναίνεσης ενάντια σε αγωνιζόμενους, οι κυρίαρχοι δεν τα κατάφεραν και τα χάσματα στο εξουσιαστικό οικοδόμημα εξακολουθούν να υπάρχουν και να διευρύνονται.
Έτσι, ξαναγυρνούν και πάλι στις παλιές συνταγές ζητώντας παλλαϊκά συλλαλητήρια κατά της βίας, απειλώντας ότι θα φύγουν οι επενδυτές, τονίζοντας την έκρηξη της εγκληματικότητας.
Πόσο ίδιοι και βαρετοί είναι…, πόσο επαρμένοι;
Τόσο όσο να τους διαφεύγει μια σημαντική «λεπτομέρεια»: το 2009 δεν ειναι 1946, οι μάσκες έχουν πέσει για τους εξουσιαστές, με όποιο προσωπείο και αν παρουσιάζονται, οι πολιτικές τους όπως και τα αποτελέσματα των πολιτικών τους, είναι και γνωστά και αποκρουστικά. Τα τερτίπια τους δεν φτουράνε. Είναι απόλυτα κατανοητό πια ότι το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης, και με αυτόν τον τρομοκράτη κανείς δεν θέλει να συναινεί…
Anarchy press gr 